22.1.1968: Ο Θεμιστoκλής Δέρβης σχoλιάζει τηv απόφαση τoυ Μακαρίoυ vα πρoκηρύξει πρoεδρικές εκλoγές και μιλά για " Ζoππόβoρτoυς", "κράτoς της oρκής τoυ Θεoύ", "σφoγγoκoλλάριoυς", "τσιτσιρόκoλoυς", "oσφυoκάμπτες" "Μπαρριστερoύθκια" και "παιδική χoρωδία".

S-1768

22.1.1968: ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΔΕΡΒΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΝΑ ΠΡΟΚΗΡΥΞΕΙ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΓΙΑ "ΖΟΠΠΠΒΟΡΤΟΥΣ", "ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΟΡΚΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ", "ΣΦΟΓΓΟΚΟΛΛΑΡΙΟΥΣ", "ΤΙΤΣΙΡΟΚΟΛΟΥΣ", "ΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΕΣ", "ΜΠΑΡΡΙΣΤΕΡΟΥΘΚΙΑ" ΚΑΙ ΓΙΑ "ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΩΡΟΔΙΑ"

Η Εθνική ήταν η εβδομαδιαία εφημερίδα της Αντιπολίτευσης, ιδιοκτησία του παλαιοπολιτικού και σφοδρού πολέμιου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, γιατρού και δημάρχου της Λευκωσίας για σειρά ετών, Θεμιστοκλή Δέρβη.

Ο Δέρβης ήταν ασυγκράτητος σε επίθετα εναντίον του Αρχιεπισκόπου, και της κυβέρνησης του.

Χρησιμοποιούσε πρωτοφανή γλώσσα για να καταδικάσει κάθε ενέργεια του Αρχιεπισκόπου.

Μιλούσε για " καλογηροφαυλοκρατία", "ζοππόβορτους", "σφογγολλάριους", "οσφυοκάμπτες", "κράτος της ορκής του Θεού" και για "τάγμα των Ιπποτών της Μάσας" και "παιδική χορωδία" ως και υπουργούς "μπαριστερούθκια" και πολλά άλλα που ωχριούν τα επίθετα που χρησιμοποούσε κατά καιρούς η αντιπολίτευση εναντίον των κυβερνήσεων που ακολούθησαν.

Ας δούμε δύο άρθρα του Θεμιστοκλή Δέρβη στις 15 Ιανουαρίου και 22 Ιανουαρίου 1968 καθώς είχαν αρχίσει οι ζυμώσεις για τις προεδρικές εκλογές που ήταν οι πρώτες μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας:

ΜΑΚΑΡΙΑΚΑ ΚΟΛΠΑ, άρθρο του δρος Θεμιστοκλή Δέρβη, 15 Ιανουαρίου 1968:

"Κάποτε εις τον Ασμοδαίον, την σατυρικήν εφημερίδα του (1875-76) ο Εμμανουήλ Ροϊδης έγραψε τα εξής: "Πάντα αναξαιρέτως τα Εθνη κατά περίοδον τινά του βίου των, υπέστησαν αίσχρόν τινα ζυγόν. Κατά τον 13ον αιώνα εδέσποζον εν Ισπανία οι Ιεροεξετασταί, κατά τον 16ον εν Ιταλία οι δολοφόνοι, κατά τον 18ον εν Γαλλία αι πόρναι. Παρ' ημίν, έγραψεν, κατά τον 19ον αιώνα δεσπόζουν αι βδέλλαι του προϋπολογισμού" και αν έζη κατά τον 20ον αιώνα, εν Κύπρω δεσπόζει η καλογηροκρατία, η ευνοιοκρατία και η ρουσφετολογία.

Ο Μακάριος απαράμιλλος ερασιτέχνης των σκοτεινών διπλωματικών παρασκηνίων-προ των οποίων θα ωχριά και αυτός ο Ρασπούτιν, διά της συνεντεύξεως την οποίαν έδωσεν προς τον τούρκον βουλευτήν και δημοσιολόγον Γκιουλέκ ολίγας ημέρας προ της συναντήσεως των Πρωθυπουργών Ελλάδος και Τουρκία εις τον Εβρον, ωμολόγησε ότι ήτο υπέρμαχος της ανεξαρτησίας και εναντίον της Ενώσεως, γνωστής άλλωστε ούσης της θέσεως του και από την έκθεσιν Πλάζα, εσκηνόθετησε το επεισόδιον Αγίου Θεοδώρου- Κοφίνου μετά των τούρκων τη ανεξηγήτω εγκρίσει μέχρι σήμερον της ελληνικής Κυβερνήσεως ή μάλλον του κ. Σπαντιδάκη και του πρωθυπουργού κ. Παπαδοπούλου και έστησαν την παγίδα εις τον θρυλικόν Διγενή, να διατάξη εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις την περιοχήν, καίτοι ο Διγενής, διά συχνών προειδοποιήσεων προς την ελληνικήν Κυβέρνησιν -και υπάρχουν σχετικώς αψευδή τεκμήρια- επέστησε την προσοχήν των Αθηνών, επί των πιθανών επιπτώσεων και κινδύνων εκ μέρους της Τουρκίας.

