15.8.1974: Τρεις άνδρες του Τάγματος 398, μέλη μιας εννεαλούς ομάδας που φρουρούσε το τουρκοκυπριακό χωριό Κορνόκηπος, παρά το Τζιάος προτιμούν να μη συνεχίσουν τη πορεία για διαφυγή προς τις ελεύθερες περιοχές και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους

S-2233

15.8.1974: ΤΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ 398, ΜΕΛΗ ΜΙΙΑΣ ΕΝΝΕΑΜΕΛΟΥΣ ΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΦΡΟΥΡΟΥΣΕ ΤΟ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΚΟΡΝΟΚΗΠΟΣ, ΠΑΡΑ ΤΟ ΤΖΙΑΟΣ, ΠΡΟΤΙΜΟΥΝΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΤΕ ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ

Στις 14 Αυγούστου σαν τα τουρκικά άρματα προήλασαν προς την πεδιάδα της Μεσαορίας με στόχο την Αμμόχωστο μια ομάδα από εννέα εθνοφρουρούς του 398 Τάγματος Πεζικού φρουρούσε το τουρκικό χωριό Κορνόκηπος, κοντά στο Τζιάος, στην καρδιά της Μεσαορίας.

Η ομάδα αποτελείτο από ένα Δόκιμο και ένα Λοχία, το Γιώργο Κωνσταντίνου και επτά άνδρες. Από αυτούς ο ένας καταγόταν από τη Κυθρέα, οι δυο από τη Βώνη, ο ένας από το Τραχώνι της Κυθρέας και οι τέσσερις από το Παλαίκυθρο. Γνώριζαν όλοι καλά την περιοχή.

Οι εννέα άνδρες είχαν μεταφερθεί στην περιοχή του χωριού Τζιάος στις 5 Αυγούστου 1974 και αργότερα τους δόθηκαν οδηγίες να προωθηθούν προς το διπλανό τουρκοκυπριακό χωριό Κορνόκηπος για να αναλάβουν τις σκοπιές γύρω από το χωριό ώστε να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια από τους τούρκους της κοινότητας, όπως γινόταν και με το Τζιάος.

Η ομάδα εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι και σύμφωνα με αφήγηση του Γιώργου Κωνσταντίνου, ενός από τα μέλη της ομάδας, στο δημοσιογράφο Φρίξο Δαλίτη (Φιλελεύθερος 31.8.2009) φύλαγε τους λίγους που είχαν απομείνει στο χωριό κάπου πενήντα ηλικιωμένους και γυναικόπαιδα.

Αφηγήθηκε ο Κωνσταντίνου:

"Στις 14 Αυγούστου η ώρα 5.30 το πρωί ακούστηκε μια έκρηξη πάνω από μας στο Γιαϊλά, ένα παρατηρητήριο που είχαμε σηματοδοτώντας την έναρξη της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής. Σηκωθήκαμε όλοι πάνω και πήρα τον ασύρματο, αν και δεν ήμουν ασυρματιστής, αλλά είχα αναλάβει χρέη ασυρματιστή και ειδοποίησα το Τάγμα. Μας είπαν να έχουμε συνεχή επαφή. Βάλαμε τις εξαρτύσεις μας και πήραμε θέσεις, έξω από το φυλάκιο. Ολη την ώρα ακούγαμε εκρήξεις και βλέπαμε πυκνούς καπνούς από την περιοχή Κυθραίας και Μιας Μηλιάς. Γύρω στις 11.45 το μεσημέρι, φάνηκαν άρματα να πλησιάζουν στην περιοχή, ερχόμενα από την περιοχή Κυθραίας. Ηταν άρματα χωρίς πεζικό, αλλά προφανώς οι τούρκοι ήξεραν ότι είχαν δαλυθεί τα πάντα. Τα άρματα έτρεχαν, σταματούσαν, έβαλλαν εναντίον μας. Μας έβαλλαν επίσης και οι τούρκοι του Τζιάους. Δεν υπήρχε ούτε επίσημη ενημέρωση από τους αξιωματικούς.

Οταν είδα τα άρματα άρχισα να φωνάζω από τον ασύρματο για δέκα λεπτά "έρχονται άρματα, έρχονται άρματα". Κάποια στιγμή μου απάντησε ένας στρατιώτης χωρίς να έχει εντολή από κανένα, ότι είναι τούρκοι και να φύγουμε. Ρώτησα που να πάμε και μας είπε στη Χαλεύκα (τό ύψωμα βορειανατολικά στον Πενταδάκτυλο). Του είπα ότι μπορεί να υπάρχουν τούρκοι ήδη εκεί για να μας απαντήσει "πηγαίνετε όπου θέλετε".

Ετσι οι άνδρες της ομάδας προσπάθησαν να διαφύγουν. Μόνο οι Γεώργιος Παπαγεωργίου και Ανδρέας Σταυράκης από τη Βώνη και Νίκος Αγαπίου από το Λυθροδόντα, νυμφευμένος κα εγκατεστημένος στο Τραχώνι Κυθραίας έμειναν πίσω για να παραδοθούν, όπως του είπε ένας από την ομάδα αργότερα, στους τούρκους.

Οι έξη άνδρες προχώρησαν με στόχο τον Πενταδάκτυλο και το χωριό Χάρτζια και αργότερα βρήκαν, για καλή τους τύχη, τρόπο διαφυγής προς την Αμμόχωστο πριν αποκλεισθεί η γραμμή από τους τουρκους, φθάνοντας στις ελεύθερες περιοχες με στρατιωτικά αυτοκίνητα.