22.8.1974: Τούρκοι στρατιώτες δολοφονούν εν ψυχρώ στην Ταύρου μια Ιδχρονη μπροστά στα μάτια της μητέρας της όταν αρνείται να υποκύψει στις ορέξεις τους.

S-2250

22.8.1974: ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΣΤΗΝ ΤΑΥΡΟΥ ΜΙΑ 18ΧΡΟΝΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΟΚΥΨΕΙ ΣΤΙΣ ΟΡΕΞΕΙΣ ΤΟΥΣ

Τριάντα πέντε άτομα μένουν εκγλωβισμένα στο χωριό Ταύρου με την προέλαση των Τούρκων μετά την κατάρρευση του μετώπου της Μιάς Μηλιάς παρά τη Λευκωσία, στις 14 Αυγούστου 1974, με την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής.

Απο αυτούς μια ομάδα, μεταξύ των οποίων και ο συνταξιούχος δάσκαλος Παναγιώτης Ν. Θεοφάνους και η σύζυγος του, καταφεύγουν στο δάσος "Βάλια" για προστασία. Μένουν στο δάσος μέχρι το Σάββατο 17 Αυγούστου και αργότερα επιστρέφουν στο χωριό τους.

Παντού ερημιά. Τα σπίτια όλα είναι λεηλατημένα. Μόνο Τούρκοι κυκλοφορούν στο χωριό που καταστρέφουν τα πάντα. Γράφει στο σημειωματάριο του ο δάσκαλος Θεοφάνους που δημοσιεύθηκε στη "Μαύρη Βίβλο" του Πέτρου Στυλιανού, αριθμός 6:

"Νέκρα παντού και μόνο οι γενναίοι μεμμέτηδες οπλισμένοι σπάζουν τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών και βοηθούν τους Τουρκοκύπριους να κουβαλούν πράγματα και έπιπλα των κατοίκων. Κάπου, κάπου, προς εκφοβισμόν πυροβολούν στον αέρα και σκοτώνουν χοίρους και σκύλλους για ευνόητους λόγους: Τους χοίρους για να μη έχουν να φάνε οι εγκλωβισμένοι και τους σκύλλους για να μη τους προδώσουν τα γαυγίσματα τους τις νύκτες που επιχειρούν επιδρομές, ληστείες και καταστροφές".

Οι εκγλωβισμένοι συγκεντρώνονται στην πλατεία του χωριού. Καταγράφονται και τοποθετούνται στα δυο καφενεία ξεχωριστά οι άνδρες από τις γυναίκες.

Το πρωί της 22ας Αυγούστου οι Τούρκοι συλλαμβάνουν ένα εγκλωβισμένο βοσκό και τον ταλαιπωρούν. Οι φωνές του ακούγονται μέχρι το σπίτι της Ελένης Χριστοδούλου που μένει μαζί με τα επτά της παιδιά, την Ανδρούλα 16 χρόνων, μαθήτρια, τη Γιαννούλα, τη Στέλλα, την Κυριακούλα, τον Σωτηράκη, τον Λευτεράκη και την Κατερίνα.

Μένουν όλοι στο ανώγειο του σπιτιού τους και όπως ακούν τα κλάματα του γέροντα βγαίνουν στο μπαλκόνι για να δουν τι συμβαίνει. Οι Τούρκοι στρατιώτες είναι τόσο κοντά τους και όταν βλέπουν τις νέες στο μπαλκόνι, αφήνουν το θύμα τους κατά γης και τρέχουν προς αυτές.

Φθάνουν στο σπίτι της Ελένης Χριστοδούλου και κατευθύνονται προς το ανώγειο του σπιτιού. Ο σκοπός τους τώρα είναι άλλος.

Η Ελένη Χριστοδούλου βάζει τις φωνές. Ποιος να την ακούσει όμως; Τα επτά της παιδιά, τρομοκρατημένα μαζεύονται γύρω της αναζητώντας προστασία. Ενα την τραβά από το φουστάνι, άλλο από τα χέρια, άλλο κρύβεται πίσω της, ενώ η Αντρούλα αγκαλιάζει τα πόδια της σφικτά αποφασισμένη να μη αφήσει τη μητέρα της και την ασφάλεια της αγκαλιάς της με τίποτε.

