23.7.1974: Δραματικές ώρες και εκτελέσεις αιχμαλώτων στρατιωτών στις καμπίνες λουσμένων του "Πέντε Μιλιού" της Κερύνειας.

S-2172

23.7.1974: ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΣΤΙΣ ΚΑΜΠΙΝΕΣ ΛΟΥΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ "ΠΕΝΤΕ ΜΙΛΙΟΥ" ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

Ενώ οι αιχμάλωτοι πολίτες στην παραλία του "Πέντε Μιλιού" της Κερύνειας, που έχουν συγκεντρωθεί εκεί από τους Τούρκους εισβολείς από τα γύρω ξενοδοχεία και σπίτια όπου διέμεναν κατά το πρώτο τουλάχιστον διήμερο της τουρκικής εισβολής, περνούν τις τελευταίες δύσκολες ώρες τους, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου 1974 το απόγευμα, περιμένοντας την ώρα της απελευθέρωσης τους, λίγα μέτρα από αυτούς, άρχιζε το δράμα 24 αιχμαλώτων στρατιωτών.

Είναι όλοι κλεισμένοι μέσα στις καμπίνες του κέντρου, του "Πέντε Μιλιού", νηστικοί και διψασμένοι με τις πληγές τους να αιμορραγούν. Μεταξύ άλλων εδώ βρίσκονται οι Σάββας Μιλτιάδου, από τον Λάρνακα της Λαπήθου, Θεοδώσης Κωνσταντίνου από το Αγριδάκι, Χρυσόστομος Αυγουστής από τα Καννάβια, Νίκος Ανδρέου Καλλίας από τη Λάπηθο, Σόλων Σολομωνίδης από το Λάρνακα της Λαπήθου, Ανδρέας Κόμπος από το Παραλίμνι, Μελής Νεοφύτου από τη Λάπηθο και ο αδελφός του Φυτής, Δημήτρης Κεψής από τη Λάπηθο, Κύπρος Πεπέκκος από τον Αγιο Επίκτητο, Κώστας Σούπασης από τη Λάπηθο και Νικόλας Βραμού από τη Βασίλεια.

Οι Τούρκοι μετακινούν τους αιχμαλώτους και τους μεταφέρουν σε άλλο σημείο για τη δική τους ασφάλεια όπως τους εξηγούν. Δεκαέξη από αυτούς τους αναγκάζουν να στριμωχθούν μέσα σε μια μικρή παράγκα που χρησίμευε για αποθήκη.

Είναι δύσκολο να μπουν όλοι μέσα. Ενας Τούρκος στρατιώτης στέκει στην είσοδο και τους κτυπά και σπρώχνει την πόρτα μέχρι που αυτή κλείει με δυσκολία. Η ατμόσφαιρα μέσα είναι αποπνικτική. Κινδυνεύουν να πεθάνουν από ασφυξία. Ο ιδρώτας κυλά ποτάμι από τα σώματά τους και τα ρούχα τους βρέχονται κυριολεκτικά. Κανένας όμως δεν ακούει τις φωνές τους. Και ούτε γνοιάζεται για το μαρτύριο τους.

Τον Σάββα Μιλτιάδου τον γνωρίζει ένας Τουρκοκύπριος που βρίσκεται στην περιοχή. Με τον πατέρα του τουρκοκύπριου ο Μιλτιάδου είναι φίλοι και συνεργάζονται. Είτε γιατί τον λυπάται, είτε γιατί νοιώθει υποχρεωμένος, τον μεταφέρει μαζί με τέσσερις γέροντες σε μια ξεχωριστή καμπίνα που υπάρχει μάλιστα ντους. Ανοίγει αμέσως τη βρύση και βάζει το κεφάλι του κάτω για να γλυκάνει τον πικρό λαιμό του από τις λίγες σταγόνες του νερού που τρέχει. Δίπλα του μέσα στη παράγκα οι άλλοι περνούν δύσκολες στιγμές χωρίς νερό μέσα στην αποπνικτική ασμόσφαιρα της.

Ξαφνικά κάποιος ακούγεται να φωνάζει:

- Νερό, λίγο νερό, πεθαίνουμε...

Τον ακολουθεί δεύτερος, τρίτος, τέταρτος. Σε λίγο όλοι φωνάζουν ομαδικά. Και οι φωνές τους φθάνουν μέχρι τους Τούρκους φρουρούς. Είναι η 2.30 πρωινή της Τρίτης 23 Ιουλίου. Ενας Τούρκος πλησιάζει την παράγκα εξαγριωμένος. Στέκεται κοντά σ' αυτήν και πατά τη σκανδάλη του αυτομάτου του φωνάζοντας:

- Πάρτε νερό σκύλοι, αφού θέλετε...

Οι σφαίρες περνούν από τον ξύλινο "τοίχο" της παράγκας και οι παρακλητικές φωνές των Εθνοφρουρών που ζητούν νερό διαδιαδέχονται κλάματα και φωνές. Οι σφαίρες πέφτουν στο ψαχνό.

