29.1.1968: Η αvτιπoλίτευση τoυ Αρχιεπισκόπoυ Μακαρίoυ συvεχίζει vα βάλλει εvαvτίov τoυ καταγγέλλovτας τραμπoυκκισμoύς εvαvτίov της και καλώvτας τov Μακάριo vα συvεχίσει τη γαμμή της Εvωσης.

S-1770

29.1.1968: Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΑΛΛΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΝΤΑΣ ΤΡΑΜΠΟΥΚΙΣΜΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

Ενω συνεχίζονταν οι διεργασίες για τις προεδρικές εκλογές η εφημερίδα της αντιπολίτευσης " Εθνική" εξαπέλυε μύδρους εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και των υποστηρικτών του.

Στις 29 Ιανουαρίου 1968 ο Θεμιστοκλής Δέρβης σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα του " Εθνική" υπό τον τιτλο "προς νέους κλυδωνισμούς" έγραφε:

"Οταν κατά τον Φεβρουάριον του 1966 εδόθη εις την δημοσιότητα η ιστορική επιστολή του Γεωργίου Παπανδρέου προς τον Μακάριον ημερομηνίας 29 Αυγούστου 1964 διά πρώτην φοράν επληροφορήθημεν επισήμως ότι εάν επετίθετο απροκλήτως κατά της Κύπρου η Τουρκία, αι δύο Βουλαί, Αθηνών και Λευκωσίας, θα εκήρυττον αμέσως την Ενωσιν και εν ονόματι της ενώσεως και μόνον θα διεξήγετο ο αγών και ουχί εν όνοματι της αδεσμεύτου ανεξαρτησίας. "Θα ήμην ανάξιος της εμπιστοσύνης", συνέχιζεν εις την επιστολήν του ο τέως πρωθυπουργός " εάν έστεργον να ρυμουλκηθώ εις πόλεμον και να οδηγήσω την νεότητα, το Εθνος, εις την υπερτάτην θυσίαν χωρίς να έχη εγκρίνει προηγουμένως ο λαός την απόφασιν ταύτην. Και ο λαός και το Εθνος ουδέποτε θα με συνεχώρουν. Δεν έχω καμμίαν αμφιβολίαν ότι σεις, Μακαριώτατε, κατανοείτε πλήρως ότι ουδέποτε θα ηδυνάμην να επιτρέψω εις τον εαυτόν μου όπως απαλλοτριώσω το δικαίωμα και την ευθύνην μου διά τας τύχας του ελληνικού λαού".

Και προσθέτει ο υπέροχος πολιτικός: "Εννοώ Μακαριώτατε, ότι εκ των μακρών και σκληρών αγώνων μας έχετε αποκτήσει την συνήθειαν να λαμβάνετε προσωπικώς τας αποφάσεις σας. Επειτα όμως από την δυναμικήν παρουσίαν της Ελλάδος εις την Κύπρον, η οποία σας επέτρεπε, Μακαριώτατε, να ομιλήτε από θέσεως ισχύος, και έπειτα από την διακηρυχθείσαν κοινήν μας απόφασιν ότι εις περίπτωσιν τουρκικής επιθέσεως η Ελλάς θα αναλάβη την άμυναν με όλας της τας δυνάμεις, είναι προφανές ότι έχομεν εισέλθει εις μίαν νέαν περίοδον και προς αυτήν επιβάλλεται προσαρμογή... Και επί των αρχών τούτων θα συναφθή το εθνικό μας συμβόλαιον και θα προστεθή μία νέα μεγάλη εγγύησις της ευοδώσεως των κοινών εθνικών μας αγώνων και της ενώσεως".

