27.4.1974: Καταζητούμενοι εγκαταλείπουν τις κρυψώνες τους και επιστρέφουν στα σπίτια τους, ενώ η ΕΟΚΑ Β υποβάλλει πολλά παράπονα προς τον δικτάτορα Δημήτριο Ιωαννίδη.

S-2008

27.4.1974: ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΙ ΕΓΚΑΛΕΙΠΟΥΝ ΤΙΣ ΚΡΥΨΩΝΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΩ Η ΕΟΚΑ Β ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Η τελευταία προθεσμία του Μακαρίου προς τους καταζητούμενους της ΕΟΚΑ Β να παραδοθούν μέχρι τις 27 Απριλίου 1974 δεν βρήκε την αναμενόμενη ανταπόκριση.

Ανακοίνωση της ΕΟΚΑ Β που εκδόθηκε μετά τη διήμερη παράταση της προθεσμίας που έδωσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, με την κήρυξη παράνομης της ΕΟΚΑ Β, ανέφερε ότι "ουδείς πρόκειται να παραδοθή" ενώ απέρριπτε την απόφαση του Υπουργικού με την οποία η ΕΟΚΑ Β κηρυσσόταν εκτός νόμου.

Η γραμμή αυτή ήταν σύμφωνη με όσα διαμηνούσε από την Αθήνα ο Δημήτριος Ιωαννίδης, διοικητής της Στρατιωτικής Αστυνομίας και θεωρούμενος ως ο αόρατος δικτάτορας της χούντας των Αθηνών, αλλά και μέ όσα διακήρυσσε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, στέλεχος της ΕΣΕΑ λίγους μήνες νωρίτερα σε άρθρο του στην εφημερίδα "Πατρίς".

Ο Ιωαννίδης υποστήριζε ότι δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να επιστρέψουν οι καταζητούμενοι από τους κρυψώνες τους και ότι η ΕΟΚΑ Β έπρεπε να κρατηθεί ζωντανή.

Εξ άλλου ο Λευτέρης Παπαδόπουλος σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στις 4 Φεβρουαρίου στην εφημερίδα "Πατρίς" κάτω από τον τίτλο "Μολών Λαβέ, οι καταζητούμενοι δεν θα παραδοθούν" έγραφε δυο μήνες νωρίτερα, με τον θάνατο του Στρατηγού Γρίβα:

"Ο Διγενής κατέλιπεν έργον. Κατέλιπεν όμως και υποθήκας. Και το μεν έργον του παρελαβεν ήδη η Ιστορία, ο αδέκαστος αυτός κριτής των ανθρωπίνων πράξεων, τας δε υποθήκας του ανελάβαμεν να εκπληρώσωμεν ημείς, η στρατιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ υπό τας διαταγάς του οποίου εξεπληρώσαμε πάντοτε το προς τη πατρίδα χρέος. Αναμφιλέκτως σαφές, είναι το αναντίρρητον γεγονός καθ' ο οι αγωνισταί θα τηρήσωσι μετά μείζονος εμμονής τον Ορκον των, εν ταυτώ εκπληρούντες τας υποθήκας ΕΚΕΙΝΟΥ.

Με το άγγελμα του θανάτου του αρχηγού, έσπευσεν ο κυβερνήτης να εξαγγείλη" μέτρα επιεικείας" δι' ων επεζήτησε ιταμώς και χυδαίως την επαίσχυντον παράδοσιν των παλληκαριών του Διγενή. Και εθεώρησεν εύκαιρον την στιγμήν να δηλώση ότι αμνηστεύη οιονδήποτε ήθελεν παραδοθή μετά του οπλισμού του. Ωσάν να επρόκειτο ουχί περί αγωνιστών με ψυχήν και φρόνημα αλλά εγκαθείρκτων του Διγενή ή κοινών φυγοδίκων.

