31.1.1972: Φθάvoυv στηv Κύπρo μυστικά όπλα πoυ αγόρασε o Πρόεδρoς Μακάριoς και πάλι από τηv Τσεχoσλoβακία για vα αvτιμεωπίσει τις έvoπλες oμάδες τoυ Γεωργίoυ Γρίβα, o oπoίoς απoστέλλει άvδρες τoυ για vα τα κλέψoυv.

S-1884

31.1.1972: ΦΘΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΣΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΙΣ ΕΝΟΠΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΓΡΙΒΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΙ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΛΕΨΟΥΝ

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε ο Πρόεδρος Μακάριος για τις προθέσεις του Στρατηγού Γρίβα να κινηθεί δυναμικά, αν δεν δεχόταν να ευθυγραμμισθεί με την πολιτική του, πήρε την απόφαση να εξοπλίσει την αστυνομία με σύγχρονα όπλα.

Ο Πρόεδρος Μακάριος όπως στην περίπτωση του 1966, στράφηκε και πάλι προς την Τσεχοσλοβακία. Τα όπλα που είχαν αγορασθεί τότε από τον Πρόεδρο της Βουλής Γλαύκο Κληρίδη, βρίσκονταν κάτω από την επίβλεψη της ΟΥΝΦΙΚΥΠ ύστερα από κοινή αξίωση της Αγκυρας και των Αθηνών.

Τώρα ήλπιζε ότι τα νέα όπλα που θα αγόραζε θα είχαν καλύτερη τύχη.

Ο Πέτρος Πετρίδης στην Ι.Ε.Κ., περίοδος 1960-73, τόμος Β προσθέτει:

"Αυτή τη φορά (ο Πρόεδρος Μακάριος) έστειλε στην Πράγα τον Γενικό Διεθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών, μετέπειτα υπουργό Εσωτερικών, Χριστόδουλο Βενιαμίν. Η μετάβαση του στην Πράγα έγινε με κάθε μυστικότητα.

Οι δυο αυτές αγορές όπλων από την Τσεχοσλοβακία έχουν πολλές ομοιότητες. Για την ακρίβεια η δεύτερη μοιάζει με αντίγραφο της πρώτης, με ελάχιστες διαφορές στις λεπτομέρειες.

Μια διαφορά ήταν στο πρόσωπο που αγόρασε τα όπλα. Η άλλη ήταν ο τόπος της άφιξης της. Το 1966 τα όπλα ξεφορτώθηκαν στη Λεμεσό και τη μεταφορά τους την παρακολουθούσαν μέλη των Ομάδων Ασφαλειας Στρατού, ΟΑΣ.

Η νέα αποστολή ξεφορτώθηκε στο λιμάνι του Ξερού. Την εκφόρτωση την πρακολουθούσαν και πάλι οι μυστικές υπηρεσίες της Εθνικής Φρουράς και άνθρωποι του Στρατηγού Γρίβα. Μερικοί από τους τελευταίους υπηρετούσαν επίσης στην Εθνική Φρουρά.

Η πρώτη πληροφορία για την άφιξη των όπλων δημοσιεύθηκε στη Αθηναϊκή εφημερίδα "Εστία" την 1η Φεβρουαρίου 1972 με την αποκάλυψη ότι τα όπλα είχαν εκφορτωθεί την προηγούμενη νύκτα. Η είδηση ήταν απόλυτα βάσιμη. Ο ανταποκριτής της εφημερίδας την είχε από πρώτο χέρι, από εκείνους που παρακολούθησαν την εκφόρτωση των όπλων.

Ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος όμως την διέψευσε κατηγορηματικά: "Η είδησις είναι κακόβουλος και ουδόλως ανταποκρίνεται προς την αλήθειαν".

Η άφιξη όμως των όπλων ήταν πραγματικότης. Από τον Ξερό μεταφέρθηκαν, τα περισσότερα, στις αποθήκες των μεταλλείων Μιτσερού, για να δοθεί η εντύπωση ότι επρόκειτο για εκρηκτικές ύλες. Από εκεί αποφάσισε ο Στρατηγός Γρίβας να τα κλέψει.

