15.7.1974: Πραξικοπηματίες στήνουν ενέδρα στο Κολόσσι εναντίον αντιστασιακών που κατεθύνονται με αυτοκίνητα στη Λεμεσό και βάλλουν εναντίον τους με αυτόματα

S-2088

15.7.1974: ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝΟΥΝ ΕΝΕΔΡΑ ΣΤΟ ΚΟΛΟΣΣΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΑ ΣΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΚΑΙ ΒΑΛΛΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ

Ομάδες εναντίον των πραξικοπηματιών ξεκίνησαν με αυτοκίνητα πάνοπλοι για να ενισχύσουν την αντίσταση στη Λεμεσό.

Κοντά στο Κολόσσι πραξικοπηματίες τους έστησαν ενέδρα και άρχισαν να βάλλουν εναντίον τους διαλύοντας τους.

Δυο από τους πρωταγωνιστές που πήραν μέρος στην εκστρατεία προς Λεμεσό αφηγήθηκαν τη μικρή τους περιπέτεια στην εφημερίδα "Χαραυγή" (15.7.77):

Ο Κώστας Φυσεντζίδης από την Καλλέπια της Πάφου, Γραμματέας της Κομματικής Ομάδας του ΑΚΕΛ, αφηγείται:

"Στις 15.7.74 μόλις γνώστηκε το προδοτικό πραξικόπημα εκοντάδες Παφίτες πέρασαν από τον αστυνομικό σταθμό και ζήτησαν όπλα για να συμπαρασταθούν στο νόμικο κράτος. Ετσι ένας αριθμός με όπλα και άλλοι άοπλοι πήραμε το δρόμο για τη Λευκωσία. Μπήκα στο αυτοκίνητο του Παράσχου Παναγιώτου, επίσης από την Καλλέπια).

Μόλις περάσαμε το Κολόσσι πέσαμε σε ενέδρα πραξικοπηματιών που απρόκλητα άρχισαν να βάλλουν αδιακρίτως εναντίον μας.

Με τις πρώτες ριπές πληγώθηκα σε πέντε σημεία. Αρχίσαμε να τρέχουμε μέσα στα περιβόλια του Κολοσσιού για να αποφύγουμε τη συλληψη. Τα τραύματα μου ήταν σοβαρά και σύντομα η αιματοχυσία με εξάντλησε. Τότε ο Παράσχος που ήταν επίσης σοβαρά τραυματισμένος στο πόδι παρεκάλεσε άλλους να φροντίσουν αμέσως για μικρό αυτοκίνητο όπου και μας μετέφεραν στο Νοσοκομείο της Πάφου. Εκεί με υπέβαλαν αμέσως σε εγχείρηση και εμένα μου αφαίρεσαν τα βλήματα. Μια σφαίρα είχε τρυπήσει τον θώρακα και ήταν πολύ επικίδυνη. Αλλες με είχαν κτυπήσει στα χέρια.

Χάρις στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού του Νοσοκομείου Πάφου, αποφύγαμε τον θάνατο. Αυτά για το επεισόδιο της ενέδρας στο Κολόσσι που δυστυχως σε άλλους στοίχισε τη ζωή.

Ο Σωκράτης Ηλία από την Κοίλη της Πάφου αφηγήθηκε:

" Ημουν στην Πάφο μόλις άκουσα την είδηση για το πραξικόπημα. Ετρεξα στο γραφεία του ΑΚΕΛ και από εκεί μας είπαν να πάμε στην αστυνομία, για να μας δώσουν όπλα να αντισταθούμε ενάντια στους πραξικοπηματίες.

Η αστυνομία μας είπε, πηγαίνετε στο παζάρι και όσους στρατιώτες βρήτε να βοηθήσετε η αστυνομία να τους φέρει στον αστ. σταθμό.