Αλλά τι μέτρα επιεικείας είναι αι προτάσεις του Κυβερνήτου ότι δι' αυτών ουσιαστικώς επιθυμεί να διαλυθή η ΕΟΚΑ, ο εφιάλτης δηλονότι των αντεθνικών του σχεδίων. Εδόθη ήδη απάντησις. Περιττή κατά την γνώμην μας, αφού υπάρχει η απάντησις του αρχηγού, όστις προβλέψας εις ανύποπτον χρόνον τοιαύτην εκ μέρους του ζυριχικού άρχοντος χειρονομίαν, εξέδωκεν απορριπτικήν διαταγήν, δι' ης ενετείλατο:

" Οχι, εις τον νέον Χάρτιγκ. Η ΕΟΚΑ δεν παραδίδεται, ΕΟΚΑ Β- Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ"

Οχι λοιπόν. Η ΕΟΚΑ δεν παραδίδεται. Ούτε φυσίγγια δεν θα παραδώση. Οποιος τα θέλη τα έχομεν στις μπούκες των όπλων μας και αν τολμά ας τα μαζέψη. ΟΥΔΕΙΣ κατηγορούμενος θα παραδοθή, φρεναπάτες ουδείς πρέπει να τρέφη. Ο Διγενής μας καθώρισεν αποστολήν και της αποστολής αυτής ουδόλως δικαιούμεθα να αποστώμεν χωρίς να θεωρηθώμεν ριψάσπιδες και προδόται".

Ωστόσο από τους 70 περίπου καταζητουμένους αρκετοί αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και στη νομιμότητα.

Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Αντωνάκης Γεναγρίτης, ο άνθρωπος που είχε καταδικασθεί για την απόπειρα εναντίον της ζωής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου το 1970 και ο οποίος απέδρασε από τις Κεντρικές Φυλακές όπου κρατείτο.

Ο Γεναγρίτης απέδρασε στις 26 Οκτωβρίου 1972 με τον επίσης καταδικασθέντα για την απόπειρα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, Αδάμο Χαρίτωνος.

Οι καταζητούμενοι που επέστρεψαν στις 27 Απριλίου 1974 ήσαν οι ακόλουθοι:

1. Παναγιώτης Κυριάκου Παμπόρης, από την Πηγή, τέως κάτοικος Αμμοχώστου, Πρόεδρος του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων αξιωματικών.

2. Δημητράκης Αυγουστή, από την Αμμόχωστο, πρώην αστυνομικός.

3. Κυριάκος Γεωργίου Κουτσόφτας, από το Λιοπέτρι.

4. Ανδρέας Γωωργίου Τουμάζος, από την Ομορφίτα.

5. Γεώργιος Γαβριήλ Στενιώτης, πρώην Γραφέας στο Β Γυμνάσιο Πάφου.

6. Σάββας Παπαδημητρίου από το Πολέμι, πρώην αστυφύλακας.

7. Αριστοτέλης Χαραλάμπους από την Στενή, τέως κάτοικος Στρουμπίου, και

8. Αντωνάκης Πέτρου Γεναγρίτης, από την Κοντέα.

Αλλοι οκτώ επέστρεψαν την επομένη 28 Απριλίου:

1. Πόλυς Αργυρίδης, από τη Λεμεσό.

2. Θεόκλητος Αλεξάνδρου, άλλως Κλείτος από την Αμμόχωστο.

3. Ανδρέας Παναγιώτου Πάτσαλος, άλλως Τίτος, από την Αμμόχωστο.

4. Γεώργιος Ιακώβου Διάκος, από τον Αγιο Θεόδωρο Αμμοχώστου.

5. Κυριάκος Λεοντίου, Κυριάκου, από την Επτακώμη.

6. Λεόντιος Χριστοδούλου Τσιέλεπος από την Πάφο.

7. Ανδρέας Κωνσταντίνου από τα Πολεμίδια.

8. Κωστάκης Καλλινίκου. (Επέστρεψε στην οικία του Κωνσταντίνου στα Πολεμίδια).

Στο διάστημα αυτό μετά την απομάκρυνση του Διοικητή της ΕΟΚΑ Β Ταγματάρχη Καρούσου στο Καστελλόριζο μυστικά με κότερο, η παράνομη οργάνωση παρέμενε ουσιαστικά ορφανή από ηγεσία καθώς οι δυο θεωρούμενοι συναρχηγοί Λευτέρης Παπαδόπουλος της ΕΣΕΑ και αρθρογράφος της "Πατρίδας" και Κίκης Κωνσταντίνου, πρώην λοχαγός του Κυπριακού Στρατού, είχαν τις διαφωνίες τους.