Ετσι την επομένη της εκφόρτωσης τους, δηλαδή την 1η Φεβρουαρίου τη νύκτα, μια μεγαλη ομάδα ενόπλων, πήγε στην περιοχή των αποθηκών με σκοπό να κλέψει τα όπλα.

Η ομάδα όμως έγινε αντιληπτή από τους φρουρούς, που είχαν ήδη ενισχυθεί για την πρόληψη οποιουδήποτε ενδεχομένου- είχε γίνει πριν λίγες μέρες η μεγάλη κλοπή όπλων από το Τρίκωμο- που ειδοποίησαν την Αστυνομία.

Δεν γνώριζαν ακριβώς τι συνέβαινε αλλά ειδοποίησαν με τον ασύρματο τους ότι είχαν επισημάνει ύποπτες κινήσεις στην περιοχή.

Η αστυνομική περίπολος που πήγε στην περιοχή επεσήμανε μερικά αυτοκίνητα, αλλά κατόρθωσε να συλλάβει ένα μόνο πρόσωπο, τον Μιχαλάκη Γιασεμίδη, από τη Μόρφου.

Είπε ότι μαζί του βρίσκονταν και άλλοι που πήγαν εκεί για στρατιωτικές ασκήσεις και τον είχαν αφήσει να φρουρεί τα αυτοκίνητα με ένα αυτόματο και ένα πιστόλι.

Ενώ όμως βρισκόταν υπό κράτηση άρχισε, σύμφωνα με την κατάθεση αξιωματικού της αστυνομίας να "παουρίζει σαν τον αλουπό". Αυτό ήταν το σύνθημα για τους άλλους να φύγουν. Του απάντησε ένα "γαύγισμα σκύλλου"- ένδειξη ότι το "σήμα κινδύνου" είχε ληφθεί.

Ετσι η Αστυνομία παρ' όλο που είχε αρκετά στοιχεία και συνέλαβε κάπου δέκα πρόσωπα, δεν μπόρεσε να παρουσιαστεί υπόθεση στο δικαστήριο εναντίον τους.

Ο Γιασεμίδης είχε πει ότι δεν γνώριζε ποιοι ήταν οι άλλοι. Ο ίδιος είχε ενταχθεί σε ομάδες και είχε ειδοποιηθεί για την "άσκηση" λίγο πριν από τη σύλληψη του από "αγνώστους" που τον παρέλαβαν και τον μετέφεραν στο Μιτσερό.

Στο σπίτι του είχε βρεθεί μια "Γενική διαταγή" με την υπογραφή "Κίμων" που αποτελούσε απάντηση στο διάγγελμα που είχε απευθύνει πριν από δύο μήνες ο Πρόεδρος Μακάριος.

Αναφερόταν στη "Γενική διαταγή":

"Η ομιλία του Μακαρίου, πλήρης αγωνίας και φόβου, είναι χαρακτηριστική της ηττοπάθειας και του τρόμου που τον διακατέχουν από την ηρωϊκήν και σθεναράν ημών εξόρμησιν. Και η απλή αντίδρασις μας εσύγχυσε τας φρένας του μεγάλου δοσιλόγου της Κύπρου, διότι ήρχισε να σκέπτεται τι τον αναμένει εάν χάση την αρχήν. Και ας τον αφήσωμεν να τον διακατέχουν οι εφιάλται της συνειδήσεως του, εάν πράγματι έχη τοιαύτην, ημείς όμως άκαμπτοι, υπερήφανοι και γενναίοι, ας συνεχίσωμεν τον ευγενή αγώνα διότι δεν αγωνιζόμεθα δι' εαυτούς, αγωνιζόμεθα διά την Κύπρον μας, διά την Ελλάδα.

Εάν παραμείνετε όλοι πιστοί με τας τάξεις μας αρραγείς και εάν υψώσωμεν υπερήφανα το αναστημά μας έτοιμον να δεχθή και αυτάς ακόμη τας σφαίρας του δολοφόνου των εκτελεσθέντων γενναίων αγωνιστών μας, τότε η νίκη θα μας στεφανώση.

