11.7.1970: Ο Δημoσιoγράφoς Σπύρoς Παπαγεωργίoυ εξαvαγκάζεται vα κατέβει από τo αερoπλάvo πoυ θα τov μεταφέρει στηv Αθήvα και καταδικάζεται σε τρίμηvη φυλάκιση με τηv κατηγoρία ότι είχε συvηγoρήσει σε εvέργειες της παράμovης oργάvωσης Εθvικό Μέτωπo.

S-1861

11.7.1970: Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΙΜΗΝΗ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΣΥΝΗΓΟΡΗΣΕΙ ΣΕ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Μετά τον Τάκη Ευδόκα, ηγέτη της αντιπολίτευσης στην Κύπρο, ένας άλλος άνθρωπος της αντιπολίτευσης, ο Σπύρος Παπαγεωργίου, δημοσιογράφος και Αρχισυντάκτης της εφημερίδας "Πατρίς", που αντιπολιτευόταν σφοδρά τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, οδηγήθηκε κι' αυτός στο δικαστήριο,

Για τη σύλληψη του μάλιστα οι αρχές διέταξαν όπως το αεροπλάνο στο οποίο επέβαινε μεταβαίνοντας στην Αθήνα να σαματήσει και δυο άνδρες της Αστυνομίας ανέβηκαν στο σκάφος και τον αποβίβασαν.

Αυτό έγινε γιατί ύστερα από δυο μέρες ο Σπύρος Παπαγεωργιου θα κατηγορείτο στο δικαστήριο για το επίδικο άρθρο του το οποίο είχε δημοσιευθεί στην αθηναϊκή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ που κυκλοφόρησε και στην Κύπρο και επομένως τον καθιστούσε υπόλογο έναντι της κυπριακής Δικαιοσύνης.

Με την επιστολή του ο Σπύρος Παπαγεωργίου, σύμφωνα με την κατηγορία που του προσήφθη "συνηγόρησε ή ενεθάρρυνε ενεργείας της παρανόμου οργανώσεως Εθνικόν Μέτωπον".

Μετά την αποβίβαση του από το αεροπλάνο ο Σπύρος Παπαγεωργιου έκαμε την ακόλουθη δήλωση:

"Θα ανεχώρουν την πρωίαν της σήμερον (χθες) εις Αθήνας προς εκτέλεσιν διημέρου επισκέψεως χάριν επαγγελματικών λόγων. Διήλθον διά του ελέγχου της αστυνομίας κανονικώς. Οταν το αεροπλάνο ητοιμάζετο να απογειωθή εκλήθην διά του μικροφώνου να προσέλθω εις τον χώρον της πρώτης θέσεως. Εκεί με ανέμενον αξιωματικοί της αστυνομίας. Μου αφηρέθη το διαβατήριον και το εισιτήριον μου. Κατεβιβάσθην και υπό συνοδείαν ωδηγήθην εις την αίθουσαν του αεροδρομίου (Λευκωσίας). Εκεί εκρατήθην επί μίαν και πλέον ώραν, εν αναμονή οδηγιών. Ηλευθερώθην περεμβάσει του βουλευτού κ. Ν. Σαμψών, όστις υπέδειξεν ότι η κράτησις άνευ εντάλματος ήτο παράνομος και αντισυνταγματική, του οφείλω χάριτας.

Εν τω μεταξύ υπό του δικηγόρου μου κ. Πολυκάρπου Πετρίδη, ασκείται αγωγή κατά των αρχών διά παράνομον, ως είναι η ημετέρα άποψις και αντισυνταγματικήν κράτησιν μου και απαγόρευσιν της αναχωρήσεως μου.

Καθ' α αντιλαμβάνομαι αι Αρχαί βασίζουν την ενέργειαν των επί της πιθανότητος να μη επέστρεφα την προσεχή Δευτέραν διά να παρουσιασθώ ενώπιον της δικαιοσύνης, ως έχει ορισθή. Αλλ' ανεξαρτήτως του ότι ουδεμία δέσμευσις μου επεβλήθη διά την τοιαύτην παρουσίασιν μου δηλώ ότι οπωσδήποτε θα ευρισκόμην την 9ην πρωινήν της προσεχούς Δευτέρας εν Λευκωσία διά να τεθώ εις την διάθεσιν της Δικαιοσύνης και ν' ακούσω και είπω τα δέοντα..."

Το βράδυ η Αστυνομία ανακοίνωσε ότι ήρθη η απαγόρευση στον Σπύρο Παπαγεωργίου και μπορούσε να ταξιδεύσει.

Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου 1970 αντί να γίνει η δίκη του Σπύρου Παπαγεωργίου αυτός κατηγορήθηκε γραπτώς και αφέθηκε ελεύθερος για να δικασθεί στις 24 του μήνα.

Την ημέρα της δίκης του ο Σπύρος Παπαγεωργίου παραδέχθηκε ενοχή και στις 25 Ιουλίου καταδικάστηκε σε τρίμηνη φυλάκιση.

Στην απόφαση του ο δικαστής Σταυρινάκης ανέφερε:

"Ο κατηγορούμενος παρεδέχθη ενοχήν εις κατηγορίαν ότι την 2.6.1970 εις Λευκωσίαν εγγράφως ήτοι διά δημοσιεύσεως επιστολής τιτλοφορουμένης "η εν Κύπρω κατάστασις " εις την εφημερίδα των Αθηνών "Εστια", ήτις κυκλοφορεί εν Κύπρω, συνηγόρησεν υπέρ ή και ενεθάρρυνε την παράνομον οργάνωισν "Εθνικόν Μέτωπον". Η ρηθείσα επιστολή επισυνήφθη εις την Κατηγορίαν ως Πίναξ "Α" αντίτυπον διά της εφημερίδος εις ην εδημοσιεύθη η επιστολή παρουσιάσθη υπό της Κατηγορούσης αρχής ως τεκμήριον 1.

Η παραδοχή του κατηγορουμένου, όστις υπερησπίζετο υπό συνηγόρου η ανάγνωσις της επιστολής ειδικώς δε η τελευταία παράγραφος ταύτης ουδεμίαν αμφιβολίαν αφήνει περί της ενοχής του κατηγορουμένου. Η εφημερίς "Εστία" κυκλοφορεί εις την νήσον αυτήν. Το " Εθνικόν Μέτωπον" συμφώνως προς τα εκτεθέντα υπό της κατηγορίας γεγονότα είναι οργάνωσις ήτις ενεφανίσθη εν Κύπρω το πρώτον κατά τον Μάρτιον του 1969 φέρεται δε ως υπεύθυνος διά την διάπραξιν παρανόμων πράξεων συμπεριλαμβανομένων φόνων και αποπείρας φόνων.

Δυνάμει του άρθρου 63 του Πονικού Κώδικος το Υπουργικόν Συμβούλιον εκήρυξεν την οργάνωσιν ταύτην ως παράνομον, το δε σχετικόν διάταγμα εδημοσιεύθη εις την Επίσημον εφημερίδα της 29.8.69 και μετά ταύτα, συμφώνως προς την έκθεσιν των γεγονότων υπό του ευπαιδεύτου δικηγόρου της Κατηγορίας, τα οποία δεν αντεκρούσθησαν υπό της υπερασπίσεως, η εν λόγω παράνομος οργάνωσις προέβη εις περαιτέρω παρανόμους πράξεις, ως η ένοπλος επίθεσις κατά του κεντρικού αστυνομικού σταθμού Λεμεσού.

Ο κατηγορούμενος είναι δημοσιογράφος εξ επαγγέλματος, ηλικίας 30 ετών, έγγαμος. Ο συνήγορος του δε εσκιαγράφησεν την προσωπικήν ιστορίαν του κατηγορουμένου κατά την τελευταίαν δεκαπενταετίαν αναφερθείς εις τας τρεις ιδιότητας τούτου, ήτοι την ιδιότητα του αγωνιστού, του δημοσιογράφου και του συγγραφέως.

Η υπεράσπισις επανέλαβεν επί δικαστηρίω πλείστους όρους των ισχυρισμών των περιεχομένων εις την επιστολήν της 2.6.70. Εις ουδεμίαν όμως δήλωσιν προέβη διά να εκφράση είτε μεταμέλειαν είτε απολογίαν.

Ετονίσθη ότι ο κατηγορούμενος είναι ενωτικός, αγωνιστής. Ο κατηγορούμενος δεν ευρίσκεται ενώπιον του δικαστηρίου τούτου, ούτε διά της ιδέας του, ούτε διά την δημοσιογραφικήν ή αγωνιστικήν του ιδιότητα ή δράσιν αλλ' ευρίσκεται εις το εδώλιον του κατηγορουμένου διότι παρέβη τας προνοίας του Ποινικού Κώδικος συνηγορήσας και ενθαρύνας την προαναφερθείσαν παράνομον οργάνωσιν, μέρος των δρατηριοτήτων της οποίας έχει αναφερθή υπό της Καγηγοριας.