Αυτό το διάστημα επίσης κυκλοφόρησαν μερικά φυλλάδια της ΕΟΚΑ Β που έφεραν την υπογραφή απλώς ΕΟΚΑ, πράγμα που σήμαινε ότι οι ηγέτες της κατέβαλλαν προσπάθεια να την αποσυνδέσουν από την ΕΟΚΑ Β, αλλάζοντας το όνομά της που είχε κηρυχθεί παράνομη, αλλά συνεχίζοντας τη δράση της.

Ο Μακάριος που γνώριζε τις διαφορές που υπήρχαν στην ΕΟΚΑ Β ετοιμαζόταν για το τελικό κτύπημα στην οργάνωση και προειδοποίησε ότι εφόσον δεν υπήρξε ανταπόκριση από όλους τους καταζητούμενους στα μέτρα επιείκειας που είχε ανακοινώσει οι δυνάμεις ασφαλείας θα αναλάμβαναν εντονότερη δράση για την πάταξη της.

Ακόμα ο Μακάριος είπε ότι η προσπάθεια της ΕΟΚΑ Β να πλαστογραφήσει την απελευθερωτική οργάνωση ΕΟΚΑ δεν θα απέτρεπε τη δίωξη της

"Η απόκρυψις εγκληματίου δεν επιτυγχάνεται διά της αλλαγής ενδύματος φέροντος εθνικά σήματα είπε χαρακτηριστικά ο Πρόεδρος Μακάριος μιλώντας σε διάσκεψη τύπου στο Προεδρικό Μέγαρο.

"Η ΕΟΚΑ Β αποτελεί δυσφήμισιν της ΕΟΚΑ του 1955-59, της οργανώσεως, η οποία με την συμετοχήν όλων των Ελλήνων κυπρίων ηγωνίσθη διά την απελευθέρωσιν της Κύπρου από την αποικιοκρατικήν διακυβέρνησιν. Η ΕΟΚΑ του 1955 ήτο γνησίως πατριωτική οργάνωσις ενώ η ΕΟΚΑ Β αποτελεί συνδικάτον εγκλήματος. Δεν θα αποφεύγει συνεπώς την δίωξιν η ΕΟΚΑ Β με την πλαστογράφησιν και χρησιμοποίησιν του ονόματος της εθνικής απελευθερωτικής οργανώσεως του 1955".

Ειδικά για τη ηγεσία της ΕΟΚΑ Β ο Μακάριος διέψευσε ότι ο Επιτελάρχης της Εθνικής Φρουράς Ταξίαρχος Παπαδάκης είναι ο νέος Αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και πρόσθεσε:

"Δεν υπάρχει νέος Αρχηγός της ΕΟΚΑ Β, αλλά μικροκαπεταναίοι ανταγωνιζόμενοι διά την αρχηγίαν. Το γεγονός ότι μόνον 16 εκ των καταζητουμένων επέστρεψαν εις τας οικίας των αποδεικνύει πρόθεσιν της ΕΟΚΑ Β προς συνέχισιν της παρανομίας. Εις τους υπολοίπους δεν θα δοθή νέα προθεσμία και θα αναληφθή η εκστρατεία προς σύλληψιν των, διότι θα εξελιχθούν τελικώς εις ληστρικήν συμμορίαν".

Στις αρχές Μαϊου 1974 κλάπηκε από το ΚΕΝ Γεροσκήπου μεγάλος αριθμός όπλων που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και προειδοποιήσεις και από τον ίδιο τον Μακάριο προς τους στρατιωτικούς και σκληρά άρθρα εναντίον του στρατεύματος.

Με την κρίση αυτή αλλά και την κρίση στην ηγεσία της ΕΟΚΑ Β έφυγε για την Αθήνα ο Επιτελάρχης της Εθνικής Φρουράς Ταξίαρχος Παύλος Παπαδάκης, ο φερόμενος ως ο άνθρωπος -σύνδεσμος της ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο με το ελληνικό κλιμάκο - του οποίου ηγείτο ο πρώην υπασπιστής του Γρίβα Ταγματάρχης Σκλαβενίτης του Γραφείου Κ, στο Πεντάγωνο, με άμεση πρόσβαση στον Δημήτριο Ιωαννίδη.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση ο Ταξίαρχος Παπαδάκης είχε αναχωρήσει για υπηρεσιακές επαφές.

