21.12.1891 (Μέρoς Β): Η υπεράσπιση αρvείται αvάμιξη ή Εκκλησιαστική επιρρoή στις εκλoγές της 7.11.1891

S-199

2.10.1892 (Μέρος Δ): ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΟΥΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ (ΕΛΛΗΝΩΝ) ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1880 ΓΙΑ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Για τους Κυπρίους που αγωνίζονταν για Ενωση με τα λιγοστά μέσα που διέθεταν, μετά την ίδρυση στην Ελλάδα Συλλόγου Κυπρίων της Ελληνικής πρωτεύουσας, στις αρχές του 1890, η χρονιά αυτή θα παραμείνει ιστορική από ένα ξεχωριστό γεγονός: Για πρώτη φορά η φωνή της Κύπρου ακούστηκε στην ελληνική Βουλή.

Το θέμα ήγειρε ο βουλευτής Επτανήσου Τυπάλδος Κοζάκης σύμφωνα με ανταπόκριση του Ν. Λ. την εφημερίδα της Λεμεσού "Σάλπιγξ" στις 14 Φεβρουαρίου 1890:

"Η εξακολουθούσα δυστυχώς οικτρά εν Κύπρω κατάστασις και το ανεκτέλεστον των υποσχέσεων του Πρωθυπουργού της Αγγλίας προς δε και αι ποικιλοτρόπως εκδηλωθείσαι διαμαρτυρίαι του κυπριακού λαού κατά του εν τη νήσω καθεστώτος εύρον ηχώ εν Ελλάδι του βήματος της Βουλής, το κυπριακόν ζήτημα.

Τύχη αγαθή από της τελευταίας εθνικής συνελεύσεως μέχρι της σήμερον, το πρώτον ακούεται υπό τους θόλους του ελληνικού βουλευτηρίου το όνομα της Κύπρου και πρώτην ταύτην φοράν Ελλην βουλευτής υψοί φωνήν υπέρ λαού αναξιοπαθούντος και πάσχοντος και εμπνευσμένος υπό ακραιφνους πατριωτισμού, παριστά διά των μελανωτέρων χρωμάτων την οικτράν της Κύπρου κατάστασιν.

Η αγόρευσις του κ. Τυπάλδου Κοζάκη, ακριβής των εν Κύπρω εικών, πειστικωτάτη έμπλεως δε αληθούς πατριωτισμού και μεστή αισθημάτων αγάπης και συμπαθείας προς πάσχον τμήμα του ελληνισμού διεκόπτετο υπό αλλεπαλλήλων "εύγε" παρατεταμένα δε χειροκροτήματα υπεδέχθησαν τον ρήτορα, κατελθόντα του βήματος και από των θεωρίων ζωηραί ηκούοντο αι επευφημίαι εκδηλούντος, ούτω του ελληνικού λαού και των αντιπροσώπων αυτού την συμπάθειαν και την αγάπην ην αισθάνεται προς τους δούλους αδελφούς του".

(Μεταγλώττιση)

"Η οικτρή δυστυχώς κατάσταση στην Κύπρο που εξακολουθεί και το ανεκτέλεστο των υποσχέσεων του Πρωθυπουργού της Αγγλίας επιπλέον δε και οι διαμαρτυρίες του κυπριακου λαού που εκδηλώθησαν ποικιλότροπα κατά του καθεστώτος στην Κύπρο βρήκαν ηχώ στην Ελλάδα το βήμα της Βουλής, το κυπριακόν ζήτημα.

Τύχη αγαθή από την τελευταία εθνική συνέλευση μέχρι σήμερα, για πρώτη φορά ακούεται υπό τους θόλους του ελληνικού βουλευτηρίου το όνομα της Κύπρου και για πρώτη φορά Ελληνας βουλευτής υψώνει φωνή υπέρ αναξιοπαθούντος λαού και πάσχοντος και εμπνευσμένος υπό ακραιφνή πατριωτισμό, παριστά με τα πιο μελανά χρώματα την οικτρή κατάσταση της Κύπρου.

