15.7.1974: Ο Λοχαγός της Εθνικής Φρουράς Ερμής Χριστοδούλου πυροβολείται εν ψυχρώ από πραξικοπηματία Υπολοχαγό και στη συνέχεια μεταφέρεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου γνωρίζει και πάλι την αγριότητα του πραξικοπηματία διοικητή του Νοσοκομείου.

S-2073

15.7.1974: Ο ΛΟΧΑΓΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΕΡΜΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΑΙ ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΑΠΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΑ ΥΠΟΛΟΧΑΓΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΟΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ

Ενας από τους λίγους που γνώρισαν την αγριότητα των παραξικοπηματιών ήταν ο λοχαγός της Εθνικής Φρουράς Ερμής Χριστοδούλου, ένας άνθρωπος που είχε πολεμήσει στις μάχες της Μανσούρας και στην Ομορφίτα το 1963.

Οι πραξικοπηματίες τον πυροβόλησαν εν ψυχρώ στο πόδι και αντί στο νοσοκομείο τον μετέφεραν στο Πειθαρχείο. Και όταν κάποτε τον μετέφεραν αιμόρφυρτο και εξαντλημένο στο Νοσοκομείο τον απειλούσαν με εκτέλεση και δεν επέτρεψαν να του δώσουν κανονική περίθαλψη.

Αφηγηθηκε ο ίδιος στον Χρίστο Πέτσα της εφημερίδας Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 20 Σεπτεμβρίου 1974:

"Στις 15 Ιουλίου ήμουν με κανονική άδεια απουσίας του Διοικητή του Τρίτου Τακτικού Συγκροτήματος Κερύνειας Αντισυνταγματάχη Μιχαλόπουλου Στυλιανού.

Με την ευκαιρία αυτή πηγα στη Λευκωσία για να επσκεφθώ φίλους και συναγωνιστές μου Λοχαγούς στο Εφεδρικό Σώμα και στο ΓΕΕΦ. Οταν στις 8.20 περίπου εκδηλωθηκε το πραξικόπημα ήμουν σε ένα σημείο μεταξύ του Εφεδρικού και του ΓΕΕΦ κάπου κοντά τις κατοικίες των αξιωματικών της Αστυνομίας. Αντιλήφθηκα αμέσως τι ακριβώς συνέβαινε και έμεινα για λίγη ώρα σε ένα από τα σπίτια της περιοχής εκείνης. Είχε λίγα λεπτά περάσει η εννάτη πρωινή όταν προς στιγμή κόπασαν για λίγο τα κροταλίσματα των αυτομάτων και αποφάσισα να βγω έξω. Τότε είδα να έρχονται προς το μέρος μου, ένας αξιωματικός κι' ένας οπλίτης με τα όπλα στα χέρια.

Ο αξιωματικός πρόταξε εναντίον μου το αυτόματο του και με δέταξε να μείνω ακίνητος. Αυθόρμητα έβγαλα το πουκάμισο μου και από τη μέση και πάνω έμεινα γυμνός. Με πλησίασαν σε απόσταση τριών έως τεσσάρων μέτρων, οπότε ο ελλαδίτης αξιωματικός που τον ξέρω, αλλά δεν γνωρίζω το όνομά του, (τον αναγνώρισα και δεν έχω αμφιβολία ότι είναι ένας από τους έξη υπολοχαγούς της 31ης Μοίρας Καταδρομών), όπλισε και έβαλε το δάκτυλο στη σκανδάλη και ταυτόχρονα μου είπε: " Ελα δω πουλάκι μου".

Αμίλητος προχώρησα. Γέλασε σαρκαστικά. Προς στιγμή αγρίεψε και πίεσε τη σκανδάλη, ενώ η ριπή έφευγε ξιστά αριστερά μου. Σ' αυτό το σημείο δεν είχε πρόθεση να με σκοτώσει.

"Είμαι άοπλος", του είπα. "Μπορείς να με συλλάβεις, όχι όμως και να με σκοτώσεις". Κι αυτός περισσότερο άγριος και με την κάννη του όπλου στραμμένη πάνω μου φώναξε: " "Κάθαρμα θα σε κάνω να μη ξαναπερπατήσεις". Την ίδια στιγμή το αυτόματο του ξέρασε μια δεύτερη ριπή και μια σφαίρα πέρασε από το δεξί μου πόδι, πάνω ακριβώς από ένα παλιό μου τραύμα που είχα από το 1963 στη Μανσούρα. Εγυρα λίγο δεξιά με τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά του, αλλά ταυτόχρονα μια τρίτη ριπή κατακομμάτιασε το αριστερό μου πόδι και τότε γονάτισα, αλλά πάντα με τα μάτια καρφωμένα στα δικά του. Του ζήτησα λίγο νερό οπότε είδα να αλλάζει χρώμα το πρόσωπο του. Την ίδια στιγμή ακούστηκε από την πλευρά του εφεδρικού ή του ραδιοσταθμού μια ριπή οπλοπολυβόλου. Ο υπολοαγός γύρισε προς τον στρατιώτη και του είπε:

"Ελα. Αποτελείωσε τον".

