20.7.1974: Τα τουρκικά αεροπλάνα αρχίζουν να βομβαρδίζουν τον Πενταδάκτυλο που συγκλονίζεται από τις εκρήξεις ενώ μεταγωγικά περνούν πάνω από το βουνό και αρχίζουν να ρίχνουν αλεξιπτωτιστές

S-2304

20.7.1974: ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΕΝΩ ΜΕΤΑΓΩΓΙΚΑ ΠΕΡΝΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥ ΝΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΑΛΕΞΙΠΤΩΤΙΣΤΕΣ. ΟΙ ΕΘΝΟΦΡΟΥΡΟΙ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΞΑΠΟΛΥΟΥΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΥΨΩΜΑ ΚΟΤΖΑΚΑΓΙΑ ΜΕ ΤΑ 52 ΠΟΛΥΒΟΛΕΙΑ, ΠΟΥ ΒΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΟΥΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΦΘΑΝΟΥΝ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ... (Το 1o μέρος του ημερολογίου του Εθνοφρουρού Πανίκου Πέτσα)

Ενας από τους Εθνοφρουρούς που πολέμησε στο ύψωμα "Αετοφωλιά" στον Πενταδάκτυλο και είδε τα πάντα να καταρρέουν στην περιοχή Σκυλλούρας είναι ο Πανίκος Πέτσας από τη Λύση.

Η τουρκική εισβολή βρήκε τον Πέτσα στο ύψωμα "Αετοφωλιά" απέναντι από τον Αγιο Ιλαρίωνα και είδε τους Λοκτζήδες να ανεβαίνουν στην κορυφή το υψώματος Κοτζάκαγια, να σαρώνουν ένα προς ένα όλα τα τουρκικά φυλάκια, αλλά να αναγκάζονται στο τέλος να υποχωρήσουν γιατί δεν έφθαναν οι ενισχύσεις που τους είχαν υποσχεθεί.

Αναφέρει στο ημερολόγιο του ο Πανίκος Πέτσας:

" Εξη έμειναν τζιαί πόψε...

Αυτό ήταν το σύνθημα όλων των στρατιωτών που απελύοντο την 20ην Ιουλιου 1974. Ηταν Σάββατο 13 Ιουλίου και έλειπα σκαστός από το φυλάλιο μου την Αετοφωλιά στον Πενταδάκτυλο άντικρυ από τον Αγιο Ιλαρίωνα απ όπου διακρίναμε τη βόρεια ακτή της Κύπρου μέχρι την Κερύνεια.

Είχα μεταβεί στο χωριό μου την Λύση που βρίσκετο εκατό χιλιόμετρα από το φυλάκιο μου, με μια 24ωρη άδεια που πήρα με το δικό μου χέρι από το Σάββτο. Αφού είδα τους δικούς μου και τους φίλους μου και την επομένη Κυριακή, 14 Ιουλίου ξεκίνησα για την Αετοφωλιά.

Εφθασα στο φυλάκιο.

- Εξη εμείναν τζιαί πόψε, φώναξα στον φρουρό. Και εκείνος μου απάντησε:

- Εξη εμείναν τζιαί πόψε...

Στην τσάντα μου είχα τα πολιτικά μου ρούχα. Θα τα φορούσα όταν θα τέλειωνε και η έκτη μέρα σαν θα απολυόμουν.

Το χαρμόσυνο νέο για την κλάση μου είχε αναγγελθεί και από το ραδιόφωνο λίγες μέρες προηγουμένως. Ο Πρόεδρος Μκάριος και η Κυπριακή Κυβέρνηση είχαν αποφασίσει την απόλυση μας στους 14 μήνες. Και εκεί που μετρούσαμε μήνες πέσαμε στις μέρες. Οι δυσκολίες της στρατιωτικής ζωής εκεί στον Πενταδάκτυλο τελείωναν. Και μεις ακούμε με ευχαρίστηση τα νέα για την απόλυση μας.

