17.8.1974: Οι τούρκοι στήνουν ενέδρα και δολοφονούν, κοντά στη Ζώδια, τέσσερις κατοίκους του Πραστειού Μόρφου που μεταβαίνουν στο χωριό τους άοπλοι.

S-2267

17.8.1974: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗΝΟΥΝ ΕΝΕΔΡΑ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ, ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΔΙΑ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΠΡΑΣΤΕΙΟΥ ΜΟΡΦΟΥ ΠΟΥ ΜΕΤΑΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥΣ ΑΟΠΛΟΙ

Με τη φυγή από το Πραστειό της Μόρφου πολλοί κάτοικοι, όπως και στα άλλα χωριά, έχουν αφήσει μεγάλες περιουσίες, πολλές από τις οποίες είναι κινητές, όπως μηχανήματα ή αυτοκίνητα. Ενας από αυτούς ο Ανδρέας Σιεηττάνης, έχει αφήσει στο χωριό του τον εκσκαφέα του που με τόσους κόπους έχει αγοράσει.

Ο Σιεηττάνης στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει τον εκσκαφέα του καταφεύγει στη Λεμεσό, όπου κρατείται από τους Ελληνες κάποιος τουρκοκύπριος αιχμάλωτος, από τα Καζιβερά. Είναι ένας πρώην αστυνομικός.

" Θα σου δώσω ένα μήνυμα να πάρεις στον αδελφό μου, ότι είμαι ζωντανός. Σαν θα δει το μήνυμά μου, θα σε βοηθήσει οπωσδήποτε να βγάλεις τον εκσκαφέα σου" του απαντά.

Ο Σιεηττάνης δέχεται με ικανοποίηση την πρόταση του Τούρκου αιχμαλώτου. Και αφού παίρνει την επιστολή, βρίσκει τον πεθερό του Λάμπρο Χαραλάμπους Καλογήρου και συφωνούν να πάνε στο χωριό τους, παρά τους κινδύνους που πιστεύουν ότι θα αντιμετωπίσουν.

Μαζί τους μεταβαίνει και ο Χαράλαμπος Σολωμού επίσης συγχωριανός τους, ο οποίος προσφέρεται να τους συνοδεύσει για να φέρει πίσω το αυτοκίνητο τους με το οποίο πηγαίνουν στο χωριό τους.

Στο αυτοκίνητο ανεβαίνει επίσης ο Νίκος Αδιάσης, από το Νέο Λειβάδι. Εχει αφήσει στο χωριό το κοπάδι του και ελπίζει ότι θα το βρει στη μάντρα του και θα το φέρει πισω στις ελεύθερες περιοχές.

Ετσι όλοι μαζί ξεκινούν το Σάββατο 17 Αυγούστου, από το δρόμο του Αστρομερίτη με κατεύθυνση το Πραστειό Μόρφου, που βρίσκεται στο δρόμο προς τη Πεντάγια και τον Ξερό.

Πίσω τους τέσσερις άνδρες ακολουθεί ακόμα ένας με το αυτοκίνητο του ο Αβραάμ Ζαμπάς.

Το αυτοκίνητο με τους τέσσερις άνδρες προχωρεί χωρίς κανένα εμπόδιο, αλλά όχι για πολύ. Γιατί κοντά στο εργοστάσιο κυβοποιίας της ΣΕΔΙΓΕΠ, στην Πάνω Ζώδια, μέσα στην κατεχόμενη περιοχή, ο Αβραάμ Ζαμπάς, που ακολουθεί σε μικρή απόσταση, ακούει πυροβολισμούς. Σταματά στα γρήγορα το αυτοκίνητο του. Στρίβει πανικόβλητος μέσα στο δρόμο και επιστρέφει στον Αστρομερίτη. Υποψιάζεται ότι οι τέσσερις έχουν πέσει θύματα ενέδρας του τουρκικού στρατού.

Η ανησυχία όλων κορυφώνεται γιατί οι ώρες και οι μέρες περνούν χωρίς να φαίνονται οι τέσσερις Ελληνες.

