Πρώτη Ηλεκτρονική Ιστορία της Κύπρου

image

Δωρεάν προσφορά σε ερευνητές, μελετητές, φοιτητές, μαθητές και δημοσιογράφους.

Από την Κύπρο στην αρχαιότητα, μέχρι την Κύπρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αγγλοκρατία, η ΕΟΚΑ, το πραξικόπημα, το σχέδιο Ανάν, η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αρχείο Παναγιώτη Παπαδημήτρη

papademetris-pΜοναδικό αρχείο στο οποίο μπορείτε να προστρέξετε και να αναζητήσετε εύκολα και γρήγορα αυτό που θέλετε για μια περίοδο 8.000 ετών για την Ιστορία της Κύπρου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

15.9.1974: Μια μέρα στηνΑμάσεια τηςΤουρκίας. Ο 17χρονος Χριστάκης Μαυρής από το Γερόλακκο περιγράφει μια δραμαική ημέρα στις τουρκικές φυλακές της Αμάσειας.

S-2316

15.9.1974: ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣTΗΝ ΑΜΑΣΕΙΑ: Ο 17ΧΡΟΝΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΛΑΚΚΟ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΙΑ ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΣΕΙΑΣ

Ο Χριστάκης Μαυρής, 17 χρόνων από το Γερόλακκο, έμεινε δυο μήνες αιχμάλωτος σις φυλακές της Αμάσειας της Τουρκίας. Σε αφήγηση του κατω από τον τίτλο "Μια Μέρα στην Αμάσεια" (πόλη του Εύξεινου Πόντου της οποίας οι φυλακές είναι κτισμένες σε περιοχή που περιτριγυρίζεται από βουνά με αποτέλεσμα να μην την βλέπει ο ήλιος και ο καθαρός αέρας) στους Πάμπη Βάτη και Παναγιώτη Τίτα στην εφημερίδα Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, 13.10.1974, ανέφερε:

"ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1974. Ξυπνήσαμε από ένα ρυθμικό και αδιάκοπο τακ, τακ, τακ, τακ. Ηταν το "ξυπνητήρι" του τούρκου φρουρού που χτυπούσε στο μικρό παραθυράκι- παρατηρητήριο.

Με αυτό μας καλούσε σε εγερτήριο. Κι' αυτό γινόταν κάθε χαράματα από τον φρουρό ξεπίτηδες στις 5 αντί στις 6 που προνοούσαν οι κανονισμοί...

Στις 6.30 άνοιξε η πόρτα και πήγαμε κάτω για το πρωϊνό. Οταν οι φρουροί μας κλείδωσαν μέσα στην κουζίνα μήπως και το σκάσουε, κοιτάξαμε με λαχτάρα έξω από τα παράθυρα για να δούμε λίγο ήλιο μια και εκείνος εμποδίζετο από τους τοίχους και να μας βλέπει. Το πρωινό αποτελείτο ως συνήθως από λίγο ρύζι, λίγο ψωμί και μπόλικο κρύο νερό.

Και για να πάρεις το λίγο πρωινό έπρεπε να σπρώξεις πολύ τους συναδέλφους σου. Επρεπε να μπεις στις πρώτες σειρές, μπας και αυτό το λιγοστό φαγητό εξαφανιζόταν. Δεν τα κατάφερα να μπω πρώτος και πριν καλά, καλά προλάβω να το πάρω κι' εγώ, οι συνάδελφοι, το είχαν κι' όλας καταβροχθίσει.

Οταν φάγαμε γυρίσαμε στο θάλαμο μας. Σε λίγο θα ερχόταν ο "Τσιαούς" ( έτσι μας είπαν να λέμε τους υπευθύνους) για επιθεώρηση.

Είμαστε όλοι παρατεταγμένοι σε τριάδες και σε στάση προσοχής. Τον περιμένουμε. Η ώρα ήτο 8.30 μ.μ. Ο "τσιαούς" με αυστηρό ύφος μπήκε μέσα. Αφού έκανε μερικές παρατηρήσεις, για την καθαριότητα στον "Βασιλιά" μας ( έτσι έλεγαν τον συνάδελφο, υπεύθυνο του θαλάμου) φώναζε τον "βαφτιστικό" του- αυτόν που του άρεσε να χτυπά και να του φωνάζει για να πάει μαζί του έξω. Αφού ο καϋμένος συνάδελφος πήρε την "ημερήσια" δόση ξύλου, επέστρεψε με μαυρισμένα τα μάγουλα. Μετά ο δεσμοφύλακας μας έκλεισε πάλι μέσα. Στο θάλαμο επικρατούσε μεγάλη αναταραχή. Ηταν ημέρα του πλυσίματος. Ηταν η μέρα που έπρεπε να καθαρίσουμε με κρύο νερό και με λίγο φτηνή σκόνη πλυσίματος που μας έδιναν, όλα μας τα ρούχα.

Στις 10 άνοιξε ξαφνικά η πόρτα. Μπήκε ο "Τσιαούς" και μας είπε ότι έπρεπε δυο, δύο να πάμε κάτω στο μεγάλο τούρκικο λουτρό. Επρεπε λέει σε 20 λεπτά να καθαριστούμε όλοι μας και να επιστρέψουμε πίσω.

