2276 21.7.1974: (Οι μάχες του Αεροδρομίου και της ΕΛΔΥΚ- Μέρος 3). Σφαγή Ελλήνων Λοκατζήδων από Κυπρίους Εθνοφρουρούς, οι οποίοι καταρρίπτουν αεροπλάνα που μεταφέρουν ενισχύσεις από την Κρήτη στην Κύπρο μέσα σε πανδαιμόνιο, χάος και ασυνεννοησία.

S-2276

21.7.1974: (ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ- Μέρος 3). ΣΦΑΓΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΚΑΤΖΗΔΩΝ ΑΠΟ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΥΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ, ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΑΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΑ

Στην περιοχή του αεροδρομίου Λευκωσίας- ΕΛΔΥΚ οι συγκρούσεις συνεχίζονται αδιάκοπα και η ελπίδα ότι θα φθάσουν ενισχύσεις από την Ελλάδα χαροποιεί τους Εθνοφρουρούς που αμύνονται στην περιοχή.

Ενώ όμως όλοι αναμένουν τη βοήθεια από την Ελλάδα από στιγμή σε στιγμή, κάτι δεν παέι καλά... Και αυτό βασικά οφείλεται στην ασυνεννοησία και στο χάος που επικρατούν τις ώρες αυτές στην περιοχή.

Από το απόγευμα της 21ης Ιουλίου 1974 οι άνδρες του Πυροβολικού που βρίσκονται στην περιοχή Μακεδονίτισσας έχουν υπ' όψη τους μια πληροφορία ότι δυνατόν οι τούρκοι να επιχειρήσουν το βράδυ κατάληψη του αεροδρομίου Λευκωσίας, ώστε να μπορέσουν να κινηθούν πιο ελεύθερα προς την πρωτεύουσα. Το γεγονός ότι ανακοινώθηκε στην Αγκυρα ότι κατελήφθη ήδη το αεροδρόμιο δεν είναι τυχαίο.

Αυτή είναι η τελευταία πληροφορία που έχουν οι άνδρες του πυροβολικού που είναι σκορπισμένοι σε μια έκταση πέραν των τριών τετραγωνικών χιλιομέτρων. Και παρά την κούραση τους προσπαθούν να κρατηθούν και αυτό το βράδυ ξάγρυπνοι.

Παράλληλα γύρω από το αεροδρόμιο και σε άλλα σημεία, υπάρχουν διασκορπισμένα διάφορα μικρά φυλάκια και ομάδες ενόπλων, εφέδρων στρατιωτών και ανθυπολοχαγών που δεν έχουν ακόμη αναλάβει αποστολή. Και αυτοί δεν έχουν κανένα τρόπο επικοινωνίας με τις υπόλοιπες μονάδες.

Αλλες δυνάμεις που επανδρώνουν άρματα δεν έχουν σχεδόν καμιά επαφή με τη διοίκηση- αν υπάρχει πραγματικά κάποιος να συντονίζει όλες αυτές της δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ. Ενώ επικρατεί αυτή η κατάσταση στην περιοχή του αεροδρομίου Λευκωσίας, αργά το βράδυ, 12 μεταγωγικά αεροπλάνα "Νορτ Ατλας" και "Ντακότα" κάμνουν ξαφνικά την εμφάνιση τους στον εναέριο χώρο της Κύπρου μεταφέροντας άνδρες της 35ης Μοίρας Ελλήνων Καταδρομών από την Ελλάδα.

Οι άνδρες φθάνουν στην περιοχή χωρίς να έχει ουσιαστικά ειδοποιηθεί κανένας παρά ελάχιστοι αξιωματικοί.

Τα αεροπλάνα έχουν διανύσει όλη την απόσταση μεταξύ Κύπρου και Κρήτης με σβησμένα τα φώτα πετώντας σε χαμηλό ύψος για να αποφύγουν τα τουρκικά ραντάρ.

Ακόμα για λόγους ασφαλείας οι πιλότοι των αεροπλάνων δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, παρά μόνο όταν πραγματικά είναι αναγκαίο και αυτό για να αποφευχθεί λήψη των μηνυμάτων τους από τους τούρκους.

Και πραγματικά τα αεροπλάνα φθάνουν στην περιοχή του αεροδρομίου Λευκωσίας χωρίς να τα αντιληφθούν οι τούρκοι.

