17.1.1974: Ο βουλευτής του Ενιαίου Κόμματος Τάσσος Παπαδόπουλος μιλώντας στη Βουλή καταγγέλλει ότι ο κτίστης Διγενής έγινε ο χαλαστής Γρίβας.

S-1988

17.1.1974: Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΤAΓΓΕΛΛΕΙ ΟΤΙ Ο ΚΤΙΣΤΗΣ ΔΙΓΕΝΗΣ ΕΓΙΝΕ Ο ΧΑΛΑΣΤΗΣ ΓΡΙΒΑΣ

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, βουλευτής και σημαντικό στέλεχος του Ενιαίου Κόμματος του Γλαύκου Κληρίδη (και μετέπειτα πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) μίλησε στη δεύτερη συνεδρία της Βουλής για το θέμα "η καταπάτησις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό οπαδών του Γρίβα και η εν ψυχρώ δολοφονία πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας", το οποίο ενέγραψε ο Πρόεδρος του Σώματος Γλαύκος Κληρίδης, στις 17 Ιανουαρου 1974.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατήγγειλε ότι ο "κτίστης Διγενής έγινεν ο χαλαστής Γρίβας" και εισηγήθηκε ότι η πολεμική αντιπαράταξη αντικατασταθεί από την ειρηνική συζήτηση, η παρανομία από τη νομιμότητα και ο εμφύλιος σπαραγμός από την ενότητα

Είπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος σύμφωνα με τα πρακτικά της Βουλής (Β βουλευτική περίοδος, Σύνοδος Δ, 17.1.1974 σελ. 30):

"Κύριε Πρόεδρε,

κύριοι βουλευταί.

Η εγγραφή του υπό συζήτησιν θέματος εις την ημερησίαν διάταξιν της Βουλής υπό του εντίμου κυρίου Προέδρου της Βουλής είχεν αρχικώς θεωρηθή ως παρακινδυνευμένον εγχείρημα, ως πράξις ασύνετος ακόμη ως τόλμημα παράτολμον μέσα σε ακατάλληλον χρόνον, είχε δημιουργήσει ακόμη σε πολλούς αισθήματα ανησυχίας, άγχους ακόμη και φόβον, εχαρακτηρίσθη υπό μερικών σαν ασύνετος ενέργεια. Είναι και τούτο δείγμα των καιρών.

Αυτό το κλίμα της φοβίας, αυτή η τάσις της αποφυγής των ευθυνών και υπό αυτών ακόμη των μελών της Βουλής είναι το απότοκον της χρήσεως της Βουλής και της απειλής της βίας υπό των παρανόμων ομάδων του Στρατηγού Γρίβα. Η υιοθέτησις της απειλής της βίας και ακόμη χειρότερον, της ασκήσεως της βίας ως μέσου και μεθόδου πολιτικής επικρατήσεως, συνιστά ουσιώδη και κατάφωρον παραβίασιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποστερεί τον πολίτην του δικαιώματος της αντικειμενικής κρίσεως των πολιτικών προβλημάτων του τόπου του, του αφαιρεί το δικαίωμα της διαφωνίας της ελευθερίας εκφράσεως των απόψεων και της επικρίσεως της διαφωνίας ακόμη, τον εκθέτει εις την κρίσιν, την επίκρισιν, την δίκην, την καταδίκην και ενίοτε και την τιμωρίαν από αυτοκλήτους αυταρέσκως αυτοδιορισθέντας θερματοφύλακας του εθνικού φρονήματος του λαού.

Εάν τούτο και μόνον ήτο το αποτέλεσμα της μέχρι τούδε δράσεως των παρανόμων ομάδων του Στρατηγού Γρίβα εις την Κύπρον- και δυστυχώς αυτό δεν είναι το μόνον το οποίον είναι το αποτέλεσμα ούτε ο μόνος θλιβερός απολογισμός, τούτο και μόνον θα ήτο αρκετόν διά να καταδικασθή η ύπαρξις της αυταρέσκως αυτοκληθείσης ΕΟΚΑ Β και η μέχρι τούδε δραστηριότης της ως σκαιώς καταπατούσης τα ανθρώπινα δικαιώματα εις την Κύπρον. Αυτό τούτο το πολιτικόν κλίμα το οποίον θέτει υπό αίρεσιν το δικαίωμα όχι μόνον του λαού, αλλά και αυτών των εκλελεγμένων αντιπροσώπων του λαού, να πρεσβεύουν κατά την κρίσιν των και την συνείδησιν των και ελευθέρως να αποφασίζουν και να εκφράζουν τας απόψεις των, συνιστά στυγνήν απάντησιν του βασικού δημοκρατικού δικαιώματος της ελευθερίας εκφράσεως.

