22.7.1974: (Οι μάχες του Αεροδρομίου και της ΕΛΔΥΚ- Μέρος 4). Ενας "Μαυροσκούφης" τραυματίζεται από όλμους που ρίχνουν οι τούρκοι στη διάρκεια της εκεχειρίας και μεταφέρεται σε αφασία στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας

S-2277

22.7.1974: (ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ- Μέρος 4). ΕΝΑΣ "ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΣ" ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΜΟΥΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΑΦΑΣΙΑ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΟΠΟΥ ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΑΣΠΡΕΣ ΓΑΖΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ, ΞΑΝΑΦΕΡΝΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΡΩΤΑ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ...

Τα ξημερώματα της 22ας Ιουλίου, τελευταία ημέρα της πρώτης φάσης της τουρκικής εισβολής, φθάνουν στην περιοχή τουη αεροδρομίου- ΕΛΔΥΚ, ενισχύσεις. Πρόκειται για το 216 Τάγμα Πεζικού, υπό τον αντισυνταγματάρχη Μοιραλιώτη.

Στο Γερόλακκο δυο χιλιόμετρα βόρεια του αεροδρομίου Λευκωσίας, οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει το χωριό.

Μερικές σκόρπιες δυνάμεις εφέδρων και αστυνομικών που υπάρχουν βρίσκονται υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Νικολάου Τήλλυρου, από το Μοσφίλι.

Το τάγμα του αντινσυνταγματάρχη Μοιραλιώτη φθάνει στη περιοχή του ποταμού Οβγού, παρά τον κύριο δρόμο Λευκωσίας- Μόρφου και συνδέεται με το 231 Τ.Π. που βρίσκεται στον Αγιο Βασίλη βορείως του Γερολάκκου.

Οι άνδρες διασκορπίζονται ώστε να καλύψουν όλο το μέτωπο βορείως του Γερολάκκου που έχει απέναντι του το Κιόνελι.

Αξιωματικοί του Τάγματος είναι οι Λοχαγοί Περικλής Τάνος, Αδωνις Νικολεττίδης, Λιάγης, Χολέβας και Χριστοφίδης.

Οπως τοποθετούνται οι άνδρες αφήνουν την περιοχή απέναντι από τον Αμερικανικό Ραδιοσταθμό του Γερολάκκου, τελείως ακάλυπτη. Η περιοχή αυτή έχει έκταση ενός χιλιομέτρου και καταλήγει μέχρι τα σπίτια της Νέας Λαπήθου, μικρού συνοικισμού έξω από τον Γερόλακκο, όπου δεν υπάρχει κανένας στρατιώτης. Στρατιώτες υπάρχουν πολύ πίσω και ανήκουν στο εντέκατο Τακτικό Συγκρότημα.

Το πρωί της Δευτέρας 22 Ιουλίου, 1974 τα τουρκικά αεροπλάνα κάμνουν και πάλι την εμφάνιση τους και μετατρέπουν την περιοχή σε κόλαση.

Ο υποδιευθυντής του αεροδρομίου Θεόδωρος Παπαπέτρου που είναι αποσπασμένος στη Γ. Ανωτέρα Τακτική Διοίκηση και αποτελεί τον σύνδεσμο με διάφορες μονάδες, φθάνει μέσα σε κόλαση σφαιρών στο αεροδρόμιο. Και εδώ βλέπει τους φόβους του να έχουν επαληθευθεί.

Από την έναρξη της τουρκικής εισβολής είχε προειδοποιήσει τον ελλαδίτη υπεύθυνο του αεροδρομίου ότι έπρεπε να απομακρυνθούν τα πολιτικά αεροπλάνα από το αεροδρόμιο.

- Συνήθως σε περιπτώσεις πολέμου καταρτίζεται σχέδιο διασποράς των πολιτικων αεροσκαφών σε φιλικά αεροδρόμια ή διατάσσεται όχι επίταυξη τούτων για τη μεταφορά στρατού ή στρατιωτικού υλικού και όχι να τοποθετούνταν σαν εμπόδια μέσα στο δίαυλο, πράγμα που τα άφηνε εκτεθειμένα σε κινδύνους.