Η επιχείρηση είναι επιτυχής και χωρίς δυσάρεστες εξελίξεις.

Ενώ όμως ετοιμάζονται να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο Λευκωσίας, δέχονται σφοδρά πυρά από άνδρες της Εθνικής Φρουράς. Ακολουθεί χαλασμός κόσμου. Τα αεροπλάνα είναι σε πολύ χαμηλό ύψος και προσφέρουν καλό στόχο.

Ο Εφεδρος Ανθυπολοχαγός Γεώργιος Μιχαήλ, από το Μοσφίλι που βρίσκεται στη μονάδα του Πυροβολικού στην περιοχή της Μακεδονίτισσας βλέπει ένα αεροπλάνο να περνά πάνω παό τις θέσεις της Μοίρας λαβομένο και φλεγόμενο. Το αεροπλάνο πετά για λίγο ακόμα μαι συντρίβεται στην περιοχή του σκοπευτηρίου Μακεδονίτισσας.

Ο Ανθυπολχοαγός ακούει τον βόμβο και άλλων αεροπλάνων, ενώ οι πυροβολαρχίες βάλλουν εναντίον τους. Μόλις περνά και το τέταρτο αεροπλάνο στον ασύρματο φθάνει η διαταγή:

- Πυροβόλα, πολυβόλα δεσμευμένα.

Η διαταγή είναι σαφής. Πρέπει να σταματήσουν τα πυρά εναντίον των αεροπλάνων. Αρα δεν είναι τουρκικά, αλλά ελληνικά που μεταφέρουν ενισχύσεις από την Ελλάδα- αυτές που τόσο περιμένουν. Αλλά ήδη το κακό έχει γίνει. Ενα τουλάχιστον αεροπλάνο έχει πέσει από δικά μας πυρά. Γιατί όμως άργησε τόσο να ρθει η διαταγή;

Ο Ανθυπολοχαγός Μιχαήλ ανεβαίνει σε ένα λαντ-ρόβερ και τρέχει να ειδοποιήσει και τις άλλες δυνάμεις να σταματήσουν τα πυρά εναντίον των αεροπλάνων που ήδη έχουν αρχίσει να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο Λευκωσίας το ένα πίσω από το άλλο.

Εχοντας μαζί του και τον ανθυπολοχαγό Ανδρεά Βουρή προχωρά στο σημείο που έχει πέσει η πρώτη "Ντακότα". Το αεροπλάνο έχει σχεδόν διαλυθεί και μέσα στα συντρίμια του βρίσκονται νεκροί οι Λοκατζήδες που καίγονται σαν λαμπάδες από τη φωτιά που έχει εκραγεί.

Ο ανθυπολοχαγός πλησιάζει πιο κοντά και ακούει βογγυτά. Προχωρεί. Κάποιος χρειάζεται βοήθεια. Η φωτιά τον περιζώνει και καίει τις σάρκες του. Το μέτωπο. Το μέτωπο του είναι αιματωμένο και τα πόδια του σχεδόν λιωμένα. Φωνάζει μερικούς άλλους στρατιώτες που έχουν ήδη καταφθάσει στη σκηνή του δυστυχήματος και τους καλεί να τον βοηθήσουν να ανασύρουν τον τραυματία μέσα από τα συντρίμια.

Ο Λοκατζής που δεν έχει ακόμα χάσει τις αισθήσεις του όταν ακούει ελληνικές φωνές, σηκώνει με κόπο το κεφάλι του και σιγοψιθυρίζει:

- Αντε ρε παιδιά. Πάρτε με γρήγορα από εδώ ...και τους φάγαμε.

Ο τραυματίας τοποθετείται σε νοσοκομειακό όχημα και μεταφέρεται αργότερα στο Νοσοκομείο όπου υποκύπτει στο μοιραίο την επομένη χωρίς να πληροφορηθεί την τραγική αλήθεια.

Στο μεταξύ οι στρατιώτες συνεχίζουν τις προσπάθειες τους μέσα στα συντρίμια του αεροπλάνου για να βρουν και άλλους επιζώντες. Η προσπάθεια είναι δύσκολη και το αποτέλεσμα τραγικό. Μόνο ένας έχει γλυτώνει, ο στρατιώτης Ζαφειρίου κι' αυτός βαρειά τραυματισμένος.