Επιδιώκει αυτό το κλίμα της ατολμίας να επιβάλη την ατολμίαν εις τους πολλούς από την δράσιν των ολίγων, την εξουθένωσιν της θελήσεως της καταπληκτικής πλειοψηφίας του λαού από μίαν θλιβεράν μειοψηφίαν. Στόχος και επιδίωξις είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης του λαού εις την ικανότητα του κράτους να διασφαλίση την ελευθερίαν της εκφράσεως, την ελευθερίαν της κρίσεως των πολιτικών πραγμάτων, την ελευθερίαν της αντιθέσεως.

Και ομιλούν περί δημοκρατίας.

Αυτό το δικαίωμα της εκφράσεως της εντίμου διαφωνίας αποβλέπει να αποκαταστήση κατά την γνώμην μου και να κατοχυρώση την σήμερον διεξαγομένην συζήτησιν εις την Βουλήν. Διότι ας μη υπάρξη καμμία αμφιβολία ότι αυτή η συζήτησις δεν πρόκειται να καταμερίση ευθύνας διά την σημερινήν κατάστασιν που επικρατεί εις την Κύπρον είτε προς τον Αρχιεπίσκοπον Μακάριον είτε προς τον Στρατηγόν Γρίβαν. Η Βουλή δεν είναι δικαστήριον διά να καταμερίζη ευθύνας. Ούτε είναι αρμοδία ούτε έχει το κύρος και την δύναμιν διά τον καταμερισμόν των ευθυνών. Ο μόνος αρμόδιος να κρίνη και να αποφασίση είναι ο λαός και κατά την γνώμην μου ο λαός έχει ήδη κρίνει και εις τη συνείδησιν του και εις την κρίσιν του και εις την ψυχήν του έχει αποφασίσει και έχει ανεπιφύλακτα καταδικάσει την τακτικήν και τας μεθόδους, του Στρατηγού Γρίβα και των παρανόμων ομάδων του. Αυτή είναι η πραγματικότης, την οποίαν μόνον όσοι εθελοτυφλούν μπορούν να παραγνωρίσουν και η συζήτησις εις την Βουλήν δεν αντανακλά τίποτε άλλο παρά την πραγματικότητα αυτήν.

Η συζήτησις όμως εις την Βουλήν μπορεί και πρέπει να εξυπηρετήση μίαν άλλην σοβαράν αναγκαιότητα. Μπορεί και πρέπει η συζήτησις εις την Βουλήν να γίνη η απαρχή της επιστροφής εις την νομιμότητα, της επιβολής του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εις την Κύπρον. Μπορεί και πρέπει να γίνη ο καταλύτης, ο οποίος θα απαλλάξη τον πολίτην από το κλίμα της ευθυνοφοβίας και του επαμφοτερισμού, το οποίον δυστυχώς λυμαίνεται και θανάσιμα υποσκάπτει το αγωνιστικόν φρόνημα του Κυπριακού λαού. Διότι δυστυχώς το αίσθμα της φοβίας και της ανασφαλείας το οποίον η παράνομος δράσις των ομάδων του Στρατηγού Γρίβα έχει επιβάλει εις τον λαόν μας, έχει φέρει μαζί της σαν στυγνούς συμπαραστάτας τον επονείδιστον επαμφοτερισμόν και την ανεύθυνον ευθυνοφοβίαν. Ομως αι κρίσιμοι ώραι τας οποίας διέρχεται η μαρτυρική Κύπρος δεν επιτρέπουν πλέον τον επονείδιστον επαμφοτερισμόν, διότι υπό τας περιστάσεις, αυτή η στάσις είναι από όλας η πλέον επαίσχυντος. Η παρούσα συζήτησις παρέχει μοναδικήν ευκαιρίαν εις όλους και ιδιαίτερα εις όσους φιλοδοξούν να θεωρώνται η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου, να αναλάβουν με θάρρος τας ευθύνας των και με σαφήνειαν να τοποθετηθούν έναντι των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος μας.

Πολύ επίκαιρος λοιπόν και πολύ χρήσιμος η απόφασις του αξιοτίμου κ. Προέδρου της Βουλής να εγγράψη το υπό συζήτησιν θέμα. Η απόφασις αυτή μακράν του να αποτελή ασύνετον ενέργειαν είναι εις την δεδομένην ώραν πολιτική πράξις μεγάης σημασίας. Αξιος συγχαρητηρίων λοιπόν ο Πρόεδρος του Σώματος διά την απόφασιν του, αλλά και διά την εισηγητικήν του ομιλίαν διά της οποίας απέδειξεν διά μίαν ακόμη φοράν την πολιτικήν του εντιμότητα την πολιτικήν του κρίσιν και το πολιτικόν του θάρρος.