Αυτά έγραφε μετά κρυσταλλίνης διαυγείας κατά τον Αύγουστον του 1964 ο Γεώργος Παπανδρέου προς τον Μακάριον εις την περίφημον επιστολήν του "άλλα συμφωνούμεν εν Αθήναις και άλλα πράττετε εν Λευκωσία". Αλλά δυστυχώς ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου ελησμόνησεν ότι αυτός, γνήσιον στέλεχος της φρουράς του Ελευθερίου Βενιζέλου, θα είχε να λογοδοτήση προς τον ελληνικόν λαόν, ο δε Μακάριος δεν εχρειάζετο να ερωτήση κανέναν ούτε την παιδικήν χορωδίαν ούτε την ιεράν σύνοδον, ούτε τους λεγομένους "στενούς συνεργάτας" του, εξαιρέσει το πολύ των κ.κ. Βάσου Λυσσαρίδη και Μιλτιάδη Χριστοδούλου, διότι, όπως συνήθιζε να λέγη εις τους συνεξορίστους του, όταν ευρίσκετο εις Σεϋχέλλας, "εγώ κάμνω ότι μου

λέγει η ξερή μου" ή όπως εις εμέ τον ίδιον κατά τον Φεβρουάριον του 1959 εις Λονδίνον, θα κάμνη ό,τι του υπαγορεύση η "μεγαλοφυϊα " του.

Και ο Μακάριος τώρα, παραιτούμενος, δήθεν του αξιώματος του, άνκαι είχε παράτασιν θητείας μέχρι του προσεχούς Αυγούστου, ζητεί απλώς με κρυψίνοιαν την επανεκλογήν του, συνδέων ταύτην με το ότι αι ψήφοι τας οποίας θα ελάμβανε θα είχον τη σημασίαν ανεπιφυλάκτου εγκρίσεως της όλης από επταετίας πολιτικής του και του υπ' αυτού χειρισμού του Κυπριακού ζητήματος και μάλιστα χωρίς να εξαγγείλη το πρόγραμμα του και χωρίς να λαμβάνη υπ' όψιν του τους Ιερούς Κανόνας της Ορθοδοξου Εκλησίας, οι οποίοι επι ποινή καθαιρέσεως απαγορεύουν το πολιτεύεσθαι και το κομματίζεσθαι εις τους κληρικούς και έχων εις το παθητικόν του ότι σημερινός αρχηγός της Εθναρχούσης Εκκλησίας απεμπόλησε το ιερόν αίτημα της ενώσεως.

Είναι όμως γεγονός διά να είμεθα δίκαιοι ότι η Ιερά Σύνοδος σιωπηρώς, επέστρεψεν εις αυτόν λαμβάνουσα υπ' όψιν της την τραγικότητα της καταστάσεως να παραμείνη εις την εξουσίαν εφ' όσον θα διήρκει η πρώτη του θητεία ως Προέδρου, αλλ' η πρώτη του θητεία εξέπνευσεν ήδη προ πολλού και έλαβε παράτασιν αυτής, χωρίς να ερωτήση τους Αγίους Συνοδικούς μέχρι του προσεχούς Αυγούστου. Οι Αγιοι Συνοδικοί δεν θα συνεφώνουν πλέον εις νέαν υποψηφιότητα του και μάλιστα μετά την αποχώρησιν του ελληνικού στρατού και την υπ' αυτού τη συνεννοήσει μετά των τούρκων, των Αγγλων και των Αμερικανών, συμφωνηθείσαν λύσιν της ανεξαρτησίας, η οποία θα μας επιβληθή διά της προσεχούς πενταμερούς διασκέψεως εις το Λονδίνον. Ο Μακάριος θα παρουσιασθή τότε εις το Λονδίνον έχων εις την τζέπην του την "ετυμηγορίαν του κυπριακού λαού" εάν μάλιστα ήθελεν εκλεγή και άνευ αντιπάλου.