Από τα αντιαεροπορικά πυρά της Εθνικής Φρουράς έχουν λαβωθεί άλλα δυο αεροπλάνα, τα οποία όμως κατορθώνουν να προσγειωθούν στο αεροδρόμιο μαζί με τα υπόλοιπα, παρ' όλον ότι τα φώτα του διαύλου είναι σβηστά. Και σ' αυτά μερικοί δέχονται τις σφαίρες της Εθνικής Φρουράς και ο αριθμός των νεκρών πλησιάζει τους 30.

Με την προσγείωση των αεροπλάνων ακολουθεί πανδαιμόνιο. Οι Λοκατζήδες δεν γνωρίζουν ακόμα την αλήθεια και φοβούνται ότι το αεροδρόμιο θα πρέπει να έχει ήδη καταληφθεί από τους τούρκους. Γι' αυτό βγαίνουν από τα αεροπλάνα και προσπαθούν να πάρουν θέση μάχης.

Αργότερα όμως η σύγχυση διαλύεται. Αυτοί που τους υποδέχονται στο έδαφος μιλούν ελληνικά και δείχνουν με τον τρόπο τους πόσο χαίρονται που τους βλέπουν.

Η ατμόσφαιρα αλλάζει. Οι Λοκατζήδες διαβεβαιώνουν τους κυπρίους που τους υποδέχονται στο αεροδρόμιο:

- Θάρρος, τώρα που φθάσαμε εμείς όλα θα διορθωθούν. Μην ανησυχείτε.

Οι Λοκατζήδες αναχωρούν για τη Λευκωσία και έχουν ως πρώτο προορισμό την Ιερατική Σχολή παρά το Μετόχιο Κύκκου, ενώ οι "Ντακότες" και τα "Νορτ Ατλας" απογειώνονται το ένα μετά το άλλο και αναχωρούν για τη βάση τους στην Κρήτη.

Ομως ενώ στην Κύπρο έφθασαν 12 αεροπλάνα μόνο τα εννέα επιστρέφουν. Ενα έχει ήδη συντριβεί και τα άλλα δυο έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα και δεν μπορούν να απογειωθούν.

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να επιδιορθωθούν. Και κάτι τέτοιο χρειάζεται ειδικούς και χρόνο που μέσα στην κρίση του πολέμου που υπάρχει, είναι αδύνατο να βρεθούν.

Ετσι αποφασίζεται η μοναδική λύση που υπάρχει αυτή τη στιγμή: Η αχρήστευση και των δυο αεροπλάνων. Ηδη έχει αρχίσει να χαράζει η 22α Ιουλίου και κανένας δεν θέλει να τα δουν τα τουρκικά αεροπλάνα που θα επιστρέψουν οπωσδήποτε σήμερα για να επαναλάβουν τους βομβαρδισμούς.

Μια πυροσβεστική τα περιλούει με βενζίνη. Η φωτιά που ακολουθεί ολοκληρώνει την καταστροφή. Ο,τι απομένει το καταστρέφουν τα άρματα που καλούνται να τα πολτοποιήσουν με τις ερπύστριες τους.

Η Δευτέρα 22 Ιουλίου, 1974 γλυκοραράζει. Από μια πρόχειρη επιθεώρηση του χώρου διαπιστώνεται ότι στα δυο αεροπλάνα διακρίνονται ακόμα τα διακριτικά της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Ενας στρατιώτης τα ξύνει με μια ξιφολόγχη, ενώ ο Ηρακλης Κοντεμενιώτης με λίγη μπογιά καλύπτει κάθε σημάδι.

Τα υπόλοιπα τα καλύπτουν οι μπουλτόζες που καλούνται για να εξαφανίσουν κάθε ίχνος των αεροσκαφών.

Σχεδόν ταυτόχρονα ένας ανθυπολοχαγός της Εθνικής Φρουράς φθάνει σε μια μονάδα πυροβολικού παρά το αεροδρόμιο με ένα σήμα.

Αναφέρει:

- Τα αεροπλάνα που είδατε ψες ήταν δικά μας...

Το σήμα όμως φθάνει πολύ καθυστερημένα. Το κακό έχει γίνει. Τριάντα λοκατζήδες έχουν χάσει άδικα τη ζωή τους από μερικά μοιραία λάθη...