Αι κρίσιμοι ώραι που διέρχεται ο τόπος μας δεν επιτρέπουν την πολυτέλειαν της ησυχίας και της γαλήνης που προσφέρει η απάθεια ή η ευθυνοφοβία. Ούτε παρέχει ασπίδα το πρόσχημα της λεγομένης "ουδετερότητος". Ουδερότης δεν σημαίνει αδράνειαν. Ούτε παθητικήν στάσιν. Ούτε άρνησιν να λάβωμεν θέσιν. Ούτε διάθεσιν διά "βόλεμα". Ούτε προσπάθειαν ισορροπημένου καταλογισμού ευθυνών δήθεν διά να τα "έχωμεν κατ και με τις δύο πλευρές". Ουδετερότης σημαίνει την θεώρησιν της καταστάσεως με πνεύμα αντικειμενικότητος, σημαίνει τοποθέτησιν άνευ επηρεασμών ή προδεσμεύσεων, άνευ πάθους, φόβου ή ευνοίας, αλλά τοποθέτησιν κατά συνείδησιν έναντι των προβλημάτων του τόπου.

Αποφυγή της εμπλοκής εις την συζήτησιν από φόβον ή υπολογισμόν είναι επαίσχυντος καιροσκοπισμός.

Υπήρξα ηθελημένως τραχύς εις τους χαρακτηρισμούς μου έναντι εκείνων οι οποίοι επέλεξαν τον επαμφοτερισμόν από φόβον, από καιροσκοπικήν διάθεσιν, λόγω χαρακτήρος ή από υπολογισμόν, λόγω διαθέσεως ευθυνοφοβίας.

Δέχομαι όμως ότι υπάρχουν και οι άλοι. Αυτοί που ενώ ενσυνειδήτως και εις στιγμάς ειλικρινείας έναντι του εαυτού των γνωρίζουν ότι μόνον η απερίφραστος καταδίκη της πολιτικής και τακτικής των ομάδων του Στρατηγού Γρίβα είναι αποτρεπτική, αυτοί οι οποίοι ενώ κατ' ιδίαν καταδικάζουν τας μεθόδους και την τακτικήν του Στρατηγού, δημοσίως εμφανίζονται ακόμη ως επαμφοτερίζοντες λόγω διχασμού συναισθημάτων. Αυτοί είναι τα θλιβερά θύματα της συγκρούσεως μεταξύ συναισθηματισμού και λογικής.

Μεταξύ του συναισθήματος του σεβασμού, της ευγνωμοσύνης, της ηρωποιήσεωως και του θαυμασμού του θρυλικού πολεμικού ηγέτου της πραγματικής ΕΟΚΑ και μεταξύ της λογικής, η οποία υποδεικνύει ότι ο κτίστης Διγενής έγινεν ο χαλαστής Γρίβας.

Δεν χωρεί όμως σήμερον δίλημμα νομιμοφροσύνης μεταξύ Διγενή και Γρίβα διότι τον θρύλον του Διγενή, του Διγενή της ΕΟΚΑ, κατέστρεψε καιδιέλυσεν η ΕΟΚΑ Β. Αυτή αυθαίρετα οικειοποιήθηκε το λάβαρον της ΕΟΚΑ διά εθνικόν αγώνα και το κατέστησε πολιτικό μανιφέστο διά πολιτικήν επικράτησιν. Από εθνική οργάνωσις κατήλθεν εις το επίπεδον ενόπλου πτέρυγος πολιτικού κόμματος.

Θέλει να θέτη το νόμιμον κράτος εις ίσην μοίραν με την παρανομίαν. Θεωρεί και χαρακτηρίζει ως "πρόκλησιν" κάθε επιχείρησιν των νόμιμων δυνάμεων ασφαλείας διά πάταξιν της παρανομίας. Την εφαρμογήν του νόμου και της τάξεως επί των παρανομούντων χαρακτηρίζει ως "επιθέσεις κατά των ενωτικών" ενώ είναι σαφές και γνωστόν ότι είναι αι παράνομοι ενέργειαι που πλήττονται και όχι τα φρονήματα. Υφάρπασε με αυταρέσκειαν τον τίτλον του "ενωτικού" διά τους ελαχίστους οπαδούς της προσβάλλουσα έτσι την τεραστίαν πλειονότητα του Κυπριακού λαού, ως ανθενωτικούς και προδότας. Υπεβίβασε τον αγώνα της πραγματικής ΕΟΚΑ από αγώνα ελευθερίας, εις αγώνα πολιτικής επικρατήσεως. Κατήντησε τον Διγενή από απελευθερωτήν εις διαπληκτιζόμενον πολιτικόν διά την αντικατάστασιν του Μακαρίου υπό ανδρεικέλλου του ιδίου ή απεργαζόμενον διά την διά δολοφονίας απομάκρυνσν του προέδρου.

