29.7.74ΟΠενταδάκτυλος επανακαταλαμβάνεται με πολλές θυσίες αλλά εγκαταλείπεται και πάλι και η ομάδα τουΠ.Πέτσα υποχωρεί πιο βαθειά αυτή τη φορά στηΦιλιάΜόρφου και αργότερα στηΣκυλλούρα,γιατί σε λίγο φθάνει νέα διαταγή για εξόρμηση και πάλι προς τοΑγριδάκι

S-2307

29.7.1974: Ο ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ ΚAΤΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΑΛΛΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΠΕΤΣΑ ΥΠΟΧΩΡΕΙ ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ-ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ ΜΟΡΦΟΥ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΗ ΣΚΥΛΛΟΥΡΑ, ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΦΘΑΝΕΙ ΝΕΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΓΙΑ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΡΙΔΑΚΙ... (Το 4o μέρος του ημερολογίου του Εθνοφρουρού Πανίκου Πέτσα)

Υστερα από σκληρές συγκρούσεις για μια βδομάδα στη δάρκεια της εκεχειρίας η ομάδα του Εθνοφρουρού Πανίκου Πέτσα που βρίσκεται στο ύψμα "Αεροφωλιά" στον Πενταδάκτυλο και διατάσσεται να εγκαταλείψει το φυλάκιο της και να οπισθοχωρήσει στην περιοχη του Καραβά (27.7.74) όπου ο πόλεμος συνεχίζεται άγριος και σκληρός, παρά την εκεχειρία.

Αναφέρει στο τέταρτο μέρος του ημερολογίου του:

"Το απόγευμα της 27ης Ιουλίου 1974 φθάνει νέα διαταγή. Τι έμελλε να δούμε ακόμη. Η διαταγή αναφέρει ότι ο πρώτος λόχος του 231 Τ.Π. δηλαδή εμείς, πρέπει να ανεβούμε στο βουνό "Κόρνος", για να κρατήσουμε πριν προλάβουν να ανέβουν εκεί οι τούρκοι.

Περπατούμε επτά ώρες μέχρι να φθάσουμε. Είναι πρωί όταν φθάνουμε και πέφτουμε να ξεκουραστούμε για λίγο διότι είμαστε άϋπνοι όλο το βράδυ της προηγουμένης.

Δεν προλαβαίνουμε να κλείσουμε μάτι και οι τούρκοι, λες και το αντιλαμβάνονται αυτό, αρχίζουν να βάλλουν εναντίον μας με πυροβολικό και όλμους από το ύψωμα στο οποίο βρισκόμαστε πριν δυο μέρες, δηλαδή τα υψώματα όπου βρικόταν το φυλάκιο μου "Αετοφωλιά". Οι τούρκοι έχουν κινηθεί και έχουν καταλάβει το ύψωμα, αφού εμείς το εγκαταλείψαμε εδώ και τόσο χρόνο.

Είναι η δεύτερη Κυριακή του πολέμου. Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας κρατούμε τις θέσεις μας παρά το βαρύ καταιγιστικό πυρ που δεχόμαστε από τους τούρκους.

ΔΕΥΤΕΡΑ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Ξημερώνει η Δευτέρα 29 Ιουλίου 1974. Μια βδομάδα πολεμούμε συνεχώς ενώ στο διάστημα αυτό έπρεπε να είχαν σταματήσει οι μάχες μια και η συμφωνία για τη κατάπαυση του πυρός είχε υπογραφεί ακριβώς πριν από μια βδομάδα. Κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Οι ενέργειες μας μέχρι σήμερα είναι κυρίως προσπάθειες αποκρούσεως των επιθέσεων των τούρκων. Ομως φαίνεται ότι και οι αξιωματικοί μας έχουν κουρασθεί και εφαρμόζουν αυτό τον παθητικό ρόλο και περιορίζονται στο να δίνουν διαταγές υποχωρήσεων.

Ετσι αυτή τη μέρα φθάνει η διαταγή να επανακαταλάβουμε τον Πενταδάκτυλο. Ισως με τον τρόπο αυτό οι τούρκοι να αντιληφθουν ότι υπάρχει κάπου μια μονάδα που είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις τους και να μη τους επιτρέψει να προχωρήσουν.