Μια σφαίρα βρίσκει τον Μελή Νοεφύτου ακριβώς στην καρδιά. Ενας άλλος στρατιώτης, ο Κόμπος από το Παραλίμνι, τραυματίζεται στο κεφάλι.

Στις φωνές των στρατιωτών οι Τούρκοι ανοίγουν την πόρτα και σύρουν έξω τον νεκρό και τον τραυματία.

Ο τραυματισμένος στρατιώτης μεταφέρεται έξω από την καμπίνα όπου βρίσκεται ο Μιλτιάδου. Είναι σοβαρά και σπαρταρά μέσα σε πόνους. Ποιός όμως θα γνοιαζόταν γι' αυτόν ή ποιος μπορεί να τον βοθήσει; Ο Μιλτιάδου τον κοιτάζει ανίκανος να του προσφέρει οποιαδήποτε βοήθεια, μια και δίπλα του στέκεται ο Τούρκος φρουρός με το όπλο προτεταμένο και το δάκτυλο στη σκανδάλη.

Ο Κόμπος ήταν γνωστός του.

Ο Κόμπος του περιγράφει μάλιστα πως είχε συλληφθεί. Πολεμούσε, του είπε, στην περιοχή " Γομαρίστρα" όταν τραυματίστηκε κάποιος συνάδελφος του και τον φορτώθηκε στους ώμους του για να τον μεταφέρει προς τον κύριο δρόμο της Κερύνειας, με την ελπίδα να τον μεταφέρει στο Νοσοκομείο. Προχωρούσε ανύποπτος προς την ήδη κατεχόμενη περιοχή, μέσα στο τουρκικό προγεφύρωμα, χωρίς να το γνωρίζει. Και συνελήφθη αιχμάλωτος από μια ομάδα Τούρκων και μεταφέρθηκε στις καμπίνες του "Πέντε Μιλιού" με τους άλλους. Ούτε το όνομα του στρατιώτη που μετέφερε στους ώμους του δεν γνώριζε. Ηθελε απλώς να βοηθήσει ένα συνάδελφο του με τον οποίο τόσες ώρες πολεμούσαν δίπλα, ο ένας από τον άλλο και την προσπάθεια του αυτή έπεφτε στα χέρια των Τούρκων.

Την προηγουμένη νύκτα επίσης, ενώ βρίσκονταν μέσα στην καμπίνα του "Πέντε Μιλιού", ο Μιλτιάδου και ο Κόμπος είχαν αποφασίσει να δραπετεύσουν με την ελπίδα ότι θα γλύτωναν. Είχαν βγει και οι δυο έξω. Ο Τούρκος φρουρός, παρά την πολεμική ένταση που επικρατούσε στην περιοχή, κοιμόταν με το όπλο του κρεμασμένο στο λαιμό του. Προχώρησαν κι έπεσαν στη θάλασσα. Βρήκαν το νησάκι του "Πέντε Μιλιού" (Νησί των Εχιδνών). Μικρά τουρκικά πλοιάρια συνέχιζαν να προσεγγίζουν την ακτή. Προς στιγμή φοβήθηκαν ότι δεν θα τα κατάφερναν και γύρισαν πίσω στην καμπίνα τους. Με λίγη τύχη ίσως γλύτωναν.

Τώρα τον έβλεπε μπροστά του να σφαδάζει μέσα στους πόνους. Εκείνος είχε θυσιασθεί για να σώσει ένα άνθρωπο και ένας άλλος άνθρωπος τον πυροβολούσε πισώπλατα επειδή είχε κάμει το λάθος να ζητήσει μια σταλιά νερό για να βρέξει λίγο τα στεγνά του χείλη.

Η ώρα περνά. Ο Μιλτιάδου βλέπει τον τραυματία, αλλά δεν μπορεί να τον βοθήσει. Και ξαφνικά ακούει πάλι φωνές. Είναι ο Φυτής Νεοφύτου, αδελφός του δολοφονηθέντος πριν από λίγο Μελή Νεοφύτου. Ο Φυτής φωνάζει:

- Σκότωσαν τον αδελφό μου, σκότωσαν τον αδελφό μου.

Οι σπαρακτικές φωνές του κάμνουν τους άλλους αιχμαλώτους να ολοφύρωνται. Δεν αντέχουν να τον ακούουν. Μερικοί προσπαθούν να τον καθησυχάσουν λέγοντας του ότι δυνατόν οι φωνές του να προκαλέσουν περισσότερο τους Τούρκους. Αλλά αυτός είναι εκτός εαυτού.

Εκείνο που φοβόντουσαν γίνεται σε λίγο. Ο φρουρός ξανανοίγει την παράγκα και σέρνει έξω τον Φυτή από το χέρι και τον μεταφέρει με τη βία σε άλλο σημείο. Δυο άλλοι Τούρκοι τον παραλαμβάνουν και τον μεταφέρουν πιο κάτω, μαζί με τον τραυματία στρατιώτη που βρίσκεται έξω από την παράγκα. Από τότε δεν τους ξαναβλέπει ο Μιλτιάδου...