Και ομιλούν περί δημοκρατίας.

Διότι ας μη βαυκαλίζωνται ότι πείθουν ότι ο λεγόμενος αγών της ΕΟΚΑ Β διεξάγεται διά την ένωσιν ή είναι δυνατόν υπό οιασδήποτε συνθήκας αυτός ο αγών να οδηγήση εις την ένωσιν.

Ο σαφής και διακηρυγμένος κύριος στόχος του αγώνος της ΕΟΚΑ Β είναι η κατάληψις διά του ενός μέσου ή του άλλου της πολιτικής εξουσίας εις την Κύπρον και αυτή είναι η μόνη συγκεκριμένη επιδίωξις των μέχρι τούδε διακηρύξεων και ενεργειών των παρανόμων ομάδων της ΕΟΚΑ Β.

Είναι γνωστή αυτή η θέσις του Στρατηγού Γρίβα η οποία και επισήμως διεκηρύχθη υπό του ιδίου διά του ενυπογράφου φυλλαδίου το οποίον εκυκλοφόρησε την 2αν Αυγούστου του 1973 και διά των επωνύμως δημοσιευθέντων άρθρων του επί των συνομιλιών τας οποίας διεξήγαγε μετά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον Απρίλιον του 1972. Επισήμως υπ' αυτού εγένετο η πρότασις περί αντικαταστάσεως του Προέδρου Μακαρίου υπό νέου υποψηφίου τον οποίον από κοινού θα υπεδείκνυαν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και ο Στρατηγός Γρίβας και ο οποίος δίκην ανδρεικέλλου θα εξελέγετο ως πρόεδρος του Κράτους διά να εφαρμόση την πολτικήν την οποίαν από κοινού οι δύο θα καθώριζον.

Διότι τι άλλον από ανδρείκελλον θα είναι οποιοσδήποτε ούτως υποδειχθησόμενος "κοινός υποψήφιος" ο οποίος θα οφείλη την εκλογήν του εις ξένην υπόδειξιν και ξένα δεκανίκια; Και τι είδους Πρόεδρος θα είναι αυτό το ανδρείκελλον το οποίον ως εκ του ορισμού του διορισμού του θα αναλάβη να εφαρμόζη πολιτικήν που άλλοι έχουν αποφασίσει και άλλοι κατευθύνουν; Και πού είναι το δημοκρατικόν δικαίωμα της εκλογής της υποδείξεως της ψηφίσεως του υποψηφίου της αρεσκείας μας; Ποίαν βαρύτητα θα έχη η ψήφος μας όταν προαποφασισμένον θα είναι το αποτέλεσμα και προαποφασισμένη η πολιτική, η οποία θα ακολουθήται υπό του ανδρεικέλλου; Η ακόμη χειρότερον όταν εκ προοιμίου εκ των εκλογών αποκλείεται εκείνος ο οποίος έχει την δεδηλωμένην υποστήριξιν της τεραστίας πλειοψηφίας του λαού, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος; Και ύστερα από ποίον ημείς θα δικαιούμεθα να ζητήσωμεν ευθύνας; Από το ανδρείκελον, το οποίον θα είναι ανεύθυνον των πράξεων του, αφού εφαρμόζει πολιτικήν άλλων ή από τον Γρίβαν ή από τον Μακάριον, οι οποίοι εκ των παρασκηνίων θα καθοδηγούν, θα επιτάσσουν και θα επιβάλλουν τας ιδικάς των απόψεις επί του ανδρεικέλλου των;

Και όμως κύριοι συνάδελφοι, αυτή ήταν η εκλογή που με σοβαροφάνειαν μας προετάθη, αυτή ήταν η εκλογή η οποία μας εδόθη διά των προτάσεων εκείνων αι οποίαι μάλιστα εχαρακτηρίσθησαν ως "λογικώτατοι και δημοκρατικώτατοι όροι" διά την κατάπαυσιν της παρανόμου ενεργείας των ομάδων του στρατηγού Γρίβα. Αυτοί οι όροι οι οποίοι αποτελούν άρνησιν των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, ήσαν οι μόνοι οι οποίοι μας προετάθησαν μαζί με άλους παρομοίας δημοκρατικότητος διά να ανασταλή, όχι να ακυρωθή, αλλά να ανασταλή η δράσις των παρανόμων ομάδων. Είναι αυτό σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λαού;

Και ομιλούν περί Δημοκρατίας.