Η αγόρευση του κ. Τυπάλδου Κοζάκη, ακριβής πειστικότατη εικόνα των (όσων συμβαίνουν) στην Κύπρο, πλήρης δε αληθούς πατριωτισμού και μεστή από αισθήματα αγάπης και συμπάθειας προς τμήμα του ελληνισμού που πάσχει, διακοπτόταν από αλλεπάλληλα "εύγε", παρατεταμένα δε χειροκροτήματα υποδέχθηκαν τον ρήτορα, όταν κατήλθε από το βήμα και από τα θεωρία ακούονταν ζωηρές οι επευφημίες και με τον τρόπο αυτό εκδήλωναν ο ελληνικός λαός και οι αντιπρόσωποι του τη συμπάθεια και την αγάπη την οποία αισθάνεται προς τους δούλους αδελφούς του".

Η αναφορά εκείνη του κυπριακού στην Ελληνική Βουλή ικανοποίησε τους Κυπρίους γιατί επέτρεπε να ακουσθεί η φωνή τους έξω από την Κύπρο για πρώτη φορά και μάλιστα στη μητέρα πατρίδα όπως θεωρείτο η Ελλάδα

Ακολούθησε μια μακρά περίοδος σιωπής και η φωνή της Κύπρου στην Ελλάδα ξανακούστηκε για άλλη μια φορά στη Βουλή και πάλι, από το βουλευτή των Κυκλάδων Ν. Συνοδινό, ύστερα από ένα σχεδόν χρόνο.Αφορμή η συζήτηση αιτήματος των Κυπρίων για δημιουργία υποπροξενείου της Ελλάδας στη Λεμεσό.

Εγραφε η "Σάλπιγξ" στις 23 Μαρτίου 1891:

"Ετος δεν παρήλθεν ακόμη αφ' ότου διαπρεπής της Επτανήσου πολιτευτής ύψωσεν εν τη Βουλή φωνήν ευγενή υπέρ των δικαίων της καταδυναστευομένης πατρίδος μας και πάλιν ιδού η βροντώδης φωνή εξόχου των Κυκλάδων βουλευτού, του κ Ν. Συνοδινού ηκούσθη υπό τους θόλους του Ελληνικού βουλευτηρίου την θέσιν της Κύπρου διεκτραγωδούσα επικαλουμένη δε επ' αυτήν των κυβερνώντων τα βλέμματα.

Η αγόρευσις του κ. Συνοδινού σύντομος, αλλά περιεκτικωτάτη, ην διαμαρτυρία λαού ολοκλήρου μετ' άλγους βαθυτάτου μανθάνοντος την κατάστασιν Νήσου προς ην τον συνδέουν τόσαι αναμνήσεις και τόσοι πόθοι.

Αφορμήν προς τούτο έδωκε το ζήτημα του υποπροξενείου της Λεμησσού. Συζητουμένου δηλ. του προξενικού Νόμου ο κ. Συνοδινός έκρινε καλόν να συστήση εις τον κ. επί των Εξωτερικών υπουργόν την ανασύστασιν του υποπροξενείου της Λεμησσού ειπών μεταξύ άλλων και τα εξής:

"... απορώ μάλιστα πως ο κ. υπουργός των Εξωτερικών δεν εποιήσατο την προσθήκην ταύτην μέχρι σήμερον, διότι γνωρίζω κάλλιστα πόσαι αναφοραί εγένοντο εις το υπουργείον των Εξωτερικών περί τούτου, παρά των εκείσε αδελφών ημών. Οι εκεί ομογενείς, οι εκεί αδελφοί μας, είχαν πάντοτε ένα υποπρόξενον και εις τον υποπρόξενον, απεύθυνον όλα τα παράπονα εκείνα τα οποία ήθελον να είπωσιν εις την μητέρα Ελλάδα.

Οι Κύπριοι Κύριοι, δεν ζώσι καίτοι υπό την προστασίαν της Μεγάλης Βρεττανίας καλλίτερον ή ως έζων υπό την τουρκική τυρρανίαν. Είναι γνωστά όλα εις τον επί των Εξωτερικών υπουργόν και αφού δι' επανειλημμένων αναφορών εζήτησαν την παρουσίαν ενός προσώπου ενώπιον του οποίου οι άνθρωποι να παρουσιάζονται και υποβάλλωσι τα παράπονα των, όπως διαβιβάζωνται να γίνωνται γνωστά επισήμως εις την ελληνικήν Κυβέρνησιν, δεν ήτο δύσκολον πιστεύω να προστεθή εις τον Νόμον τούτον και η σύστασις ενός υποπροξενείου διά την πόλιν της Λεμησσού. Παρακαλώ λοιπόν τον κ. επί των Εξωτερικών υπουργόν να συναινέση όπως συπεριληφθή εν τω Νόμω και εν υποπροξενείον εν τη πόλει της Λεμησσού διά λόγους τους οποίους κάλλιον εμού γνωρίζει".

