IΟΥΝIΟΣ 1950: Τo δεύτερo μέρoς της Μπρoσoύρας της Πρεσβείας τoυ ΑΚΕΛ (ΕΑΣ) με τηv oπoία παρoυσίασε στov κόσμo τo αίτημα τωv Ελλήvωv Κυπρίωv για έvωση με τηv Ελλάδα χωρίς περιoρισμoύς και όρoυς.

S-900

ΙΟΥΝΗΣ 1950: ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΚΕΛ (ΕΑΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ, ΓΙΑ ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΟΥΣ

Στο δεύτερο μέρος του ειδικού διαφωτιστικού φυλλαδίου- μπροσούρα που είχε εκτυπωθεί τόσο στα Ελληνικά όσο και στα αγγλικά με τίτλο " Η Κύπρος παρουσιάζει την υπόθεση της στον κόσμο" η Πρεσβεία του ΕΑΣ αναφερόταν στην ελληνικότητα της νήσου και στον αγώνα για την ένωση.

Πρόσθετε:

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΕΝΩΣΗ

Εμείς, η Λαϊκή Εθνική Πρεσβεία της Κύπρου, θεωρούμε ότι το αίτημα του κυπριακού λαού για ένωση με την Ελλάδα είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια και δε χρειάζεται πολλές εξηγήσεις. Οι Κύπριοι σαν Ελληνες είναι φυσικό να θέλουν να αποτελέσουν τμήμα της ελληνικής πατρίδας. Η υπόθεση τους είναι μια δίκαιη υπόθεση και το αίτημά τους ένα δίκαιο αίτημα.

Κανένας λογικός άνθρωπος δε μπορεί ν' αρνηθεί είτε την ελληνικότητα των κυπρίων είτε το δίκαιο της υπόθεσης τους.

Πρέπει να είναι αρκετά για τον καθένα το ότι ο κυπριακός λαός, απαιτεί ένωση με την Ελλάδα, επειδή είναι Ελληνες και αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ελληνικού λαού, ωστόσο, υπάρχει ακόμα ένας αριθμός προσώπων, που επιχειρούν να παρουσιάσουν αληθοφανή επιχειρήματα για να αποδείξουν ότι οι Κύπριοι δεν είναι Ελληνες, ότι δεν αποτέλεσαν ποτέ τμήμα της Ελλάδας και ότι το γεγονός ότι υπάρχει μια ελληνική πλειονότητα στην Κύπρο είναι τάχα το αποτέλεσμα μιας ιστορικής σύμπτωσης (Νιού Στέϊτσμαν εντ Νέϊσιον" 10 του Ιούνη, 1950) κι' αυτό για ν' αρνηθούν το δίκαιο του αιτήματος της Κύπρου για ένωση.

Εθνολογικά η Κύπρος είναι ελληνικό νησί. Είναι ελληνικό νησί από τρεις χιλιάδες χρόνια και τα 80% του σημερινού πληθυσμού της είναι Ελληνες στη γλώσσα, τα αισθήματα και στην κουλτούρα, από τα προϊστορικά χρόνια το νησί εξελληνίστηκε, δηλαδή κατοικήθηκε από Ελληνες και βαθμιαία έγινε κέντρο ελληνικής μάθησης και πολιτισμού. Ο Κινύρας, Βασιλιάς της Πάφου, αναφέρεται από τον Ομηρο στην Ιλιάδα ότι δώρισε ένα θώρακα στον Αγαμέμνονα. Ο ομηρικός ήρωας Τεύκρος αδελφός του Αίαντα του Τελαμώνιου, ίδρυσε τη Σαλαμίνα, κοντά στη σημερινή Αμμόχωστο. Η ελληνική τέχνη και κουλτούρα άνθισαν στην Κύπρο και στη διάρκεια των λίγων αιώνων πριν από τη ρωμαϊκή κατάκτηση, έγινε σημαντική έδρα των ελληνικών γραμμάτων. Η Κύπρος καταχτήθηκε το 58 π.χ. από τον Κάτωνα το νεώτερο και έγινε ρωμαϊκή επαρχία, όπως η υπόλοιπη Ελλάδα σχεδόν μέχρι τον τέταρτο αιώνα μ.χ. όταν ενσωματώθηκε στη βυζαντινή (ελληνική) αυτοκρατορία. ελεύθερη σχετικά η Κύπρος, σαν μέρος της ελληνικής χριστιανικής αυτοκρατορίας για μια ακόμη φορά έφθασε σε νέα ύψη πολιτισμού και για οκτώ αιώνες παρέμεινε επαρχία του Βυζαντίου παρ' όλο που πολλές φορές στη διάρκεια της περιόδου αυτής υπέστη επιδρομές από τους Μωαμεθανούς Αραβες.

