23.7.1974: Σκληρές συγκρούσεις με τους τούρκους στην "Αετοφωλιά" για μια βδομάδα καθώς οι τούρκοι προσπαθούν να προωθηθούν στον Πενταδάκτυλο στη διάρκεια της εκεχειρίας. (Το 3ο μέρος του ημερολογίου του Εθνοφρουρού Πανικού Πέτσα).

S-2306

23.7.1974: ΣΚΛΗΡΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΣΤΗΝ "ΑΕΤΟΦΩΛΙΑ" ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΘΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ. (Το 3o μέρος του ημερολογίου του Εθνοφρουρού Πανίκου Πέτσα)

Ο Εθνοφρουρός Πανίκος Πέτσας βρίσκεται στο ύψωμα "Αετοφωλιά" στον Πενταδάκτυλο, κοντά στον φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα που κατέχουν οι τούρκοι και το φυλάκιο του δέχεται συνεχώς σκληρές επιθέσεις. Ομως οι άντρες του φυλακίου αποκρούουν με μεγάλες θυσίες τις επιθέσεις.

Εστω και αν έχει υπογραφεί κατάπαυση του πυρός στον Πενταδάκτυλο οι τουρκικές επιθέσεις εντείνονται.

Αναφέρει στο τρίτο μέρος του ημερολογίου του:

ΤΡΙΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Κάποτε ξημερώνει η τρίτη 23 Ιουλίου 1974. Σήμερα θα έχουμε εκεχειρία και κατάπαυση του πυρός. Επί τέλους ο πόλεμος θα τελείωνε. Χαρήκαμε. Ομως απογοητευτήκαμε στη συνέχεια γιατί αργά το καταλάβαμε ότι τώρα μόλις άρχιζε ο πραγματικός πόλεμος των τούρκων που εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία θα κινούντο προς διάφορες κατευθύνσεις ανενόχλητοι και με διάφορα προσχήματα.

Οι εντολές που φθάνουν στο φυλάκιο μας αναφέρουν ότι πρέπει να τηρηθεί η εκεχειρία έστω και αν ακόμα οι τούρκοι βάζουν εναντίον μας με όλα τα όπλα που διαθέτουν, λες και δεν έχει υπογραφεί συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός την προηγουμένη, λες και δεν θέλουν να την εφαρμόσουν.

Το μικρό κτίριο του φυλακίου μας μετατρέπεται σε χαλάσματα από τους όλμους 4,2 ιντζών και τις ο οβίδες του ναυτικού που ρίχνονται εναντίον μας από τη θάλασσα. Το ηθικό μας πέφτει στο μηδέν με τον παθητικό αυτό ρόλο. Εμείς τηρούμε την συμφωνία καταπαύσεως του πυρός, αλλά οι αντίπαλοι μας συμπεριφέρονται λες και δεν συνέβη τίποτε.

Από την άλλη ο εφοδιασμός μας, σε τρόφιμα είναι πολύ περιορισμένος. Μια φορά την ημέρα και πολύ φτωχός. Μόλις και αρκεί να κρατηθούμε στα πόδια μας. Το ίδιο και με το νερό.

Στις θέσεις μας φθάνει σε λίγο ο Λοχαγός του τάγματος μαζί με τον Διοικητή, οι οποίοι μας συγχαίρουν ένα προς ένα προσωπικά.

Το απόγευμα βλέπουμε τα τουρκικά αποβατικά να πλησιάζουν και πάλι το μικρό λιμανάκι του Πέντε Μιλιού (το σημείο όπου έγινε η αρχική απόβαση) και να αποβιβάζουν άνδρες και πολεμικό υλικό. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μια και οι οδηγίες που έχουμε είναι να μη ανταποδίδουμε το πυρ. Ο δρομος Αγίου Γεωργίου-Κυρηνείας γεμίζει με άρματα, στρατιωτικά αυτοκίνητα και πεζικό. Χιλιάδες οι άνδρες που φαίνονται να κυκλοφορούν ελεύθερα και αμέεριμνοι στην περιοχή που πριν λίγες μέρες ήταν δική μας και στην οποία οι τουρίστες περνούσαν όσο πιο ξέγνοιαστα μπορούσαν. Τώρα η περιοχή αυτή έχει μετατραπεί σε στρατιωτική και οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι τούρκοι στρατιώτες.

ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Ξημερώνει η 24 Ιουλίου 1974. Για μερικούς είναι η δεύτερη μέρα της εκεχειρίας. Για μας είναι η πέμπτη μέρα του πολέμου. Οι τούρκοι μας επιτίθενται ξαφνικά από τον Αγιο Ιλαρίωνα. Στην επίθεση μετέχουν 100 περίπου άνδρες. Στο φυλάκιο μας έχουμε μόνο ένα μπρεν και 12 τυφέκια.

Η επίθεση είναι τρομερή. Αλλά εμείς έχουμε το πλεονέκτημα ότι βρισκόμαστε πάνω σε ύψωμα. Ενα άλλο πλεονέκτημα είναι ότι ολόκληρη η περιοχή είναι σήμερα γυμνή και μπορούμε να ξεχωρίσουμε κάθε κίνηση καθώς είναι μέρα. Τα δένδρα έχουν καεί από τις βόμβες των τουρκικών αεροπλάνων και οι τούρκοι ξεχωρίζουν καθαρά καθώς πλυσιάζουν προς το φυλάκιο μας.

Τους αφήνουμε να πλησιάσουν και αρχίζουμε κανονίδι. Οι τρεις χιλιάδες σφαίρες που διαθέτει το μπρεν σκορπούν τον θάνατο, στην άγρια σύγκρουση που ακολουθεί. Οι τούρκοι πέφτουν σαν τα στάχια μέσα στις γυμνές χαράδρες. Κανένας δεν επιστρέφει στον Αγιο Ιλαρίωνα. Η "αετοφωλιά"-το φυλάκιο μας- τιμά το όνομά της. Μένει πραγματικά φωλιά των αετών. Κανένας δεν μπορεί να την πλησιάσει. Ολο το βράδυ της Τετάρτης οι τούρκοι βάλλουν και πάλι εναντίον του φυλακίου μας. Αυτή η μέρα είναι αιματηρή για το Τάγμα μας. Εχουμε πέντε θύματα.

Οπως και τα προηγούμενα βράδυα, έτσι και αυτό το βράδυ, περιμένουμε νέα επίθεση των τούρκων.

ΠΕΜΠΤΗ 25 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Επί τέλους ξεμερώνει η Πέμπτη 25 Ιουλίου. Η προηγούμενη νύκτα κύλισε όπως και οι άλλες πολύ αργά. Πρωί, πρωί οι τούρκοι βάλλουν και πάλι εναντίον μας με όλμους και αυτόματα όπλα. Μένουμε στα χαρακώματα μας χωρίς να απαντούμε παρά μόνο όταν μας προκαλούν πολύ.

Με την πτώση της Κερύνειας οι τούρκοι έχουν ρίψει πια όλο το βάρος τους στον Πενταδάκτυλο. Θέλουν να επεκτείνουν τη γραμμή τους στο βουνό για να μπορούν να ελέγχουν όλο και περισσότερες περιοχές, ώστε να επεκτείνουν το μικρό προγεφύρωμα που έχουν σχηματίσει.

Στις 4.45 την αυγή οι τούρκοι δείχνουν τους πραγματικούς σκοπούς τους. Τη επέκταση των θέσεων τους στον Πενταδάκτυλο. Ετσι και αυτή την στιγμή αρχίζει η επίθεση κατά Πενταδακτύλου.

Οι όλμοι και οι οβίδες των αρμάτων και των πλοίων πέφτουν κατά εκατοντάδες. Ο Πενταδάκτυλος συγκλονίζεται από τις εκρήξεις και τους πολυβολισμούς, ενώ ο ουρανός από πάνω μας γεμίζει μαύρα σύννεφα και καπνούς. Εξακολουθεί προαγματική κόλαση. Οι τούρκοι υπολογίζουν ότι μετά τον σφοδρό αυτό κανονιοβολισμό εμείς θα εγκαταλέιψουμε τις θέσεις μας και θα φύγουμε για να μπορέσουν να προχωρήσουν πιο άνετα. Γελιούνται όμως.