Ο Διγενής ανακληθείς εις τας Αθήνας διά να απολογηθή διά τα γενόμενα, τους αποστόμωσε διά των εγγραφών του. Ο κύριος ένοχος όμως της υποθέσεως ταύτης, ο πρωτουργός και αυτουργός ήτο ο Μακάριος, ο οποίος δεχθείς το απόγευμα της ημέρας εκείνης των επιχειρήσεων τον αντιπρόσωπον του Ου Θαντ Οσσόριο Ταφάλ αν και παρεκλήθη να αναμένη 2-3 ώρας μέχρι λήψεως οδηγιών εκ Νέας Υόρκης, προ της ενάρξεως της επιχειρήσεως και να ειδοποιήση τον Διγενή να αναβάλη κάθε επιθετικήν ενέργειαν, παρέλειψε να το πράξη. Ποίος ο λόγος;

Ο λόγος είναι ευνόητος, διότι ο ενδόμυχος σκοπός του Μακαρίου ήτο να αρχίση η επιχείρησις, η Τουρκία να απειλήση επέμβασιν και να θέση τους γνωστούς όρους της περί απομακρύνσεως του Διγενή εκ Κύπρου, ως και περί αποχωρήσεως του Ελληνικού στρατού εκ Κύπρου. Το σατανικόν σχέδιον του Μακαρίου επέτυχε πλήρως και αφέθησαν πλέον ελεύθεραι αι χείρες του να λύση το κυπριακόν ζήτημα και το δοκούν, αποδεχόμενος οιασδήποτε τουρκικάς αξιώσεις, αρκεί να αποκλεισθή η Ενωσις και "γαία πυρί μιγήτω" εάν θα έχωμεν καντόνια και διαμελισμόν ντε γιούρε, αφού ήδη τον έχομεν προ πολλού ντε φάκτο και ούτω να νεμώμεθα μετά της παρέας μας τα αγαθά της εξουσίας. Οι τούρκοι, όθεν, ευγνωμοσύνης ένεκεν, πρέπει να ανεγείρουν παρά τον προ της Πύλης Κυρηνείας ανδριάντα του Αττατούρκ και εκείνον του Μακαρίου.

Ουδέποτε κατά την μακραίωνα ελληνικήν Ιστορία Ελλην και μάλιστα Ιεράρχης, προσέφερεν εκουσίως τόσας υπηρεσίας εις τον προαιώνιον εχθρόν του γένους.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητον ότι ο νυν Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Παπαδόπουλος, όταν άλλοτε ευρίσκετο εις την Κύπρον, δεν είχεν ομαλάς σχέσεις μετά του Διγενή και υπήκουσεν εις την παράκλησιν του Μακαρίου (έναντι ποίων άραγε ανταλλαγμάτων) να τον ανακαλέση. Ο Μακάριος ως γνωρίζομεν εξ εγκύρου πηγής των Αθηνών, παρεκάλεσε τον Παπαδόπουλον να φιμώση το στόμα και αυτής της αθηναϊκής " Εστίας" η οποία από μακρού έπαυσε να αναφέρη και το όνομα του Μακαρίου με τα συνήθη κοσμητικά επίθετα, με τα οποία συχνάκις τον περιέλουε. Η " Εστία" δικαιολογουμένη εξωμολογήθη εις φίλους Κυπρίους επισκεπτομένους τα γραφεία της ότι η λογοκρισία των Αθηνών της αφαιρεί παν ότι γράφεται εναντίον της πολιτικής του Μακαρίου.

Η σημερινή κυβέρνησις της παιδικής χορωδίας εχρεωκόπησε πλέον παταγωδως διότι ουδέποτε ήτο εις θέσιν να κυβερνήση. Παντού τα εθαλάσσωσεν υπό το καταθλιπτικόν βάρος των σφαλμάτων τα οποία έκαμεν, υποστάσα τεραστίαν φθοράν, έχουσα να αντιμετωπίση τεράστια προβλήματα που συνεσωρεύθησαν, Η μόνη φροντίς των κυβερνώντων από 7ετίας υπήρξεν η άνευ προηγουμένου διασπάθισις του δημοσίου χρήματος και η προαγωγή της αργομισθίας, εις τον δημόσιον ελληνικόν πολιτικόν βίον υπάρχουν, ως λέγει ο Γ. Παπανδρέου δύο σχολαί: Η σχολή του Κράτους και η σχολή του Κόμματος, εις την σχολήν του κράτους το κόμμα είναι η λειτουργία του κράτους και υπηρετεί το γενικόν συμφέρον του Εθνους και του λαού, αυτή είναι μεγάλη σχολή του Ελευθερίου Βενιζέλου, εις την σχολήν όμως του κόμματος και της φαυλοκρατίας το κράτος είναι επιχείρησις του κόμματος και το δημόσιον χρήμα είτε επιχείρησις του Κόμματος και ο δημόσιος πλούτος γίνεται λάφυρον προς διανομήν εις τα μέλη του κόμματος, τους λυμεώνας και τας βδέλλας του προϋπολογισμού, εις το κομματικόν αυτό κράτος υπάρχουν οι φίλοι του κόμματος εις τους οποίους διαψεύδονται αι εύνοιαι, οι διορισμοί, η άνετος διευθέτησις των προσωπικών των υποθέσεων. Και υπάρχουν και οι απόκληροι, οι μη κομματικοί φίλοι, οι οποίοι άλλοτε αγνοούνται και άλλοτε διώκονται. Η συνύπαρξις αστυνομικού κράτους, ως παραφυάδος οδηγεί εις την έλλειψιν θάρρους των μη οπαδών της κυβερνήσεως να την επικρίνουν και να διακηρύξουν τας πολιτικάς των πεποιθήσεις ή να αναγινώσκουν τας εφημερίδας της ιδικής των προτιμήσεις (όρα και "Εθνικήν"). Το αστυνομικόν τούτο κράτος είναι επίσης καταθλιπτικόν και αφόρητον. Η σύμπτυξις του κόμματος και του αστυνομικού κράτους αποτελεί την ολοκλήρωσιν του κράτους της ορκής του Θεού, το οποίον μας επέβαλεν η