Οι υπόλοιπες ώρες ως περνούν ήσυχα και μονότονα. Σε λίγο ξημερώνει η 15ης Ιουλίου. Οι στρατιώτες αρχίζουν να κινούνται. Οι σκοπιές αλλάζουν. Και όλοι φωνάζουν:

- Πέντε εμείναν τζιαί πόφε... Ακόμα μια μέρα κύλησε. Ακόμα μια μέρα έφυγε, η απόλυση μας βρίσκεται όλο και πιο κοντά. Ο Πενταδάκτυλος αντιλαλεί από τις φωνές μας.

Η ώρα περνά ήσυχα. Παρά το γεγονός ότι είμαστε απομονωμένοι από την υπόλοιπη Κύπρο βρισκόμαστε σε θέση να πληροφορούμαστε τα νέα. Και για την επιφανειακή ηρεμία που επικρατεί γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Και δεν είναι λίγη η ένταση που υπάρχει τουλάχιστο στον πολιτικό τομέα.

Σήμερα αναμένεται η απάντηση της ελληνικής χούντας την Επιστολή του Προέδρου Μακαρίου προς τον αρχηγό της (στρατηγό Γκιζίκη) για την απομάκρυνση των Ελλήνων αξιωματικών από το νησί. Στη Λευκωσία φθάνουν ανώτεροι αξιωματικοί από την Αθήνα σαν απεσταλμένοι και στα στρατόπεδα οι εθνοφρουροί βρίσκονται σε συναγερμό. Το ίδιο και η αστυνομία. Η Κύπρος σιγοβράζει.

Και ξαφνικά αυτό που φοβόμασταν έρχεται. Η δυσάρεστη είδηση φθάνει.

Το ΡΙΚ σταμάτησε να παίζει μουσική.

Ο στρατιώτης, κάποιος Σάλης από τη Βατυλή που το παρακολουθεί μας το αναγγέλλει. Ισως να έπαθε κάτι το ραδιόφωνο του λέμε. Ενας συνάδελφος τρέχει στο φυλάκιο μας και ανοίγει το ραδιόφωνο του φυλακίου. Τα ίδια. Και αυτό έχει σιγήσει. Εχοντας τα δυο ραδιόφωνα ανοικτά περιμένουμε να δούμε τι συμβαίνει. Και ξαφνικά ακούμε το πρώτο εμβατήριο. Κάτι υποψιαζόμαστε, αλλά κανενός δεν περνά από τον νου του ότι είναι δυνατόν η χούντα να αποφάσισε να ανατρέψει τον πρέοδρο Μακάριο και μάλιστα μέρα μεσημέρι. Ομως δυστυχώς αυτό είναι. Η χούντα έχει κάμει το απονενοημένο διάβημα χωρίς να λάβει σοβαρά υπ' όψη τις προειδοποιήσεις του προέδρου Μακαρίου ότι ενδεχόμενη προσπάθεια ανατροπής του θα φέρει τους τούρκους. Και το ραδιόφωνο συνεχίζει την στρατιωτική μουσική.

Μια ώρα μέσα σε ένταση περνά. Και στις 9.30 π.μ. έχουμε πιο σαφή ένδειξη του τι γίνεται στη Λευκωσία. Το ραδιόφωνο αναφέρει ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Κύπρου επενέβησαν για να σταματήσουν τον αδελφοκτόνο σπαραγμό. Το κακό έχει γίνει.

- Πέντε εμείναν τζιαί κάμποσες άλλες ίσως, λέω σε ένα φίλο στρατιώτη.

Κατάλαβα πλέον ότι δεν επρόκειτο να απολυθούμε την Κυριακή. Οι στρατιωτικοί της χούντας δεν θέλουν με κανένα τρόπο να περιορισθεί η δύναμη της Εθνικής Φρουράς και τώρα με το πραξικόπημα, αν κατόρθωσαν να καταλάβουν την εξουσία, ασφαλώς το πρώτο μέλη τους θα ήταν να αναστείλουν την απόλυση μας. Και δεν έπεσα καθόλου έξω.