Μετά από εκεί όταν έφεραν τους στρατιώτες στον σταθμόν ξεκίνησα για το χωριό μου. Είδα τους χωριανούς μου συγκεντρωμένους στους δρόμους και με ρωτούσαν τι γίνεται κάτω στην Πάφο. Μη φοβάστε τους είπα, η χούντα δεν θα περάσει. Θα αντισταθούμε ενάντια στους πραξικοπηματίες, και πήγα σπίτι μου και πήρα το κυνηγετικό μου όπλο και μαζί με τον σύντροφο Χρύσανθο πήγαμε στον αστ. σταθμό Κτήματος. Μας έδωσαν και ένα μαρτίνι και λάβαμε μέρος στην μεταφορά του οπλισμού του ΚΕΝ Γεροσκήπου.

Στο σταθμό εκεί μας παραχώρησαν και άλλα όπλα για μιαν ομάδα. Τα βάλαμε στο αυτοκίνητο του φίλου μου Χρύσανθου και πήγαμε στο χωριό και πήραμε ακόμη τρεις συντρόφους, τους Κυριάκο Κώστα και Παναή και κατεβήκαμε αμέσως στο Κτήμα για να μας δώσουν οδηγίες.

Μας είπαν να μπούμε στα αυτοκίνητα για να πάμε στη Λεμεσό. Μπήκαμε σε ένα φορτηγό και ξεκινήσαμε για τη Λεμεσό καμιά σαρανταριά άτομα. Φθάσαμε περίπου η ώρα 8 στο Κολόσσι. Εκεί που είναι το ελαιοτριβείο. Μόλις φθάσαμε εκεί καταιγιστικά πυρά άνοιξαν με αυτόματα όπλα οι πραξικοπηματίες. Είδαμε μπροστά και ένα λαντ-ρόβερ και το λεωφορείο της Πενταλιάς σταματημένα και αμέσως πηδήξαμε στην άσφαλτο και τρέξαμε στα χαλασμένα σπίτια που υπήρχαν εκεί και κρυφτήκαμε πίσω από τους τοίχους.

Οι πραξικοπηματίες μας εφώναξαν. "Ελληνες Παφίτες, παραδοθείτε. Δεν έχετε να πάθετε τίποτα".

Μας έλεγαν να προχωρήσουμε με ψηλά τα χέρια μπροστά. Μπροστά μας τα φώτα των αυτοκινήτων όπως οι ριπές συνέχιζαν να ακούγονται. Τότε ένας από τους φίλους έτρεξε στο αυτοκίνητο και έπαιξε την πουρούν για να μαζευτούν οι σύντροφοι να μπουν στα αυτοκίνητα και να φύγουμε από άλλην κατεύθυνσιν. Εγώ μαζί με τους άλλους συντρόφους, τους Χρύσανθο, Κώσταν και Κυριάκο μείναμε εκεί που μας έστησαν ενέδρα οι πραξικοπηματίες. Ομως δεν κατόρθωσαν να μας συλλάβουν.

Εν τω μεταξύ μαζί μας έμεινε και ο αιδ. Παπαπαναής, ο οποίος μας έχασε μέσα στο σκοτάδι και τον έπιασαν οι τούρκοι της Επισκοπής. Εκεί μας πήραν τα μεσάνυκτα σχεδόν και οι πυροβολισμοί άρχισαν να αραιώνουν. Συνεννοηθήκαμε και οι 4 σύντροφοι να τραβήξουμε περπατητοί από τα χωράφια να πάμε στις βάσεις. Φθάσαμε απέναντι του Κουρίου κατά τις 2 π.μ. Πριν μπούμε στον δρόμο ακούσαμε ασύρματο να εργαζεται. Δεν ξέραμε ποιοι ήταν. Φοβηθήκαμε μήπως ήταν της χούντας και μείναμε εκεί μέχρι το πρωί. Οταν ξημέρωσε στείλαμε δυο από τους συντρόφους στον δρόμο για να σταματήσουν κανένα αυτοκίνητο να μας μεταφέρει στην Πάφο. Βγήκαν στον δρόμο οι δυο σύντροφοι χωρίς όπλα και εκεί είδαν την αστυνομία των βάσεων. Μόλις τους αντίκρυσε τους είπε: "Ρε παιδιά, φαίνεται ότι είστε από εκείνους που χάθηκαν στο Κολόσσι". Τους είπαν "ναι".

Ηρθαν πίσω μας και μας φώναξαν και εμάς. Ακολούθως μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μας μετέφεραν έξω από την περιοχή των βάσεων και μας άφησαν".