αχαλίνωτος φιλοδοξία του Μακαρίου διά των επενειδίστων συνθηκών Ζυρίχης- Λονδίνου παρά την αρχικήν δήλωσιν του της 22ας Ιανουαρίου 1959 ότι δεν θα εδέχετο να υπογράψη ουδεμίαν συμφωνίαν, χωρίς προηγουμένως να ερωτήση τον κυπριακόν λαόν και μάλισα εάν το 90% αυτού δεν συνεφώνει μαζί του. Εδέσμευσεν ερήμην τον κυπριακόν λαόν, μας εξηπάτησεν όλους τους προσκληθέντας εις το Λονδίνον κατά τον Φεβρουάριον 1959 και εμάθαμεν την πικράν αλήθειαν από το στόμα του Καραμανλή και του Αβέρωφ ότι τας ενέκρινε εγγράφως εν Αθήναις εκεί την επιστολήν του ταύτην την εδημοσιεύσαμεν εις την Εθνικήν (Βλ. βιβλίον Αβέρωφ "Το κυπριακόν ζήτημα 1958). Παραμένουν ανεξιχνίαστοι οι δολοφόνοι τόσων ενωτιών αγωνιστών και εξακολουθεί να κατέχη την θέσιν του ο σημερινός υπουργός των Εσωτερικών. Ποίον κράτος θα ηνείχετο ένα τοιούτον εξευτελισμόν; Κάποτε ο Μπέρναρντ Σω είπεν ότι "η εξουσία μπορεί να χρησιμοποιηθή διά το καλόν ή διά το κακόν των ανθρώπων και ότι η εξουσία δεν διαφθείρει τους ανθρώπους. Οι μικροί όμως και άσημοι άνθρωποι εάν αναλάβουν την αρχήν είναι αυτοί που μπορούν να διασφθείρουν την αρχήν".

Η καταρρέουσα πλέον καλογηροφαυλοκρατία, επιζητούσα μάλιστα να αναβαπτισθή εις την "λαϊκήν κατηγορίαν των ζοππόβορτων- κατά το παράδειγμα του ολετήρος της Ελλάδος Δ. Γούναρη, ο οποίος σκοπίμως επέρριψε διά δημοψηφίσματος εις τον ελληνικόν λαόν την ευθύνην διά την επάνοδον του Κωνσταντίνου το 1920 θα υποχρεώσεη θάττον ή βράδιον να παραδώση τα αχνίζοντα ερείπια της πολιτικής της τον βραδέως, δυστυχώς, ανανήπτοντα λαϊκόν Μολλώχ, διά να τα μεταβιβάση ούτος εις την διάδοχον κατάστασιν.

Ποίος όμως θα έχη το θάρρος και την τόλμην να "βγάλη τα κατάστανα από την φωτιάν" και να επωμισθή τας ευθύνας της προηγηθείσης εγκλητικής πολτικής, η οποία οδηγεί εις τον όλεθρον; Εχουν όμως γνώσιν οι φύλακες; Ο Μακάριος τώρα παίζει κατά το κοινώς λεγόμενον, τ' αππάριν του, διότι κατώρθωσε πρώτον να θέση εκποδών τον θρυλικόν Διγενήν, απτόητον αγωνιστήν της Ενώσεως και δεύτερον να απομακρύνη εκ Κύπρου τον Εληνικόν Στρατόν. Και είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν θα αποτόλμα τοιούτον εγχείρημα εάν υπήρχον εν Κύπρω αι Ελληνικαί λόγχαι. Ενεταφίασεν οριστικώς την Ενωσιν, καταστάς ο υπ' αρ. 1 επίορκος της Εθνικής Ιστορίας.

Την 22αν Αυγούστου από του άμβωνος της Φανερωμέης, ωμίλησεν ενώπιον 10.000 λαού και είπε: "Θα παραμείνωμεν πιστοί έως θανάτου εις τον εθνικόν μας ενωτικόν αγώνα, άνευ υποχωρήσεως, άνευ συναλλαγών, Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και την τυραννίαν, Θα

υψωθώμεν υπεράνω κωλυμάτων, εις τον δρόμον μας εις εν και μόνον αποβλέποντες τέρμα την Ενωσιν και μόνον την Ενωσιν".

Κατά την Παγκύπριον Εθνοσυνέλευσιν της 25ης Αυγούστου 1955 έλεγε: "Δεν χρειάζεται να καθορίσωμεν την γραμμήν μας, την έχει καθορίση από μακρού η θέλησις του Κυπριακού λαού και δεν δυνάμεθα επ' ουδενί λόγω να την μεταβάλωμεν. Ζητούμεν ουχί απλώς την αναγνώρισιν αλλά την εφαρμογήν της αυτοδιαθέσεως εις την νήσον μας. Οχι αποικιακά συντάγματα, όχι συγκυριαρχίας ή άλλας νόθους λύσεις. Επί της γραμμής ταύτης θα παραμείνωμέν άκαμπτοι".

Και τι έκαμε μέχρι τούδε; "Είπα ξείπα...χέ... την παρόλαν μου". Αλλά ποίος πλέον μπορεί να πιστεύσω τους λόγους του Μακαρίου, όταν ούτος κατά την 27ην Ιουλίου 1966 εις την συνέντευξιν του προς τον "Ελεύθερον Κόσμον" των Αθηνών, εδήλου ότι εάν δεν καταστή δυνατή εις το εγγύς μέλλον η πραγματοποίησις της ενώσεως, θα παρητείτο οριστικώς διά να μη παρεξηγηθή ότι τρέφει πολιτικάς φιλοδοξίας. Θυμάστε τον άνδρα, ο οποίος έχει την απαίτησιν όπως ο Κυπριακός λαός ο ευρισκόμενος ακόμη υπό το όπιον της καλογηροκρατίας του ανανεώση την εντολήν διά να πάρη το αναγκαίον συγχωροχάρτι διά τα πολικά του ανομήματα.

Και ήρχισαν πάλιν από τους διαφόρους διωρισμένους σφογγοκολλαρίους, αυτοκαλουμένους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους, τους χαφιέδες και τους υποτακτικούς, να καταφθάνουν βροχηδόν τα ψηφίσματα συμπαραστάσεως προς τον ... μέγαν εθνικόν ηγέτην, κατά το παράδειγμα του Νάσσερ. Αλλ' η Ιστορία είπε κάποιος

"είναι κριτής του παρελθόντος, η δε πολιτική προετοιμάζει απλώς το μέλλον. Οι τα κοινά όμως βολευόμενοι οφείλουν να μη λησμονούν ότι και επαγγελίαι των διά το μέλλον αντικατοπτρίζουν τας πράξεις των εις το παρελθόν".

