Πρώτη Ηλεκτρονική Ιστορία της Κύπρου

image

Δωρεάν προσφορά σε ερευνητές, μελετητές, φοιτητές, μαθητές και δημοσιογράφους.

Από την Κύπρο στην αρχαιότητα, μέχρι την Κύπρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αγγλοκρατία, η ΕΟΚΑ, το πραξικόπημα, το σχέδιο Ανάν, η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αρχείο Παναγιώτη Παπαδημήτρη

papademetris-pΜοναδικό αρχείο στο οποίο μπορείτε να προστρέξετε και να αναζητήσετε εύκολα και γρήγορα αυτό που θέλετε για μια περίοδο 8.000 ετών για την Ιστορία της Κύπρου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

16.8.1974: Οι εισβολείς "κατάσχουν" τις περιουσίες των ελλήνων εγκλωβισμένων στα Λιβερά, ενώ τα 4.000 ζώα τους διαμοιράζονται στους τουρκοκύπριους του χωριού.

S-2268

16.8.1974: ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ "ΚΑΤΑΣΧΟΥΝ" ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΛΙΒΕΡΑ ΕΝΩ ΤΑ 4.000 ΖΩΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Με την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής στις 14 Αυγούστου 1974 πολλοί από τους κατοίκους του χωριού Λιβερά, που αποτελεί το τελευταίο χωριό πριν από το Ακρωτήρι Κορμακίτης, μετακινούνται προς το μαρωνίτικο χωριό Κορμακίτης.

Εδώ όμως δεν αισθάνονται καθόλου ασφάλεια γιατί μόλις οι εισβολείς φθάνουν στο χωριό στις 16 Αυγούστου καλούν τους κατοίκους των Λιβερών να δηλώσουν τα ονόματά τους γιατί επιδίωξη τους είναι να τους μεταφέρουν στο χωριό τους.

Είναι όλοι οκτώ άτομα: Χρ. Γεωργίου Λιβέρας, Ελένη Χρίστου, Γιωργούλα Σιεκέρη, Χρυσταλλού Σιεκέρη, Ελένη Χρυσάνθου, Παναγιώτα Χρυσάνθου και ο Κώστας Λαζαρής με τη σύζυγο του από τα Πάναγρα.

Οι κάτοικοι καταγράφονται και όσοι κατάγονται από τα Λιβερά, μεταφέρονται στο χωριό τους με ένα ενδιάμεσο σταθμό στη Μύρτου.

Στα Λιβερά είναι εγκλωβισμένοι ακόμη οι Χρύσανθος Χριστοφόρου, Χαράλαμπος Σιεκκέρης, Γαβρίλης Κοσιάρης, Χαράλαμπος Μηνά Κοσιάρη και η σύζυγος του Παναγιώτα, ο Πολύς Ιωάννου με την σύζυγο του Ανδρομάχη και τα δυο τους παιδιά Ανδρέα και Σολωμό.

Αλλοι δυο κάτοικοι, οι Κώστας Μηνάς Κοσιάρης και Γεώργιος Διονυσίου κρύβονται για μερικές ακόμα ημέρες και εμφανίζονται αργότερα.

Στα Λιβερά οι Τούρκοι λεηλατούν τα πάντα όπως κάνουν και σε όλα τα κατεχόμενα χωριά και στις 22 Αυγούστου 1974 ο τουρκικός στρατός συγκεντρώνει και πάλι του εγκλωβισμένους.

Ενας ανακριτής τους ρωτά ένα προς ένα αν έχει στρατό στην περιοχή τους και ιδιαίτερα καλαμαράδες όπως τους λέει.

Οι ερωτήσεις του ανακριτή συνοδεύονται και με απειλές για τη ζωή τους.

Οι Ελληνες κλείουν το στώμα τους. Λένε ότι δεν γνωρίζουν. Οι Τούρκοι υποψιάζονται το αντίθετο, αλλά και γι' αυτό τους θέτουν υπό περιορισμό στα σπίτια τους. Αργότερα τα μέτρα χαλαρώνουν κάπως αλλά δεν τους επιτρέπεται με κανένα τρόπο να βγαίνουν έξω από το χωριό.

Παράλληλα συνεχίζουν να απειλούν και να τρομοκρατούν τον κόσμο. Μια μέρα ο Γαβριήλ Κοσιάρης και ο Πόλυς Ιωάννου προσπαθούν να εξασφαλίσουν άδεια για να μεταβούν στον Κορμακίτη για να φέρουν τρόφιμα. Απευθύνονται στον υπεύθυνο αξιωαματικό αλλά αντί απάντησης οι Τούρκοι τους κακοποιούν άγρια.

Από την άλλη οι Τούρκοι κατάσχουν τις περιουσίες των Ελλήνων και τα ζώα τους. Τα 4.000 πρόβατα των διαφόρων κτηνοτρόφων διαμοιράζονται στους τουρκοκύπριους.

Η ζωή στο χωριό κυλά ανήσυχα και δύσκολα. Πέραν της παρουσίας του τουρκικού στρατού στο χωριό, η διοίκηση των Τούρκων μετατρέπει το ελληνικό στρατόπεδο του Ναυτικού σε δικό της στρατόπεδο και εγκαθιστά μεγάλες δυνάμεις στη ναυτική βάση που βρίσκεται στο Ακρωτήρι Κορμακίτης. Ετσι οι κάτοικοι αισθάνονται πιο κοντά τους την τουρκική στρατιωτική δύναμη και όταν κάποτε χαλαρώνουν κάπως τα μέτρα, η κάθε έξοδος τους από το χωριό είναι επικίνδυνη.

Ετσι, ένας, ένας, οι κάτοικοι εξαναγκάζονται να ζητήσουν από τις τουρκοκυπριακές αρχές να τους μεταφέρουν στις ελεύθερες περιοχές για να τεθεί τέρμα στο μαρτύριο τους.