25.10.1958: Ο Κώστας Λoϊζoυ, σύvτρoφoς τoυ Μάρκoυ Δράκoυ, πεθαίvει μέσα σε φρικτoύς πόvoυς από εγκαύματα πoυ υπέστη σε επίθεση στov αστυvoμικό σταθμό Κάμπoυ.

S-1229

25.10.1958: Ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΙΖΟΥ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

ΔΡΑΚΟΥ, ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΦΡΙΚΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΗ ΣΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΜΠΟΥ

Ο Κώστας Λοϊζου γεννήθηκε στο Μαραθόβουνο και πήρε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις με την ομάδα του Μάρκου Δράκου στην περιοχή Καλοπαναγιώτη.

Στα μέσα του Γεννάρη του 1958 με την ομάδα του Μάρκου Δράκου μετακινήθηκε στην περιοχή Σολέας όπου στις στις 18 Ιανουαρίου 1957 έπεσαν σε ενέδρα στο Σινά Ορος, στην οποία σκοτώθηκε ο Μάρκος Δράκος.

Ο ίδιος διέφυγε τον κίνδυνο και μετακινήθηκε στον Κάμπο.

Τον Οκτώβρη του 1958 οργάνωσε επίθεση εναντίον του Αστυνομικού Σταθμού Κάμπου. Δεν πρόσεξε όμως ότι μέσα στο μπάνιο του κτιρίου υπήρχαν αναμμένα κάρβουνα και σαν αυτός έχυσε βενζίνη για να αναφλεγεί μετά τις εκρήξεις των βομβών που τοποθέτησε τον περιέζωσαν οι φλόγες και υπέστη σοβαρά εγκαύματα.

Ο Λοϊζου έπεσε σε μια δεξαμενή με νερό για να μπορέσει να απαλλαγεί από τη φωτιά, αλλά ήδη το κορμί του είχε πάθε σοβαρά εγκαύματα. Πέθανε αργότερα στον Κάμπο παρά τις προσπάθειες των συναγωνιστών του να τον βοηθήσουν.

Σε αφήγηση τους η Δέσποινα και η Ανδρούλα Ζαχαρίου ανέφεραν για τις τελευταίες στιγμές του Κώστα Λοϊζου:

"Εμοιαζε με δένδρο καμένο και μαυρισμένο. Είχε φουσκώσει ολόκληρο το κορμί του. Τα χέρια του ήσαν χωρίς δέρμα. Δεν υπήρχαν ούτε μαλιά, ούτε φρύδια, ούτε ματόκλαδα. Τα μάτια του φουσκωμένα δεν έβλεπαν. Η φωτιά είχε σβήσει φαινομενικά από το νερό της δεξαμενής. Στην πραγματικότητα όμως έζωνε ολόκληρο το κορμί του συνεχώς. Οταν προσπαθούσαμε να του δώσωμε θάρρος κι ελπίδα μας απαντούσε: " Δεν είναι φόβος δεσποινίδες, είναι πόνος".

"Ποτέ δεν κυριευόταν από φόβο. Μια έγνοια είχε που τον έκαμνε να μην κοιμάται. Μήπως και συλληφθεί από τον εχθρό χωρίς να μπορέσει να προβάλει αντίσταση. Γι'

αυτό και κάλεσε πιστό παλικάρι της ομάδας του, από τον Πύργο, να είναι πάντοτε κοντά του ένοπλος. Επιθυμία του ήταν αν προδοθεί να τον σκοτώσει για να μη συλληφθεί ζωντανός".

Ειδοποιήθηκε η Ουρανία Κοκκίνου κι ο γιατρός Κλείτος Ιακωβίδης που τον επισκέφθηκε στο σπίτι του Κώστα Πολυκάρπου από τον Κάμπο, όπου βρισκόταν. Διαπίστωσε ότι η κατάσταση του ήταν σοβαρή κι ότι χρειαζόταν ιατρική περίθαλψη ή τουλάχιστον μια νοσοκόμα να τον περιποιείται επιστημονικά.

Στις 5 Οκτωβρίου έφθασε η νοσοκόμα Παναγιώτα Πιτσιλλίδου από τα Καμινάρια. Η κατάσταση του άρχισε να βελτιώνεται. Τον επισκέφθηκαν επίσης οι γιατροί Σαρρής, Κόκος Μιχαηλίδης και Βάσος Λυσσαρίδης. Ομως χρειαζόταν να μεταφερθεί σε κλινική για να υποβληθεί σε κατάλληλη θεραπεία.

Πέθανε τελικά στις 25 Οκτωβρίου κι οι συναγωνιστές του τον έθαψαν στον Κάμπο. Η σορός του εκτάφηκε μετά το τέλος του αγώνα και τα οστά του μεταφέρθηκαν στο χωριό του, το Μαραθόβουνο, τον Απρίλη του 1959.

Οι γονείς του δεν γνώριζαν για το θάνατο του. Η μητέρα του του όταν το πληροφορήθηκε τελικά απάντησε:

" Γιατί να μη μου το πουν. Περίμενα και τέτοια είδηση. Δεν τον έστειλα ούτε να σπουδάσει, ούτε για ταξίδι. Τον έστειλα στον πόλεμο".