'Η όπως είπα και ο Νικόλας Στράτος κατά την απολογίαν του εις την δίκην των εξ, διά τους πολιτικούς άνδρας δεν παραμένει παρά μια έντιμος ή άτιμος υστεροφημία.

Η απόφασις του Μακαρίου να διενεργήση κατά το παρόν στάδιον προεδρικάς εκλογάς, στηρίζεται ασφαλώς εις την υστερόβουλον επιθυμίαν του να ξελασπώση και να πάρη το αναγκαίον συγχωορχάρτι διά την μελλοντικήν πολιτικήν του από την πλειονότητα των ζοππόβορτων και των νωδών θρησκολήπτων γραϊδίων.

Εξηπάτησεν, εξ άλλου, τον κ. Ι. Κληρίδην κατά την πρώτην προεδρικήν εκλογήν, όπως ούτος αποδεχθή να έχουν τα ψηφοδέλτια την εικόνα του με την Αρχιεπισκοπικήν του στολήν, διά να εξαπατώνται οι αφελείς και αι γυναίκες του λαού να σταυροκοποώνται και να ψηφίζουν σωρηδόν ως αγέλη προβάτων τον... Αγιον του Θεού.

Ο Μακάριος εφ' όσον θέτει υποψηφιότητα, οφείλει:

Πρώτον παραιτούμενος του Αρχιεπισκοπικού αξιώματος και γινόμενος λαϊκός υποψήφιος υπό την επωνυμίαν κ. Μιχαήλ Μούσκος εφ' όσον συμφώνως προς τους εκκλησιατικούς κανώνας οι πολιτευόμενοι κληρικοί καθαιρούνται, να εξαγγείλη ενώπιον του λαού το λειπτομερές πρόγραμμα του τόσον επί των εξωτερικών όσον και επί των εσωτερικών ζητημάτων.

Δεύτερον: Να είπη εάν πρόκειται να παραμείνωμεν έρμαιον των αδεσμεύτων, οι οποίοι, όπως ο Νάσσερ μας εγκατέλειψαν εις τας κρισίμους στιγμάς ή αν θα ακολουθήσωμεν φιλοδυτικήν πολιτικήν προς ανάκτησιν του απολεσθέντος εδάφους, εμπιστοσύνης.

Τρίτον: Η Εσωτερική πολιτική από της ασφαλείας μέχρι της καταργήσεως του νεποτισμού, της φορολογικής ανακουφίσεως του βεβαρυμένου μέχρι του αυχένος λαού, της επιβολής φορολογικής ισότητος, ώστε να εκλείψη η ευνοιοκρατία και αι εξαιρέσεις η δε

προστασία της ατομικής πρωτοβουλίας και αναπτύξεως εάν θα αποτελέσουν μέρος του προγράμματος του.

Διεξαγωγή εκλογών υπό της παρούσης κυβερνήσεως των ολετήρων και υπό το κράτος του τραμπουκισμού και της πιστόλας, αποτελεί παρωδίαν και κατάφορον πλαστογράφησιν της λαϊκής θελήσεως διότι μαζί με τον Πρόεδρον ώφειλον να παρητούντο ομαδικώς όλα τα μέλη της κυβερνήσεως και της Βουλής των αλάλων και να ποεκηρύσσοντο γενικαί εκλογαί, την εκλογήν ταύτην έχουν τα κότσια να προκηρύξουν με μίαν μεταβατικήν υπηρεσιακήν κυβέρνησιν οικουμενικής χροιάς εις την οποίαν να λάβουν μέρος πρόσωπα τελείως ακομμάτιστα, ανώτατοι, δικαστικοί και άλλαι προσωπικότητες ανεγνωρισμένου κύρους και κοινής εμπιστοσύνης εξ όλων των αποχρώσεων. Η αστυνομία πρέπει κατά την περίοδον ταύτην να τεθή υπό τας διαταγάς της ακομματίστου αυτής υπηρεσιακής κυβερνήσεεως, καθώς και ο έλεγχος και η εποπτεία των καλπών και ουχί όπως εγένετο σκανδαλωδώς κατά το παρελθόν όπως οι διάφοροι επί των καλπών, έφοροι, έγραφον ιδίαις χερσί τα ονόματα των αγραμμάτων και επηρεάζουν τους ψηφοφόρους, το Ιδρυμα της Ραδιοφωνίας και της τηλεοράσεως να διατεθή αμερολήπτως εις τας παρατάξεις διά να εκφράζουν ελευθέρως και επί ίσοις όροις τας απόψεις των. Το ζήτημα της ασφάλειας της αντιπολιτεύσεως, πρέπει να κατοχυρωθή διότι λαμβάνομεν υπ' όψιν τα επεισόδια της παρελθούσης Παρασκευής εναντίον της "Πατρίδος" κατά τα οποία οι πληρωμένοι τραμπούκοι και χαφιέδες, υπό την αρχηγίαν γνωστού ιερέως προαστίου της Λευκωσίας, υπό τα όμματα οπαδών αστυνομικών, επετέθησαν κατά του προσωπικού της εφημερίδος, αγρίως και βαρβάρως ως εάν πράγματι ήσαν γνήσιοι καννίβαλοι Μακαριακής μάρκας. Αποτελεί τούτο τρανόν παράδειγμα του τι θα συμβή κατά την προεκλογικήν περίοδον γνωστού όντως ότι ολόκληρον σχεδόν το Παλαιχώρι, η γενέτειρα του κ. Γιωρκάτζη, αποτελείται από αστυνομικούς. Δύναται ο Πρέδρος Μακάριος να παράσχη εγγύησιν αδιαβλήτων εκλογών; Η θα επαναληφθώσι αι ίδιαι σκηναί του 1959 ή θα υποδείξωμεν και πάλιν είμεθα άξιοι εμπτυσμού.

