21.9.1974: Ο φόβος των Αδάνων προκαλούσε μέχρι πανικό στους κρατουμένους στο Γκαράζ Παυλίδη στην τουρκική περιοχή της Λευκωσίας.

S-2320

21.9.1974: Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΑΔΑΝΩΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΜΕΧΡΙ ΠΑΝΙΚΟ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΓΚΑΡΑΖ ΠΑΥΛΙΔΗ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Μερικοί από τους συλληφθέντες ελληνοκύπριους

αιχμαλώτους από τους Τούρκους στάθηκαν πιο τυχεροί και αντί στις φυλακές της Τουρκίας μεταφέρθηκαν μόνο μέχρι το Γκαράζ Παυλίδη στην τουρική περιοχή της Λευκωσίας, που για πολλούς απoτέλεσε για πολλούς το προστάδιο της μεταφοράς τους στις τουρκικές φυλακές.

Ωστόσο και εδώ τα βασανιστήρια βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη λες και οι τούρκοι έβγαζαν όλα τους τα απωθημένα στους συνοίκους τους μια και πολλοί από τους φρουρούς ήσαν τουρκοκύπριοι.

Ενας από αυτούς ήταν ο Θεωρής Ξυδιάς από το Φρέναρος, 21 ετών, ο οποίος αφηγήθηκε μετά που αφέθηκε ελεύθερος στις 21 Σεπτεμβρίου στην εφημερίδα Ο ΑΓΩΝ:

"Μας συνέλαβαν στην περιοχή της Κυθραίας.

Ευθύς ως αντιληφθήκαμε ότι η μάχη της Κυθραίας ήταν χαμένη τρέξαμε χωρίς χρονοτριβή σε σπίτια του χωριού και φορέσαμε πολιτικά ρούχα που για καλή μας τύχη δεν πρόφθασαν οι κάτοικοι της Κυθραίας να τα πάρουν μαζί τους. Ετσι σαν πολίτες βγήκαμε έξω και μας συνέλαβαν οι τούρκοι αφού άλλη λύση δεν υπήρχε μια και εν τω μεταξύ μας είχαν εξαντληθεί τα πυρομαχικά.

Οταν μας συνέλαβαν άρχισαν να μας βρίζουν και να μας κτυπούν με ότι εύρισκαν μπροστά τους. Υστερα μας μετέφεραν στην Κερύνεια και μετά στο Γκαράζ Παυλίδη μέχρις ότου μας άφησαν ελεύθερους.

Κατά τη διάρκεια της κρατήσεως μας οι τούρκοι μας βασάνιζαν απάνθρωπα. Μάλιστα μας κτυπούσαν με πέτρες σε διάφορα μέρη του σώματος μας".

Εξαλλου ο Σόλων Πέτρου από την Αμμόχωστο αφηγήθηκε:

"Μέναμε στο σπίτι κάποιου γνωστού μας στο Φρέναρος. Στις 17 Αυγούστου επέστρεφα στο Βαρώσι για να πάρω μερικά τρόφιμα από το σπίτι. Κοντά στο Βαρώσι μας συνέλαβαν οι τούρκοι εμένα και άλλους δυο, τον Πιερή Παπακώστα, αρχιτέκτονα και τον Γιάγκο από τον Αγιο Μέμνωνα που θεώρησαν όμως ηλικιωμένους και τους άφησανε ελεύθερους. Εμένα με κράτησαν μαζί με άλλους 600 περίπου. Διαχώρισαν τα γυναικόπαιδα και τους άνδρες και στη συνέχεια τους μοιρασαν σε μικρές ομάδες πέντε ή έξη άτομων. Μερικές από τις μικρές αυτές ομάδες τις οδήγησαν μακρυά.

Από μίαν επέστρεψαν μόνο δύο και από μίαν άλλην τρεις. Κάποιος από την Αμμόχωστο είπεν ότι ήτο αυτόπτης μάρτυρας εκτελέσεων εν ψυχρώ. Ο ίδιος εγλύτωσε χάρις σε ένα τουρκοκύπριον ο οποίος είπεν εις τον τούρκον αξιωματικόν ότι ήταν καλός άνθρωπος.

Αρχικά μας επήραν στον Καράολο, είπε, και εκεί μας εκτύπησαν άγρια. Μετά από τρεις ημέρες, χωρίς φαγητό και με λίγο νερό, μας επήραν στην Κερύνεια και αργότερα μας μετέφεραν το Γκαράζ Παυλίδη. Μας είχαν τα μάτια δεμένα και τα χέρια για 17 ώρες.

Κατά την κράτηση μας δεν μας εκακοποίησαν, αλλά το φαγητό ήταν άσχημο, λίγο ψωμί και ελιές κάποτε ρεβίθια ή φασόλια. Οι συνθήκες υγιεινής ήταν άσχημες και δεν είχαμε πού να ουρήσουμε. Οκτώ μέρες εκοιμόμαστε κατά γης και επί πλέον είχα την φόβον των Αδάνων. Οταν ερχόταν τούρκος αξιωματικός επαγώναμε.

Τέλος ο Κυριάκος Ξενή από τη Λύση αφηγήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1974 (εφημερίδα Ο ΑΓΩΝ) ότι συνελήφθη στις 18 Αυγούστου μαζί με άλλους συγχωριανούς του όταν πήγαν στο χωριό τους που βρισκόταν υπό τουρκική κατοχή.

Τους συνέλαβαν οι τούρκοι και τους μετέφεραν αρχικά στη Βατυλη όπου έμειναν εννέα ημέρες.

Πρόσθεσε:

"Τη δέκατη ημέρα αφού μας έδεσαν τα χέρια και τα μάτια μας έριξαν σε ένα αυτοκίνητο το οποίο κατευθύνθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση. Τότε όλοι μας σκεφθήκαμε πως έφθασε η ώρα μας. Οι τούρκοι μας είχαν μεταφέρει μέσω Τζιάους στο Γκαράζ Παυλίδη. Με ένα κομμάτι ψωμί 4-5 ελιές την ημέρα και κάτω από πραγματικά άθλιες συνθήκες περάσαμε το υπόλοιπο της αιχμαλωσίας μας έως την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 1974 όταν ξαφνικά μας ανακοινώθηκε ότι θα μας άφηναν ελεύθερους.

Στο γκαράζ Παυλίδη είμαστε πάνω από 700 άτομα. Ο ένας σχεδόν κοιμόταν πάνω στον άλλο. Κάθε τρία άτομα έπαιρναν δυο κουβέρτες και οι ώρες φυσικής ανάγκης ορίζοντο από τους τούρκους, γεγονός το οποίο προκάλεσε σε πολλούς από μας αρρώστιες. Εκεί μέσα σ' αυτή την τρώγλη δεν είχαμε κανένα μέσο επικοινωνίας ούτε και μαθαίναμε τίποτα τι γινόταν έξω. Περιμέναμε αν και δεν το θέλαμε να μας φέρουν κανένα νέο συνάδελφο γιο να μάθουμε για τα τελευταία νέα.

Στο Γκαράζ Παυλίδη φορούσα για ένα μήνα τις ίδιες κάλτσες και μέσα σ' αυτές έκρυψα 80 λίρες και οι τούρκοι δεν τις ανακάλυψαν".