Και εν ονόματι συνεπώς αυτής της "δημοκρατικωτάτης" λύσεως και αυτών των "λιγικωτάτων δημοκρατικων όρων" συνεχίζεται η παρανομία, εξακολουθούν να υπάρχουν αι παράνομοι ομάδες ενισχυμέναι, όπως μας απειλεί ο λεγόμενος αντιπολιτευόμενος τύπος, έτοιμαι να καταφέρουν ανηλεή πλήγματα κατ' εκείνων, οι οποίοι θα σταθούν εμπόδιον εις τον δρόμον των, είτε κυβένησις είναι αυτοί είτε πολίται, είτε βουλευταί είτε δυνάμεις ασφαλείας. Υφίσταται η παρανομία και ο πειθαναγκασμός και στεγνώς καταπατούνται τα δημοκρατικά, τα ανθρώπινα δκαιώματα του λαού.

Και ομιλούν πρερί Δημοκρατίας.

Και εναντίον ποίων στρέφονται τα όπλα των ομάδων του Στρατηγού Γρίβα; Μήπως εναντίον των Τούρκων, οι οποίοι ως και τα νήπια γνωρίζουν, είναι το μόνον εμπόδιον εις την πραγμάτωσιν της ενώσεως; Στρέφονται εναντίον αθώων πολιτών, εναντίον Υπουργών, εναντίον εκείνων οι οποίοι αντιστρατεύονται έστω, αν θέλετε, καταπολεμούν την παρανομίαν και την βίαν και τους παρανόμους οπλοφόρους. Στρέφονται εναντίον εκείνων οι οποίοι ως έχουν νομικόν, νόμιμον δημοκρατικόν και ηθικόν δικαίωμα και υποχρέωσιν, βοηθούν τας νομίμους δυνάμεις του εκλελεγμένου κράτους διά να πατάξουν την παρανομίαν, την βίαν και τας ανταρτικάς ομάδας.

Αρνούνται εις κάθε ένα το δικαίωμα της διαφωνίας, έστω αν θέλουν, και σφαλλομένου, αρνούνται εις κάθε ένα το δικαίωμα της ελευθέρας κρίσεως και εκφράσεως της διαφωνίας του, έστω, αν θέλετε, και σφαλλομένου προς την πολιτικήν και την τακτικήν των.

Και ομιλούν περί δημοκρατίας.

Και εν μιά ψυχή και μιά πνοή και με το δικαίωμα που τους δίδει η παρανομία, ή ανωνυμία και η ανευθυνότης χαρακτηρίζουν κάθε ένα που δεν συμφωνεί με τας μεθόδους και η τακτική των, όχι ως παραπλανημένους, όχι ως σφαλλομένους, αλλά ως προδότας. Διότι δι' αυτούς προς τους εξάλλους και ανοήτους δεν υπάρχει άλλη τάξις. Δεν υπάρχουν σφαλλόμενοι, υπάρχουν μόνον πατριώται, τίτλον τον οποίον αυταρέσκως περιορίζουν μόνον διά τους εαυτούς των, και προδόται όλοι οι υπόλοιποι. Μετατρέπουν έτσι ολόκληρον τον Κυπριακόν λαόν εις λαόν προδοτών και ανθελλήνων, αυτοί οι οποίοι αποτελούν μίαν θιβεράν μειοψηφίαν. Η καταπληκτική όμως πλειοψηφία του λαού, ούτε προδόται είναι, ούτε ανθέλληνες, είναι, ούτε κομμουνισταί είναι, ούτε συνοδοιπόροι των κομμουνιστών είναι. Ο υπερήφανος κυπριακός λαός είναι εις την συντριπτικήν πλειοψηφίαν τους αγνοί Ελληνες και πατριώται, οι οποίοι φλέγονται από τα ελληνικά ιδιεώδη και παραμένουν στερρά προσηλωμένοι εις την επιδίωξιν της ενώσεως και εις την ιδέαν της πολιτικής ελευθερίας, οι οποίοι όμως, συμβαίνει να διαφωνούν προς την ακολουθουμένην υπό του στρατηγού Γρίβα τακτικήν και πολιτικήν, οι οποίοι δεν πείθουν διότι δεν είναι πειστική η τακτική των ότι η τακτική και η πολιτική των θα οδηγήσουν εις την ένωσιν, αλλά πιστεύουν ότι υιοθετουμένη θα οδηγήση με μαθηματικήν βεβαιότητα μόνον εις τον διαμελισμόν.

Στερούν έτσι πρώτα από τους εαυτούς των και κατ' επέκτασιν από όλους τους άλους το θεμελιώδες και βασικόν συνθετικόν της δημοκρατίας την πεμπτουσίαν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δικαίωμα της ελευθέρας διαφωνίας της αξιωματικής, και νομίμου αντιπολιτεύσεως.

Και ομιλούν περί Δημοκρατίας.