Και ξαφνικά βλέπουμε 15 τουλάχιστον τουρκικά άρματα μάχης να προχωρούν από τον δρόμο του Αγίου Ιλαρίωνος που καταλήγει στο φυλάκιο μας. Πίσω από τα άρματα ακολουθούν τούρκοι στρατιώτες. Σε λίγα λεπτά αρχίζει μια τρομερή επίθεση.

Στην επίθεση θα έπρεπε να μετέχουν τουλάχιστον 1.500 τούρκοι στρατιώτε και άρματα. Ειδοποιούμε αμέσως τον Λοχαγό για ενισχύσεις. Και πραγματικά την ώρα που άρχιζε η τουρκική επίθεση έφθανε κοντά μας μια διμοιρία Λοκατζήδων με βαρέα όπλα. Μαζί τους έχουν επίσης και ΠΑΟ των 90 και 106 χιλιοστών.

Η νύκτα της Πέμπτης περνά κάπως ήσυχα. Μόνο μερικοί σποραδικοί πυροβολισμοί πέφτουν. Οι τουρκοι έχουν πάρει ένα πολύ καλό μαθημα. Βρήκαν πραγματική αντίσταση. Και προ του κινδύνου να γελοιοποιηθούν αναγκάζονται να σταματήσουν τις προκλήσεις. Ακόμη και οι όλμοι και το πυροβολικό των πλοίων έχει σιγήσει για πρώτη φορά. Ομως εμείς περνούμε όλο το βράδυ πάλι ξύπνιοι αναμένοντας νέα επίθεση που ευτυχώς δεν έρχεται. Αποκαμωμένοι από τη δίψα την πείνα και την κούραση, έπειτα από τη σκληρή μάχη, όλοι γέρνουμε κάπου και προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοικτά. Μερικοί δεν αντέχουν. Ο ύπνος τους κλείνει τα μάτια. Δίπλα τους, όμως βρίσκεται, πάντα γεμάτο, το όπλο τους.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Παρασκευή 26 Ιουλίου 1974, έβδομη μέρα του πολέμου. Μέχρι ο μεσημέρι η μέρα περνά κάπως ήσυχα. Καμιά κίνηση εκ μέρους των τούρκων από τα υψώματα του Αγίου Ιλαρίωνος και το Κοτζάκαγια. Οι όλμοι όμως αρχίζουν να πέφτουν και πάλι βροχή. Το ίδιο κάνει και το πυροβολικό από τα πλοία. Η θάλασσα κάτω στο Πέντε Μίλι έχει γεμίσει από πλοία, τα οποία αποβιβάζουν συνεχώς στρατό και ενισχύσεις αρμάτων. Ολοι μας διερωτώμεθα τι είδους συμφωνία για εκεχειρία έχει υπγραφεί.

Γύρω στο μεσημέρι βλέπουμε πέντε άρματα να φθάνουν στο ελληνικό χωριό Κάρμι στους πρόποδες του Πενταδακτύλου. Αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι οι τούρκοι ετοιμάζονται για νέα επίθεση και από τις δυο πλευρές: Από το Κάρμι και τον Αγιο Ιλαρίωνα. Ειδοποιούμε τον διοικητή μας, καταλλήλως και ετοιμαζόμαστε για να αποκρούσουμε και τη δεύτερη επίθεση αν εξαπολυθεί.

Μέχρι τις 2 το απόγευμα επικρατεί νεκρική σιγή. Το αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για ησυχία πριν από τη θύελλα. Αλλά υπολογίζουμε ότι η θύελλα θα καθυστερήσει να έλθει. Ετσι μαζί με ένα άλλο στρατιώτη του λόχου μου αποφασιζουμε να μεταβούμε στην έδρα του Λόχου για να φέρουμε νερό και φαγητό γιατί από την πείνα χάνουμε στ' αλήθεια την γεύση του.

