Πρώτη Ηλεκτρονική Ιστορία της Κύπρου

image

Δωρεάν προσφορά σε ερευνητές, μελετητές, φοιτητές, μαθητές και δημοσιογράφους.

Από την Κύπρο στην αρχαιότητα, μέχρι την Κύπρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αγγλοκρατία, η ΕΟΚΑ, το πραξικόπημα, το σχέδιο Ανάν, η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αρχείο Παναγιώτη Παπαδημήτρη

papademetris-pΜοναδικό αρχείο στο οποίο μπορείτε να προστρέξετε και να αναζητήσετε εύκολα και γρήγορα αυτό που θέλετε για μια περίοδο 8.000 ετών για την Ιστορία της Κύπρου.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Iαvoυάριoς 1955: Η oργάvωση vεoλαίας ΠΕΟΝ είναι παvέτoιμη για vα μετάσχει στov απελευθερωτικό αγώvα της Κύπρoυ για απoτίvαξη τoυ Βετταvικoύ ζυγoύ και Εvωση της με τηv Ελλάδα. Οι Αγγλoι τηv κηρύσσoυv παράvoμη.

S-1058

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 1955: Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΠΕΟΝ ΠΑΝΕΤΟΙΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΣΧΕΙ ΣΤΟΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΗ ΤΟΥ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΟΥ ΖΥΓΟΥ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΤΗΝ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ

Σταύρος Ποσκώτης, Γενικός Γραμματέας της ΠΕΟΝ. Καταδικάστηκε σε πρόστιμο 5 λιρών ή φυλάκιση ενός μηνός για συμμετοχή σε παράνομη παρέλαση

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε αναφέρει στην ομιλία του το Γεννάρη του 1955 κατά την επιστροφή του από τα Ηνωμένα Εθνη κατά τη συζήτηση της προσφυγής της Ελλάδας για την Κύπρο, ότι η απόφαση του Κυπριακού λαού ήταν αμετάκλητη να απαλλαγεί από το ξένο καθεστώς.

Και δεν είχε άδικο γιατί ήδη είχεν αρχίσει η προετοιμασία του ένοπλου αγώνα που θα στηριζόταν στη νεολαία της δεξιάς κυρίως, την οποία ήλεγχε απόλυτα μέσο της ΠΕΟΝ.

Ούτε η Αριστερά καλείτο να μετάσχει στον επαναστατικό ένοπλο αγώνα ούτε και οι Τούρκοι. Η Αριστερά διαφωνοούσε με ένα ένοπλο αγώνα ενώ οι Τούρκοι διαφωνούσαν με ένα αγώνα που θα είχε ως στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Για την προετοιμασία της νεολαίας δούλεψε πολύ σκληρά ο Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου, ιεροκήρυκας στην αρχή και μετέπειτα ιερέας του ιερού ναού Παναγίας Φανερωμένης Λευκωσίας.

Είπε ο Παπασταύρος σε αφήγηση του στον Σπύρο Παπαγεωργίου "Κυπριακή Θύελλα, 1955-59":

"Το 1953 έγινε η πρώτη επαναναστική οργάνωση με το όνομα ΚΑΡΗ (Κύπριοι Αγωνισταί Ριψοκίνδυνοι Ηγέται). Εις την σύμπραξιν της επαναστατικής αυτής Οργανώσεως ωδηγήθημεν ως εξής:

Τ. Χατζηδημητρίου Γραμματέας της επαρχιακής οργάνωσης της ΠΕΟΝ Λευκωσίας. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε παράνομη παρέλαση