Οι πέντε μέρες θα εγίνοντο μήνες και οι νύκτες όχι μόνο αμέτρητες αλλά και δύσκολες.

Στο φυλάκιο όλοι συζητούν. Και με τη συζήτηση περνά η μέρα. Μια ομάδα πηγαίνει αργά το απόγευμα στο Κάρμι για ανεφοδιασμό. Είμαστε όλοι νηστικοί.

Γύρω στις 9 το βράδυ βλέπουμε καπνούς και κόκκινες φλόγες στην άκρη του Πενταδακτύλου, κοντά στον τρίτο Λόχο του Τάγματος. Η πυρκαγιά που έχει εκραγεί απειλεί τους στρατιώτες. Ελπίζουμε ότι θα την σβήσουν οι πυροσβέστες που θα έλθουν σε λίγο. Ομως η φωτιά προχωρεί. Και φθάνει κοντά στην ΠΟΠ. Πανικόβλητοι οι στρατιώτες τρέχουν να σωθούν. Τα βλήματα εκρύγνυνται το ένα μετά το άλλο. Τρεις τραυματίζονται. Ο Λοχαγός διατάζει γενική εκκαθάριση του Πενταδακτύλου. Παίρνουμε ο καθένας ότι μπορεί να πάρει και ξεκινούμε για το Κάρμι. Ο δρόμος είναι δύσκολος και δύσβατος. Εγώ είμαι ξεθεωμένος από την κούραση. Μόλις πριν από λίγο είχα ανέβει τον ανηφορικό αυτό δρόμο από το Κάρμι μέχρι τον Πενταδάκτυλο. Είχα περπατήσει μιάμιση ώρα. Τα πόδια μου πονούν. το Μπρεν και η κάσα με τα πυρομαχικά βαραίνουν συνεχώς. Δεν αντέχω αυτή την νυκτερινή πορεία.

Στο Κάρμι κανένας δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι ΕΟΚΑβητατζήδες και πραξικοπηματίες κυκλοφορούν και προκαλούν πανικό. Η κούραση είναι πολύ μεγάλο τόσο που δεν μπορείς να ξαποστάσεις. Η ανησυχία είναι ακόμα πιο μεγάλη. Τι άλλο θα δουν ακόμα τα μάτια μας. Και τα νέα που έχουμε από την αντίσταση κατά των πραξικοπηματιών είναι πολύ περιορισμένα. Το ραδιόφωνο μεταδίδει στρατιωτική μουσική και επιτυχίες των πραξικοπηματιών. Τα καλούμε με μεγάλη επιφύλαξη. Αν κατόρθωσαν να επιβληθούν, σκέπτομαι, γιατί μεταδίδει συνεχώς προειδοποιήσεις προς το κοινό.

Το πρωί ο Λοχαγός διατάζει 20 άτομα από τη διμοιρία μου να πάνε να διαπιστώσουν αν υπάρχουν τούρκοι στον Πενταδάκτυλο. Ξεκινήσαμε σιγά, σιγά, και όπως είμαστε όλοι κατακουρασμένοι, προσπαθούμε να υπερνικήσουμε την κούραση μας.

Φθάνουμε μετά μια ώρα πορείας στην πλαγιά του βουνού. Στο πρώτο φυλάκιο δεν βλέπουμε τίποτε το ύποπτο. Στο φυλάκιο μου όμως βλέπουμε κινήσεις και άτομα να τοποθετούν την ελληνική σημαία.

Παίρνουμε θέσεις μάχης και προχωρούν μπροστά δυο ανιχνευτές.