Η Ιερά Σύνοδος, όθεν, αναμετρήσασα τους κινδύνους μιας τοιαύτης λύσεως, ορθώς ελήφθη του ζητήματος και επέστησε την προσοχήν που εις την αλλοπρόσαλλον ανθελληνικήν και ανθενωτικήν πολιτικήν του, η οποία θα εδέσμευεν ακολούθως και την Εθναρχούσαν Εκκλησίαν ως σώμα. Μίαν τοιαύτην απεμπόλησιν των ιερών και οσίων του ελληνισμου διά τουριστικού τορπιλλισμού της ενώσεως, δεν θα ηδύνατο κανείς πραγματικός Ελλην να ανεχθή, πολλώ δε μάλλον η Εθναρχούσα Εκκλησία, η οποία ορθώς αντιπαρερχομένη τα κοάσματα των βατράχων του εξωνημένου και κατευθυνομένου τύπου, θα βαδίση την οδόν του εθνικού καθήκοντος.

Από την άλλη πλευρά, το ζήτημα της εκλογής Προέδρου και βουλευτών και η τροποποίησις του νόμου ηγέρθη και προ τριετίας. Επεστήθη τότε η προσοχή του Μακαρίου εκ μέρους της ελληνικής Κυβερνήσεως εις το να αποφύγη τον πειρασμόν της τροποποιήσεως του υπάρχοντος νόμου, διότι η Αγγλία και η Τουρκία, ως εγυήτριαι μετά της Ελλάδος δυνάμεις καθώς επίσης και η Αμερική υπεστήριξαν εν απολύτω ομοφωνία την ανάγκην σεβασμού των συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου και κυρίως της Συνθήκης Εγγυήσεως. Τότε οι κυβερνώντες τας εκήρυξαν νεκράς, ο δε τέως πρωθυπουργός κ. Παπανδρεου, όταν επεσκέφθη την Αμερικήν,

είπε κατάμουτρα εις τον Πρόεδρον Τζόνσον ότι αι συνθηκαι είναι νεκραί και ότι χρειάζεται μόνον η ληξιαρχική πράξις προς επικύρωσιν της ταφής των.

Βεβαίως, τότε, κατά το 1961 και κατόπιν, εάν παρεπέμπομεν όπως ημείς εζητήσαμεν επανειλημμένως την υπόθεσιν εις το διεθνές δικαστήριον της Χάγης, θα είχομεν υπέρ ημών σπουδαίον νομικόν επιχείρημα και μάλιστα μετά τους βομβαδισμούς της Τηλλυρίας υπό των τουρκικών αεροπλάνων.

Το να διατυμπανίζωμεν σήμερον ότι παρανόμως οι τούρκοι ζητούν εκλογάς αντιπροεδρίας είναι δικολαβικόν επιχείρημα διά να εμπαίζωμεν τον λαόν, διότι δεν παραδεχόμεθα ότι και αυτά ακόμη τα μπαριστερούθκια της παρέας του Μακαρίου, θα ηδύναντο να γνωμοδοτήσουν αντιθέτως προς τα κατωτέρω:

Φαίνεται ότι η ατμόσφαιρα της παιδικής χορωδίας επηρέασε και τους συνοδικούς Τούρκους και ο Κουτσιούκ εσκέφθη ότι αφού κάμνει εκλογάς ο Μακάριος, διατί να μη προκηρύξω κι εγώ εκλογάς διά την αντιπροεδρίαν, βεβαίως δεν μας ενδιαφέρουν τα αστεία του τούρκου Ηγέτου. Μας ενδιαφέρουν όμως τα κόλπα του ημετέρου Μακαρίου και ότι πρόκειται περί κόλπων διά θόλωσιν ως συνήθως των νερών και διά κατανάλωσιν προωρισμένην διά τους Μακαριοπλήκτους ζοππόβορτους, το εγράψαμεν και προηγουμένως. Αλλά ανεξαρτήτως του ότι το κόλπον τούτο είναι ελεεινόν και απαράδεκτον διαπιστώνομεν τώρα ότι είναι και παράνομον. Ο βασικός εκλογικός νόμος είναι ο νόμος 37/1959 όστις εθεσπίσθη επί αγγλοκρατίας κατά τον Νοέμβριον του 1959, εννέα περίπου μήνας προ της εγκαθιδρύσεως της Δημοκρατίας, επί κυβερνήσεως του Φουτ, με τον οποίον χαριεντίζετο τότε ο Μακάριος έχων κατά νουν το "λουκούμι του Προέδρου" και έτσι ο καλόγηρος ευρέθη καβάλλα εις την ράχην μας πριν ακόμα ίδη το φως το περίφημον ζυριχικόν σύνταγμα.