Ο Στρατιώτης ύψωσε κάπως διστακτικά το όπλο του κατ' επάνω μου κι ο υπολοχαγός τον ξαναδιάτεξε: "Αποτελείωσε" τον.

Κοίταξα τότε τον στρατιώτη στα μάτια και του είπα: "Εσύ είσαι περισσότερο αδελφός. Εχω γυναίκα και δυο παιδιά. Γιατί να με σκοτώσεις;"

Και ο νεαρός στρατιώτης ίδρωσε κι' είδα τα χέρια του που κρατούσαν το όπλο να χαλαρώνουν.

Τότε είδα ένα άλλο αξιωματικό να έρχεται προς το μέρος μου. Δεν είδα τι βαθμό είχε αλλά άρχισα να του φωνάζω "Λοχαγέ, κύριε Λοχαγέ..."

Τότε ο υπολοχαγός διέταξε τον στρατιώτη: "Ελα προχώρα, φεύγουμε".

Οταν πλησίασε ο άλλος αξιωματικός με ρώτησε τι συνέβη. Του είπα πως τραυματίστηκα από αδέσποτη σφαίρα και τότε τον άκουσα να φωνάζει προς τέσσερα μέλη του Εφεδρικού που ήσαν εκεί κοντά:

" Καθάρματα, ελάτε δω. Πάρτε αυτόν τον τραυματία εκεί στο Ραδιοσταθμό".

Οι τέσσερις με φορτώθηκαν και παίρνοντας με προς το ΡΙΚ μου είπαν:

"Τα είδαμε όλα κύριε Λοχαγέ".

Φαίνεται ότι με γνώριζαν.

Εκεί στο ΡΙΚ ο Λοχαγός Ευτύχιος Σαλάτας μου περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές και ύστερα με παρέλαβε μια ομάδα λοκατζήδων και με πήραν σε ένα στρατόπεδο στην Αθαλάσσα. Εκεί ήταν ένας νεαρός φοιτητής της ιατρικής που με γνώριζε γιατί μου είπε:

- Θυμάσαι κύριε Ερμή που μου έδωσες ένα μπάτσο στο μπάσκετ;

Εκοψε με τα χέρια του δυο ξύλα και τα στερέωσε με επιδέσμους στο αριστερό μου πόδι. Εκείνη την ώρα φάνηκε ένας άλλος ελλαδίτης αξιωματικός. Εκαμε νόημα στο γιατρό να απομακρυνθεί και διέταξε μερικούς άλλους στρατιώτες:

"Πάρτε αυτό το κάθαρμα στο πειθαρχείο. Κλείστε την πόρτα και πυροβολείστε τον αν κινηθει".

Διαμαρτυρήθηκα κι' αυτός απάντησε:

"Σώπα, είσαι κάθαρμα".

"Είμαι λοχαγός της Εθνικής Φρουράς "του απάντησα. Με ποιο δικαίωμα με κλείεις στο Πειθαρχείο. Χρειάζομαι περίθαλψη.

" Είναι διαταγή του διοικητού", απάντησε. Τότε τον ρώτησα:

"Ποιού διοικητή;"

" Του διοικητή της Εθνικής Φρουράς κ. Γεωργίτση" μου απάντησε.

"Εκεί στο Πειθαρχείο τα αίματα έτρεχαν σαν ποτάμι από τα πόδια μου. Κλεισμένος όπως ήμουν άρχισα να χάνω τις αισθήσεις μου. Κτυπούσα με όλη μου τη δύναμη την πόρτα. Φώναζα:

" Σκοτώστε με καλύτερα παρά να πεθάνω από αίμορραγία".

Ενας από τους φρουρούς μου άνοιξε. Τον παρεκάλεσα κι' έφερε ένα παγούρι νερό. Του είπα και το έρριξε στην κεφαλή μου. Ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου. Εκοψα ένα κομμάτι ύφασμα από το παντελόνι μου και έδεσα με δύναμη το αριστερό μου πόδι που αιμορραγούσε συνεχώς.