Και εάν ακόμη δεχθώμεν διά σκοπούς συζητήσεως ότι οι παράνομοι του Γρίβα θέλουν να διεξαγάγουν εθνικόν αγώνα που ουσιαστικά εθνικός αγών μόνον ο αγών των είναι αγών πολιτικής επικρατήσεως, η ορθή και μόνη αποδεκτή μέθοδος αγώνος είναι η νόμιμος πολιτική δραστηριότης εις την ελευθέραν πολιτικήν κονίστραν. Ας εγκαταλείψουν τους κρυψώνας και τα παιδαριώδη ψευδώνυμα τα κρησφύγετα, τα δολοφονικά σύνεργα και ας εισέλθουν εις τον ανοικτόν στίβον της τιμίας πολιτικής αμίλλης. Διότι είναι αδιανόητος η από κρησφυγέτου διεξαγωγή δημοκρατικού αγώνος και η απειλή των όπλων εις το αντιστάθμισμα της ψήφου.

Αντικατέστησαν την δύναμιν της πειθούς των επιχειρημάτων με τον πειθαναγκασμόν των όπλων. Υποκατέστησαν την διαφώτισιν με την συνωμοσίαν. Αντί πολιτικού αγώνος επροτίμησαν την άλωσιν της εξουσίας διά της διαβρώσεως της νομιμοφροσύνης της αστυνομίας, και εν πολλοίς το είχαν κατορθώσει παραγνωρίσαντες την πολιτικήν αλήθειαν ότι εις κράτος εις το οποίον η νομιμοφροσύνη της αστυνομίας είναι διχασμένη αναπόφευκτα επέρχεται το χάος και επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Η εξουθένωσις της νομιμοφροσύνης της αστυνομίας εγέννησε και έθρεψε το παρακράτος.

Μόνον παραλογισμός και περιφρόνησις προς την νοημοσύνην του λαού μπορεί να χαρακτηρισθή κάθε προσπάθεια δικαιολογήσεως της παρανομίας των ομάδων του Γρίβα με το πρόσχημα των εγκληματικών ενεργειών του παρακράτους. Διότι ουδέποτε δύο κακά συνιστούν εν καλόν. Διότι πολιτικά εγκλήματα ανευθύνων και μεμονωμέναι πράξεις τρομοκρατίας εναντίον πολιτικών αντιπάλων δεν παραβάλλονται με την ωργανωμένην δράσιν τρομοκρατικής Οργανώσεως, η οποία έχει διακηρυγμένον σκοπόν την κατάπαυσιν του κράτους και κάθε εννοίας νομιμότητος. Αδιανόητος και λογικώς αστήρικτος η προσφυγή εις απλήν ένοπλον βίαν δήθεν διά την διασφάλισιν της δημοκρατίας και των δημοκρατικών δικωμάτων των πολιτών, η φίμωσις παντός αντιφρονούντος δήθεν διά την εξασφάλισιν ελευθερίας εκφράσεως. Ο προπηλακισμός παντός αντιφρονούντος ως κομμουνιστού ή προδότου δήθεν διά την προάσπισιν αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Η ασυδοσία εγκληματικής δραστηριότητος δήθεν διά την προστασίαν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η δολοφονία των νομιμοφρόνως βοηθούντων την αστυνομίαν εις την πάταξιν της παρανομίας δήθεν διά να καταστή άτρωτος, διά να γίνη πλέον αδίστακτος και ασύδοτος η ανταρσία. Απειλή και ο εκφοβισμός δήθεν διά την κατάκτησιν της ελευθερίας.

Και ομιλούν περί Δημοκρατίας.

Ουδείς μπορεί να παραγνωρίση το γεγονός ότι διά κάθε φόνον, διά κάθε απαγωγήν, διά κάθε πράξιν βίας μελών στρατιωτικής οργανώσεως, η οποία μάλιστα καυχάται διά τον βαθμόν πειθαρχίας προς τον αρχηγόν αυτής, η ευθύνη βαρύνει πλήρως, απολύτως και αδιασείστως τον αρχηγόν, ο οποίος υποτίθεται ότι διά ηθελημένης και θετικής αποφάσεως του διατάσσει κάθε έγκλημα. Αυτή η θετική και ηθελημένη έγκρισις διά παανομίαν επ' ουδενί λόγω συγκρίνεται η αντιπαραβάλλεται προς την απρόσωπον εν πολλοίς ανεύθυνον υπερβασίαν ή φανατικών οπαδών ή έστω με την παθητικήν ανοχήν του απροσώπου κράτους. Ευθύνη κακής διοικήσεως το ένα, προσωπική και εγκληματική ενοχή το άλο. Ομως και η ενοχή και η ανοχή κοινόν δυστυχώς, θα έχουν αποέλεσμα, την κατάλυσιν του κράτους.