Στο μεταξύ το πρώτο τουρκικό τανκ ανήλθε στο ύψωμα βορείως του φυλακίου μου σε απόσταση 70 μέτρων. Τότε τα πολυβόλα μας και τα μπρεν αρχίζουν να βάζουν καταιγιστικά πυρά κατά του πεζικού των τούρκων που αρχίζει να ανεβαίνει προς τις θέσεις μας. Σε μερικά σημεία οι τούρκοι είχαν προχωρήσει σε τέτοιο σημείο ώστε να διεξάγονται μάχες σώμα με σώμα. Και όταν το τουρκικό πεζικό απωθήθηκε αφήνοντας στη σκηνή των συγκρούσεων δεκάδες νεκρούς τα ΠΑΟ των Λοκατζήδων έπιασαν για καλά δουλειά. Στόχος τους τα άρματα των τούρκων που συνεχίζουν να προχωρούν σιγά, σιγά, αλλά σταθερά στο δρόμο προς την "αετοφωλιά".

Τα ΠΑΟ έχουν τρομερή ευστοχία και δυο τουλάχιστον άρματα καταστρέφονται εντελώς. Το τρίτο άρμα επλήγη με αποτέλεσμα ο πυργίσκος του να εκτιναχθεί στον αέρα. Τέταρτο άρμα επλήγη στις ερπύστριες και ακινητοποιήθηκε. Ομως έχουμε κι' εμείς τις απώλειες μας. Σε μια στιγμή μια οβίδα από ένα τουρκικό άρμα πλήττει τα πυρομαχικά της μονάδας μας. Ακολουθούν τρομερές εκρήξεις και κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς πυρομαχικά.

Η μάχη που προηγήθηκε ήταν πολύ δύσκολη. Γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε εκτός από τα άλλα και τα άρματα. Τα καταφέραμε όμως. Οι τούρκοι υποχωρούν γύρωω στις 6 το απόγευμα γιατί όταν είδαν ότι αντιμετώπιζαν πραγματική αντισταση άλλαξαν σκοπό και στόχο. Μαζί με τα άρματα αρχίζουν σιγά, σιγά να υποχωρεί και το πεζικό. Στο πεδίο της μάχης θα πρέπει να εγκατέλειψαν πάνω από 300 νεκρούς ενώ δεκάδες είναι οι τραυματίες που παίρνουν μαζί τους.

Τα θύματα της μονάδας μας είναι τα πιο σοβαρά μέχρι την στιγμή αυτή. Οι νεκροί ανέρχονται σε 20 και οι τραυματίες σε 15. Η συλλογή των νεκρών γίνεται πολύ γρήγορα. Μας ελέχθη ότι θα μετεφέροτνο σε ελληνικό κοιμητήριο για ταφή. Οι τραυματίες μεταφέρονται στο Νοσοκομείο με ένα λάντ-ρόβερ.

Στη διοίκηση του Λόχου συναντώ τον Λοχαγό μου με τον οποίο κουβεντιάζω για λίγο. Γνωριζόμαστε από πολύ καιρό και η εκτίμηση μας είναι αμοιβαία και για τους δυο. Του περιγράφω από κοντά τι συνέβη τις άλλες μέρες όπως και αυτή την μέρα.Ο ίδιος με πληροφορεί ότι οι τούρκοι έχουν περικυκλώσει τον Πενταδάκτυλο από όλες τις πλευρές δηλαδή έχουν καταλάβει τον Σύσκληπο, τον Αγιο Ερμόλαο και ότι η μόνη διέξοδος μας είναι η Λάπηθος.

Ομως θα αγωνισθούμε μου λέγει να κρατήσουμε το ύψωμά μας όσο μπορούμε. Οσο έχω εσάς εκεί δεν ανησυχώ.

Επιστρέφουμε στον λόχο με ανάμικτα αισθήματα. Γνωρίζουμε τι έχουν επιτύχει οι τούρκοι και τι προγραμματίζουν να κάνουν. Παίρνουμε το φαγητό που αποτελείται από πόλιπιφ και το νερό στο φυλάκιο και όλοι έχουν ένα καλό και ξεχωριστό γεύμα.