"Κατά το έτος αυτό με επισκέφθησαν κάποιαν ημέραν εις το σπίτι μου της οδού Λεύκωνος, δύο άγνωστοι μου από την Ελλάδα. Ο ένας, ο αγαπητός και αείμνηστος τώρα Ιωάννης Ιωαννίδης Χατζηπαύλου, αγωνιστής και εξόριστος του 1931 από τη Δρούσια της Πάφου και ο άλλος, κάποιος Ρόκος (Θεόδωρος) Καλλιανέσης απόστραστος αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και απόγονος του θρυλικού Παπαφλέσσα. Ετσι ο ίδιος συνέστησεν εαυτόν ύστερα από την συνάντησιν μας. Ηρχίσαμεν να συνομιλούμεν επί διαφόρων θεμάτων. Και εις το τέλος επέσαμεν εις το φλέγον δι' όλους μας θέμα της ενώσεως τη Κύπρου με τη Μάνα Ελλάδα.

Κάποια στιγμή οι δυο συνομιληταί μου, μου απεκάλυψαν ότι είναι μέλη μιας επαναστατικής οργανώσεως που συνεστήθη εις την Ελλάδα με το όνομα ΚΑΡΗ και μου εξήγησαν αν ήθελον να γίνω μέλος και να βοηθήσω. Παρενθετικώς το όνομα ΚΑΡΗ ελήφθη συμβολικώς από το όνομα ενός αιωνοβίου βράχου που ευρίσκετο εις την είσοδον του χωρίου Δρούσια της Πάφου,

Ακλόνητος βράχος εις τα πρόθυρα του χωριού επί χιλιάδες χρόνια. Ακλόνητος και η Οργάνωσις εις τας επιδιώξεις της, όπως ο βράχος. Σκοπός ένας και μόνος: Η Ενωσις. Και ο αγών μέχρι θανάτου διά την ένωσιν.

Χωρίς πολλήν διαδικασίαν απεδέχθην την πρότασιν διά να γίνω μέλος. Αι χριστιανικαί οργανώσεις της Λευκωσίας και τα συνεργαζόμενα με αυτάς θρησκευτικά ιδρύματα (η ΟΧΕΝ και τα παρακλάδια της (Ορθόδοξος Χριστιανική Ενωσις Νέων) και τα παρακλάδια της, μέλη όλα της ΠΟΘΟΙ (Παγκύπριος Οργάνωσις Ορθοδόξων Ιδρυμάτων) θα μας διέδιδον το έμψυχον υλικόν.

Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου: Εγινε μέλος της επαναστατικής οργάνωσης ΚΑΡΗ (Κυπριοι Αγωνιστές Ριψοκίνδυνοι Ηγέτες) και άρχισε τη στρατολόγηση μελών

Το άψυχον (οπλισμός) θα απεστέλλετο από την Ελλάδα, εις την οποίαν η ΚΑΡΗ είχε πολλούς πυρήνας. Με τους αυτούς φλογερούς πατριώτας είχαμεν αλλεπαλλήλους συναντήσεις.

Συνεπής εις την υπόσχεσιν ήρχισαν την μύησιν μελών διά την ΚΑΡΗ. Μεταξύ αυτών ενθυμούμαι πρώτους τους αγαπητούς Πολύκαρπον Ιωαννίδην, Ανδρέαν Μαλέκον, Ανδρέα Χριστούδην και πολλούς άλλους".

Οπως αναφέρει ο Παπασταύρος βάση της οργάνωσης, αλλά και του ένοπλου κινήματος γενικά θα ήταν η νεολαία και ιδιαίτερα η νεολαία της δεξιάς που ήταν οργανωμένη στην ΠΕΟΝ, η οποία τελούσε υπό την ηγεσίαν της Εθναρχίας.

Ο Παπασταύρος σε συνέντευξη του στον Παναγιώτη Παπαδημήτρη, είπε ότι η προετοιμασία των νέων γινόταν πρώτα στα κατηχητικά σχολεία και μετά στην ΟΧΕΝ. Εκεί γινόταν η περισσότερη δουλειά. Με τα λίγα εθνικά τραγούδια που τους δίδασκε ο ίδιος και με τον ενθουσιασμό που τους εμφυσούσε κάτω από την εικόνα του Χριστού, οι νέοι προετοιμάζονταν για ό,τι θα ακολουθούσε χωρίς και οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται πλήρως την έκταση που προσλάμβανε.