Κατά την προηγουμένην εκλογήν ο κ. Κρανιδιώτης εκόμισεν εξ Αθηνών 100 χιλ. δολλάρια διά τα έξοδα της εκλογής. Λέγεται και άδεται ότι η τράπεζα Κύπρου, η οποία κατά το παρελθόν έχαρισεν εις τον Μακάριον το ασήμαντον ποσόν των 600 χιλ. λιρών, έναντι μερικώς ψωροοικοπέδων εις τας καυκάλλας της Αγίας Παρασκευής διά τας υπηρεσίας του Προέδρου χάριν της υποτιμήσεως της λίρας, διά να μη ζημιώση η τράπεζα 2 εκατομμυρίων λιρών προσφέρεται να του χαρίση εάν παραστή ανάγκη, άλλο ασήμαντον ποσόν εκ 500 χιλ. λιρών, το οποίον ωρισμένως θα χρησιμοποιηθή δι' εκλογικους σκοπούς.

Ας μη λησμονώεν επίης ότι υπήρχον 11 χιλ. εγγεγραμμέναι γυναίκες ψηφοφόροι πεισσότεροι από τους άνδρας. Υπό τοιαύτας συνθήκας αι εκλογαί τας οποίας θα κάμη ο Μακάριος ενυμίζουν τας εκλογάς του Καραγκιόζη, ο οποίος έλεγε: "Δική μου η τράπουλα, όπως θέλω την κάνω".

Ο Μακάριος λοιπόν, ζητήσας άνευ αποχρώντος λόγου την επανεκλογήν του την στιγμήν αυτήν συμφώνως προς τας διατάξεις του Ζυριχικού συντάγματος, επικύρωσεν ιδίαις χερσί το έγκυρον των συνθηκών, διά των οποίων αποκλείεται οριστικώς η Ενωσις. Τοιούτος έπρεπεν ημίν αρχηγός.

Ηδη ο "Μπαϋράκ" έβαλεν αρκετόν νερόν εις το κρασίν του και δεν ομιλεί πλέον περί του καλογήρου της Λευκωσίας, αλλά περί της Αυτου Μακαριότητος. Αφεριμ. Τα καταφέραμεν.

Ο Μακάριος εδικαίωσεν εκείνο το οποίον είπε κάποτε περί αυτού ο κ. Στεφανόπουλος ότι "εωσφορικαί δυνάμεις εματαίωσαν την ένωσιν". Εις μίαν άλλην ομιλίαν του εις την Βουλήν των Ελλήνων τον Φεβρουάριον, του 1959 ο κ. Στεφανόπουλος είπε τα εξής αξιομνημόνευτα: "Κανείς Μακάριος κανείς Εθνάρχης, καμμιά κυβέρνησις, ούτε αυτή η σημερινή γενεά των Κυπρίων δεν είχον και δεν έχουν το δικαίωμα να δεσμεύσουν το αίτημα της Ελευθερίας, της Κύπρου (Εθνική 24 Νοεμβρίου 1963).

Ο Μακάριος και η κλίκα του ας μη λησμονούν ότι έσσεται ήμαρ, όταν θα λογοδοτήσουν ενώπιον των λαϊκών δικαστηρίων. Η Νέμεσις δεν αστειεύεται, διότι εις λαός, δεν πρέπει να καταστραφή, όσον και αν αποτελείται κατά το πλείστον από ζοππόβορτους".

"ΒΑΘΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΗΨΙΣ ΚΑΙ ΧΑΟΣ, ΠΑΡΩΔΙΑ ΕΚΛΟΓΩΝ. Αρθρο του δρος Θεμ. Δέρβη, Εθνική 22 Ιανουαρίου, 1968:

"Είναι φαίνεται επιταγή της μοίρας μας, όπως έγραψα προ επταετίας εις την " Εθνικήν" να ισχύουν δι' ημάς ότι ο Αίας απέθανε διά της δυνάμεως του Αίαντος, "Λαχαρείς και Ναβίδες, Αλάριχοι και Αττίλαι" έγραψε κάποτε νεώτερος ιστοριοδίφης "ενεφανίσθησαν πολλάκις εν τη ιστορική πορεία της ανθρωπότητος, είτε εις μοναδικάς και παροδικάς εμφανίσεις είτε ως αντιπρόσωποι της εποχής των. Και όπου ενεφανίσθησαν παροδικώς, ως κατάρα Θεού η Ιστορία απηρίθμησε τας καταστροφάς των ανθρωπομόρφων τούτων τεράτων και αντιπαρήλθε. Αλλ' υπάρχουν και ιστορικαί περίοδοι κρίσιμοι καθ' ας πνεύματα ολέθρου και καταστροφής, πραγματικαί εωσφορικαί δυνάμεις μετέβαλον άρδην την όψιν και τον ρουν της Ιστορίας".

Η μακραίωνη ελληνική Ιστορία είχε πολλάκις και απαριθμήση τοιαύτας μακράς περιόδους εσωτερικών περιπετειών. Και όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος επεξέτεινε τα στενά όρια της Ελλάδος πέραν των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων πραγματοποιήσας τα τολμηρότερα και υψηπετέστερα όνειρα της φυλής, το περίλαμπρον οικοδόμημα της μείζονος Ελλάδος κατέρρευσεν εξ υπαιτιότητος των μικρών αντιπάλων του και της προδοσίας της αυλής του Κωνσταντίνου και της Σοφίας.