Ολόκληρη η μέρα περνά μέσα σε πυκνή ανταλλαγή πυρών μέχρι τις 7 το βράδυ. Ανησυχώ γι' αυτό που μου έχει πει ο λοχαγός αλλά περιμένω να δω τι θα γίνει.

Στις 7 το βράδυ ξεκινώ μαζί με τρεις άλλους συναδέλφους για να στήσουμε ενέδρα έξω από το φυλάκιο. Προχωρούμε γύρω στα 100 μέτρα πιο κάτω και αφουγκραζόμαστε. Εχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα και περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Δεν πιστεύουμε ότι οι τούρκοι θα καθήσουν φρόνιμα. Εχουν φαίνεται αποφασίσει να καταλάβουν και τον Πενταδάκτυλο και φέρνουν νέες ενισχύσεις μέχρι να το κατορθώσουν. Δεν τους ενδιαφέρει πόσους θα χάσουν.

Μια ώρα περνά μέσα σε ένταση. Καμμιά ύποπτη κίνηση. Κανένα παρατράγουδο. Και ξαφνικά μέσα στη νύκτα ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέγει:

- Πέτσα, ελάτε πάνω, οπισθοχωρούμε.

Κόπηκαν τα πόδια μας νομίζαμε ότι μας έκοψαν οι τούρκοι στη μέση. Βγαίνοντας πάνω συναντούμε τον δεκανέα που μας κάλεσε για αποχώρηση με αγωνία:

- Τι συμβαίνει;

- Ολος ο λόχος είναι συντεταγμένος και έτοιμος για οπισθοχώρηση. Εσάς παρ' ολίγο να σας ξεχάσουμε.

Προχωρούμε ανήσυχα μέσα στη νύκτα. Φθάνουμε στην έδρα του λόχου και πραγματικά εκεί διαπιστώνουμε ότι ο λόχος είναι ήδη έτοιμος για απισθοχώρηση. Φορτωνόμαστε τα όπλα και τα πυρομαχικά που μας έχουν απομείνει από τις πολυήμερες συγκρούσεις και παίρνουμε τον δρόμο της οπισθοχωρήσεως με βαρειά καρδιά. Στον τόπο αυτό ζήσαμε για 15 μήνες. Εγινε ένα με μας. Χάσαμε τόσο αίμα για να τον κρατήσουμε ανέπαφο.

Τόσοι φίλοι και συνάδελφοι σκοτώθηκαν. Περπατούμε όλη τη νύκτα. Προοριοσμός μας το χωριό Βασίλεια που βρίσκεται δίπλα από τον Βαβυλά.

Στην Βασίλεια φθάνουμε ύστερα από ολονύκτια πορεία οκτώ ωρών κατακουρασμένοι, καταϊδρωμένοι και με ξηραμένα τα χείλη μας από την δίψα. Ξαπλώνουμε όλοι να κινηθούμε. Από την κούραση δεν μπορούμε να κινηθούμε. Είχαμε διανύσει ένα ορεινό δρόμο 20 περίπου μιλίων. Και όπως ήταν βράδυ μέσα στους ανφηρορικούς δρόμους του Πενταδακτύλου, ο δρόμος είχε καταστεί πραγματικό μαρτύριο.

Κοιμούμαστε μέχρι τις 7 το πρωί οπότε μέσα στον ύπνο μας ακούμε τον διοικητή που φωνάζει:

- Εγέρθητι φεύγουμε.

Με βαρειά μάτια ξυπνούμε. Ο διοικητής φαίνεται ανήσυχος. Διατάζει αμέσως τις δυο διμοιρίες να πάρουν θέσεις μάχης στην πλευρά της Λαπήθου, ενώ η τρίτη δηλαδή η δική μου, διατάζεται να κατευθυνθεί προς τον Πενταδάκτυλο για να καλύψει ένα λόχο εφέδρων στρατιωτών που σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν έχει παγιδευθεί από τους τούρκους.