Πολύκαρπος

Ιωαννίδης, δημοσιογράφος, εκδότης και γραμματέας της Μητρόπολης Κυρηνείας. Υπήρξε ένας από τα πρώτα μέλη της οργάνωσης ΚΑΡΗ

Ο Παπασταύρος έκρινε πότε οι νέοι αυτοί θα ήσαν κατάλληλοι για να ορκισθούν ακόμα για να αγωνισθούν για την πατρίδα τους και σαν εντάσσονταν στην επόμενη οργάνωση, στην ΠΕΟΝ, τότε ήσαν πλέον για να αναλάβουν οποιαδήποτε αποστολή.

Η νεολαία της ΠΕΟΝ είχε δώσει το παρόν της πιο έντονα για πρώτη φορά στη συγκέντρωση της Φανερωμένης το Γεννάρη του 1952 σε γιορτασμό για την επέτειο του ενωτικού δημοψηφίσματος που έγινε στις 13 Ιανουαρίου.

Πιο έντονα εκδηλώθηκαν ακόμα οι νέοι στις 15 του μήνα, σαν άνοιξαν τα σχολεία όπου για πρώτη φορά αψηφώντας τις απαγορεύσεις της Κυβέρνησης κατέρχονταν σε διαδηλώσεις στους δρόμους και συγκρούονταν για πρώτη φορά με την Αστυνομία.

Η πρώτη σύγκρουση έγινε στην Πάφο όπου την Τρίτη 15 Ιανουαρίου 1952 οι μαθητές του Ελληνικού Γυμνασίου της πόλης αρνήθηκαν στην αρχή να μπουν στις τάξεις τους και συγκεντρώθηκαν στην αυλή, όπου ύστερα από θερμές ομιλίες συγκρότησαν διαδήλωση.

Επικεφαλής των 500 μαθητών τέθηκε ο δόκιμος της Ιεράς Μονής Αγίου Νεοφύτου Χριστόφορος, μαθητής του Γυμνασίου που κρατούσε την ελληνική σημαία.

Οι μαθητές κατευθύνθηκαν διά της λεωφόρου Αθηνάς προς το διοικητήριο για να επιδώσουν ψήφισμα διαμαρτυρίας για την άρνηση των Αγγλων να παραχωρήσουν στον Κυπριακό λαό την Ενωση.

Κοντά στον αστυνομικό σταθμό όμως τους περίμεναν αστυνομικοί με γκλομπς και ένας όρμησε για να πάρει τη σημαία από τον σημαιοφόρο.

Ο δόκιμος Χριστόφορος του απάντησε:

"Θα κάμωμεν το καθήκον μας ως Ελληνες, κάμετε και σεις το ιδικόν σας".

Οι μαθητές προχώρησαν και έφθασαν έξω από το γραφείο του δημάρχου Γαλατόπουλου. Και εδώ η αστυνομία προσπάθησε να τους αφοπλίσει και ο Χριστόφορος φώναξε στον Γαλατόπουλο:

"Υφιστάμεθα τα κτυπήματα, αλλά δεν θα παραδώσουμε τη σημαία".

Ο Λοϊζος Παναγιώτου από την Αλάμπρα. Καταδικάστηκε σε ενός μηνός φυλάκιση για συμμετοχή στις διαδηλώσεις του Δεκεμβρίου του 1954 (ΕΘΝΟΣ 21 1 1955)

Οι αστυομικοί αποχώρησαν. Δεν επέμεναν περισσότερο και τότε οι μαθητές μεταξύ των οποίων και οι Τάσσος Παναγή και Παύλος Χατζηκυριάκου κατευθύνθηκαν προς την Μητρόπολην, όπου παρέδωσαν την σημαίαν στο Μητροπολίτη.