Αυτά συν άλλοις είπεν ο διαπρεπής εκ Κυκλάδων πολιτευτής, κατελθόντα του βήματος υποδέξαντο αυτόν παρατεταμένα χειροκροτήματα ακραιφνεστάτη εκδήλωσις των προς την δεινοπαθούσαν Κύπρον αισθημάτων του ελληνικού λαού.

Ο κ. Δεληγεώργης, υπουργός επί των Εξωτερικών απήντησεν εις τον κ. Συνοδινόν ότι όσον αφορά την σύστασιν εμμίσθου υποπροξενείου τούτο κατά την παρούσαν σύνοδον είνε αδύνατον, ευχαρίστως ήθελε, λέγει, εις τον διορισμόν εμμίσθου υποπροξένου ου ήθελον οι κάτοικοι υποδείξει.

Συγχρόνως κατόπιν αιτήσεως μέλους της αδελφότητος προσεκαλείτο το Συμβούλιον της Κύπρου να ενεργήση τα δέοντα. Το συμβούλιον λοιπόν συγκληθέν

εν τοις γαφείοις της αδελφότητος απεφάσισεν όπως δι' αναφοράς του προσκαλέση τον κ. επί των Εξωτερικών υπουργόν όπως λαμβάνων υπ' όψιν την προ τινος χρόνου σταλείσαν αναφοράν των Λεμησσίων ανασυστήση το υποπροξενείον. Η αναφορά εστάλη εγκαίρως τω κ, Υπουργώ, αλλ' οποία υπήρξεν η έκπληξις μας, όταν ο κ. Δεληγεώργης είπε τω ημετέρω προέδρω ότι ουδεμία απολύτως τοιαύτη αναφορά παριήλθεν εις γνώσιν αυτού.

Τι έγινε λοιπόν η αναφορά σας; ή την εκάμετε και δεν απεστείλατε; Είπε δε τω Προέδρω της ημετέρας αδελφότητος, ότι δέον οι Λεμήσσιοι διά νέας ανφοράς των να ζητήσωσι την ανασύστασιν του υποπροξενείου επί τη βάσει δ' αυτής να διορίση το υπουργείον άμισθον εκείσε υποπρόξενον".

(Μεταγλώττιση)

"Δεν παρήλθε ένας χρόνος ακόμη αφ' ότου διαπρεπής της Επτανήσου πολιτευτής ύψωσε στη Βουλή ευγενή φωνή υπέρ των δικαίων της καταδυναστευόμενης πατρίδας μας και πάλιν ιδού η βροντώδης φωνή έξοχου βουλευτή των Κυκλάδω, του κ Ν. Συνοδινού ακούστηκε υπό τους θόλους του Ελληνικού βουλευτηρίου διεκτραγωδώντας τη θέση της Κύπρου επικαλουμένη δε σ' αυτήν τα βλέμματα των κυβερνώντων.

Η αγόρευση του κ. Συνοδινού σύντομη, αλλά περιεκτικώτατη, ήταν διαμαρτυρία λαού ολοκλήρου με βαθύτατο άλγος πληροφορούμενος την κατάσταση Νήσου με την οποίαν τον συνδέουν τόσες αναμνήσεις και τόσοι πόθοι.

Αφορμή προς τούτο έδωσε το ζήτημα του υποπροξενείου της Λεμεσού. Συζητουμένου δηλ. του προξενικού Νόμου ο κ. Συνοδινός έκρινε καλόν να συστήσει στον υπουργό των Εξωτερικών την ανασύσταση του υποπροξενείου της Λεμεσού λέγοντας μεταξύ άλλων και τα εξής:

"... απορώ μάλιστα πως ο κ. υπουργός των Εξωτερικών δεν προέβη στην προσθήκη αυτή μέχρι σήμερα, διότι γνωρίζω πολύ καλά πόσες αναφορές έγιναν στο υπουργείο των Εξωτερικών γι' αυτό, απιό των εκεί αδελφών μας. Οι εκεί ομογενείς, οι εκεί αδελφοί μας, είχαν πάντοτε ένα υποπρόξενο και στον υποπρόξενο, απηύθυναν όλα τα παράπονα εκείνα τα οποία ήθελαν να πουν στη μητέρα Ελλάδα.