Εκαστος δικαιούται εις την χώραν αυτήν να τρέφη τας ιδικάς του ιδέας, να έχη τας προσωπικάς του γνώμας και επί των σοβαροτέρων ζητημάτων και να προσπαθή να πείση άλλους να υιοθετήσουν ταύτας. Τούτο όμως δέον να γίνει διά μέσων νομίμων, ουδέν δε νομκόν κώλυμα εμποδίζη τον κατηγορούμενον ή οιονδήποτε πολίτην της Νήσου από του να διαδίδη τας γνώμας του νοουμένου ότι δεν θα παραβαίνη τους κειμένους νόμους.

Ο κ. Φράγκος εις την έκθεσιν των γεγονότων ανέφερε:

"Θέλω να τονίσω ότι η παρούσα δίωξις δεν γίνεται διότι ο κατηγορούμενος ή το Εθνικόν Μέτωπον συνηγορούν υπέρ της Ενώσεως την οποίαν δικαίως επιθυμούμεν, αλλά διότι ο κατηγορούμενος συνηγόρησεν υπέρ της Οργανώαεως ήτις επέδειξε πλήρη περιφρόνησιν προς τον νόμον και την έννοιαν του κράτους".

Ουδεμία ωργανωμένη κοινωνία δύναται να επιτρέψη την υπόσκαψιν των θεμελίων της υπό παρανόμου Οργανώσεως και την κατάργησιν κράτους δικαίου και την αντικατάστασιν τούτου υπό παρανόμου.

Λαμβάνω υπ' όψιν μου τας προθέσεις του κατηγορουμένου ως εξετέθησαν υπό του συνηγόρου λαμβάνω υπ' όψιν μου ότι ακριβοδικαία και εποικοδομητική κριτική εντός των πλαισίων του νόμου και του συντάγματος, όχι μόνον επιτρεπτή είναι, αλλά και πολλάκις αναγκαία, δεν δύναται όμως να επιτραπή η παρανομία ήτις πλειστάκις έχει ανεπανορθώτους συνεπείας.

Εις την παρούσαν περίοδον δεν είναι δυνατόν ανεύθυνοι ή παράνομοι πράξεις να παροραθούν ή να τύχουν υπερβολικής επιεικείας, έστω και αν προβάλλεται ως ελατήριον των ή προώθησις της πραγματώσεως της ενώσεως.

Είναι καθήκον των δικαστηρίων να εφαρμόζουν τους νόμους της Πολιτείας άνευ φόβου. Η δικαιοσύνη δεν δύναται να συσκοτισθή από συναισθήματα ευνοίας, το δε ξίφος της δέον να πίπτη ακριβοδικαίως επί πάντων των παραβατών των νόμων της Πολιτείας.

Τούτο γίνεται πάντοτε από τα δικαστήρια της χώρας αυτής και εις ομαλάς και εις κρισίμους ημέρας. Είναι καιρός άπαντες να συναισθανθούν την ευθύνην των πράξεων των, ίνα μη μυκτηρισθούν υπό της Ιστορίας ότι εις στιγμάς κρισίμους παρασυρόμενοι υπό παθών ενήργησαν άνευ συνέσεως και εγένοντο πρόξενοι ζημιών εις το μέλλον του λαού τούτου.

Εις την επιμέτρησιν της ποινής λαμβάνω υπ' όψιν την υπό του νόμου προνοουμένην ποινήν το μέρος του δημοσιεύματος το αναφερόμενον εις την κατηγορίαν την οποίαν παρεδέχθη ο κατηγορούμενος την προσωπικήν ιστορίαν και περιστάσεις τούτου ως αύται εξετέθησαν τόσον ικανώς υπό του ευπαιδεύτου δικηγόρου του και τους τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί η επιβολή ποινής.

Ο κατηγορούμενος ηλικίαν έχει και μόρφωσιν έχει και ως εκ τούτου η ποινή δεν έδει να αποσκοπή εις αναμόρφωσιν του παρόντος κατηγορουμένου, αλλά εις τιμωρίαν τούτου και παραδειγματισμόν άλλον. Υπό τας περιστάσεις τας οποίας εξέθεσα, κρίνω ότι η ποινή φυλακίσεως είναι η μόνη αρμόζουσα. Ο κατηγορούμενος καταδικάζεται εις τρίμηνον φυλάκισιν.