Διότι ας μην υπάρξη ουδεμία παρανόησις των απόψεων μου. Με όσην δύναμιν και έντασιν καταδικάζω τας μεθόδους και την τακτικήν της παρανομίας της ΕΟΚΑ Β με διπλήν, αν είναι δυνατόν, έντασιν κακίζω, κατακρίνω και καταδικάζω την βίαν και τας παρανόμους τρομοκρατικάς ενεργείας των αυτοκλήτων Ηρακλειδών του κράτους. Διότι αυτοί καταφέρνουν πλέον αποτελεσματικά και διπλά καταστρεπτικά πλήγματα κατά της νομιμότητος, εναντίον αυτής ταύτης της υπάρξεως του κράτους. Εάν όλοι αυτοί πράγματι επιθυμούν να στηρίξουν τον Μακάριον και το κράτος μόνον εις θετικός και αποετελεσματικός τρόπος υπάρχει να το πράξουν; Ο άμεσος τερματισμός κάθε παρανόμου και τρομοκρατικής ενεργείας των. Εάν διαθέτουν, έστω και κόκκον πολιτικής ωριμότητος πρέπει να αντιληφθούν ότι κάθε πλήγμα το οποίον δήθεν καταφέρεται υπ' αυτών εναντίον των παρανόμων του Στρατηγού Γρίβα είναι ταυτόχρονα και πλήγμα διπλής εντάσεως κατά του κράτους και ιδιαίτερα κατά του Μακαρίου.

Σήμερον το κράτος ουδεμίαν χρείαν έχει παρανόμων ομάδων και παρανόμων υποστηρικτών. Επί τέλους το κράτος έχει συνέλθει από την υπνηλίαν και ελπίζω να έχη κατανοήσει ότι η ανεκτικότης και η αδράνεια ουδέν θεραπεύει, αλλά εκτρέφει την ασυδοσίαν. Σήμερον το κράτος φαίνεται αποφασισμένον να εκκαθαρίση τας νομίμους δυνάμεις ασφαλείας από κάθε ύποπτον στοιχείον, από κάθε μέλος του, του οποίου η νομιμοφροσύνη προς την νόμιμον κυβέρνησιν του κράτους, οιαδήποτε και εάν είναι εκάστοτε η Κυβέρνησις του κράτους, δεν είναι πλήρης και απόλυτος.

Διότι, αι δυνάμεις ασφαλείας του κράτους, οποιουδήποτε κράτους και τα μέη των και κάτω από οιασδήποτε συνθήκας δεν δικαιούνται διά λόγους ή έργου να υποσκάπουν την νόμιμον Κυβέρνησιν ή να έχουν διχασμένην νομιμοφροσύνην.

Εάν το κράτος και ο Πρόεδρος είναι υπεύθυνοι διά την σημερινήν κατάστασιν, η ευθύνη των έγκειται εις το γεγονός ότι δεν επάταξαν αποφασιστικά και άνευ οιουδήποτε συμβιβασμού κάθε μορφήν παρανομίας. Διότι δεν έπληξαν εις την γένεσιν της την παρανομίαν. Διότι η ανοχή και η κακώς νοουμένη μεγαλοψυχία των επανειλημμένως διά χάριτος και δήθεν αμνηστίας, επέτρεψε την δημιουργίαν της εντυπώσεως, ότι ο οισδήποτε δύναται ατιμωρητί να στραφή κατά του κράτους με την βεβαιότητα ότι το έγκλημα θα συγχωρεθή και θα αμνηστευθή εις τον πρώτον κοασμόν της λήθης και την πρώτην επίκλησιν διά ενότητα.

Το κράτος πρέπει να εμπνέη εμπιστοσύνην εις τους νομοταγείς και δέος ανελέητον εις τους παρανόμους. Ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται με ακαμψίαν εχθρών και φίλων.

Εάν είναι επιτρεπτή η οιαδήποτε διάκρισις αυτή πρέπει να είναι ότι η τιμωρία των παρανομούντων υποστηρικτών, πρέπει να είναι πλέον ανελέητος, διότι οι παρανομούντες υποστηρικταί, πρέπει να τιμωρώνται τόσον διά την παρανομίαν των όσον και διά την αγνομοσύνην και την μωρίαν των, διότι ισχυριζόμενοι ότι είναι φίλοι, πλήττουν μωρώς εκείνο το οποίον υποστηρίζουν.

Η αντιπολίτευσις και εποικοδομητική και επιθυμητή είναι. Υπάρχει όμως και η παράνομος αντιπολίτευσις. Αντιπολίτευσις εξ ορισμού σημαίνει δημοκρατικήν ειρηνικήν αντιπολίτευσιν χρησιμοποιούσαν τα δημοκρατικά μέσα και μεθόδους αντιπολιτεύσεως, τα οποία το κράτος έχει υποχρέωσιν να διαφαλίζη.