- Τι ξέρεις εσύ, του είχε απαντήσει ο αξιωματικός.

Ο Θεόδωρος Παπαπέτρου είχε απομακρυνθεί. Αλλοι έλεγαν ότι ήξεραν περισσότερα από αυτόν. Και τώρα βλέπει με λύπη του ένα αεροπλάνο των Κυπριακών Αερογραμμών πλήρως κατεστραμμένο και μερικά άλλα "τραυματισμένα" και ακινητοποιημένα από τις τουρκικές βόμβες.

Οι συγκρούσεις συνεχίζονται καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας με τα τουρκικά αεροπλάνα να σφυροκοπούν τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ. Ομως οι ελπίδες για ειρήνευση έχουν αρχίσει να διαφαίνονται. Πολλοί στρατιώτες που βρίσκονται με το ραδιόφωνο στο αυτί και παρακολουθούν κάθε εκπομπή ξένων ραδισταθμών, ακούν από το BBC ότι έχει ήδη συμφωνηθεί κατάπαυση του πυρός για τις 4 το απόγευμα.

Και πραγματικά γύρω στις 4 το απόγευμα το ΓΕΕΦ διατάζει πλήρη κατάπαυση του πυρός "η οποία θα διατηρηθή πάση θυσία".

Αυτή την ώρα όμως οι τούρκοι βρίσκουν πιο βολική για να επιτεθούν και να εφαρμόσουν τα σχέδια τους εκμεταλλευόμενοι την κατάπαυση του πυρός. Τα τουρκικά αεροπλάνα αρχίζουν έντονες βυθίσεις και μάλιστα σε πολύ χαμηλό ύψος, μια και τα αντιαεροπορικά της Εθνικής Φρουράς έχουν σιγήσει. Η ΕΛΔΥΚ δέχεται καταιγισμό πυρός από τα "μαύρα αεροπλάνα", όπως τα περιγράφουν, που δεν φέρουν διακριτικά.

Τις επιθέσεις των τουρκικών αεροπλάνων δέχεται επίσης τόσο το αεροδρόμιο όσο και ο Γερόλακκος, όπου στις 5 μ.μ. μια ώρα δηλαδή μετά την κατάπαυση του πυρός από την Εθνική Φρουρά σκοτώνεται ο Εθνοφρουρός Ελισσαίος Ελισσαίου.

Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται μέχρι τις 5.17 οπότε κάμνουν την εμφάνιση τους και πάλι τα μεγαγωγικά αερπλάνα που ρίχνουν νέους αλεξιπτωτιστές.

Στις 5.30 σημειώνεται μια μικρή μάχη βόρεια της ΕΛΔΥΚ. Εδώ βρίσκεται ο Εθνοφρουρός Νίκος Χατζησοφοκλέους. Η ΕΛΔΥΚ έχει ειδοποιηθεί ότι η ΤΟΥΡΔΥΚ θα κινηθεί προς το στρατόπεδο της, το οποίο έχει εγκαταλείψει από το πρωί του Σαββάτου. Και πραγματικά αυτό γίνεται σε λίγο. Η προέλαση της ΤΟΥΡΔΥΚ γίνεται όμως μέσα σε σφοδρά πυρά και τελικά ματαιώνεται. Ανήσυχη ηρεμία απλώνεται στην περιοχή, ενώ πλησιάζει το βράδυ.

Σχεδόν ταυτόχρονα ο Λοϊζος Λοϊζίδης, πυροβολητής ενός άρματος Τ-34 της Εθνικής Φρουράς κατευθύνεται με τα πόδια προς το στρατόπεδο της Εθνικής Φρουράς μεταφέροντας κάποιο μήνυμα σε ένα αξιωματικό.

Μόλις φθάνει στην είσοδο του στρατοπέδου ένα βλήμα όλμου πέφτει ακριβώς δίπλα του και τον τραυματίζει στο στήθος και στην κοιλιακή χώρα. Ενα άλλο βλήμα τον τραυματίζει στο κεφάλι. Ο Λοϊζίδης λιποθυμά για να ξυπνήσει μετά παό ώρες σε ένα κρεβάτι του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας.