Η παρέλαση έληξε με ελαφρούς μόνο μωλωπισμούς κατά την προσπάθεια των αστυνομικών να αφαιρέσουν τη σημαία από τον σημαιοφόρο. Αλλα επεισόδια δεν συνέβησαν, αλλά ήσαν ενδεικτικά του κλίματος που άρχισε να δημιουργείται και του ενθουσιασμού που καταλάμβανε τη νεολαία που ριχνόταν πια στον αγώνα.

Στη Λευκωσία οι μαθητές της Σχολής Σαμουήλ συγκεντρώθηκαν στην αυλή του σχολείου και τραγουδούσαν το θούριο "η Κύπρος μας που στέναζε τόσους αιώνες σκλάβα".

Ο Διευθυντής Ανθούλης τελικά τους άφησε να επιστρέψουν στα σπίτια ατους φοβούμενος συγκρούσεις μια και η αστυνομία είχε κάμει την εμφάνιση της έξω από το σχολείο.

Αλκυβιάδης Ηρ. Αργύρης: Καταδικάστηκε σε πρόστιμο δέκα λιρών γιατί πήρε μέρος σε παράνομη συγκέντρωση και ύψωσε την ελληνική σημαία στον ιστό του Αστυνομικού σταθμού Λεμεσού

Οι μαθητές διαλύθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους αφού ενέκριναν ψήφισμα υπέρ της Ενωσης.

Παρόμοιες διαδηλώσεις έγιναν και στη Λεμεσό όπου οι μαθητές του Γυμνασίου της Εμπορικής Ακαδημίας και του Ανωτέρου Εμπορικού Λυκείου της πόλης ζήτησαν να τους επιτραπεί να οργανώσουν συγκέντρωση στο Δημόσιο Κήπο και σαν η αστυνομία τους απαγόρευσε κατευθύνθηκαν προς τον Ιερό ναό Αγίας Τριάδας.

Μετά από ομιλίες οι μαθητές απήγγειλαν τον πιο κάτω όρκο:

"Ορκιζόμεθα εις τα ιερά χώματα που πατούμεν και τα ιερά κόκκαλα των προγόνων μας και των μαρτύρων της ελευθερίας που είναι θαμμένα σ' αυτά, να μείνωμεν πιστοί εις την φωνήν της πατρίδος και να αγωνισθώμεν υπερήφανοι και αδάμαστοι διά την ελευθερίαν μας".

Στη συνέχεια οι μαθητές κατευθύνθηκαν προς τη Μητρόπολη, όπου τους μίλησε για λίγο ο Μητροπολίτης Κιτίου Ανθιμος:

"Με υπερηφάνειαν και συγκίνησιν χαιρετίζω την μαθητικήν νεολαίαν της Λεμεσού, η οποία διέκοψε τα μαθήματά της, διότι η ελληνική Κύπρος εξακολουθεί να ζή εν δουλεία. Δύο έτη παρήλθον αφ' ότου ο Κυπριακός λαός υπέγραψε την απαιτησιν του να αποκτήση την ελευθερίαν του καλ εξέφρασε την αδάμαστον θέλησιν του ν' αγωνισθή διά την ένωσιν του με την Μητέρα Ελλάδα. Παρήλθον δύο έτη και όμως ο ελληνικός λαός εξακολουθει να είναι υπόδουλος εν πλήρει εικοστώ αιώνι.