Είναι τουλάχιστον φαιδρόν, είναι σχήμα οξύμωρον διά την παράνομον ένοπλον ανταρσίαν η οποία εξ ορισμού απαρνείται την δημοκρατικήν διαδικασίαν να επικαλήται παράβασιν των δημοκρατικών αρχών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διά να δικαιολογήση εκ των υστέρων την κατάλυσιν της δημοκρατίας. Ουδείς δικαιούται να απαιτήση από νόμμον Κυβέρνησιν του κράτους να καταστή συνεργός διά της ανοχής αυτής εις την διά των όπλων ανατροπήν και κατάλυσιν της νομιμότητος από εκείνους οι οποίοι επέλεξαν μόνοι των αντιδημοκρατικά μέσα και ένοπλον αγώνα διά την πολιτικήν επικράτησιν των, ενώ ελεύθεροι είναι να επιδείξουν την πολιτικήν διαδικασίαν της ειρηνικής αντιπολιτεύσεως.

Είναι δε τουλάχιστον προκλητικόν να επιχειρήται εντός δημοκρατικώς εκλελεγμένης Βουλής διά λόγων ή έργων εξισορρόπησις ευθυνών μεταξύ του νομίμου κράτους και της παρανόμου τρομοκρατίας των ομάδων του Στρατηγού Γρίβα, των οποίων διακηρυγμένος σκοπός είναι η διά αντιδημοκρατικών μεθόδων κατάπαυσις του νομίμου κράτους, του οποίου η Βουλή αποτελεί αναπόσπαστον και αδιαίρετον τμήμα.

Μία δημοκρατικώς εκλεγείσα Βουλή ουδεμίαν εκλογήν έχει παρά σαφώς και απεριφράστως να καταδικάση και απορρίψη ως εντελώς απαράδεκτον υπό οιονδήποτε πρόσχημα και υπό οιασδήποτε συνθήκας την χρήσιν αντιδημοκρατικών μέσων και μεθόδων διά πολιτικήν επικράτησιν.

Η Βουλή που είναι πεμπτουσία της δημοκρατίας, πρέπει να καταστή σασφώς ότι παραμένει ο ασφαλέστερος θεματοφύλαξ της δημοκρατίας. Δημοκρατία δε άνευ αδυναμίας και ελευθερίας εκφράσεως είναι ανύπαρκτος.

Εάν η συζήτησις οδηγήση την Κυβέρνησιν εις την αποφασιστικήν πάταξιν των παρανόμων παρακρατικών ομαδων και την αντιμετώπισιν της παρανομίας της ΕΟΚΑ Β μόνον και κατ' αποκλειστικότητα διά νομίμων δυνάμεων.

Εάν αι εκφρασθείσαι απόψεις αποβούν πηγή ποβληματισμού του λαού ως προς τας συνεπείας του καταστρεπτικού κατηγόρου εις τον οποίον μας οδηγεί ο φαύλος κύκλος της βίας και της αντιβίας.

Εάν η συζήτησις εις την Βουλήν συμβάλη έστω και κατ' ελάχιστον εις την ανανέωσιν της πίστεως του λαού εις την αξίαν της ελευθέρας συζητήσεως και της υπεροχής της πειθούς των επιχειρημάτων έναντι του πειθαναγκασμού των όπλων.

Τότε μεγίστη υπηρεσία έχει προσφερθή διά της συζητήσεως αυτής εις την υπόθεσιν της Κύπρου.

Διότι έτσι αυτή η συζήτησις δύναται να γίνη ο καταλύτης ο οποίος θα προκαλέση άλλας εξελίξεις άλλας ανακατατάξεις και τελικά να δημιουργήση τας συνθήκας, αι οποίαι να επιτρέψουν εις την Κυβέρνησιν της Ελληνικής πατρίδος, την ανάληψιν πρωτοβουλίας διά την σύγκλησιν, συσκέψεως όλων των πλευρών, η οποία να καθορίση κοινήν γραμμήν και τακτικήν αγώνος όπως έχει προτείνει ο αξιότιμος κύριος Πρόεδρος της Βουλής, πρότασιν την οποίαν θερμώς υποστηρίζω.

Διότι πρέπει, το επιβάλλει η εθνική μας παράδοσις και το απαιτεί το εθνικόν μας μέλλον, η πολεμική αντιπαράταξις να αντικατασταθή από την ειρηνικήν συζήτησιν, η παρανομία από την νομιμότητα και ο εμφύλιος σπαραγμός από την ενότητα".