Η διαταγή είναι σωστή αυτοκτονία αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Χωριζόμαστε σε τρεις διμοιρίς, ενώ τα βαρέα όπλα μένουν πίσω για να μας καλύπτουν. Φθάνουμε σε απόσταση 200 μέτρων από τους τούρκους και εκεί ακολουθεί μια σκληρή μάχη. Είναι ένας άνισος αγώνας. Αυτοί διαθέτουν όλα τα σύγχρονα μέσα να υπερασπίσουν τις θέσεις τους, ενώ εμείς επιτιθέμεθα με τον ελαφρύ οπλισμό μας, που αποτελείται από τυφέκια και οπλοπολυβόλα μπρεν.

Η επίθεση διαρκεί μέχρι το μεσημέρι, οπότε οι τούρκοι αντιλαμβάνονται ότι δεν χωρατεύουμε και αρχίζουν να οπισθοχωρούν. Ετσι κατορθώνουμε να καταλάβουμε ένα μικρό μέρος του Πενταδακτύλου και εγκαθιστάμεθα στο πολυβολείο που είχαν ανορύξει οι τούρκοι. Το αίσθημα της νίκης μας δίνει ενθουσιασμό για νέες επιτυχίες και κουράγιο για να συνεχίσουμε παρά τις αντιξοότητες που συναντούμε.

Μένουμε στις θέσεις αυτές μέχρι το πρωί της Τρίτης 30 Ιουλίου,. Την στιγμή αυτή φθάνει η διαταγή να αντικατασταθούμε. Ο λόχος μας είναι ο μόνος λόχος του τάγματος που πολέμησε σε όλες τις μάχες για τόσες μέρες. Και χρειάζεται λίγη ξεκούραση.

Ετσι στις 9 το πρωί ξεκινούμε για το χωριό Φιλιά, κοντά στην Σκυλλούρα, για ανάπαυση. Εγκαθιστάμεθα δίπλα σε ένα υδραγωγείο. Ο τόπος είναι πολυ καλός. Διαθέτει νερό, ενώ σε πολλές περιπτώσεις μπορούμε να βρούμε μάλιστα και παγωμένο νερό, κάτι που ξεχάσαμε την προηγούμενη μέρα ότι υπήρχε. Εδώ βρισκόμαστε μακρυά από τους όλμους, το πυροβολικό, τα αεροπλάνα και τις σφαίρες. Τώρα είμαστε χωρίς βαρβάρους...

Εδώ όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Τα υψώματα του Πενταδακτύλου τα καταλάβαμε με θυσίες και αίμα. Και χρειάζεται δυνατή καρδιά για να αναφέρεις στους συγγενείς και τους γονείς αυτών που χάθηκαν την πραγματικότητα. Ο λόχος μας έχει κυκλωθεί από συγγενείς αυτών που ζητούν να πληροφορηθούν για την τύχη των παιδιών τους.

Η εικόνα εδώ είναι διπλή: Αλλού χαρές και πανηγυρισμοί για τους γονείς που βρίσκουν το παιδί τους και αλλού κλάμα για τον χαμό. Ο Λοχαγός μας βρίσκεται πραγματικά σε δύσκολη θέση και αυτός.

- Ο γιος σας έπεσε ηρωικώς μαχόμενος, απαντά στους πονεμένους γονείς.

Και κάτι το συγκλονιστικό. Ολοι κλαίμε και μετέχουμε στο δράμα των συγγενών αυτών που χάσαμε.

Βλέπω τις σκηνές αυτές και απομακρύνομαι για λίγο. Βλέπω τους συναδέλφους με τους γονείς τους και με παίρνει το παράπονο. Δεν έχω νέα των δικών μου και ασφαλώς και εκείνοι θα ανησυχούν για μένα. Μένω εδώ μόνος για αρκετή ώρα και μετά αποφασίζω να ξαπλώσω. Πόση ώρα κοιμήθηκα δεν θυμούμαι. Μέσα στον ύπνο μου ακούω κάποιον συνάδελφο να μου φΩνάζει:

- Πέτσα ξύπνα, σε ζητούν κάποιοι δικοί σου.