Και διά την Κύπρον από των προεδρικών εκλογών του 1959, εσήμανεν η ολοκληρωτική κατάρρευσις του κράτους της ορκής του Θεού, όπως δυστυχώς προεβλέψαμεν και με την επελθούσαν δευτέραν εθνικήν συμφοράν και την σημερινήν εθνικήν ατίμωσιν και ταπείνωσιν διά της σκηνοθετηθείσης αποχωρήσεως του θρυλικού Διγενή και του ελληνικού στρατού εκ Κύπρου, βαίνομεν γοργώς εις το βάραρθρον της καταστροφής και τον όλεθρον, τα μεγάλα επιτεύγματα των ανδρείων αγωνιστών της ΕΟΚΑ εκονιορτοποιήθησαν εξ αιτίας της αντεθνικής και αλλοπροσάλλου πολιτικής των κυβερνώντων, των ανεξαρτητοπλήκτων, των αντεθνικών γραικύλων και των κομμουνιστών. Φρικτήν άγει η Κύπρος συνοδόν την αδυσώπητον Νέμεσιν. Στρατευμένη υπήρξε πρότερον η ελληνική εκκλησία κατά τους δεινους και χαλεπούς καιρούς του υποδούλου Εθνους. Ευρέθη πάντοτε συναντιλήπτωρ εις του πολυπλάγκτου γένους μας τα

παθήματα, διαφυλάξασα μαζί με της ορθοδόξου πίστεως και της ελληνικής ψυχής το δισκοπότηρον.

Ηγήθη άλλοτε των αγώνων του γένους, επρωτοστάτησεν εις τας θυσίας του και ανήλθε πρωτοπόρος το μαρτύριον του Γολγοθά. Οι ιεράρχαι μας τότε, με δυσυπόστατον της ευθύνης το βαρύ φορτίον, εθνιγήτορες και ποιμένες, όπως τους έταξεν η Κλωθώ του γένους Μοίρα, παρέμεναν φρουροί και θεματοφύλακες των πατρίων, δεν ελύγισαν, δεν εκάμφθησαν και δεν επρόδωσαν τα ιερά και τα όσια της φυλής.

Και σήμερον τι γίνεται; Τώρα η Εκκλησία κατήντησεν οίκος εμπορίου και αγοραπωλησίας οικοπέδων, πλουτισμός των καλογήρων, κέντρον αφελληνισμού του λαού, ο οποίος εντός μιας δεκαετίας, υπό κομμουνιστικήν επιρροήν, θεωρεί την Ελλάδα ξένη και τους Ελληνας στρατιώτας, οι οποίοι ήλθον τη αιτήσει μας διά να μας προστατεύσουν, ως "παρανόμους" και ως "στρατόν κατοχής". Εκεί μας κατήντησεν η τουρκοπροσκυνημένη κυβέρνησις των σημερινών ολετήρων της χώρας.

Η νεωτέρα ιστορία του 19ου αιώνος, είχεν όμως να επιδείξη παραδείγματα πραγματικών αρχιθυτών, εις το ικρίωμα της αγχόνης ανήλθεν ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε και ο Εθνομάρτυς Κυπριανός και κατά την Μικρασιατικήν εκστρατείαν εδολοφονήθη αγρίως υπό των βαρβάρων στιφών της Κεμαλικής Τουρκίας ο Σμύρνης Χρυσόστομος. Και οι υπέροχοι αυτοί ιεράρχαι ουδέποτε συνθηκολόγησαν με τους δυνάστας του Ελληνσιμού, όπως έπραξε και πράττει σήμερον ο εκ Παναγιάς της Πάφου Μακάριος ο Γ, ο οποίος ζητών να υφαρπάση την ψήφον του αφελούς λαού, ετοιμάζει νέαν ατιμωτικήν συμφωνίαν μετά των Τούρκων, ερήμην και πάλιν των κυπρίων διά να επιτύχη την οριστικήν ανεξαρτησίαν της Κύπρου, αφού ουδέποτε έπαυσε κατά την επταετίαν αυτήν να τορπιλλίζη πότε ιεροκρυφίως και πότε καταφανώς την Ενωσιν, μέχρις ότου τελικώς το επέτυχε. Και τώρα επεζήτει να δρέψη δάφνας διά τα κατορθώματα του αυτά με μίαν εύκολον και ίσως άνευ ανθυποψηφίου "εκλογήν".

Ο προκάτοχος του εις τον θρόνον Κιτίου αείμνηστος Νικόδημος Μυλωνάς, αποθανών εν εξορία, υπό τους θόλους του καθεδρικού ναού Αγίου Ιωάννου κατά το 1929 διεκήρυξε στεντορία τη φωνή: "Οι δυνάσται μας ας μη περιμένουν να ακούσουν από το στόμα των ιεροφαντών των εθνικών μυστηρίων το "χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά". Οχι ποτέ. Αλλά πολύφλοισβος η Κασταλία της κυπριακής ψυχής θα χάνη τα λαλά νερά της εθνικής αξιώσεως και η Πυθία των εθνικών μας πεπρωμένων, καθεζομένη επί του τρίποδος του μαρτυρίου μας και μασώσα την δάφνην των πικρών μας, θα εκδίδη ελπιδοφόρος και ελπιδοτρόφος τους χρησμούς του τονισμένους εις το παναρμόνιον μέτρον "Ελευθερία ή θάνατος και Ενωσις μετά της μητρός Ελλάδος".

Και ο Νικόδημος Μυλωνάς δεν εκάμφθη ούτε υπό το βάρος των πολιτικών σκοπιμοτήτων του Μακαρίου Γ ούτε από την εκ των πραγμάτων αποδειχθείσαν ως αστήρικτον δικαιολογίαν της "αδηρίτου ανάγκης" με την οποίαν ετροφοδότησεν ως κουτόχορτον τους κυπρίους, εν κρυπτώ και παραβύστω διεμήνυσεν εξ Αθηνών εις την Αγγλικήν κυβέρνησιν τον Σεπτέμβριον του 1958 εν αγνοία της ελληνικής κυβερνήσεως εγκατέλειπε το αίτημα της αυτοδιαθέσεως χάριν της ανεξαρτησίας, απέρριψε και αυτήν την πρότασιν του τέως Πρωθυπουργού Μακμίλλαν διά μίαν επταετή περίοδον αυτοκυβερνήσεως με παρουσίαν μόνον ενός Ελληνος και τούρκου πρεσβευτού και άνευ οιωνδήποτε άλλων ανταλλαγμάτων εις τους τούρκους. Και επειδή το σχέδιον Μακμίλλαν δεν προυνόει τότε την εκλογήν του ως Προέδρου, εδέχθη την ατιμωτικήν συμφωνίαν Ζυρίχης- Λονδίνου την οποίαν εμαγείρευσεν εις Νέαν Υόρκην μετά των Τούρκων χωρίς να ερωτήση τον κυπριακόν λαόν, ως υπεσχέθη κατά τον Ιανουάριον