Στα 1184, ωστόσο, ο Ισαάκιος Κομνηνός μέλος της άρχουσας δυναστείας της Κωνσταντινούπολης, έφθασε στο νησί, ως αντιπρόσωπος τάχα του αυτοκράτορα, αλλά σύντομα στασίασε και κήρυξε τον εαυτό του αυτοκράτορα. Στα 1191 ο Ριχάρδος ο Λεοντόθυμος (Λεοντόκαρδος), στην τρίτη σταυροφορία στην Ιεροσαλήμ, αποβιβάστηκε στην Κύπρο, νίκησε τον Κομνηνό και κατέλαβε το νησί. Ο Ριχάρδος έμεινε για λιγο καιρό στο νησί, όπου παντρεύτηκε τη Μπερεγκάρια στη Λεμεσό.

Η Βρεττανική, ωστόσο, κατοχή ήταν σύντομη. Ο Ριχάρδος πούλησε το νησί στους Ναϊτες, οι οποίοι μπροστά στη μεγάλη λαϊκή κατακραυγή που προκάλεσαν με τις τυραννικές τους πράξεις και φορολογικές υπερβολές, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί. Στα 1192 ο Ριχάρδος ξαναπούλησε το νησί στο Γουίδο Λουζινιάν (Γκυ ντε Λουζινιάν) ένα Γάλλο αριστοκράτη που έφερε τον τίτλο του Βασιλέα των Ιεροσολύμων. Η δυναστεία των Λουζινιανών κυβέρνησε την Κύπρο από το 1192 μέχρι το 1489 παρ' όλο που από το 1378 μέχρι το 1464 η Δημοκρατία της Γένουας εξασκούσε επικυριαρχία πάνω σε μέρος του Βασιλείου.

Η Κύπρος συμμερίστηκε σταθερά την τύχη της Ελλάδας και των ελληνικών νησιών. Οι Ενετοί εξουσίασαν για πολλά χρόνια το Μωρηά (Πελλοπόνησο) την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα. Στα 1489 επέκτειναν την εξουσία τους πάνω στην Κύπρο. Οπως η υπόλοιπη Ελλάδα όταν η Βυζαντινή αυτοκρατορία διαλύθηκε από τους Τούρκους, η Ελλάδα από το 15ο αιώνα κι η Κύπρος από την κατάκτηση της από τους Τούρκους το 1571, έγιναν επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οταν ο ελληνικός ο λαός επαναστάτησε το 1821 η Οθωμανική κυβέρνησης εφάρμοσε προληπτική, αλλά κτηνώδη καταπίεση του κυπριακού εθνικού κινήματος για να εμποδίσει τους κυπρίους να δώσουν οποιαδήποτε βοήθεια στον αγωνιζόμενο λαό της ηπειρωτικής Ελλάδος.

Μέρος της Ελλάδας απελευθερώθηκε. Η Κύπρος έμεινε κάτω από τον τουρκικό ζυγό ίσαμε το 1878 όταν καταλήφθηκε από τη Βρεττανία, Η Κρήτη και άλλα νησιά του Αιγαίου έμειναν όπως η Ηπειρος, Μακεδονία και άλλες ελληνικές επαρχίες κάτω από τον τουρκικο ζυγό ίσαμε το 1912. Τα Δωδεκάνησα που πέρασαν το 1911 από τον τουρκικό στον ιταλικό ζυγό ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1947.

Από τη αρχική κατάκτηση του ορείχαλκου η Κύπρος ήταν κάτω παό συνεχή ξένη κατοχή για οκτώ σχεδόν αιώνες, αλλά σ' όλη αυτή την περίοδο, ο λαός της έμεινε προσκολλημένος με πείσμα στη γλώσσα του, τα εθνικά του αισθήματα και πεποιθήσεις και αρνήθηκε να αφομοιωθεί.