Την παρελθούσαν Κυριακήν ο λαός μας εκλήθη εις Παγκύπριον Εθνικήν συγκέντρωσιν διά να διαδηλώση την θέλησιν του προς την κυρίαρχον δύναμιν, η οποία χρεωστά τον πολιτισμόν της εις το ελληνικόν Εθνος. Η Κυβέρνησις ηθέλησε να ματαιώση την συγκέντρωσιν, αλλ' ο κυπριακός λαός, συγκεντρωθείς υπό την σκέπην του ιερού ναού Φανερωμένης Λευκωσίας διεκήρυξε την θέλησιν το. Σεις είσθε οι νέοι οίτινες θα απατελέσετε την κοινωνίαν της αύριον και εις τους οποίους στηρίζομεν όλας τας ελπίδας μας διά την συστηματικοποίησιν του Κυπριακού αγώνος. Η Εθναρχούσα εκκλησία ίδρυσε την Παγκύπριον Εθνικήν Οργάνωσιν Νέων εις την οποίαν αύριον θα είσθε και σεις μέλη. Και με τη δικήν σας φυχήν και αδάμαστον θέλησιν θα μας οδηγήσετε προς την Ελευθερίαν, βαδίζοντες όλοι ομού τον ανηφορικόν της δρόμον.

Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ 12 Ιανουαρίου 1955

Ζούμεν εις την εποχήν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εις τον αιώνα κατά τον οποίον ουδείς λαός πρέπει να είναι υπόδουλος. Οπως άλλοι υπόδουλοι λαοί, απηλευθερώθησαν, ούτω και η Κύπρος θα γίνη συντόμως ένα κομμάτι της Ελλάδος, αγαπούμεν την Ελλάδα, ποθούμεν την Ελλάδα και θα ενωθούμεν μαζί της και δεν θα παύσωμεν να αγωνιζώμεθα δι' αυτήν. Ο Πανάγαθος Θεός, ο θεός της ελευθερίας, ο Θεός της Ελλάδος ενισχύει την αδάμαστον θέλησιν μας και την αδιάκοπον αγώνα μας διά να ανοίξη η θύρα της Ελευθερίας.

Διά να δυνηθή η κυρίαρχος δύναμις να μας προσάψη κατηγορίαν ότι είμεθα ταραχοποιοί, παρακαλώ να διαλυθήτε αμέσως και να συνεχίσετε τα μαθητικά σας καθήκοντα.

Ζήτω η Ελλάς, ζήτω η Ενωσις, ζήτω οι Βασιλείς της Ελλάδος Παύλος και Φρειδερίκη".

Στην Αμμόχωστο οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στο στάδιο ΓΣΕ όπου μίλησαν προς τους συγκεντρωθέντες οι μαθητές Γιαννάκης Μάτσης και Ανδρέας Παπαμιλτιάδης.

Ακολούθησε παρέλαση με επικεφαλής τη σημαία διά των οδών της πόλης και οι μαθητές που απετελούσαν μια μικρή μόνο ομάδα φώναζαν συνθήματα υπέρ τη Ενωσης.

Παρόμοια εκδήλωση έγινε και στην Κερύνεια με ζητωκραυγές και συνθήματα υπέρ της Ενωσης.

Ελληνες φοιτητές του Πανεπιστημίου Αθηνών οργανώνουν διαδήλωση στην Αθήνα στις 8 Δεκεμβρίου 1954 μετά το τέλος διάλεξης του καθηγητή Δασκαλάκη. Οι φοιτητές κατευθύνθηκαν στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και ορκίστηκαν σε συνέχιση του ενωτικού αγώνα ( Φωτογραφία Μεγαλοοικονόμου)

Η νεολαία ξεχυνόταν πια στους δρόμους και καμιά δύναμη δεν μπορούσε να την συγκρατήσει. Ούτε ακόμα και η αποβολή του συμμαθητού τους Νικολάου Κουρσουμπά, του Γυμνασίου Λεμεσού που είχε αποβληθεί γιατί υπεκίνησε τις διαδηλώσεις στη Λεμεσό δεν τους φόβισε.

Στις 19 έμπαινε στο χορό πιο έντονα και η Κερύνεια όσο και η Μόρφου. Με την ευκαιρία ενωτικών διαδηλώσεων που είχαν γίνει από τους φοιτητές στην Αθήνα και την ονομαστική γιορτή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου οι μαθητές ξανάφησαν πάλι το μαθήματά τους.