Μαρτυρία από άλλη πηγή δεν υπάρχει, αλλά φαίνεται ότι ο Παπαδάκης θα πρέπει να ήταν ο κομιστής σχετικής επιστολής του ηγετικού στελέχους της ΕΟΚΑ Β "Κεραυνού" προς τον Δημήτριο Ιωαννίδη, γνωστού με το ψευδώνυμο "Κάδμος".

Η επιστολή έφερε ημερομηνία 14.5.1974, - ημέρα της αναχώρησης του Παπαδάκη.

Στην επιστολή που παραθέτει ο Πέτρος Πετρίδης στην Ιστορική Εγκυκλοπαίδεια της Κύπρου (περίοδος 1960-74, τόμος Β, σελ, 362) εκτίθενται όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η ΕΟΚΑ Β μετά το θάνατο του Γρίβα, αλλά και οι υποσχέσεις που είχε πάρει από την Ελλάδα για τη δράση της.

Ανέφερε ο "Κεραυνός" προς τον "Κάδμον" που όπως αναφέρεται στη Ι.Ε.Κ. ήταν ο αόρατος δικτάτορας Δημήτριος Ιωαννίδης:

"ΕΟΚΑ 14.5.1974

ΚΑΔΜΟΝ

Απευθύνομαι σήμερον προς υμάς εξ απολύτου ανάγκης ως θα διαπιστώσητε, παρ' όλον ότι, αντιλαμβάνομαι πόσα προβλήματα, κατ' αυτάς, θα σας απασχολούν. Πεποιθώς, όμως, ότι το Εθνικόν ζήτημα της Κύπρου κατέχει οπωσδήποτε δεσπόζουσαν θέσιν εις τας υμετέρας ανησυχίας και φροντίδας, λαμβάνω το θάρρος να απευθύνω προς υμάς την παρούσαν, κατά παρέκκλισιν εκ των υφισταμένων και καλώς νοουμένων περί ιεραρχίας κανονισμών.

Τελούμεν, ακόμη, μετά των συναγωνιστών μου, υπό την στενοχωρίαν εις την οποίαν μας περιήγαγεν η ενέργεια του συναγωνιστού τομεάρχου Πάφου. Αντιλαμβανόμεθα πλήρως ποίας δυσχερείας θα προκαλέση εις το Εθνικόν Κέντρον η ανωτέρω ενέργεια και ποία επιχειρήματα θα δώση εις τον αντεθνικόν Κυβερνήτην της νήσου.

Με τα ανωτέρω υπ' όψιν και με όσα δυστυχώς και κατ' επανάληψιν μοι διεμηνύθησαν εκ μέρους του ΑΙΝΕΙΑ, άτινα ενδεχομένως να απηχούν και τας υμετέρας απόψεις, προάγομαι εις την σκέψιν να σας απευθύνω τα κατωτέρω, ίνα δυνηθώ, να δώσω με τη σειράν μου απάντησιν επί βασανιστικών ερωτηματικών, τα οποία κατατρύχουν τα στελέχη της ημετέρας Οργανώσεως.

Παράκλησις όμως, όπως εν παρόδω κάμω μικράν τινα αναδρομήν εις το πρόσφατον παρελθόν.

Αμέσως μετά τον επισυμβάντα θάνατον του αρχηγού μας, Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή, ο οποίος συνεκλόνισε και υμάς, ως επληροφορήθην, διεμηνύσατε μετά του ΝΑΒΑΡΩΝΗ, τα ακόλουθα:

α) Εθνική ανάγκη να διατηρηθή η Οργάνωσις προς εκπλήρωσιν της αποστολής της.

β) Να διατηρηθή οπωσδήποτε η συνοχή ο έλεγχος και οι καταζητούμενοι να παραμείνουν εις τας θέσεις των. Και:

γ). Να φύγη ο ε.α. Τ/ρχης κ. Γ. Καρούσος, όστις δεν ενέπνεε προς υμάς εμπιστοσύνην.