του 1959 ότι θα το έπραττε. Ηγνόησε τελείως το διενεργηθέν υπό του εθνομάρτυρος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Β δημοψήφισμα το οποίον διεκήρυξε την αδάμαστον θέλησιν του κυπριακού λαού να ενωθή μετά της Ελλάδος αντί πάσης θυσίας. Και ωρκίσθησαν πάντα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου μετά του Μακαρίου ως Επισκόπου Κιτίου, να κρατήσουν πάση θυσίασ τας θερμοπύλας της Κύπρου.

Και επί μίαν επταετίαν δυστυχώς ηνέχθησαν την εξαχρείωσιν του Κυπριακού λαού, να αποδοκιμάζη τώρα την Ενωσιν χωρίς ποσώς η εκκλησία αντιδρά κατά των αντεθνικών γραικύλων.

Ο Διόδωρος ο Σεκελιώτης, έγραψε κάποτε προς τον ιστορικόν Πολύβιον τα εξής αξιομνημόνευτα: "Εγώ μεν δεν αγνοώ ότι δεν είναι ευχάριστον να παραδίδη τις εις τους μεταγενεστέρους τα δυστυχήματα της Πατρίδος του και τα διαπραχθέντα σφάλματα εις αιωνίαν μνήμην, αλλά θεωρώ ότι δεν συμβάλλει εις την διόρθωσιν των ανθρώπων ή αναγραφή των διαπραχθέντων σφαλμάτων και τα νουθετήματα εκ των παθημάτων και της πείρας του παρελθόντος. Δι'ο και η μορφή δεν ανήκει εις τους ιστορούντας ταύτα, αλλ' εις τους διαπράξαντας αυτά".

Και τώρα χρειάζεται μέγα θράσος και προπέτεια ο θλιβερός συνθηκολόγος της Ζυρίχης να ζητή όχι μόνον την επανεκλογήν του ως Πρόεδρου, αλλά και εμφανιζόμενος ενώπιον του λαού, να λέγη ότι αι ψήφοι με τας οποίας ήθελε τιμηθή, θα υποδηλούν ότι οι είλωτες αυτοί της καλογηροκρατίας εγκρίνουν πλήρως την μέχρι τούδε πολιτικήν του και τον υπ' αυτού χειρισμόν του εθνικού θέματος χειρισμόν του εθνικού θέματος.

Αφεσιν αμαρτιών ζητεί να λάβη. Ζητεί, με άλλας λέξεις από τον Κυπριακόν λαόν να λησμονήση το αμαρτωλόν παρελθόν και ότι εξακουλουθεί να είναι ο υπ' αρ. 1 επίορκος της εθνικής ιστορίας, ομώσας πίστιν μέχρι θανάτου εις την ένωσιν, πρώτον από του άμβωνος της Φανερωμένης το 1954 και βραδύτερον κατά την Παγκύπριον Εθνοσυνέλευσιν του 1955.

Μήπως λησμονεί ο λαός ούτος ότι απέρριψεν ο Μακάριος το σχέδιον Χάρτιγκ, την αποδοχήν του οποίου συνέστησε το εθναρχικόν συμβούλιον, την συμβολήν της τότε ελληνικής Κυβερνήσεως, διά της αποστολής του κ. Λιάτη, πρώην προξένου εν Κύπρω. Λησμονεί ο λαός ότι απερρίψαμεν ασυζητητί το προσφερθέν σύνταγμα Ράνγκλιφ, διά του οποίου παρεχωρείτο μόνον εν υπουργείον εις τους τούρκους διά τας θρησκευτικάς των υποθέσεις. Λησμονεί ότι απερρίψαμεν το πρώτον σχέδιον του Ινδού Κρίσνα Μένον, το οποίον η ελληνική Κυβέρνησις επέμενε να αποδεχθώμεν καθώς και το ως άνω αναφερθέν σχέδιον Μακμίλλαν;

Εζήτησε μόνος του ο Μακάριος διά των προτάσεων του προς την Βαρβάραν Κασλ την ανεξαρτησία και την εγκαθίδρυσιν προεδρικού σχήματος κυβερνήσεως με το να διορίζη ο Πρόεδρος Υπουργούς της αρεσκείας του, αλλά κυρίως την κατοχύρωσιν του αναπαλλοτριώτου της εκκλησιαστικής περιουσίας ενώ αυτό το Σύνταγμα της Ζυρίχης διά τους Τούρκους δεν προβλέπει μίαν τοιαύτην πρόνοιαν. Μετέβαλε κατά την επταετίαν αυτήν ο Πρόεδρος την Κύπρον εις κομματικόν φέουδον και αμπελοχώραφον, το οποίον νέμονται οι λόγής, λογής τραμπούκοι και χαφιέδες, αι βδέλλαι του προϋπολογισμού και οι απειροπληθείς ιππόται του τάγματος της μάσας.

Προς αποφυγήν δήθεν εκλογικού σάλου ενεστερνίσθη και εφήρμοσε το διοριστικόν σύστημα διοικήσεως διά το οποίον τόσοι μύδροι εξετοξεύοντο κατά της οποικιοκρατίας, αλλά έπρεπε να στρατολογηθώσιν από την κοπριάν της αφανείας της ασημότητος οι διάφοροι "ημέτεροι".