Οι Κύπριοι Κύριοι, δεν ζουν, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται υπό προστασία της Μεγάλης Βρεττανίας, καλύτερα από ότι ζούσαν υπό την τουρκική τυρρανία. Είναι γνωστά όλα στον υπουργό Εξωτερικών και αφού με επανειλημμένες αναφορές ζήτησαν την παρουσία ενός προσώπου ενώπιον του οποίου οι άνθρωποι να παρουσιάζονται και υποβάλλουν τα παράπονα τους, όπως διαβιβάζονται να γίνονται

γνωστά επίσημα στην ελληνική Κυβέρνηση, δεν ήτα δύσκολο πιστεύω να προστεθεί στο Νόμο αυτό και η σύσταση ενός υποπροξενείου για την πόλη της Λεμησσού. Παρακαλώ λοιπόν τον κ. υπουργό των Εξωτερικών να συναινέσει όπως συπεριληφθεί στο Νόμ και ένα υποπροξενείο στην πόλη της Λεμεσού για λόγους τους οποίους γνωρίζει καλύτερα από μένα".

Αυτά μεταξύ άλλων είπεν ο διαπρεπής πολιτευτής από τις Κυκλάδες και όταν κατήλθε από το βήμα τον υπεδέχθησαν παρατεταμένα χειροκροτήματα, ακραιφνέστατη εκδήλωση των αισθημάτων του ελληνικού λαού προς την δεινοπαθούσα Κύπρον.

Ο κ. Δεληγεώργης, υπουργός επί των Εξωτερικών απήντησε στον κ. Συνοδινό ότι όσον αφορά τη σύσταση έμμισθου υποπροξενείου τούτο κατά την παρούσα σύνοδο είναι αδύνατο, ευχαρίστως θα διόριζε, λέγει, έμμισθου υποπροξένου τον οποίο θα υπεδείκνυαν οι κάτοικοι,

Συγχρόνως κατόπιν αιτήσεως μέλους της αδελφότητος προσκαλείτο το Συμβούλιο της Κύπρου να ενεργήσει τα δέοντα. Το συμβούλιο λοιπόν αφού συνήλθε στα γαφεία της αδελφότητας αποφάσισε όπως με αναφορές του προσκαλέσει τον υποπυργό Εξωτερικών όπως λαμβάνοντας υπ' όψ την αναφορά που στάληκε πριν από κάποιο χρόνο των Λεμεσιανών ανασυστήσει το υποπροξενείο. Η αναφορά στάληκε έγκαιρα στον κ. Υπουργό, αλλά ποια υπήρξε η έκπληξη μας, όταν ο κ. Δεληγεώργης είπε στον πρόεδρο ότι καμμιά απολύτως τέτοια αναφορά δεν παριήλθε σε γνώση του.

Τι έγινε λοιπόν η αναφορά σας; ή την εκάμετε και δεν την απεστείλατε; Είπε δε στον Πρόεδρο της αδελφότητας μας, ότι πρέπει οι Λεμεσιανοί με νέα αναφορά τους να ζητήσουν την ανασύσταση του υποπροξενείου στη βάση δε αυτή να διορίσει το υπουργείο άμισθο εκεί υποπρόξενο".

Οι βασιλείς της Ελλάδας θεωρούνταν τότε ως οι εκπρόσωποι του ελεύθερου Ελληνικού Εθνους και έτσι κάθε τι που σχετιζόταν με αυτούς γιορταζόταν στην Κύπρο με πανηγυρικές δοξολογίες.

Ετσι σε άλλες δυο περιπτώσεις, κατά τη γιορτή του διαδόχου Κωνσταντίνου (21 Μαϊου 1892) και κατά τους γιορτασμούς της εικοσιεπενταετηρίδας του γάμου του Βασιλικού ζεύγους της Ελλάδας (Οκτώβριος 1892) έγιναν και πάλι δοξολογίες στην Κύπρο και σ' αυτές επανατοτίστηκε η επιθυμία των κυπρίων για Ενωση.