Εχει όμως υποστεί απώλεια μνήμης και μέσα στον κυκεώνα των τραυματισμών και των πολλών θυμάτων που μεταφέρονται συνεχώς στο Νοσοκομείο κανένας δεν μπορεί να εξακριβώσει την ταυτότητα του. Ο ίδιος εξ άλλου δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν μπορούν να ειδοποιήσουν τους συγγενείς του που ασφαλώς θα τον αναζητούν.

Η συμφωνία κατάπαυσης του πυρός εφαρμόζεται και όπως κυλούν οι μέρες ο άγνωστος στρατιώτης είναι για τους νοσοκόμους ο "μαυροσκούφης"- γιατί το μόνο πράγμα που είχε μαζί του ήταν το μαύρο μπερέ του- το διακριτικό των ανδρών των τεθωρακισμένων.

Στη μονάδα του τον είχαν καταγράψει μέσα στους αγνοούμενους. Δεν υπήρχε κανένας για να δώσει οποιαδήποε πληροφορία για την τύχη του.

Μετά από αρκτές μέρες δυο πρόσωπα πλησιάζουν το κρεβάτι του. Είναι ένας ηλικιωμένος που κρατά από το χέρι ένα μικρό παιδί. Ο ηλικιωμένος μιλά με ένα νοσοκόμο. Του έχει γυρισμένη την πλάτη του και δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πρόσωπο του. Κάποια στιγμή ακούει τον ηλικιωμένο άνδρα να λέγει στον νοσοκόμο:

- Ας ρωτήσουμε αυτό τον μαυροσκούφη.

Ο ηλικιωμένος άνδρας είχε δει το μαύρο μπερέ του άγνωστου στρατιώτη που φρόντισε η Νοσοκόμα να τοοποθετήσει δίπλα στο κομοδίνο του. Και η ελπίδα ότι ίσως αυτός να γνωρίζει κάτι για το χαμένο του συγγενή τον σπρώχνει προς τον τραυματισμένο του οποίου το πρόσωπο είναι καλυμμένο με γάζες.

- Γνωρίζεις τίποτε για τον Λοϊζίδη που ήταν στα άρματα, τον ρωτά ο ηλικιωμένος κύριος.

Η φωνή φαίνεται γνώριμη στον Λοιζίδη. Μένει για λίγο σιωπηλός. Σκέφτεται. Υστερα χαμογελά. Εχει ξαναθυμηθεί.

- Εγώ είμαι... ο Λοϊζίδης.

Ενα χαμόγελο φαίνεται στα ξηραμένα χείλη του ηλικιωμένου κυρίου. Πλησιάζει πιο κοντά. Η φωνή ανήκει στο γιό του. Την γνωρίζει. Δεν μπορεί να κάνει λάθος. Ομως τυλιγμένος όπως είναι μέσα στις γάζες ο άγνωστος που είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι δεν μοιάζει καθόλου με το χαμένο του παιδί.

Ο πατέρας αρχίζει τις ερωτήσεις. Ο Λοϊζίδης μέσα στους πόνους δεν μπορεί να του δώσει αυτή τη στιγμή λεπτομέρειες. Μόλις τώρα αρχίζει να επαναυρίσκει τη χαμένη του μνήμη και είναι δύσκολο να απαντήσει στον ηλικιωμένο κύριο που δεν πιστεύει στα μάτια του.

Ξαφνικά ο μικρός, που δεν είναι άλλος από τον μικρότερο αδελφό του τραυματία Λοϊζίδη, πλησιάζει πιο κοντά λέγοντας στον πατέρα του.

- Ασε πατέρα, θα δω εγώ. Ο αδελφός μου όταν ήταν μικρός είχε ένα σημάδι στο δάκτυλο από ένα ατύχημα.

Και ο μικρός ψηλώνει το σκέπασμα. Η καρδιά του πατέρα πάει να σπάσει. Οταν βλέπει όμως βλέπει το σημάδι στο δάκτυλο του άρρωστου κλαίει από χαρά. Τα δάκρυα κυλούν και καλύπτουν το σκέπασμα του. Ο γιος του που τον είχε χάσει τόσο καιρό, έχει βρεθεί εστω και τραυματισμένος στο Νοσοκομείο. Αρκεί που ζει...