Οι τούρκοι στρατιώτες ουρλιάζουν. Και ξαφνικά ο ένας παίρνει από τα μαλλιά την όμορφη Αντρούλα και την τραβά. Είναι χειροδύναμος, και όταν τραβά τη νέα από τα μαλλιά, ο πόνος κάνει τα χέρια της να λυγίσουν και να λυθούν. Ο στρατιώτης τη σέρνει πιο πίσω με ανήθικους σκοπούς.

Η νέα σταυρώνει τα χέρια της μπροστά από το στήθος της, κλείει τα πόδια της σφικτά όσο μπορεί για να προστατέψει την τιμή της και κλαίει απαρηγόρητα παρακαλώντας τον στρατιώτη να την λυπηθεί.

Ομως αυτός επιμένει και η Ελένη Χριστοδούλου δεν ξέρει ποιο από τα επτά της παιδιά να προστατέψει περισσότερο. Μέσα στον τρόμο της έχει τα χέρια της απλωμένα πάνω στα υπόλοιπα έξη. Νοιώθει την ανάσα τους και τον φόβο τους. Ακούει το κλάμα τους. Τα δάκρυα τους της ξεσχίζουν την καρδιά. Ομως μακρυά της απέναντι, η Αντρούλα της, το καμάρι της, αντιμετωπίζει περισσότερο κίνδυνο. Θέλει να την βοηθήσει μα δεν μπορεί.

Δυο Τούρκοι στρατιώτες της φράσσουν το δρόμο. Φωνάζει. Κλαίει. Οδύρεται. Ομως ο στρατιώτης δεν γνοιάζεται. Και ορμά πάνω στην κορούλα της. Η Αντρούλα δεν ανέχεται τη ντροπή. Γι' αυτό παλεύει για να γλυτώσει. Ο στρατιώτης σαν διαπιστώνει ότι δεν θα επιτύχει αυτό που θέλει περνά στις απειλές. Η νέα δεν υποκύπτει στις ορέξεις του. Κι' αυτός, αγανακτισμένος βγάζει το πιστόλι του και τη σημαδεύει. Η Αντρούλα προτιμά το θάνατο από την ατίμωση. Και ο στρατιώτης πιέζει τη σκανδάλη.

Η σφαίρα βρίσκει την όμορφη νέα στην πλευρά. Σπαρταρά και κάμνει μια προσπάθεια να μιλήσει, αλλά η φωνή της πνίγεται μέσα στο κλάμα και τον πόνο, αλλά δεν παραδίδεται στις ανόσιες ορέξεις του Τούρκου στρατιώτη. Παλεύει παρά το τραύμα της να γλυτώσει την τιμή της.

Ο δεύτερος στρατιώτης πλησιάζει τώρα την Αντρούλα και ανασύρει κι' αυτός το πιστόλι του και το τοποθετεί στο κεφάλι της νέας και πιέζει κι' αυτός την σκανδάλη. Η νέα πέφτει μέσα σε μια λίμνη από αίμα για λίγο και αφήνει την τελευταία της πνοή.

Τα μάτια της ανοικτά κοιτάζουν με απλανές βλέμμα τους δολοφόνους της που σπεύδουν να κατέβουν βιαστικά τη σκάλα του ανωγιού και να φύγουν γιατί ακούν από μακρυά θόρυβο μηχανής αυτοκινήτου.

Η Ελένη Χριστοδούλου τρέχει κοντά στην κορούλα της. Κλαίει και καταριέται τη μοίρα της. Το μοιρολόϊ της και οι τρομοκρατημένες φωνές των παιδιών της φθάνουν μέχρι την περίπολο ανδρών του ΟΗΕ που περνά αυτή τη στιγμή έξω από το σπίτι τους. Οι Οηέδες τρέχουν προς το σπίτι και μένουν εμβρόντητοι γι' αυτό που βλέπουν.

- Θέλουμε να μας προστατεύσετε, κοιτάξετε τι έχουν κάμει οι βάρβαροι...

- Κρίμα, κρίμα, μονολογεί ο αξιωματικός, αλλά δεν μπορούμε, δυστυχώς, προσθέτει, να κάνουμε τίποτε.