Ακολουθούν οι άλλοι. Μας φαίνεται κάπως ύποπτο αυτό. Κυκλώνουμε το φυλάκιο της " Αετοφωλιάς". Φωνάζουμε στους άνδρες να παραδοθούν, αλλά βρισκόμαστε προ εκπλήξεως. Οι στρατιώτες που βρίσκονται στο ύψωμα ανήκουν σε ένα άλλο λόχο του τάγματος μας. Ειδοποιούμε τον λοχαγό, κουνώντας του από μακρυά δυο άσπρα σεντόνια. Ετσι αυτός στέλλει τον άλλο λόχο πάνω στο βουνό. Η παρεξήγηση λύεται.

Ολη την διάρκεια της Τρίτης την περνούμε μέσα σε ένταση. Αλλά για κακή μας τύχη η φωτιά συνεχίζει. Ολοι οι στρατιώτες του Πενταδακτύλου αγωνίζονται να σβήσουν την φωτιά. Τρεις μέρες και τρεις νύκτες δεν κοιμούμαστε ούτε λεπτό.

Προσπαθούμε με κάθε μέσο να σβήσουμε τη φωτιά. Η προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι τη Παρασκευή το βράδυ.

Την Πέμπτη όμως το βράδυ (18 Ιουλίου 1974) επισημαίνουμε ύποπες κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων, γύρω από τον Αγιο Ιλαρίωνα και το χωριό Αγύρτα μέσα στον δίαυλο έξω από το χωριό. Ειδοποιούμε τον Λοχαγό ο οποίος λέγει ότι οι τούρκοι δυνατόν να κάμουν επίθεση εναντίον του υψώματος και να είμαστε πιο προσεκτικοί. Ετσι μένουμε έξω από το φυλάκιο. Το απόγευμα της Παρασκευής βλέπουμε λεωφορεία να σταματούν στον δίαυλο του αεροδρομίου. Οι οδηγοί τους τα αφήνουν εκεί και φεύγουν. Το βράδυ φθάνει ο δόκιμος του φυλακίου μας που αναφέρει ότι όπως έχει δηλώσει ο λοχαγός εντός των ημερών θα πρέπει να περιμένουμε πόλεμο με την Τουρκία. Το παίρνουμε όλοι στο αστείο και τον κοροϊδεύουμε μάλιστα.

Ποιος θα το περίμενε ότι την ημέρα που θα απολυόμασταν θα γινόταν η καταστροφή της Κύπρου. Στο νου μας είναι μόνο η ώρα της απολύσεως, παρά τις επιφυλάξεις που έχουμε.

Στις 3 το πρωί τέλειωσα την τελευταία μου, όπως πίστευα, νυκτερινή βάρδια. Ημουν για δυο ώρες σκοπός και κάπως νυσταγμένος πήγα για ύπνο. Κοιμούμαι μέχρι τις 4.45 το πρωί. Αυτή τη στιγμή με ξυπνά ο σκοπός και με παρακαλεί να πάω μαζί του μέχρι το φυλάκιο για να μπω και εγώ σκοπός και πάλι.

- Μα γιατί με ξυπνάς, του φωνάζω αγουροξυπνημένος.

- Βλέπω ύποπτες κινήσεις τουρκικών στρατευμάτων.

Δεν το παίρνω στα σοβαρά και προσπαθώ να ξανακοιμηθώ. Εχω υπ' όψη μου αυτά που μας διεμήνυσε ο λοχαγός με τον δόκιμο, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι την ώρα που θα ετοίμαζα την βαλίτσα μου για να απολυθώ θα άρχιζαν φασαρίες.

Αγουροξυπνημένος και βυθισμένος μέσα στις σκέψεις μου ακούω από μακρυά τον βόμβο των αεροπλάνων. Παραξενεύομαι. Και ξαφνικά το κακό γάντι. Ο Πενταδάκτυλος τραντάζεται συνθέμελα από μια έκρηξη.

Ολοι πεταγόμαστε πάνω. Μαζί μας είναι και ο δόκιμος Α.Γ. και τρεις άλλοι στρατιώτες. Βλέπουμε καπνούς στην Κερύνεια και 3-4 πλοία μέσα στη θάλασσα.