Ως επληροφορήθημεν εξ εγκύρου νομικής πλευράς την οποίαν συνεβουλεύθημεν, ο Βασικός Εκλογικός Νόμος ετροποποιήθη επτά φοράς. Εις τον Νόμον 73 1963, ημερομηνίας 11 Οκτωβρίου 1963, ο οποίος διαλαμβάνει "προσωρινάς διατάξεις περί την διενέργειαν εκλογών αναφορικώς προς τον Πρόεδορν και αντιπρέοδρον της Δημοκρατίας και τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων" αναφέρεται ρητώς ότι ο έφορος των εκλογικών καταλόγων πρέπει να προβή εις την αναθεώρησιν και συγχρόνισιν του εκλογικού καταλόγου άμα ως κενωθή το λειτούρργημα του Προέδρου ή του Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας". Αλλά πως υποτίθεται ότι έχει κενωθή το λειτούργημα του Μακαρίου ως Προέδρου, ούτως ώστε να γίνη η αναθεώρησις και συγχρόνισις του εκλογικού καταλόγου, όταν γνωρίζομεν ότι ο δήθεν παραιτηθείς Μακάριος, ευρίσκεται ακόμη εις το Προεδρικόν Μέγαρον, ασκών φιλομειδής τας προεδρικάς εξουσίας και ενθαρρύνων συγχρόνως εκ του εμφανούς αηδίας και ελεεινότητας κομματάρχου διά τας εκλογάς που έχει υπούλως σοφισθή. Και εν άλλο. Εις τον Βασικόν Νόμον γίνεται ρητώς πρόνοια ότι ο Κυβερνήτης του οποίου αι εξουσίαι μετεβιβάσθησαν εις τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας προκειμένου να διεξαχθούν εκλογαί ορίζει συγχρόνως την ιδίαν ημέραν διά την εκλογήν και Προέδρου και αντιπροέδρου. Βέβαια δεν θα ήταν νοητόν διά τον Μακάριον υπό τας παρούσας συνθήκας να κανονίσω και τα της εκλογής τούρκου Αντιπροέδρου, αλλά είναι φανερόν ότι αι διενεργούμεναι εκλογαί παραβαίνουν βασικάς προνοίας των υφισταμένων νόμων και οι έξυπνοι τούρκοι, διορθώνοντες την παράλειψιν αυτήν των σοφών υποστηρικτών του Μακαρίου έσπευσαν "εξ αδηρίτου ανάγκης" να κηρύξουν αυτοί τας υπό του νόμου

προβλεπομένας εκλογάς των ας φωνάζωμεν ημείς ότι είναι παράνομοι, ως γεγονός έγκυροι νομικοί κύκλοι φρονούν ότι και αι δύο εκλογαί γίνονται υπό παρανόμους συνθήκας επιπροσθέτως δε ότι ο τελευταίος Νόμος 39/65 που διαλαμβάνει μεταβατικάς διατάξεις εν σχέσει προς τας εκλογάς προέδρου της δημοκρατίας και μελών της βουλής των αντιπροσώπων" είναι καταφώρως αντισυνταγματικός εκτός του ότι είναι εν πολύ πτωχόν και αόριστον κατασκεύασμα.