Και συνεπληρώσατε ότι επί τούτοις αναλαμβάνετε την υποχρέωσιν όπως, καλύψετε τας ανάγκας της Οργανώαεως εις οπλισμόν, χρήματα και κατάλληλον διοίκησιν.

Αναμφιβόλως θα παραδέχεσθε, ότι η Οργάνωσις μέχρι στιγμής εξεπλήρωσεν απάσας τας αναληφθείσας υποχρεώσεις της, κατά τρόπον υποδειγματικόν.

Ουδέν περί του αντιθέτου δύναται να προβληθή σοβαρώς. Μάλιστα τολμώ να υποβάλω, ότι, αποτελεί τιμητικήν εξαίρεσιν, εις την ιστορίαν των επαναστατικών Κινημάτων, η περίπωσις μας, καθ'ην θνήσκοντος του αρχηγού και μη υπάρχοντς καθ' οιονδήποτε τρόπον αντικαταστάτου αυτού διετηρήθη η συνοχή μετά τοιαύτης μονολιθικότητος, χωρίς να επισυμβή διαμάχη διά την διαδοχήν, και ταύτα δι' ημάς και χάριν της ιστορικής μαρτυρίας.

Νυν με όλον το απαιτούμενον σέβας προς την υψηλήν αποστολήν, ην τόσον δαψιλώς σας επεφύλαξεν η τύχη, αλλά και προς τον άνθρωπον, ον ο εκλιπών αρχηγός εξεχώριζε μεταξύ των εκλεκτών, αναφέρω ότι μέχρι της στιγμής καθ' ην μετά πόνου πολλού σύρονται αι γραμμαί, η πλευρά μας δεν ανταπεκρίθη εις τας υποσχέσεις. Τουναντίον. Αποκαρδιωτικά μηνύματα πυκνούμενα οσημέραι, καταφθάνουν εις τα καταφύγια μας. Και διερωτώμεθα τι ακριβώς συμβαίνει και ποίον τάχα, το αληθές νόημα τούτων: Αλλ' ιδού εν συνόψει που ευρίσκονται αι ανησυχίαι μας.

Πρώτον, ουδεμιάς συγκεκριμένης απαντήσεως ετύχαμεν επί του θέματος του εξοπλισμού.

Δεύτερον, ουδεμιάς συγκεκριμένης και υπευθύνου- πλην όμως διαφαινομένης διαθέσεως-απαντήσεως ετύχαμεν, ως προς την αποστολήν ή μη προσώπου προς ανάληψιν της διοικήσεως.

Τρίτον ουδεμιάς κατευθύνσεως, ετύχαμεν, ως προς την αποστολήν της Οργανώσεως μετά τον θάνατον του ΔΙΓΕΝΗ, διότι ίσως να διαφέρουν τα σχέδια και το πρόγραμμα.

Και:

Τέταρτο με μηνύματα παντελώς αποκρουστέα από πάντα τίμιον άνθρωπον πολλώ μάλλον από αγωνιστάς της ελευθερίας οίτινες υπομένουν τα πάνδεινα χάριν της Ελλάδος, εκτοξεύονται απειλαί περί μη αποστολής χρημάτων, διότι άπαντα τα στελέχη δεν υποκύπτουν εις την διαλυτικήν διά την Οργάνωσιν υπόδειξιν της αναγνωρίσεως συγκεκριμένου ατόμου, εκ των ενταύθα ως κεφαλής της Οργανώσεως. Και μάλιστα το εν λόγω άτομον, ου μόνον δεν υπερέχει εις ικανότητας των άλλων στελεχών, αλλά και τοιαύτη διαγωγή επέδειξεν ώστε να συγκρεντρώνη πολλάς αμφιβολίας, τόσον προς την πνευματικήν του κατάστασιν, όσον και προς την διάθεσιν πειθαρχίας προς τας υποδείξεις του Εθνικού Κέντρου. Ενέχει όμως και άλλην δι' ημάς σημασίαν η απειλή της διακοπής της οικονομικής ενισχύσεως. Και ερωτώμεν: Αύτη διατίθεται εν ονόματι του Ενωτικού αγώνος διαξάγεται εν ονόματι του ενωτικού αγώνος ή χάριν ατόμων τινών; Εάν συμβαίνει το δεύτερον ν' αποκοπή. Εάν όμως συμβαίνει το πρώτον, λυπούμαι να παρατηρήσω, ότι ο τρόπος καθ' ον εκδηλούται η προσφορά και η απειλή της αποκοπής δεν είναι ο ενδεδειγμένος. Εκτός εάν συμφωνείτε ότι είμεθα εθνικοί αγωνισταί και όχι υπόκοσμος. Διότι, της τοιαύτης μεταχειρίσεως, δεν θα αρνηθήτε ότι μόνον τοιαύτα ανδράποδα αξίζουν. Αλλ' εάν πρόκειται να συνεχισθή η τοιαύτη τακτική, τότε ποίον νόημα είχε αρχήθεν διαβιβασθέν μήνυμα μας; Ενώ προ του οικτρού φαινομένου των πεινώντων ανταρτών, θα υποχρεωθώμεν να καταφεύγωμεν εις μεθόδους, ουχί κολακευτικάς δι' ημάς, αλλ' εν πάση περιπτώσει σωτηρίαν, ίσως, διά τον αγώνα μας.