Οστις είναι αποφασισμένος να πεθάνη νικά. Και σεις είσθε όλοι εκλεκτοί, έτοιμοι να δώσετε διά μίαν ακόμη φοράν το παρόν εις τον βωμόν της θυσίας της Κύπρου.

Ο Μακάριος ποίους έχει μαζί του ετοίμους να αποθάνουν; Κανένα. Διότι όσοι τον ηκολούθησαν είναι χωρίς κανένα ιδανικό, αλλά μόνον διά την μάσαν. Δώσατε εις τον ελληνισμόν να αντιληφθή ότι εις την Κύπρον θα ανατείλουν και πάλιν αι ηρωϊκαί ημέραι της ΕΟΚΑ και ότι είμεθα αποφασισμένοι και την Κύπρον να ελευθερώσωμεν, αλλά και να καθαρίσωμεν όλον το

μίασμα το οποίον επί δωδεκαετίαν επισώρευσεν εις αυτήν ώστε αύτη να γίνη σήμερα αγνώριστος. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα και θα νικήσωμεν".

Αλλοι συλληφθέντες για διευκόλυνση των ανακρίσεων της αστυνομίας ήσαν οι ακόλουθοι: Ευθύμιος Βασιλείου, από την Ευρύχου, Αλέξης Πεττεμερίδης, Ιωάννης Ανδρέου, από τα Λαγουδερά, Κωστάκης Ιωάννου Ηλιάδης από τα Λαγουδερά, όλοι κάτοικοι Λευκωσίας, Σάββας Θεοδώρου, Σολωμός Στυλιανού Χριστοδούλου, Χαρίτων Γεωργίου, Ιωάννης Κάτζης Ελευθέριος Γεωργίου Κασίνης και Χριστάκης Γιαννακού Σπανού, όλοι από την Κάτω Ζώδια.

Το επεισόδιο στο Μιτσερό ήταν ουσιαστικά η πρώτη αντιπαράταξη ενόπλων του Στρατηγού Γρίβα και της αστυνομίας και κατέδειξε μια σοβαρή αδυναμία στα σχέδια του Στρατηγού Γρίβα: Την απροθυμίαν των μελών της οργάνωσης του να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν από άλλους Ελληνες.

Ακόμα παρ'όλο το μίσος που αναπτύχθηκε αργότερα, όταν η κατάσταση εκραχύνθηκε, ελάχιστες ήταν οι περιπτώσεις που αντάλλαξαν οι δύο πλευρές πυροβολισμούς με σκοπό να σκοτώσουν.

Οταν βρίσκονταν αντιμέτωπες οι δύο πλευρές, η αντιπαράταξη τέλειωνε ή με παράδοση των μελών της ΕΟΚΑ Β ή εύσχημη "αυτοσυγκράτηση" της Αστυνομίας.

Στο μεταξύ όμως η υπόθεση της εισαγωγής των όπλων από την Τσεχοχλσοβακία, άρχισε να παίρνει άλλη τροπή, ενώ η Κυβέρνηση επέμενε ότι δεν είχε φέρει όπλα, απέρριπτε προκαταβολικά οποιοδήποτε διάβημα από την Ελλάδα σχετικά με την υπόθεση.

Με αφορμή τις πληροφορίες ότι είχε γίνει διάβημα ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε στις 3 Φεβρουαρίου:

"Δεν θέλω τον λόγον γιατί να γίνη διάβημα και να ζητηθή όπως οιοσδήποτε οπλισμός παραδοθή εις την Εθνικήν Φρουράν. Η Εθνική Φρουρά δεν ανήκει εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, αλλά εις την Κυπριακήν Κυβερνησιν, εις την οποίαν υπάγονται επίσης όλα τα θεματα εσωτερικής ασφαλείας".

Την ίδια μέρα, δηλαδή στις 3 Φεβρουαρίου, το Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας, ανακοίνωσε επίσης τα ακόλουθα:

"Κατόπιν υποβληθεισών ερωτήσεων υπό αντιπροσώπων του τύπου, αφορωσών εις συνάντησιν του υφυπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος κ. Κ.Π. Παναγιωτάκου μετά του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και γενομένου κατ' αυτήν διαβήματος, το Γραφείον Τύπου της πρεσβειας της Ελλάδος επιθυμεί να γνωρίση ότι ο κ. Υφυπουργός ούτε συνηντήθη μετά του Προέδρου Μακαρίου, ούτε συνεπώς προέβη εις οιονδήποτε διάβημα προς αυτόν".