Στις 23 Μαϊου 1892 έγραφε η "Σάλπιγξ" (Μεταγλώττιση):

"Ολόκληρη η πόλη παρέστη αθρόα στην ψαλείσα δοξολογία στην επέτειο της Α. Β. Υψ. του Κωνσταντίνου διαδόχου του ελληνικού χρόνου στο ναό της Αγίας Νάπας. Ασφυκτικά και με προφανή συγκίνηση εξερράγησαν από μύρια στόματα ως ευχές ελληνικών καρδιών αναμένοντας έξοδο και ιερών πόθων, προκαλώντας ιερά δάκρυα.

Ολος ο ελληνικός κλήρος σε ιερά κατάνυξη δεήθηκε υπέρ των Α. Μ. των βασιλέων της ΑΒΥΨ του διαδόχου Κωνσταντίνου με την πριγκίπισσα Σοφία και ολόκληρης της βασιλικής οικογενείας υπέρ εκπλήρωσης των πόθων ολόκληρου του ελληνισμού και υπέρ της Ενωσης με τη Μητέρα Ελλάδα των διεσπαρμένων ελληνικών χωρών (περιοχών). Το δε πλήθος στις κατάλληλες ζητωκραυγές που προέβη ο αξιότιμος δήμαρχος κ Δ. Χατζηπαύλος απαντούσε βροντώντας και σε έξαλλο ενθουσιασμό. Ο ναός ήταν στολισμένος στο εσωτερικό και το εξωτερικό με μυρσίνες και αψίδες και εικόνες των Α. Α. και Β.Β Υψηλοτάτων".

Παρόμοια δοξολογία έγινε και τον Οκτώβρη του ιδίου χρόνου σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα της 2 Οκτωβρίου 1892 (Μεταγλώτιση):

"Με χαρά ανυπόκριτη και την επιβαλλόμενη μεγαλοπρέπεια τελέστηκε την παρελθούσαν Κυριακήν εδώ δοξολογία με την ευκαιρία της γιορτής της εικοσιπενταετηρίδας των γάμων του Βασιλικού ζεύγους της Ελλάδας.

Ο κλήρος ολόκληρος της πόλης και οι πολίτες αθρόοι συνέρρευσαν όπως αναπέμψουν ευχές στον Υψιστο υπέρ παράτασης της ευδαιμονίας και ένδοξης βασιλείας των Α.Α.Μ.Μ. με δάκρυα δε και σε ιερή συγκίνηση ευχήθηκαν υπέρ της υγείας ολόκληρης της βασιλικης οικογένειας υπέρ της πλήρωσης των πανελληνίων πόθων και υπέρ της ένωσης της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα. Ζωηρές και ακράτητες διαδίδονταν οι ζητωκραγές που διαδέχθηκαν το ένθερμο και πατριωτικό λογύδριο του κ. Σίμου Μενάρδου. Μετά από αυτά απεστάλη το εξής τηλεγράφημα από το δήμαρχο της πόλης κ. Δ. Χατζηπαύλο:

" Μεγαλειοτάτω βασιλεί

Αθήνας

Ελληνικός πληθυσμός Λεμησσού, δοξολογίαν μετέχων χαρμοσύνου πανελληνίου εορτής υμετέρων αργυρών γάμων, εύχεται Υμιν συν σεπτή βασιλίσση μετά οικιακής ευδαιμονίας παράτασιν βασιλείας ενδόξου και πλήρωσιν πανελληνίων πόθων".

Παράλληλα με την προσπάθεια διαφώτισης του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της Βουλής για το αίτημα των Κυπρίων για Ενωση, μέσω του κυπριακου συλλόγου Αθηνών, αναλήφθηκε εκστρατεία διαφώτισης και του αγγλικού λαού.

Ηδη η πρεσβεία των χριστιανών Κυπρίων υπό τον Αρχιεπίσκοπο Σωφρόνιο, παρά τα περιορισμένα μέσα που διέθετε το 1889, έκαμε την πρώτη διαφωτιστική εκστρατεία, ενώ εκτός από τις επαφές της εξέδωσε και κάποια φυλλάδια που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους παράγοντες της αγγλικής κοινωνίας.