Ηκολούθησεν ερμαφρόδιτον πολιτικήν, οτέ μεν με τους "αδεσμεύτους" οτέ δε με τους τιτσιρόκολους και μελαμψούς και ουχί σπανίως με την κομμούναν, νομίζων ότι θα εξηπάτα τους "κουτόφραγκους της Δύσεως". Και το αποτέλεσμα ήτο, ουδείς πλέον να μας έχη εμπιστοσύνη και αι συνέπειαι αύται της πολιτικής το είναι εκδηλοί κατά την παρούσαν κρίσιν, οπότε εμέναμεν έρημοι και ορφανοί φίλων και συμμάχων.

Ετοποθέτησεν εις τας ανωτάτας θέσεις της κρατικής ιεραρχίας τους πλέον κατάλληλους ανθρώπους. Ηνέχθην τον πλουτισμόν των ανθρώπων του κόμματος του άνευ διαμαρτυρίας και χωρίς να καθιερώνει τον σωτήριον διά κάθε ευνωμούμενον κράτος θεσμόν του πολιτικού ήθους και της αρετής.

Ο άνθρωπος ο οποίος διεκήρυξεν ως προσόν των υπουργών του το γεγονός ότι ουδείς τούτων ήτο τότε ιδιοκτήτης μικράς ή μεγάλης ακινήτου περιουσίας δύναται σήμερον, μετά την επταετή υπουργικήν σταδιοδρομίαν των επιτελών του, να ισχυρισθή ότι υφίσταται έστω και κατά πολλοστιμόριον το προσόν αυτό, όχι μόνον μεταξύ των υπουργών του, αλλά και των άλλων υποστηρικτών και στελεχών του κόμματος του ή ακόμη και των μοναχών, διά τους οποίους το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας επιτάσσει την ακτημοσύνην και την πείναν.

Μήπως δεν ηνέχθη τα σχολεία μας να καταστούν φυτώριον κομμουνιστικής και ανθενωτικής προπαγάνδας, χωρίς να λάβη δρακόντεια μέτρα προς αναχαίτισιν της, εμπαίζων και όλας τας ελληνικάς κυβερνήσεις διά να αποκαλυφθή τέλος από την έκθεσιν του Πλάζα ότι ουδέποτε είχεν ως σκοπόν του την Ενωσιν. Πότε έλαβε μέτρα διά να ανακαλυφθούν οι διπράξαντες τόσους φόνους και απαγωγάς ενωτικών αγωνιστών; Ποία μέτρα έλαβε και εις ποίαν δήλωσιν αποδοκιμασίας προέβη κατά της προσφάτου επιδρομής εναντίον των γραφείων της "Πατρίδος" και των επεισοδίων μεταξύ αυτών εις Λευκωσίαν και Αμμόχωστον.

Η χθεσινή απόφασης του Κιουτσιούκ να θέση υποψηφιότητα αντιπροέδρου της Δημοκρατίας αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι σηγκαταθέσει και του Μακαρίου όλα προχωρούν συμφώνως προς σχέδιον αποφασισθέν κατά την διαμονήν εν Κύπρω του Ντενκτάς. Ολα εν κρυπτώ και παραβύστω συμβαίνουν και ο διαμελισμός πλέον αποτελεί γεγονός το οποίον απεδέχθημεν. Οι Τούρκοι ασκούσι μετά την απόφασιν αντί προεδρικών εκλογών, ήδη κρατικήν λειτουργίαν και αι διχοτομικαί επιδιώξεις των ευρίσκονται πλέον επί ανωτέρου διακυβερνητικού επιπέδου. Και καλείται ο λαός διά της επανεκλογής του Μακαρίου, να επιβεβαιώση την νέαν του υποδούλωσιν. Και τώρα ο Μακάριος ζητεί συγχωροχάρτι από τον Κυπριακόν λαόν διά της επανεκλογής του, ζητεί να επανεκλεγή διότι εισήλθομεν, ως λέγει, "εις λίαν κρίσιμον φάσιν". Ο λαός λέγει "ευρίσκεται εις ατμόσφαιραν συγχύσεως και ανησυχίας".

Ποίος όμως δημιουργός τούτων δεν ομολογεί. Και προσθέτει: "Απαιτούνται σοβαραί πρωτοβουλίαι και γενναίαι αποφάσεις. Επιβάλλεται ρεαλιστική αντιμετώπισις του προβλήματος διά να επανέλθωμεν εις τα πλαίσια του εφικτού, τα οποία δεν συμπίπτουν πάντοτε με τα πλαίσια του ευκταίου".

Από τώρα το εφικτόν είναι χειροπιαστόν και ο λαός καλείται να το εγκρίνη. Δεύτε ηλίθιοι ψηφίστε, τι θα γίνη όμως με το ευκταίον; Και χωρίς προηγουμένως να εκθέση ποία θα είναι η μελλοντική πολιτική του υπαγορεύει εις τα όργανα του να διακηρύξουν ότι αι απολεσθείσαι ευκαιρίαι, επανήλθον και πάλιν εις το προσκήνιον και ότι το πρόβλημα χρήζει επανεκτιμήσεως της καταστάσεως "διά να καταταλήξωμεν εις ορθάς αποφάσεις". Θα επαναληφθή δηλαδή το σκάνδαλον του 1959-60 ότε ο λαός εκλήθη εις τας κάλπας διά να ψηφίση, χωρίς προηγουμένως να εγνώριζε τι θα εψήφιζεν και ποίον θα είναι τώρα τα υπό εκκόλαψιν σύνταγμά του;

Ενώπιον μιας τοιαύτης καταστάσεως υπό το κράτος του τραμπουκισμού της πιστόλας, της βίας και του μαμμωνά και άνευ των απαραιτήτων εγγυήσεεων, αι οποίαι θα παρείχοντο διά του σχηματισμού μιας μεταβατικής ακομματίστου κυβερνήσεως, ποία επιβάλλεται πολιτική; Περί του ζητήματος τούτου θα επανέλθωμεν εις το προσεχές".