- Εγέρθητι, όλοι φωνάζει ο δόκιμος.

Δεν χρειάστηκε να ξαναφωνάξει. Μια δέυτερη βόμβα συγκλονίζει τον Πενταδάκτυλο και όλοι οι στρατιώτες πετάγονται από τα φυλάκια τους και τρέχουν προς τις διάφορες κατευθύνσεις. Τα αεροπλάνα πετούν πάνω από την Κερύνεια και την βομβαρδίζουν. Πυκνοί καπνοί ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό.

Τα αεροπλάνα κάνουν γύρο και φθάνουν και προς τις δικές μας τις θέσεις και αρχίζουν να μας βομβαρδίζουν και να μας μυδραλλιοβολούν. Είναι μια εφιαλτική στιγμή. Και όπως δεν γνωρίζουμε από πόλεμο μας καταλαμβάνει πανικός.

Το πρώτο αεροπλάνο κάμνει τη δουλειά του και φεύγει. Ακολουθεί δεύτερο, τρίτο, τέταρτο... Ολο το πρωϊνό τα αεροπλάνα δεν μας αφήνουν να σηκώσουμε κεφάλι. Μας βομβαρδίζουν ανηλεώς. Νηστικοί εδώ και δυο μέρες περιμέναμε το Σάββατο για να απολυθούμε. Και τώρα τα αεροπλάνα έχουν καθηλώσει κάθε κίνηση.

Ακολουθούν τα μεταγωγικά αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. Ερχονται από την Τουρκία και πετούν πάνω από τον Πενταδάκτυλο. Περνούν πάνω από τα κεφάλια μας καμιά δεκαριά αεροπλάνα. Ακολουθούν άλλα 70. Ολα έρχονται σε γραμμή και σε σχηματισμό. Κατευθύνονται στο διπλανό τουρκικό χωριό Αγύρτα, κάτω από τους πρόποδες του Πενταδακτύλου που βρίσκεται στο φυλάκιο μας " Αετοφωλιά".

Και ξαφνικά βλέπουμε από το πρώτο αεροπλάνο τους πρώτους αλεξιπτωτιστές να πέφτουν γύρω από τον δίαλο του αεροδρομίου της Αγύρτας.

Τα μεταγωγικά αεροπλάνα αρχίζουν να ρίχνουν εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές. Ο ουρανός σκοτεινιάζει. Ακολουθούν τα ελικόπτερα. Είναι γύρω στα 180 ελικόπτερα και μεταφέρουν φαίνεται πυρομαχικά και τρόφιμα για τα μεχμετζίκ.

Οι τουκοκύπριοι που βρίσκονται στα απέναντι φυλάκια τους μας φωνάζουν. Μας καλούν να παραδοθούμε γιατί ήρθαν τα μεχμετζίκ να τους σώσουν. Τους ακούμε καθαρά όπως ακούμε και το κοροϊδευτικό τους ύφος.

Στις φωνές τους απαντούμε με μερικές ριπές από το μπρεν μου. Οι άλλοι ρίχνουν με τα τυφέκια τους. Ο οπλισμός μας είνα ασήμαντος. Αυτή την ώρα ο λοχαγός μας παίρνει στο τηλέφωνο και μας τονώνει το ηθικό και λέγει ότι σε δυο ώρες περίπου θα έρθει ένας λόχος της 31ης Μοίρας Καταδρομών. Η ώρα 2 μ.μ μας τηλεφωνούν από τον λόχο ότι έρχονται στο φυλάκιο μας μια διμοιρία με βαρέα όπλα των λοκατζήδων και άλλοι λοκατζήδες με αυτόματα όπλα.

Η δύναμη αυτή είναι ότι χρειάζεται. Το ηθικό όλων μας υπερτονώνεται. Μερικοί νομίζουν ότι αν έλθει και όλη η Τουρκία θα την νικήσουμε.