Ενα άλλο φυλλάδιο εκδόθηκε από το δικηγόρο και βουλευτή Γεώργιο Σιακαλλή στις αρχές του 1893 και στάληκε και διανεμήθηκε επίσης στο Λονδίνο.

Στο φυλλάδιο του ο Σιακαλλής αφού αναφερόταν στην ιστορία και την καταγωγή των Κυπρίων κατέληγε σε τέσσερις εισηγήσεις για επίλυση του Κυπριακού με "τέταρτη και πασών καλλιτέρα" σύμφωνα με τη Σάλπιγγα της 10 Απριλίου, 1893, την παράχωρηση της Κύπρου στην Ελλάδα.

Αλκόμα εισηγείτο όπως γίνει δάνειο ενός εκατομμυρίου λιρών για να δοθεί στην Τουρκία ώστε αυτή να δεχθεί να παραχωρηθεί η Κύπρος στην Ελλάδα.

Ανέφερε ο Σιακαλλής:

"Η τελευταία λύσις ήτις θεωρείται ως η αρίστη και ήτις θα επλήρου τας επιθυμίας της μεγάλης πλειονοψηφίας των κατοίκων είναι να παραχωρηθή η νήσος

εις την Ελλάδα, δοθή δε τω σουλτάνω ως αποζημίωσις εν εκατομμύριον λιρών, όπερ να δανεισθή η Ελλάς ή η Κύπρος και όπερ θα πληρωθή υπό των κυπρίων δι' ετησίας πληρωμής λιρών 50 χιλιάδων, διά πληρωμήν τόκου και χρεωλυσίου.

Η παρούσα κατάστασις του ιθαγενούς στοιχείου είναι αξία παρατηρήσεως. Εδείχθη ότι οι Κύπριοι εισίν Ελληνες και ολίγαι λέξεις σχετικώς προς τον αριθμόν των δύο στοιχείων του πληθυσμού δεν θα ήνε περιτταί ενταύθα. Κατά το 1881 ο πληθυσμος της Κύπρου κατά την απογραφήν ευρέθη 185.630 εκ των οποίων 140.172 ήσαν Ελληνες και 45.458 Μωαμεθανοί. Ούτως ο ελληνικος πληθυσμός εντός της τελευταίας δεκαετίας δεικνύει αύξησιν 21.075 ψυχών ή 15% ενώ ο Μωμαμεθανικός πληθυσμός δεικνύει αύξησιν 2.586 ή 5%.

Οι Κύπριοι ουχί μόνον αποτελούσι τα τέσσερα πέμπτα του πληθυσμού και γιγαντιαίοις βήμασιν αυξάνουσι κατά τον αριθμόν, αλλ' έχουσιν επίσης εις χείρας των όλην σχεδόν την γην, τον πλούτον και το εμπόριον και τα ελεύθερα επαγγέλματα. Κατά συνέπειαν η λύσις του κυπριακού ζητήματος, διά της παραχωρήσεως της νήσου εις την Ελλάδα ήτις δικαίως επιθυμείται υπό των κυπρίων και επιδοκιμάζεται υπό του ριζοσπαστικού κόμματος και υπό των πολλών φιλελελυθέρων εν Αγγλία είναι η φυσικωτέρα λύσις του ζητήματος".

Στη μελέτη του ο Σιακαλλής κατέληγε:

"Οι Κύπριοι ειλικρινώς ελπίζουσιν ότι η Αγγλία δείξη επί τέλους προς αυτούς την αυτήν γενναιότητα, ην έδειξε και προς τους αδελφούς αυτών τους κατοίκους των Ιωνίων νήσων και ότι η νήσος αυτών θα παραχωρηθή εις το Εθνος με το οποίον εισί τόσω στενώς συνδεδεμένοι διά των δεσμών της καταγωγής των παραδόσεων της θρησκείας της γλώσσης και των εθνικών πόθων και ελπίδων".

Ο αγώνας όμως για την Ενωση δεν θα σταματούσε εδώ αλλά θα εντεινόταν ακόμα περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες.

Ομως σ' αυτή την πορεία υπήρχαν πολύ σοβαρές επιπτώσεις.