Παλι στην πρώτη γραμμή, σκέπτομαι.

Κάνω τον σταυρό μου και ξεκινώ. Παρ' όλον ότι είμαι εξουθενωμένος από την κούραση, όπως και οι άλλοι προχωρούμε γρήγορα. Πρέπει να βοθήσουμε τους ανθρώπους αυτους. Κάποτε φθάνουμε κοντά τους τούρκους, οι οποίοι μόλις αντιλαμβάνονται την παρουσία μας, αρχίζουν να βάζουν εναντίον μας με πολυβόλα και όλμους. Ακολουθεί μια σκληρή μάχη που διαρκεί περίπου πέντε ώρες. Η παρουσία μας όμως είναι πολύ αποτελεσματική. Ο λόχος των εφέδρων κατορθώνει να οπισθοχωρήσει χωρίς μεγάλες απώλειες. Μόνο πέντε είναι τα θύματα και δέκα οι τραυματίες. Αλλά αν δεν φθάναμε έγκαιρα στην περιοχή ίσως κανένας να μη γλύτωνε.

Ξεκινούμε και πάλι στα γρήγορα για την Βασίλεια με στρατιωτικά αυτοκίνητα τώρα. Το βράδυ σταματούμε σε κάποιο μοναστήρι στην περιοχή. Διαθέτει κρύο νερό και τα φρούτα του είναι τόσο δροσιστικά αυτή την ώρα. Κοιμούμαστε για πρώτη φορά κάπως ήσυχα αλλά υπό τους ήχους των εκρήξεων που συγλονίζουν την περιοχή του Καραβά όπου γίνονται σκληρές μάχες.

ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Ξημερώνει η όγδοη μέρα του πολέμου, δηλαδή το Σάββατο 27 Ιουλίου 1974. Από το πρωί ακούμε τις εκρήξεις των σκληρών συγκρούσεων που γίνονται στην περιοχή Καραβά. Οι πληροφορίες που φθάνουν κοντά μας αναφέρουν ότι οι δυνάμεις μας υπό τη σκληρή πίεση των τούρκων αναγκάζονται να υποχωρούν. Και ο διοικητήςη μας διατάζει να κινηθούμε και πάλι στην πρώτη γραμμή για να βοθήσουμε τους μαχομένους.

Φθάνουμε στην περιοχή γύρω στις 7 το πρωί. Η κατάσταση εδώ μοιάζει με πραγματική κόλαση. Οι τούρκοι επιτίθενται κατά κύματα που σπάζουν πάνω στο φράγμα της αμύνης που δημιουργήσαμε. Οι τούρκοι δεν φαίνονται να γνοιάζονται για τις μεγάλες απώλειες τους. Μόλις αποκρούουμε την πρώτη επίθεση, έρχεται η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη...

Από τη θάλασσα βαλλόμαστε από τα αμέτρητα πλοία του τουρκικού ναυτικού που έχει καταλάβει θέσεις στα ανοικτά της θάλασσας και βάζει εναντιον μας εκ του ασφαλούς. Τα λίγα άρματα που διαθέτουμε στην περιοχή μας καλύπτουν ικανοποιητικά. Το απόγευμα σταματούν κάποτε οι μάχες. Εχουμε παρά την υπεροπλία του εχθρού επιτύχει μεγάλες απώλειες σ' αυτόν. Οι δικές μας απώλειες είναι γύρω στους 15 νεκρούς.

Ομως οι ταλαιπωρίες μας δεν έμελλε να τελειώσουν. Οταν βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή δεν ξέρεις πότε και πού θα διαταχθείς να πας ή τι θα κάνεις. Σημειώνοτναι τόσες αλλαγές στις αποφάσεις αναλόγως των αναγκών που παρουσιάζονται κάθε λεπτό που δεν προλαβαίνεις να συνειδοποιήσεις τι γίνεται. Ακολουθείς τις διαταγές χωρίς να σε απασχολεί αν αυτό ή το άλλο που πας να κάνεις είναι επικίνδυνο ή όχι...