Είτε όμως προέβη σε διάβημα μέχρι τότε είτε όχι, ο Παναγιωτάκος άρχισε να αναπτύσσει έντονη δραστηριότητα που αποκορυφώθηκε τις επόμενες μέρες με αξίωση παραιτήσεως του Προέδρου Μακαρίου.

Ο Παναγιωτάκος είχε έλθει στην Κύπρο τον Δεκέμβριο του 1970 για να αναλάβει την πρεσβεία από τον Μενέλαο Αλεξανδράκη. Ηταν παλιός "γνώριμος" της Κύπρου. Το 1961 είχε έλθει στην Κύπρο για δύο μήνες και βοήθησε στην οργάνωση των εξωτερικών υπηρεσιών της Δημοκρατίας.

Υστερα από παραμονή 14 μηνών στην Κύπρο, μετά την διαπίστευση του, προαγόταν σε Υφυπουργό Εξωτερικών "επί πολιτικών και εμπορικών υποθέσεων"-θέση στην οποία ορκίστηκε στις 14 Ιανουαρίου, 1972. Διάδοχος του στην πρεσβεία, όπως ανακοινώθηκε, θα ήταν ο μέχρι τότε πρέσβης διευθυντής της δεκάτης πολιτικής διευθύνσεως του Υπουργείου Εξωτερικών Δημήτριος Βελισσαρόπουλος.

Μετά την ορκωμοσία του ο Παναγιωτάκος γύρισε στην Κύπρο για να παραδώσει την πρεσβεία και να αποχαιρετίσει τον Πρόεδρο Μακάριο, πριν από την οριστική αναχώρηση του, που είχε προγραμματισθεί για τις 10 Φεβρουαρίου.

Και στις 28 Ιανουαρίου, ο Πρόεδρος Μακάριος παρέθεσε προς τιμή του αποχαιρετιστήριο γεύμα. Οι προσφωνήσεις που αντηλλαγησαν ήταν ιδιαίτερα θερμές και εγκωμιαστικές και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις δηλώσεις που έγιναν και από τις δυο πλευρές τις επόμενες μέρες.

Ο Μακαριώτατος ήταν όλος εγκώμια για τον Υφυπουργό:

"Κατά το σύντομον χρονικόν διάστημα της εν Κύπρω υπηρεσίας σας ως πρέσβεως της Ελλάδος απεκτήσατε την εκτίμησιν και την αγάπην του Κυπριακού ελληνισμού.

Και λυπούμεθα διότι δεν θα είσθε πλέον μεταξύ μας, αλλά και χαίρομεν συγχρόνως, διότι ο Πρόεδρος της ελληνικής Κυβερνήσεως ενεπιστεύθη εις υμάς υψηλόν υπούργημα και προήχθητε εις θέσιν, από της οποίας ενεργοτέρα, θα συνεχισθή η εθνική προσφορά σας προς την Κύπρον.

Εν τω προσώπω σας κ. Υφυπουργέ, οι Ελληνες Κύπριοι εγνωρίσαμεν ουχί μόνον ένα ικανόν διπλωμάτην και άξιον εκπρόσωπον της μητρός πατρίδος, αλλά και ένα ζηλωτήν αγωνιστήν και θερμόν συμπαραστάτην της Κύπρου, εις την εθνικήν υπόθεσιν της οποίας πολύτιμος υπήρξε η μέχρι τούδε συμβολή σας. Προσωπικώς είχον την χαράν να σας γνωρίσω προ ετών ως πρόξενον της Ελλάδος εις την Βοστώνην της Αμερικής. Κατά τη πρώτην εκείνην συνάντησιν μας με συνεκίνησε το ζωηρόν υπέρ της Κύπρου ενδιαφέρον σας, το οποίον αδιάλειπτον έκτοτε διεπίστωσα και βαθύτατα εκτιμώ".