Σαν σίφουνας βγαίνω έξω και τρέχω να τους συναντήσω. Είναι ο πατέρας μου με μερικούς άλλους συγγενείς μου. Η στιγμή αυτή είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές της ζωής μου. Αγγαλιαζόμαστε και τα δάκρυα κυλούν ποτάμι από τα μάτια μου. Οι συγγενείς μου με ρωτούν πού ήμουνα, τι έκανα. Τους τα περιγράφω με όσες λεπτομέρειες μπορώ. Τα έχω τόσο φρέσκα μέσα τα μιαλό μου.

Στη Φιλιά μένουμε μέχρι και την Πέμπτη 1η Αυγούστου το μεσημέρι. Εχουμε ξεκουρασθεί αρκετά και η διαταγή που φθάνει αναφέρει ότι πρέπει να προχωρήσουμε και πάλι στην πρώτη γραμμή.

Ανεβαίνουμε στα στρατιωτικά αυτοκίνητα και αυτά μας μεταφέρουν στην Αγία Μαρίνα Σκυλλούρας. Δεν προλαβαίνουμε να εγματασταθούμε στις θέσεις μας στο βονό κοντά στο κέντρο "Σκαϊλαμπ" όταν οι τούρκοι αρχίζουν να βάλλουν εναντίον μας από τον Αγιο Ερμόλαο. Μας βάλλουν με πυροβολικό και όλμους. Βροχή οι εκρήξεις. Δεύτερο βάφτισμα του πυρός. Ταμπουρωθήκαμε καλά στις θέσεις μας πίσω από τους βράχους. Οταν βρεις κατάλληλη θέση στον πόλεμο δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε. Οι εκρήξεις και αυτά ακόμη τα αεροπλάνα που τόσο προκαλούν φόβο στους πολίτες είναι σαν παιχνιδάκι. Τα βλέπες και διασκεδάζεις. Εδώ δεν έχουμε θύματα παρά μόνο ελαφρά τραυματίες.

Στην Αγία Μαρίνα μένουμε και την Παρακευή 2 Αυγούστου. Η ώρα περνά για πρώτη φορά από τη μέρα που έχει αρχίσει ο π'όλεμος τόσο ήσυχα για τον λόχο μας. Είναι η πιο ήσυχη μέρα του πολέμου εδώ και τόσες μέρες.

Ολη μέρα γυρίζουμε μέσα στο χωριό περιπλανώμενοι.

ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974: Νέες συγκινήσεις. Μας επισκέπτεται η μητέρα μου και μερικοί άλλπι γνωστο και φίλοι από το χωριό. Μένουν μαζί μου μέχρι το απόγευμα.

Την επομένη γύρω στο μεσημέρι, μετακομίζουμε στο διπλανό χωριό Σκυλλούρα. Μένουμε μέχρι το πρωί της Τρίτης 6 Αυγούστου εδώ. Οι τούρκοι βάζουν εναντίον μας με τανκς, και όλμους από τον Αγιο Ερμόλαο. Τα πυρά που δεχόμαστε είναι σποραδικά.

Το πρωί της Τρίτης πάμε για πρώτη φορά εκκλησία. Είναι μια διαφορετική μέρα. Μεταλαμβάνουμε και των αχράντων μυστηρίων. Νοιώθουμε τον Θεό τόσο κοντά μας αυτές τις ώρες.

Αυτή τη στιγμή Λοκατζήδες μεταφέρουν στην Σκυλλούρα δυο τανκς που κατελήφθησαν από τους τούρκους στον Αγιο Ερμόλαο. Είναι δυο μεγαθήρια.

Το μεσημέρι ο λοχαγός μας συγκεντρώνει και μας ανακοινώνει ότι φεύγουμε για το Αγριδάκι, ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι πάνω από τον Λάρνακα της Λαπήθου. Οι τούρκοι απέχουν από το χωριό στα 150 μέτρα μας αναφέρει.