19.8.73: Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος αναλαμβάνει την "προεδρία" της Δημοκρατίας καθιστάμενος ο πρώτος "Πρόεδρος" στη σύγχρονη Αβασίλευτη Δημοκρατία της Ελλάδας.

s-1963

19.8.73: Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ "ΠΡΟΕΔΡΙΑ" ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΘΙΣΤΑΜΕΝΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ "ΠΡΟΕΔΡΟΣ" ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στις 19 Αυγούστου 1973, είκοσι ημέρες μετά το "Ναι" στο δημοψήφισμα της χούντας που οδήγησε σε κατάργηση της βασιλευομένης Δημοκρατίας ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος αυτοδιορίστηκε και πρόεδρος της χώρας ενώ διατήρησε για τον εαυτό του και την πρωθυπουργία.

Η ορκωμοσία του Γεώργιου Παπαδόπουλου ως του πρώτου "Προέδρου" της Ελληνικής Δημοκρατίας έγινε σε πανηγυρική τελετή στο Μητροπολιτικό ναό Αθηνών ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου.

Με την ανάληψη των καθηκόντων του ο Παπαδόπουλος ήρε τον στρατιωτικό νόμο από τη περιοχή των Αθηνών και χορήγησε γενική αμνηστία για όλα τα πολιτικά εγκλήματα, τα οποία είχαν διαπραχθεί μετά την 21η Απριλίου 1967.

Παράλληλα χορήγησε χάρη στον Αλέξανδρο Παναγούλη, ο οποίος εξέτιε ποινή ισοβίων δεσμών για την απόπειρα δολοφονίας του Γεώργιου Παπαδόπουλου πριν από πέντε χρόνια, αλλά κρατείτο ακόμη στις φυλακές της χούντας.

Σε μήνυμά του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανέφερε ότι θα τηρηθούν οι προθεσμίες που αναλήφθηκαν με το δημοψήφισμα για σταδιακή ολοκλήρωση του Πολιτεύματος που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων Συνταγματικού Δικαστηρίου και διενέργεια εκλογών μέσα στο 1974 στις αρχές του 1975.

Ακόμα ανέφερε ότι μέσα στον Οκτώβρη θα σχηματισθεί πολιτική Κυβέρνηση, η οποία θα έχει ως αποστολή, εκτός των άλλων την προετοιμασία και διενέργεια των εκλογών.

Μετά την ορκωμοσία ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατευθύνθηκε στο γραφείο του όπου ορκίστηκε και πάλι από τον Ιερώνυμο, ο πρώτος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Στρατηγός Οδυσσέας Αγγελής.

Την επομένη ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στρώθηκε στη δουλειά και το Υπουργικό του Συμβούλιο ενέκρινε τα διατάγματα με τα οποία χορηγείτο γενική αμνηστία, για την απονομή χάριτος στον Αλέξανδρο Παναγούλη και για τη νομότυπη άρση του στρατιωτικού Νόμου από την περιοχή της Αττικής.

Από την αμνηστία επηρεάζονταν 350 άνθρωποι.

Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν οι Εύαγγελος Αβέρωφ, Πέτρος Γαρουφαλιάς, Ι. Ζίγδης και Χρ. Στράτος, οι πρώην καθηγητές Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Διονύσιος Καράγιωργας και Γεώργιος Μαγκάκης, τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς Δημήτριος Παρτσαλίδης και Χαράλαμπος Δρακόπουλος και οι 60 Βασιλόφρονες αξιωματικοί που είχαν αναμιχθεί στο κίνημα του Ναυτικού τον Μαϊο του 1973, ο πρώην βουλευτής Κωνσταντίνος Αποσκήτης και ο Υποστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Φέττης, ο Δημήτριος Μαρωνίτης, ο οποίος κρατείτο ως υπεύθυνος μαζί με τον Ι. Πεσμαζόγλου για πρόσφατη αναταραχή μεταξύ φοιτητών στην Αθήνα και ο Στάθης Παναγούλης, αδελφός του Αλέξανδρου Παναγούλη.

Η αμνηστία δεν περιλάμβανε τις αντικαθεστωτικές πράξεις που έγιναν στο εξωτερικό, σε αλλά Ελληνες οι οποίοι καταδικάστηκαν ερήμην ή ενώ κατηγορούντο για αντικαθεστωτικές ενέργειες διέφυγαν στο εξωτερικό θα επιτραπεί να επιστρέψουν.

Ανάμεσα σ'αυτούς περιλαμβανόταν και ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος μπορούσε να επιστρέψει στην Ελλάδα.

Στις 21 Αυγούστου άνοιξαν οι φυλακές του Κορυδαλλού, του Μπογατίου και της Κέρκυρας και αφέθηκαν ελεύθεροι όσοι επηρεάζονταν από την αμνηστία.

Εξω από τις φυλακές βρέθηκε και η μητέρα των Αλέκου και Στάθη Παναγούλη. Την ρώτησαν πως αισθανόταν περιμένοντας τους γιους της να γυρίσουν σπίτι τους. Απάντησε συγκλονισμένη:

"Πως να νοιώθω; Τίποτα. Ενα κενό. Αν ζούσε ο άντρας μου και το άλλο μου αγόρι, ο Γιωργος, ίσως, ήταν διαφορετικά. Αν ο Αλέκος και ο Στάθης δεν είχαν τραβήξει τόσα πολλά, ίσως πάλι να ήταν διαφορετικά. Τώρα θα γυρίσουν σ' ένα έρημο σπίτι με μια φαρμακωμένη μητέρα που ζούσε χρόνια μέσα σ' αυτό το σπίτι. Πριν χρόνια ξεχείλιζε η ζωή. Τώρα είναι νεκρή. Πέθανε ο άντρας μου το 1970, εξαφανίστηκε ο γιος μου ο Γιώργος (ήταν υπολοχαγός στις υποβρύχιες καταστροφές το 1967), μπήκαν φυλακή ο Αλέκος και ο Στάθης. Πώς θέλετε να νοιώθω; Ευχαριστημένη;".

Ο Αλέκος Παναγούλης, παρά την αποφυλάκιση του δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι δεν μετάνοιωσε που αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

"Θεωρώ", είπε, τούτο ως τιμητικόν αγώνα δι' ανατροπήν του καθεστώτος".

Ακόμα είπε ότι ουδέποτε υπέβαλε αίτηση χάριτος στην καταδίκη του σε θάνατο και ότι δεν αναγνώριζε το καθεστώς.

Κατέληξε:

"Δεν είμαι ευχαριστημένος από την αμνηστία. Πιστεύω τώρα ότι μεγάλωσε ο χώρος της φυλακής μου".