Ομως έχουν οι καιροί γυρίσματα και μάλιστα γρήγορα. Ο Μακαριώτατος θα προτιμούσε να είχε σιωπήσει παρά να εκθειάσει τους "αγώνες" του Παναγιωτάκου για την Κύπρο- αν μπορούσε μόνο να φαντασθεί τι θα συνέβαινε στις αμέσως επόμενες ημέρες.

Συνέχισε όμως:

" Η συνεργασία μας κατά την διάρκειαν της εν Κύπρω υπηρεσίας σας, ήτις συνέπεσεν εις δύσκολον καμπήν του εθνικού ζητήματος μας, υπήρξε πάντοτε εποικοδομητική.

Αι συνομιλίαι μας και η ανταλλαγή απόψεων επί διαφόρων θεμάτων και ιδιαιτέρως επί του εθνικού μας θέματος, διεξήγοντο πάντοτε εις ατμόσφαιραν εγκαρδιότητος και πολλής ειλικρινείας. Η συνεργασία μας δεν ηκολούθει τους κανόνες της συνήθους διπλωματικής εθιμοτυπίας, διότι δεν σας εθεώρουν πρέσβυν ξένης χώρας, αλλ' εκπρόσωπον της Μητρός Πατρίδος και επομένως σύμβουλον και συνεργάτην εις την προαγωγήν κοινών επιδιώξεων και σκοπών. Μετ' ευχαρίστων αισθημάτων θα διατηρώ τας αναμνήσεις της καλής συνεργασίας μας.

Αναχωρείτε προσεχώς εκ Κύπρου, αλλ' η συνεργασία μας δεν θα διακοπή, εντός των πλαισίων των νέων καθηκόντων σας εμπίπτει και ο από ελλαδικής πλευράς χειρισμός του

Κυπριακού ζητήματος, του οποίου η κρισιμότης επιτάσσει αρραγές μέτωπον μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου.

Το εθνικόν τούτο μέτωπον υπονομεύεται ενίοτε δι' ανευθύνων εν Κύπρω, ενεργειών και εκδηλώσεων. Επιθυμώ να βεβαιώσω ότι υπό της υπευθύνου ελληνοκυπριακής πλευράς, συνεχής θα είναι η προσπάθεια διατηρήσεως και ενισχύσεως του ενιαίου μετώπου της Ελλάδος και Κύπρου, διότι η τυχόν διάσπασις του θα έχη καταστροφικάς συνεπείας και το εθνικόν ζήτημα της Κύπρου, ζήτημα Πανελλήνιον, θα εξελιχθή εις εθνικήν συμφοράν και τραγωδίαν, αλλ' εκφράζω την πεποίθησιν ότι παρά τας οιασδήποτε έστω και ακουσίως υπονομεύσεις, ενιαίον και αρραγές θα παραμείνη πάντοτε το εθνκόν μέτωπον Ελλάδος και Κύπρου και αλύγιστος θα αποδειχθή ο άξων Αθηνών- Λευκωσίας".

Ο Παναγιωτάκος ήταν πιο συγκρατημένος και "ειλικρινής". Σε μια καταφανή αναφορά στην κρίση μετά την υποβολή του μνημονίου της Λυσσαβώνος και τα "πικρά μέτρα" του Παπαδοπούλου, είπε:

"Θα ήμην δε ανειλικρινής έναντι εμαυτού και Υμών, εάν απεσιώπων το γεγονός ότι το 1971 υπήρξεν όντος έτος δραματικόν, έτος μιας των σοβαρωτέρων κρίσεων που εδοκίμασε ποτέ η οικογένεια μας.

Τύχη, όμως, αγαθή, η φύσις της οξύτητος παρήλθε χάρις κυρίως εις την επιδειχθείσαν σωφροσύνην και αυτοσυγκράτησιν της εθνικής ηγεσίας, ενταύθα και εις Αθήνας. Αι παρενέργειαι, όμως και τα πικρά κατάλοιπα εξακολουθούν να ευρίσκωνται διάχυτα εις την ατμόσφαιραν, δεν είμαι δε ακόμη, ατυχώς, εις θέσιν να ισχυρισθώ ότι το κλίμα επιβαλλομένης αμοιβαίας εμπιστοσύνης αποκατεστάθη εις οίον βαθμόν και ρυθμόν όλοι μας ποθούμεν.