Αποπειράται με συγκεχυμένον τρόπον να απαλείψη από τους εκλογικούς νόμους κάθε αναφοράν προς τους τούρκους, ενώ είναι δυστυχώς βέβαιον ότι το ζυριχικόν σύνταγμα του Μακαρίου, το οποίον διαρκώς επικαλούνται τα κοπέλλια του, περιλαμβάνει σαφώς και οριστικώς τους τούρκους και την κοινότητα των, ως εδημιουργήθησαν υπό της μακαριακής μωροδοξίας την οποίαν ο ίδιος και οι σφογκολάριοι του χαρακτηρίζουν βλακωδώς ως πρώτου μεγέθους μεγαλοφυϊαν.

Ζητών λοιπόν ο Μακάριος επανεκλογήν του εκλιπαρεί συγχωροχάρτι, διά να συμπεριλάβη ως συνένοχον του και τον Κυπριακόν λαόν, είχε ψηφισθή ως Πρόεδρος κατόπιν εκλογών με ανθυποψήφιον είτε άνευ εκλογών, δεν δύναται να αποπλύνη πλέον την κατηγορίαν ότι μετά την απεμπόλησιν της ενώσεως θα παραμείνη εις την ιστορίαν ως εις δεύτερος Παπα-Ευθύμ, εάν οι ενωτικοί ήθελον αποφασίσει να μην κατέλθουν εις τας εκλογάς συνεπεία της τρομοκρατίας εκ μέρους των τραμπούκων και των χαφιέδων, της δωροδοκίας και της καλπονοθεύσεως η οποία θα ηκολούθει το κλείσιμον των καλπών, θα εξηκολούθει ο ανένδοτος αγών διά την Ενωσιν, εάν όμως κατέλθουν, θα κατέλθουν επίσης με αποκλειστικόν πρόγραμμα την Ενωσιν, διότι δεν σκοπεύουν να παγιώσουν το ζυριχικόν καθεστώς, το οποίον δεν αναγνωρίζουν. Και ουδεμία επικειμένη συμφωνία του Μακαρίου μετά των αγγλοτούρκων θα δεσμεύση την πολιτικήν των.

Ο Μακάριος κατά τρόπον υπενθυμίζοντα γκαγκστερικάς πολιτικάς μεθόδους ζητεί από τον λαόν να του δώση εν λευκώ μίαν επιταγήν διά την εξόφλησιν των εγκληματικών λαθών του, θα ήτο όμως πολιτικώς έντιμον να ήτο προ πολλού γνωστόν το πρόγραμμα του, εις το οποίον θα διεκήρυττεν ότι πάσα συμφωνία προτού υπογραφή, θα ετίθετο ενώπιον του λαού προς έγκρισιν ή απόρριψιν διά δημοψηφίσματος".

ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ ΔΕΡΒΗ

Εξάλλου ο Θεμιστοκλής Δέρβης στις 5 Φεβρουαρίου, καθώς πλησίαζε η ημέρα των εκλογών, σε νέο άρθρο του στην "Εθνική" κάτω από τον τίτλο " Ο Μακάριος, αι εκλογαί και ημείς" αφού επαναλάμβανε τις κατηγορίες εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου χαρακτήριζε την ΟΧΕΝ (Ορθόδοξη Χριστιανικη Ενωσις Νεανίδων) της οποίας ηγείτο η γνωστή αγωνίστρια της ΕΟΚΑ και εκπαιδευτικός Ουρανία Κοκκίνου ως "Κοριτσομονάστηρο" πρόσθετε:

" Κάποτε ο Μπέρναρντ Σω ερωτηθείς να είπη τας εντυπώσεις του από ταξίδιον του εις αραβικήν χώραν, η οποία περιβρέχεται από τα κύμματα της Μεσογείου απήντησε λακωνικώτατα: "Ελπίζω οι φελλάχοι αυτοί, μετά ένα αιώνα να γίνουν τουλάχιστον γάϊδαροι".