Με τους λοκατζήδες φθάνει και ο διοικήτης τους Μανιάτης. Πρόκειται για ένα στρατιωτικό που το θάρρος του δεν έχω γνωρίζει ίσως σε άλλο στρατιωτικό. Η αυτοοποίθηση που διαθέτει αυτός ο άνθρωπος είναι κάτι το υπερφυσικό νομίζεις.

Κοιτάζει δεξιά, αριστερά, συγκεντρώνει πληροφορίες, ρωτά και σε λίγο το σχέδιο του είναι έτοιμο. Στόχος του η κατάληψη του υψώματος Κοτζιάκαγια που βρίσκεται απέναντι μας και διαθέτει 52 πολυβολεία και 300 τούρκους στρατιώτες.

Ενώ ο διοικητής καταστρώνει το σχέδιο του τα τουρκικά αεροπλάνα συνεχίζουν να βάλλουν εναντίον μας. Είμαστε σχεδόν όλοι καθηλωμένοι στις θέσεις μας. Κανένας δεν μπορεί να κινηθεί ελεύθερα χωρίς να βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ευτυχώς δεν έχουμε θύματα, παρά μόνο μερικούς ελαφρά τραυματίες.

Στις ακτές του Αγίου Γεωργίου και της Κερύνειας διεξάγονται φοβερες μάχες.

Οι ηρωϊκοί εθνοφρουροί μας κρατούν γερά με τα λίγα μέσα που διαθέτουν. Από το ύψωμα που βριοσκόμαστε εμείς έχουμε να κύριο στόχο την Αγύρτα. Μια διμοιρία μας επιτίθεται εναντίον του τουρκικού χωριού Πιλέρι, ενώ μια άλλη επιτίθεται εναντίον του υψώματος "Καλαμπάκι". Και τα δυο καταλαμβάνονται με ευκολία. Ομως η φοβερότερη επίθεση καθυστερεί για λίγο μέχρι να βραδυάσει και έχει σαν στόχο το Κοτζάκαγια.

Κάποτε νύκτωσε. Τα αεροπλάνα σταμάτησαν. Τα πλοία σίγησαν. Στην περιοχή επικρατεί ησυχία μετά από τις φοβερές μάχες της ημέρας. Ο Ταγματάρχης των ΛΟΚ είναι ο μόνος ίσως άνθρωπος που δεν ησυχάζει. Τρέχει δεξιά και αριστερά, ζητά πληροφορίες και συνεχώς διευθετεί το κάθε τι για την νυκτερινή επίθεση που προγραμματίζεται στο ύψωμα Κοτζάκαγια.

Ο Διοικητής των ΛΟΚ διατάζει να χωριστούμε σε τρεις διμοιρίες. Μεταξύ μας επικρατεί ενθουσιασμός. Ελπίζουμε ότι σύντομα θα βρισκόμαστε στο ύψωμα του Αγίου Ιλαρίωνα, ένα ύψωμα που το βλέπουμε από μακρυά εδώ και τόσο καιρό να φρουρείται από τους τούρκους και να αποτελεί το ισχυρότερο προπύργιο τους.

Η επίθεση αρχζει γύρω στις 9.30 το βράδυ. Βάζω τον σταυρό μου και προχωρώ. Μαζί μας είναι και οι Λοκατζήδες. Μαθημένοι αυτοί στις νυκτερινές εξορμήσεις μας δίνουν κουράγιο. Πρώτα ξεκινά η πρώτη διμοιρία. Ακολουθεί η δεύτερη και τα βαρέα.