Κατά την ταπεινήν μου γνώμην, τούτο οφείλεται προτίστως εις την συνεχιζομένην, ως μη ώφειλε, διασποράν ζιζανίων εκ μέρους ενίων υπονομευτών της κοινής γραμμής πλεύσεως Αθηνών-Λευκωσίας, τούθ' όπερ φυσικά δημιουργεί αναποφεύκτους αντιδράσεις, που διαιωνίζουν τον φαύλον κύκλον.

Οι υπονομευταί ούτοι, καθ' όσον μεν αφορά την Εθνικήν Κυβέρνησιν, την οποίαν εν τη αφελεία των νομίζουν ότι είναι εις θέσιν καθ' οιονδήποτε τρόπον να βλάψουν, παραμένουν αόρατοι διά γυμνού οφθαλμού. Οσον αφορά όμως εις την ποθητήν αποκατάστασιν κλίματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης, αντιπροσωπεύουν θανάσιμον κίνδυνον. Διότι και τα μικρόβια είναι αόρατα διά γυμνού οφθαλμού, εν τούτοις όμως προκαλούν ασθενείας και τον θάνατον εάν δεν καταπολεμηθούν εγκαίρως".

Ο Παναγιωτάκος προχώρησε να δώσει την συνταγήν του για την καταπολέμηση των μικροβίων, που όπως είπε, δηλητηρίαζαν τις σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας:

"Επιβάλλεται λοιπόν, να τεθώσιν εις θάλαμον απομονώσεως, όσον δε το ταχύτερον επιτευχθή τούτο, τόσον το καλύτερον διότι οι καιροί ου μενετοί. Διακαής μου πόθος, παραμένει,

όπως εν τω μέτρω των δυνάμεων μου υπό την νέαν μου ιδιότητα, συμβάλω εις ταχείαν αποκατάστασιν πνεύματος αγάπης και συμπνοίας, εντός των κόλπων της οικογενείας μας, ώστε να συντριβώσιν εις τον κυματοθραύστην ενός αρραγούς μετώπου αι προσπάθεια παντός επιβουλευομένου την ενότητα μας. Προς επίτευξιν όμως τούτου θεωρώ εθνικόν καθήκον, όπως επισημάνω και αύθις τη ανάγκην ταχείας εκριζώσεως του κλίματος καχυποψίας, η ευθύνη του οποίου ιστορικώς μεν να βαρήνει ίσως αμφοτέρας τας πλευράς, την στιγμήν όμως ταύτην το κύριον βάρος φέρουν εκείνοι που το υποθάλπουν έργω ή λόγω χάριν εξυπηρετήσεως ξένων συμφερόντων.

Επιβάλλεται λοιπόν να ληφθούν εγκαίρως τα αναγκαία ανασταλτικά μέτρα διότι αν τούτο παρ' ελπίδα δεν συμβή, φοβούμαι ειλικρινώς ότι αι προσπάθειαι μου, οσονδήποτε πηγαίαι και ενεργητικαί, ελαχίστους θ' αποδώσουν καρπούς".

Και προχώρησε να πει ότι περίμενε πως η Κυπριακή ηγεσία "θα πράξη παν το καθ' εαυτήν, ίνα κατά την κρίσιμον ταύτην καμπήν της ιστορίας μας αποκατασταθή το κλίμα ελλαδοκυπριακής εμπιστοσύνης και αδελφικής συνεργασίας".

Η αντιφώνηση του Παναγιωτάκου με κριτήριο βέβαια τα γεγονότα που ακολούθησαν, ήταν μια υπόμνηση του τι συνέβη και μια προειδοποίηση του τι θα συνέβαινε, αν δεν υπήρχε ευθυγράμμιση της Λευκωσίας με την γραμμή των Αθηνών.

Ηταν, ακόμα, ένα προμήνυμα για τα όσα θ' ακολουθούσαν, μετά την αφιξη των τσεχοσλοβακικών όπλων.