Είναι τραγική αυτόχρημα αποκαρδιωτική, η διαπίστωσις, καθ' ην μετά τρεις και ήμισυ μήνας, αδιαλείπτου μεθ' υμών επαφής, δεν διευκρινήσατε τας διαθέσεις σας, ως Εθνικόν Κέντρον, επί όσων αρχήθεν ανελάβατε, ουχί χάριν του γράφοντος ή τινός άλλου προσώπου, αλλά χάριν της Ελληνικής Κύπρου του προσφιλεστέρου δηλονότι τμήματος του Εθνους.

Με την ψυχήν υπερχειλίζουσαν από πικρίαν, σας γράφω, ότι ουδέποτε εφανταζόμην, ότι θα καταστώ μάρτυς της τοιαύτης αδαφορίας, εκ μέρους εκείνων, οι οποίοι ασμένως και εναγωνίως έπρεπε να προστρέξουν εις βοήθειαν μας. Ούτε ηδυνάμην να πιστεύω, ότι θα εγιμόμην ο τραγικώτερος επαίτης, ναι επαίτης, υπέρ των μαχομένων συναγωνιστών μου. Δεν είναι δυνατόν, ουδείς παλμογράφος, να σας μεταδώση το συγκλονιστικόν νόημα που επιθυμώ να σας απευθύνω, διά των γραμμών. Σας σημειώνω μόνον μετ' οδύνης πολλής και αιμασσούσης ψυχής, ότι είμεθα η τελευταία αγωνιστική γενεά εις την ελληνικήν μεγαλόνησον Κύπρον. Εάν δε, δεν επιτευχθή ο σκοπός τώρα, η Κύπρος θα χαθή οριστικώς διά το Εθνος. Και ημείς ίσως δεν θα επιζήσωμεν της καταστροφής. Δεν πρέπει, άλλωστε. Σεις όμως θα ζήτε και ίσως τότε θα μας θυμηθήτε. Αλλά τότε...

Δύο είναι τα ενδεχόμενα της παρούσης. Πρώτον να θελήσετε να τείνητε ευήκοον ους, επ' αγαθώ της μαρτυρικής Κύπρου. Και: Δεύτερον, να αντιπαρέλθητε την παρούσαν. Μόνον, που στενεύουν πολύ τα περιθώρια. Και φοβούμαι μήπως, επί των ημερών μας, προστεθή ακόμη μία, εις τον πίνακα, των τόσων πολυφιλήτων και χαμένων ελληνικών πατρίδων.

Τα ανωτέρω αποτελούν συνείδησιν απάντων, των εν τη Οργανώσει, βασικών στελεχών. Εάν δε, επιθυμήτε δύναμαι να προκαλέσω την υπό τούτων έγγραφον και ανυπόγραφον διατύπωσιν των.

Με αυτάς τας σκέψεις, και συναισθήματα, μένω διά τα καθ' ημάς

Μετά πάσης τιμής

ΚΕΡΑΥΝΟΣ