Σε λίγο αρχίζουν να βάλλουν τα βαρέα. Ακολουθεί κόλαση πυρός. Εμείς όμως συνεχίζουμε την προέλαση. Η νυκτερινή επίθεση διαρκεί για δυο ώρες περίπου. Γύρω στις 11.30 φθάνουμε στους πρόποδες του υψώματος χωρίς να μας αντιληφθούν καθόλου οι τούρκοι. Η ομάδα των τούρκων που συναντούμε εξουδετερώνεται χωρίς δυσκολία. Είναι περίπου 20 άτομα. Οι άλλοι που καταλαμβάνονται στον ύπνο, λαμβάνουν θέσεις μάχης. Από αυτή τη στιγμή όλα γίνονται σαν σε κινηματογραφική ταινία. Η μάχη που ακολουθεί είναι η χειρότερη που θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στη μνήμη μου. Ομως την μια επιτυχία διαδέχεται η άλλη. Το ηθικό μας είναι ακμαιότατο με τις επιτυχίες αυτές. Και μέσα σ' αυτή την κατάσταση συνεχίζουμε να προελαύνουμε λες και κάνουμε περίπατο.

Σε λίγο το ύψωμα είναι δικό μας. Ενα προς ένα τα φυλάκια των τούρκων εξουδετερώνονται και ο ταγματάρχης των ΛΟΚ ρίχνει δυο πράσινες φωτοβολίδες. Ο Λοχαγός μας που βρίσκεται στο απέναντι ύψωμα διατάζει να σταματήσουν τα βαρέα. Ηταν το σύνθημα. Είχαν συμφωνήσει εκ των προτέρων ότι όταν θα έβλεπε τις δυο πράσινες φωτοβολίδες θα έπρεπε να διατάξει να σταματήσουν να βάλλουν τα βαρέα διότι θα σήμαινε ότι το ύψωμα είχε καταληφθεί και ότι από τη στιγμή αυτή θα κινδύνευαν οι άνδρες να πληγωθούν από τα δικά μας πυρά.

Τα βαρέα σταματούν. Ομως η μάχη συνεχίζεται μέχρι τις 3 το πρωί. Ενα προς ένα τα φυλάκια των τούρκων εξουδετερώνονται. Τα θύματά τους πρέπει να είναι γύρω στους 200 νεκρούς. Δημιουργούμε εδώ πρόχειρες θέσεις και περιμένουμε ότι μόλις ξημερώσει θα μας σταλούν ενισχύσεις. Μας είχαν υποσχεθεί ότι θα έφθανε ένα τάγμα από το 11ο Τ.Σ. της Λευκωσίας για να μας ενισχύσει.

Και χρειαζόμαστε τόσο πολύ αυτές τις ενισχύσεις. Είμαστε σχεδόν χωρίς πυρομαχικά. Κάνουμε ότι μπορούμε για να κρατήσουμε το ύψωμα. Στις θέσεις αυτές μένουμε μέχρι τις 10 το πρωί. Αλλά δυστυχως τίποτε. Καμμιά βοήθεια δεν φθάνει. Από τον νου μου περνά μια σκέψη. Προδοθήκαμε. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά ύστερα από αρκετές ώρες αγωνίας αυτό είναι το μόνο πράγμα που με απασχολεί. Διερωτώμαι γιατί να μας στείλουν στο ύψωμα αυτό και να μας εγκαταλείψουν. Να μας ξεχάσουν.

Στο τέλος συντετριμμένοι, αφήνουμε το πιο ισχυρό ύψωμα των τούρκων που τόσο ιδρώσαμε για να το καταλάβουμε. Είχαμε καταφέρει το πιο ισχυρό πλήγμα κατά των τούρκων και όμως αναγκαζόμαστε να το εγκαταλείψουμε. Ηδη η 32α Μοίρα Καταδρομών είχε και αυτή φθάσει από την άλλη τόσο κοντά στον Αγιο Ιλαρίωνα, όπου οι Λοκατζήδες κτυπούσαν την είσοδο του. Ομως ούτε και σ' αυτούς δεν φθάνουν ενισχύσεις και αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τις θέσεις μας και να επιστρέψουμε στην "Αετροφωλιά". Μεταξύ μας επικρατεί η απογοήτευση. Και ένα μάλο γιατί απασχολεί όλους.