Εάν ετύγχανε να ζη σήμερον ο μέγαλος αυτός Ιρλανδός ευφυολόγος και συγγραφεύς και επεχείρει κανένα ταξίδι εις την περικαλλή νήσον της Αφροδίτης, θα ωμίλει και θα έλεγεν ότι τα "κυπριακά κοπροφάγα βώδια" του Αισχύλου, αντεκατεστάθησαν από τους σημερινούς

ζοππόβορτους. Εάν μάλιστα ήθελε να συμπεράνη από τα τελευταία τηλεγραφήματα συμπαραστάσεως προς τον Μακάριον, τα αποσταλέντα υπό των διαφόρων ανά την Κύπρον σφογγοκολλαρίων, αντιπροσωπευόντων σωματεία κλπ και θα επανελάμβανε το περίφημον προ 55ετίας υπό Μελετίου Μεταξάκη, πρώην Κιτίου και εν συνεχεία Οικουμενικού Πατριάρχου, λεχθέν επ' εκκλησίας "να σας ονομάσω κτήνη; αλλοίμονον θα μειώσω την αξίαν των ζώων".

Το καθήκον μιας αντιπολιτεύσεως έγκειται εις την ελευθερίαν να ασκή έλεγχον. Η αντιπολίτευσις εις τα δημοκρατικά πολιτεύματα αποτελεί την ουσίαν της Δημοκρατίας, διότι κυβερνήσεις υπάρχουν εις όλα τα καθεστώτα και εις αυτά ακόμη τα ολοκληρωτικά τοιαύτα, αλλά αντιπολίτευσις, όπως προσφυώς είπεν ο Γ. Παπανδρέου "υπάρχει μόνον εις τα δημοκρατιιά πολιτεύματα, αλλ' όταν οι καιροί είναι κρίσιμοι, ως οι σημερινοί, η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων καθίσταται εθνική ευθύνη και το συναίσθημα των λαών πρέπει να εμπνέεται από το παρελθόν, η δε πολιτική κάθε Κυβερνήσεως, πρέπει να προπαρασκευάζη το μέλλον".

Δυστυχώς μέχρι σήμερον οι πλόκαμοι του καλογηροκομουνιστικού συγκροτήματος, το οποίον μας επεβλήθη, ερρίζωσαν παντού ως σφρυσφιγκτήρες βόαι και κρατούν τον λαόν ακόμη δέσμιον. Και ο λαός διά της ιθυνούσης πνευματικής του τάξεως, παρουσίασε το οικτρόν θέαμα μιας τάξεως, βριθούσης από πυρρωνιστάς, δηλαδή ανθρώπους παρακολουθούντας τα δεινά της πατρίδος των μοιρολατρικώς αναλγήτως και απαθώς. Ο πυρρωνισμός, είπεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος εις μίαν από τας πλέον βαρυσημάντους αγορεύσεις του εις την Βουλή των Ελλήνων κατά τον Οκτώβριον του 1915 δεν είναι παράγων επιτελέσεως έργων μεγάλων. Βεβαίως, συνέχισε, η πίστις όταν συνοδεύεται με το σταύρωμα των χειρών και με την αδιαφορίαν διά παν ό,τι γίνεται πέριξ ημών δεν δύναται να αποφέρει καρπούς, αλλ' εάν η πίστις συνοδεύεται με την διαρκή, την άκαμπτον εργασίαν προς προπαρασκευήν της ώρας, διά την αντιμετώπισιν των περιστάσεων προς διάγνωσιν της αύριον και όχι τον περιορισμόν του εμβαλλώματος της σήμερον, είναι αυτή η πίστις η οποία εδημιούργησεν εις τον κόσμον έργα μεγάλα και θαυμαστά. Ο γνωστός λόγιος Πολύβιος Δημητρακόπουλος εις το βιβλίον του "η σιδηρά διαθήκη" έγραψεν:" Οταν μία αλήθεια διακηρυσσομένη σθεναρώς προκαλέση τρόμον ή οργήν, πίστευε ότι το ήμισυ του προορισμού της επετελέσθη".