Οι άνδρες του ΟΗΕ φεύγουν. Οι Τούρκοι τους έχουν αφαιρέσει κάθε εξουσία. Είναι απλοί παρατηρητές και το μόνο που μπορούν να κάμουν είναι να καταγγείλουν το νέο έγκλημα στους ανωτέρους τους, ενώ παράλληλα οδηγούν στο σπίτι της Ελένης Χριστοδούλου μια ομαδα από ξένους δημοσιογράφους που κινηματογραφούν το επεισόδιο.

Οι δημοσιογράφοι και οι Οηέδες φεύγουν. Οχι όμως και οι Τούρκοι που επιστρέφουν την επομένη για να πάρουν τη σορό της νέας και να την θάψουν σε άγνωστο μέρος σε μια προσπάθεια να αποκρύψουν το ανοσιούργημά τους.

Στο μεταξύ όσο κυλούν οι μέρες οι εγκλωβισμένοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο. Η μόνη επαφή με τις ελεύθερες περιοχές είναι το ραδιόφωνο που οι εγκλωβισμένοι φυλάγουν σε ασφαλές μέρος για να πληροφορούνται τις τυχόν εξελίξεις.

Προσθέτει στο σημειωματάριο του ο συνταξιούχος δάσκαλος Παναγιώτης Θεοφάνους:

"Παίρνουμε μερικά απαραίτητα μέτρα για τη σωτηρία μας. Οργανώνουμε ομαδικούς ύπνους διότι οι Τούρκοι όλη νύκτα μπαίνουν στα σπίτια και κάμνουν ό,τι τους κατέβει. Για παράδειγμα ομάδες δυο ή τριών Τούρκων επισκέπτονται τα διάφορα σπίτια κατά τη διάρκεια της ημέρας και προσποιούμενοι ότι κυνηγούν κλέπτες ή Εθνοφρουρούς, κλέβουν οι ίδιοι από τα ελληνικά σπίτια οικιακά σκεύη, έπιπλα και άλλα χρειώδη. Υπό τέτοιες συνθήκες με τους ομαδικούς ύπνους αποφεύγονται κατά το δυνατό τραγωδίες.

Παράλληλα οι εγκλωβισμένοι δείχνουν αλληλοβοήθεια και αλληλοκατανόηση. Σε ένα μεγάλο δωμάτιο κοιμούμαστε 24 άτομα, άλλοι σε κρεβάτια και άλλοι στο δάπεδο. Αλλά που ύπνος με τη σημασία της λέξεως. Οι σκύλοι με τα γαυγίσματα τους μας κρατούν άγρυπνους και παρακολουθούμε από κοντά τι κάμνουν οι Τούρκοι, ώστε να λαμβάνουμε ο καθένας τις αναγκαίες προφυλάξεις. Τα χαράματα πάμε όλοι στα σπίτια μας για να περάση η μέρα μας μέχρι το βράδυ".

Μέσα στον Σεπτέμβριο φθάνουν στο χωριό υπάλληλοι της τουρκοκυπριακής διοίκησης. Είναι όλοι οπλισμένοι. Συγκεντρώνουν τους εγκλωβισμένους στα κεφενεία του χωριού και ένας λέγει:

"Σήμερα η Κύπρος είναι υπό τουρκική κατοχή. Ηλθαμε να διορίσουμε αρχές στο χωριό, δηλαδή Μουκτάρη, αζάδες και αγροφύλακα. Οσοι θέλουν να μπουν στις θέσεις αυτές να μας το πουν. Αν δεν ευρίσκουμε κατάλληλα πρόσωπα θα διορίσουμε Τούρκους όπως έγινε και στα άλλα χωριά".

Οι Τούρκοι διορίζουν μερικούς. Αλλά τα σχέδια τους δεν είναι αυτά. Στόχος τους είναι η εκκένωση του χωριού. Ετσι μέχρι το τέλος του 1974 οι Τούρκοι μεταφέρουν και εδώ κουβαλητούς από τις άλλες περιοχες, ενώ οι εγκλωβισμένοι ένας, ένας διώχνονται προς τις ελεύθερες περιοχές και στην προσφυγιά...