Οταν μπήκαμε στο λουτρό μας "υποδέκτηκαν" άλλοι τούρκοι στρατιώτες. Κι' εκει κάναμε μπάνιο μετά ξύλου, ενώ οι κραυγές "τσιαπούκ, τσιαπούκ" (γρήγορα- γρήγορα) διαδέχονταν η μια τη άλλη μαζί με τα χτυπήματα.

Πριν μας κλείσει πίσω στο θάλαμο μας, ο δεσμοφύλακας, μας είπε ότι έπρεπε να καθαρίσουμε τα πάντα εκεί που μέναμε, την κουζίνα και τα αποχωρητήρια.

Αυτό σήμαινε ότι θα ερχόταν ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός.

Διότι έτσι εγίνετο όταν μας έλεγαν να καθαρίσουμε. Και δεν πέσαμε έξω. Σε λιγο καλούσαν τον "Βασιλιά" μας στο γραφείο γιατί είχε έλθει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με την Ερυθράν Ημισέλινο. Αυτός που ήλθε να πάρει τον "Βασιλιά" καλαμάριζε πολύ και δεν αποκλείεται να ήταν Ελληνας της Κωνσταντινουπόλεως.

Για δυο λόγους δεν μπορέσαμε να μάθουμε εκείνη την ημέρα καθόλου νέα από τον Ερυθρό Σταυρό. Πρώτο διότι τον συνόδευε η Ερυθρά Ημισέληνος και του απαγόρευε να μας μεταδώσει ο,τιδήποτε σχετικά με τον έξω κόσμο. Και δεύτερο γι' αυτό μας λύπησε πολύ, γιατί εκείνη την ημέρα πήγε "βασιλιάς" που προσπάθησενα εξυπηρετήσει τον θρόνο του παρά να αναφέρει τα προβλήματα του θαλάμου, που δεν ήσαν και λίγα.

(Θυμάμαι ότι τις ημέρες εκείνες μας χτυπούσαν άγρια, το φαγητό ήταν πολύ λίγο, δεν άφηναν να κοιμηθούμε, το βράδυ γιατί χτυπούσαν συνεχώς το παραθυράκι οι φρουροί, είχαμε έλλειψη σαπουνιού, στο δε αποχωρητήριο δεν λειτουργούσε ο νεροχύτης και έβγαινε μια αποπνικτική οσμή).

Ο "Βασιλιάς" επέστρεψε αλλά δεν μάθαμε τίποτε νέα εκείνη την ημέρα. Ετσι, μετά το μεσημεριάτικο, λίγη φακή και λιγότερο ψωμί, πέσαμε συλλογισμένοι στα κρεβάτια μας. Για κακή μας τύχη μας έβαλε τις φωνές και τις βρισιές. Κι' αυτό γιατί απαγορεύετο να κοιμώμαστε την ημέρα (φαίνεται ότι φοβούντο μήπως δραπετέυσουμε τη νύχτα).

Καθήσαμε αγανακτισμένοι στα κρεβάτια μας και κουβεντιάζαμε μεταξύ μας. Ομως σε λίγο πάλι το παραθυράκι άνοιξε. Κι ο φρουρός ουρλιάζει. Κουνουσμά γιοκ ικκί...(απαγορεύεται να κουβεντιάζετε δυο, δυο). Ισως να φοβόντουσαν μήπως σχεδιάζαμε τρόπους διαφυγής.

Στις 3 μ.μ. άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο αξιωματικός για επιθεώρηση. Αυτός πρόσεξε τότε δυο συναδέλφους να παίζουν χαρτιά, που έφτιαξαν με σπιρτόκουτα. Τότε ο αξιωματικός διέταξε να πάρουν τους δυο φίλους και τρεις άλλους έτσι στην τύχη, γιατί όπως είπε ο διερμηνέας κάναμε πολλές παραβιάσεις του τουρκικού νόμου και έπρεπε να τιμωρηθούν για παραδειγματισμό. Τότε εγώ δαμαρτυρήθηκα γιατί μέσα σ' αυτούς που θα ξυλοκοπούντο ήταν και ο αδελφός μου.

Ο αξιωματικός θύμωσε και με χτύπησε στο στομάχι. Πόνεσα αλλά δεν είπα τίποτε. Αγανακτισμένοι όλοι για τη κτηνώδη αυτή συμπεριφορά των τούρκων περιμέναμε να βραδιάσει.

Φάγαμε άκεφα το βράδυ. Στην καθιερωμένη επιθεώρηση χτυπήσαμε δυνατά το αριστερό πόδι για την "προσοχή".

Αυτό το κάναμε με προσοχή για να μη πέσουμε σε κανένα λάθος. Και όμως η προκλητικότητα των τούρκων δεν είχε όρια και κάνανε παρατήρηση σε ένα συνάδελφο, ο οποίος έχοντας ξένο πόδι, δε μπορούσε να κάμει προσοχη όπως έπρεπε.

Στις 9 το βράδυ ξαπλώσαμε στα κρεβάτια μας γιατί ήταν η ώρα που προνοούσε ...ο τουρκικός νόμος.

Οι πολλές σκέψεις και ανησυχίες και προπαντός οι πόνοι από τα καθημερινά χτυπήματα δεν άφηναν τον ύπνο να μας πάρει.

Και όταν τελικά αποικοιμώμαστε βρισκόμαστε και πάλι στην πολύπαθη Κύπρο μας που μόνο στον ύπνο μας μπορούσαμε να δούμε....