Ολα τα ανωτέρω πρέπει να αποτελούν πηγήν φρονηματισμού δι' όσους αγνούς εθνικόφρονας, οι οποίοι ευτυχώς απέφυγον τα επακόλουθα της ομαδικής παραφροσύνης, η οποία ως μιά μεγάλη επιδημική νόσος από εννεατίας και πλέον ενέσκηψε εις τον λαόν τούτον. Δεν είναι πρωτοφανές το φανόμενον αυτό, περί του οποίου ο Μέγας ερευνητής της ψυχολογίας των λαών, ο γάλλος Γουσταύος Λε Μπον, έγραψε μίαν από τας περιφήμους πραγματείας του.

Ο Μακάριος γνωρίζων ότι πλέον κατέστη διά της πολιτικής του αναξιόπιστος ενώπιον του λαού προς τον οποίον ωρρκίζετο από του άμβωνος της Φανερωμένης ότι μέχρι θανάτου θα διεξεδίκει την Ενωσιν μετά της Μητρός Ελλάδος, αναγκαζεται σήμερον να επαιτή συγχωροχάρτι από τον Κυπριακόν λαόν, διά να τον ψηφίση ως Πρόεδρον, παρά το γεγονός ότι προ τινων μηνών εδήλου κατηγορηματικώς προς αθηναϊκήν εφημερίδα ότι καμμίαν διάθεσιν έχει να εκτεθή εκ νέου ως υποψήφιος διά το αξίωμα του Προέδρου εάν εκ των πραγμάτων φανή ως απομακρυνομένη η Ενωσις, διότι τότε κατά την έκφρασιν του, δυνατόν να παρεξηγείτο ως επεδιώκων κοσμικήν εξουσίαν. Και βεβαίως δεν θα παραθέσωμεν εδώ όλην την μακράν σειράν των ανακαλουθιών του Μακαρίου, ο οποίος ενώ κάποτε εδήλωνε προς άγραν χειροκροτημάτων των αφελών οτι "εκλείσαμεν και ανετινάξαμεν τας οδούς υποχωρήσεως" και ότι "θ' αγωνισθώμεν και θα πέσωμεν υπό την γαλανόλευκον" ή ενώ διεκήρυττεν ότι "η Κύπρος γίνεται Αρκάδι, αλλά δεν παραδίδεται", εμφανίζεται σήμερον ως ταπεινός δούλος του τούρκου με τα χαριστικά μέτρα ειρηνεύσεως, τα οποία από καιρού εις καιρόν προσφέρει διά να καλοπιάση τους φιλτάτους του συνεταίρους.

Ο Μακάριος τηρών μίαν ευφρόσυνον σιωπήν αναμένει την πανηγυρικήν εκλογήν του διά να κυβερνήση ακόμη αρκετά έτη, δεν ενδιαφέρεται όμως καθόλου διά τα μέσα τα οποία χρησιμοποιούνται διά την επιβολήν του. Είναι πολλαί αι περιπτώσεις των προσφάτων βαιοτήτων και εγκληματικών ενεργειών, αι οποίαι όχι μόνον δεν απετράπησαν, αλλά και μετά την διάπραξιν των παρέμεναν "μυστηριωδώς" ανεξιχνίαστοι, ας μη νομίζη ο Μακάριος ότι αποσείη τας εν προκειμένω τεραστίας ευθύνας του με μίαν ανακοίνωσιν, δεν εφάνη πραγματικώς να ενδιαφέρεται διά την δημιουργίαν ομαλών συνθηκών μέσα εις τας οποίας να διεξαχθούν ελεύθεραι και δημοκρατικαί εκλογάι, διά τας οποίας εγράψαμεν τελευταίως εις την "Εθνικήν". Δεν ενδιαφέρεται ούτε αν θα εισέλθη εις την Ιστορίαν με τον χαρακτηρισμόν του αδιστάκτως κομματιζομένου Ιεράρχου, του καθέξαντος με την βάρβαρον βίαν των ασυλλήπτων τραμπούκων την θέσιν του Προέδρου.