Στην Κερύνεια οι μαθητές κατευθύνθηκαν πορς τη Μητρόπολη με επικεφαλής την ελληνική σημαία ψάλλοντες εθνικά τραγούδια.

Η αστυνομία καιροφυλακτούσε, αλλά δεν χρειάστηκε να επέμβει. Σαράντα όμως μαθητές κλήθηκανα αργότερα στον αστυνομικό σταθμό όπου έδωσαν καταθέσεις για τη συμμετοχή του στη διαδήλωση.

Στη Μόρφου οι μαθητές κατευθύνθηκαν και πάλι με επικεφαλής την ελληνική σημαία προς τον ιερό ναό Αγίου Μάμαντος όπου μίλησαν προς τους συγκεντρωθέντες οι Χαράλαμπος Κωνσταντίνου και Ανδρέας Ζεμπύλας και ακολούθως ενέκριναν ψήφισμα υπέρ της ένωσης.

Με την εξέγερση της μαθητικής νεολαίας δεν ήταν άσχετη η ΠΕΟΝ η οποία κατηύθυνε πολλές από τις εκδηλώσεις ή συμμετέσχε σε αυτές.

Η ΠΕΟΝ προχώρησε σταδιακά και έχουσα τη βοήθεια της Εκκλησίας και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στέριωσε για καλά και μέχρι τα μέσα του 1952 αριθμούσε 3,000 μέλη, ενώ ο Γενικός της Γραμματέας Σταύρος Ποσκώτης, με δήλωση του στις 6 Ιουνίου 1952 πρόβλεψε αύξηση τους σε 10,000 μέσα στους επομένους μήνες που θα κινητοποιείτο πολύ με βάση πρόγραμμα που είχε καταρτισθεί.

Πιο έντονο έδωσε το παρόν της η ΠΕΟΝ στις 8 Ιουνίου 1952 με μια πινακιδοφορία που οργάνωσε έπειτα από συγκέντρωση στη Λευκωσία προς υποστήριξη του έργου της Εθναρχίας.

Μετά τη συγκέντωση κατά την οποία εγκρίθηκε ψήφισμα υπέρ της ένωσης, οι νέοι ξεχύθηκαν στους δρόμους χωρίς εκ των προτέρων να ζητήσουν την άδεια των αρχών.

Πάνω στο "πίκετς" αναγράφονταν συνθήματα όπως "Η Λευτεριά κερδίζεται με θυσίες", "Λευκοί δούλοι μόνον εμείς εμείναμε", "το κυπριακό στον ΟΗΕ", "Νέοι όλοι στις επάλξεις", "αμερικάνοι τι σημαίνει ελευθερία".

Οι νέοι της ΠΕΟΝ πέρασαν από τους κυριώτερους δρόμους της Λευκωσίας.

Η Αστυνομία δεν στάθηκε αντιμέτωπη με τους νέους που υπολογίζονταν γύρω στους 1000, αλλά έγραψε τα ονόματα τους και στις 15 κάλεσε 21 από αυτούς και τους προσήψε κατηγορία για συμμετοχή σε παράνομη παρέλαση. Μεταξύ αυτών που κατηγορήθηκαν ήταν και ο Γενικός Γραμματέας της ΠΕΟΝ Σταύρος Ποσκώτης από τη Λάρνακα.

Αλλά υπήρχε και συνέχεια. Και άλλες κεφαλές έπρεπε να πέσουν ή να σημειωθούν στα αρχεία της Αστυνομίας.

Ετσι γύρω στις 15 του μήνα η αστυνομία κάλεσε το "Γενικό Γραμματέα της τοπικής επιτροπής Λευκωσίας Τάκη Χαζηδημητρίου και τα μέλη της ίδιας επιστροπής Πέτρο Πετρίδη, Ηλία Υψαρίδη, Χρήστο Ελευθερίου και Ευστάθιο Γαλάζη και τους προσήψε κατηγορία ότι είχαν οργανώσει παράνομη συγκέντρωση τις 27 Μαϊου και ότι μετέσχαν σε παράνομη συγκέντρωση την επομένη του ίδιου μήνα.