Μόνη ελπίδα των συγγενών τους ο Τούρκος αιχμάλωτος που βρίσκεται στη Λεμεσό. Τρέχουν προς αυτόν και του αναφέρουν τι έχει συμβεί.

Ο Τούρκος αστυνομικός τους διαβεβαιώνει ότι θα φροντίσει μόλις μεταφερθεί στις κατεχόμενες περιοχές με την ανταλλαγή των αιχμαλώτων.

Πραγματικά σε λίγες μέρες φθάνει το πρώτο μήνυμα προς τους συγγενείς των τεσσάρων εξαφανισθέντων που επιβεβαιώνει την πληροφορία, ότι οι τέσσερις Ελληνες έχουν δολοφονηθεί. Στο μήνυμα αναφέρεται επίσης ο τόπος όπου έχουν ταφεί οι δολοφονηθέντες.

Οι συγγενείς των θυμάτων απευθύνονται προς τους άνδρες του ΟΗΕ που σταθμεύουν στην περιοχή. Οι ΟΗέδες στέλλουν μια περίπολο και ύστερα από έρευνες ανακαλύπτουν τα νεκρά σώματα των τεσσάρων Ελλήνων μισοθαμμένα. Τους ξεθαύουν και τους παραδίδουν στους συγγενείς τους για αναγνώριση. Στη συνέχεια τους μεταφέρουν στη Λευκωσία για ταφή.

Ετσι οι τέσσερις Ελληνες έχουν πληρώσει πολύ ακριβά την προσπάθεια τους να πάρουν αυτά που έχουν αφήσει στο χωριό τους και που με τόσο κόπο και ιδρώτα έχουν δημιουργήσει...

Στην ίδια τη Ζώδια οι Τούρκοι εισβολείς έχουν βρει ελάχιστους εγκλωβισμένους με την προέλαση τους στις 14 Αυγούστου 1974, κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής.

Λίγο μετά την παρέλαση των Τούρκων δυο κάτοικοι της Ζώδιας, οι Χαράλαμπος Κέντας και Χαράλαμπος Κακουρής, πηγαίνουν στη φάρμα τους που βρίσκεται έξω από το χωριό τους με την ελπίδα ότι θα ποτίσουν τα ζώα τους και το περιβόλι τους για να μη καταστραφούν τα δένδρα μια και είναι καλοκαίρι.

Στη φάρμα όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με τα τουρκικά στρατέυματα.

- Τί ήλθετε να κάμετε;

- Να ποτίσουμε τα ζώα μας και τον κήπο μας.

- Από πού ήλθετε;

- Από το δρόμο με το τράκτορ μας. Με τους κατοίκους του Αγκολεμιού και της Ελιάς είμαστε φίλοι.

Ο Τούρκος στρατιώτης αγριεύει. Η φιλική του στάση αλλάζει και φωνάζει οπλίζοντας το όπλο του:

- Εσείς σκοτώσετε τόσους Τούρκους.

Αδικα οι δυο Ελληνες και ιδιαίτερα ο Κέντας που γνωρίζει τούρκικα, προσπαθεί να τους πείσει ότι οι Ελληνες είναι φίλοι με τους Τουρκοκύπριους. Ο Τούρκος στρατιώτης στρέφει το όπλο του εναντίον τους για να τους σκοτώσει.

Τη σκηνή βλέπει ένας αξιωματικός, ο οποίος επεμβαίνει την τελευταία στιγμή και σώζει τους δύο Ελληνες.

Στη συνέχεια τους διατάζει να φύγουν.

- Αύριο θα ξανάρθουμε να ποτίσουμε τα ζώα μας και πάλι.

- Να πάτε και να μη επιστρέψετε ποτέ τους φωνάζει ο Τούρκος αξιωκατικός.

Τελικά οι δυο Ελληνες επιστρέφουν ασφαλείς στη βάση τους για να μη επιστρέψουν ξανά στο περιβόλι τους και στα ζωά τους. Γιατί οι Τούρκοι με το σύστημα του ξεκληρισμού που εφαρμόζουν δεν αφήνουν κανένα εγκλωβισμένο πια εδώ, ενώ παράλληλα η περιοχή κατοικείται από τουρκοκύπριους κουβαλητούς...