Αλλ' εάν ούτος δεν ενδιαφέρεται διά τα μέτρα που χρησιμοποιούνται, ενδιαφέρεται και μεγαλως μαλιστα, η Ενωτική Παράταξις, η οποία και καθίσταται θύμα των εκάστοτε εξάψεων του Μακαριακού συρφετού, αλλά και αισθάνεται εις τους ώμους της βαρείαν την ευθύνην διά την προώθησιν της Ενώσεως. Δεν έχει ο Μακάριος δικαίωμα να επικαλήται εις το μέλλον τας ψήφους τας οποίας έλαβε, διότι αυτομάτως η αδέκαστος Ιστορία θα του αντιπαραθέτη τα αθέμιτα μέσα στα οποία εχρησιμοποιήθησαν προς συλλογήν αυτών των ψήφων.

Διά την διεξαγωγήν τιμίων εκλογών, ως εγράψαμεν εις την "Εθνικήν" προ τριών εκδόσεων, εισηγούμεθα και επιμένομεν να σχηματισθή μια υπηρεσιακή Κυβέρνησις εξ ακομματίστων προσωπικοτήτων, κοινής εγκρίσεως. Επίσης αιτούμεθα την επί ισοις όροις χρησιμοποίησιν του κρατικού ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως προς ανάπτυξιν των προγραμμάτων μιας εκάστης παρατάξεως. Με το θέμα της ελευθέρας εκφράσεως γνωμών διαφωτίσεως του κοινού είναι συνδεδεμένη και η περιφρούρησις της ελευθέρας κυκλοφορίας των εφημερίδων της αντιπολιτεύσεως, αι οποίαι κατά τας τελευταίας ημέρας εγένοντο στόχος της εγκληματικής μανίας των ανθρώπων της κυπριακής Κυβερνήσεως. Αι κάλπαι, εξ άλλου, πρέπει να παρακολουθηθούν από ουδετέρους και εντίμους παρατηρητάς, διαπιστούται ήδη ότι ελλειπέστατοι είναι οι εκλογικοί κατάλογοι, από τους οποίους παρουσιάζουν ονόματα γνωστοτάτων προσωπικοτήτων ανηκουσών εις την Ενωτικήν Παράταξιν.

Ομιλούντες διά τας ευθύνας του Μακαρίου, ουδένα δισταγμόν αισθανόμεθα να απευθυνθώμεν προς τα άλλα μέλη της Ιεράς Συνόδου και να διακηρύξωμεν ότι το δοθέν υπό της "Πατρίδος" εις την δημοσιότητα υπόμνημά των, δεν αρκεί διά να πεισθή ο λαός ότι εάν δεν ληφθούν υπό της Εθναρχούσης Εκκλησίας αυστηρά μέτρα διά να εξαναγκασθή ο Μακάριος να τραπή την οδόν προς την Ακρόπολιν, έχουν καθήκον απέναντι της Ιστορίας να τον αποκηρύξουν ως ανθενωτικόν και τουρκοπροσκυνημένον, οι ίδιοι δε να αναλάβουν από του άμβωνος την διαφώτισιν επί του εθνικού θέματος και την επανασύνδεσιν του λαού προς το προπάνιον αίτημα της Ενώσεως, δεν πρέπει να λησμονούν ότι είναι και αυτοί συνυπεύθυνοι διά την δημιουργηθείσαν κατάστασιν, η οποία σχεδόν επέτυχε τον αφελληνισμόν της νήσου".