Για μια στιγμή ήλθαν δυο έφεδροι αξιωματικοί με τα Καλασνίκωφ. Τον ένα από αυτούς τον γνωρίζω. Είναι από το Λάρνακα της Λαπήθου. Πρώτα με ύβρισε και ύστερα άρχισε να μου μιλά για φρονήματα. Τον απέπεμψα. Θύμωσε και μου είπε: "Με μια ριπή θα σε ράφω".

Του απάντησα πως το πιστεύω μου δεν πουλιέται με μια ριπή κι έφυγε.

Νύκτωσε και ήμουν ακόμη βουτυγμένος στο αίμα μέσα στο Πειθαρχείο. Αρχισα να νοιώθω τις ασθήσεις μου να χάνονται και πάλι. Ξανάρχισα να κτυπώ τη πόρτα και να φωνάζω. Ηλθε ένας λοχίας. Κι' αυτόν τον γνωρίζω. Του είπα: "Πες στο διοικητή να με εκτελέσει αν δεν θέλει να με παρει στο γιατρο".

Η ώρα ήταν περίπου 10.30 μ.μ.

Πράγματι ο λοχίας αυτός στον οποίο οφείλω τη ζωή μου ενήργησε όπως έπρεπε. Και στις 10.30 εδέησε ο θεός να βρεθώ έξω από το Νοσοκομείο. Πριν βεβαιωθώ από τα φώτα ότι έφθασα στο Νοσοκομείο είχα το φόβο πως κάπου θα με έπαρναν για να με αποτελειώσουν και να με θάψουν.

Εκεί έξω στο Νοσοκομείο είδα για μια στιγμή από πάνω μου πολλές κάννες όπλων κι' άκουα μερικούς να φωνάζουν: "Ελάτε να δείτε παιδιά ένα πουλάκι. Είναι ο Ερμής, ο ψευτοπαλλακαράς". Τότε ήλθε έξω ένας γιατρός ή νοσοκόμος και τον άκουσα να λέει στους οπλοφόρους:

"Εγώ θα πάρω τον τραυματία για περίθαλψη. Αν θέλετε ύστερα ελάτε, σκοτώστε τον".

Με πήραν στο ακτινογραφικό με δυο τρεις οπλοφόρους να ακολουθούν. Το ίδιο έγινε και στο χειρουργείο. Μάλιστα δημιουργήθηκε και επεισόδιο μεταξύ γιατρών και οπλοφόρων. Μετά την εγχείρηση βρέθηκα σε ένα δωμάτιο.

Το πρωί όταν σ ξύπνησα είχα τις αισθήσεις μου, όταν ήλθε εκεί ο περιβόητος Ντάνος. Μόλις με είδε ο Ντάνος (ο πραξικοπηματίας διοικητής του Νοσκομείου) έβαλε τις φωνές:

"Βγάλτε έξω στο διάδρομο αυτό το κάθαρμα, τον προδότη".

Κοίταξα τον είδα στα μάτια και του είπα:

"Πήγαινε στο ΓΕΕΦ να δεις ποιος είναι ο Λοχαγός Ερμής".

Σκύλιασε ο Ντάνος και διέταξε τους οπλοφόρους που τον συνόδευαν:

"Στον διάδρομο κι αν κινήσει το κεφάλι ή το πόδι του πυροβολείστε τον. Θα κινείται μόνο τρεις φορές την ημέρα, όταν τρώει".

Οταν νύκτωσε κενώθηκε μια θέση στο θάλαμο και οι νοσοκόμες με έβαλαν πάλι μέσα. Τη δεύτερη μέρα ήλθε παλι ο Ντάνος. Εβαλε τις φωνές. Διέταξε και μέβαλαν στο διάδρομο και μάλιστα άντικρυ στον ήλιο και απειλούσε θεούς και δαίμενες. Οταν νύκτωσε αντιλήφθηκα κάποιον, (γνωρίζω ποιος είναι), που κρατούσε πιστόλι και είχε διαταγή να με σκοτώσει.

Στο σημείο αυτό αντιλήφθηκα ένα γνωστό μου γιατρό. Πρόκειται για τον Χαρίλαον Πάλμα. Τον παρεκάλεσα να ενεργήσει και να προειδοποιήσει τον Σαμψών (τον πραξικοπηματία Πρόεδρο) πως θα έφερε ευθύνη αν με σκότωναν. Ο κ. Πάλμας μου υποσχέθηκε να βοηθήει. Την Τρίτη νύκτα ξημερώθηκε κοντά μου μια νοσοκόμα που είναι και συγγενής μου. Τη επομένη μεταφέρθηκα στην ψυχιατρική Πτέρυγα που ήταν και οι άλλοι τραυματίες.