Η 28η Μαϊου ήταν η μέρα που η ΠΕΟΝ είχε οργανώσει δεξίωση προς τιμή Ελλήνων Συνδικαλιστών και δεν είχε ζητήσει την άδεια του διοικητή Λευκωσίας όπως προνοούσαν οι κανονισμοί.

Αλλά δεν ήταν η οργάνωση της δεξίωση που είχε σημασία για το διοικητή ούτε και η άρνηση τους να ζητήσουν την άδεια του, αλλά το γεγονός ότι οι νέοι αυτοί, σαν η τοπική επιτροπή της κυριότερης επιτροπής της πρωτεύουσας ήσαν από τα πιο δραστήρια μέλη του Συμβουλίου της ΠΕΟΝ Παγκύπρια. Ετσι έπρεπε να τιμωρηθούν και αυτοί για να τρομοκρατηθούν και να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις.

Εναντίον της ίδιας επιτροπής προσήφθη αργότερα και κατηγορία για τη διαδήλωση της 8ης Ιουνίου.

Συνολικά κατηγορίες για την παράνομη παρέλαση προήφθησαν εκτός από τους προαναφερθέντες και εναντίον των Μιχαλάκη Στεφανίδη από το Βαρώσι, Ανδρέα Ιωάννου Μαύρου και Χριστάκη Σέργη Μασωνίδη από τη Λευκωσία, Νίκου Κ. Χριστοδουλίδου, Γεωργίου Χρυσάνθου, Ανδρέα Πολυδώρου, Ανδρέα Χρ. Μούστρα, Ανδρέα Σ. Κολιανδρή, Σάββα Κωνσταντίνου, Ανδρέα Δ. Σεϊτάνη και Τάκη Ν. Τζωνή όλων από την Εγκωμη, Ιωάννη Κ. Ζίττη από το Στρόβολο, Ανδρέα Αχιλλέως από την Αίγυπτο και Παναγιώτην Θεοχάρη από την Εγκωμη και Ανδρέα Κ. Βαλανίδη από το Στρόβολο.

Στη δίκη τους που έγινε στις 29 Ιουλίου 1952 όλοι οι ένοχοι εκτός από τον Ηλία Υψαρίδη και το δικαστήριο τους καταδίκασε σε εγγύηση 25 λιρών τον καθένα. Μόνο οι Ποσκώτης και Ελευθερίου καταδικάστηκαν σε πρόστιμο πέντε λιρών ή σε φυλκιση ενός μηνός.

Επιβάλλοντας τις ποινές ο δικαστής Λ. Ζήνωνος προειδοποίησε ότι και οι συγκεντρώσεις για πολιτικούς λόγους στο οίκημα της ΠΕΟΝ ήσαν αντίθετοι με τον υφιστάμενο Νόμο και έπρεπε να το είχαν καλά υπόψη τους.

Η Νεολαία όμως δεν φοβόταν πια. Συνέχισε τη δράση της πιο έντονα και θα έδινε το παρόν στη συνέχεια δυναμικά.

Η απάντηση της Κυβέρνησης δεν καθυστέρησε καθόλου. Κήρυξε την οργάνωση παράνομη.

Ομως αυτή συνέχισε να δρα στην παρανομία και ήταν από αυτήν την οργάνωση που ξεπήδησαν αργότερα οι πρώτοι μαχητές όπως ο Χαράλαμπος Μούσκος και Μάρκος Δράκος που έπεσαν αργότερα στη διάρκεια του ένοπλου αγώνα.

Ετσι με τη νεολαία καλά οργανωμένη ο Μακάριος άρχισε να προειδοποιεί την Αγγλία ότι ο αγώνας του Κυπριακού λαού δεν θα σταματούσε, αλλά αντίθετα άφηνε υπαινιγμούς ότι θα διεξαγόταν και με άλλα μέσα.