Η ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ

Η δεύτερη βρεττανική κατοχή του 1878 χαιρετίστηκε από τους κυπρίους σαν ο πρόλογος προς τη ελευθερία τους, δηλαδή της ενσωμάτωσης της στο ελληνικό κράτος. Ο πρώτος βρεττανός Αρμοστής στην Κύπρο καλωσορίστηκε από τον ελληνα Αρχιεπίσκοπο του νησιού με την ελπίδα ότι η βρεττανική εξουσία θα αποδεικνυόταν μόνον σαν μεταβατικό στάδιο προς την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Από τη μέρα εκείνη οι Κύπριοι δεν έχασαν ευκαιρία να βροντοφωνάζουν το αίτημά τους.

Ο Γλάδστων όταν ήταν πρωθυπουργός της Βρεττανίας το 1881 έδωσε, μέσον του τότε υπάτου αρμοστή της Κύπρου, την ακόλουθη απάντηση σε τηλεγράφημα

που του στάλθηκε από τους Ελληνες κατοίκους της του νησιού που ζητούσαν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα:

"Πήρα τηλεγράφημα από τους κατοίκους της Λάρνακας, Λεμεσσού και Λευκωσίας που συνηγορούν υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Επιθυμώ να πληροφορήσω τους αποστολείς των τηλεγραφημάτων αυτών, ότι η Κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, επιθυμεί διακαώς την ευδαιμονίαν της Κύπρου, αλλά οι κάτοικοι πρέπει να θυμούνται ότι το νησί κατέχεται από την Αγγλία ως μέρος της τουρκικής αυτοκροτορίας δυνάμει Συμβάσεως με την Πύλη".

Τον Οκτώβριο του 1881, οι Ελληνες Κύπριοι υπέβαλαν στη βρεττανική Κυβέρνηση, υπόμνημα, στο οποίο τόνιζαν το γεγονός ότι:

"Οι κύπριοι μνήμονες της Ιστορίας τους, δε λησμόνησαν ποτέ την ελληνική τους καταγωγή" και τονιζόταν ότι "ο μόνος τους πόθος είναι η ένωση με τη μητέρα χώρα τους Ελλάδα, σύμφωνα με το προηγούμενο των Ιονίων νήσων".

Επανειλημμένα οι Κύπριοι τοποθέτησαν το αίτημα για Ενωση μπροστά στις βρεττανικές αρχές και το βρεττανικό κοινό. Στην πραγματικότητα, το αίτημα υποβλήθηκε επίσημα σχεδόν σ' όλες τις Βρεττανικές Κεβερνήσεις από εκείνη του Γλάδστωνα το 1881 ίσαμε την Κυβέρνηση του Αττλη το 1947. Αντιπροσωπείες και πρεσβείες επίσημες και ανεπίσημες, επισκέφθηκαν κατά διαστήματα το Λονδίνο για να ζητήσουν δικαιοσύνη για τους κυπρίους, για να εξασφαλίσουν υποστήριξη της υπόθεσης της Κύπρου από βουλευτές πολιτικά κόμματα και οργανώσεις και να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη πάνω στο ζήτημα. Στην ίδια την Κύπρο, δεν πέρασε σχεδόν βδομάδα στη διάρκεια των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, χωρίς το ζήτημα της ένωσης με την Ελλάδα να ανακινηθεί μέσον του τύπου ή σε συγκεντρώσεις και λαϊκά συλλαλητήρια.

Η Βρεττανική Κυβέρνηση κράτησε συστηματικά μια σιωπηρή, σχεδον περιφρονητική στάση, έναντι των κυπρίων, Οποτεδήποτε καταδέχθηκε να απαντήσει στο επίμονο αίτημα της Κύπρου, η απάντηση της ήταν υπεκφυγή είτε άρνηση.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΠΡΟΣΦΕΡΘΗ-ΚΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ενώ η Κύπρος εδιοικείτο από την Αγγλία σαν τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Ενωση με την Ελλάδα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο κατόπιν συμφωνίας της Αγγλίας και της Τουρκίας για παράδοση της Κύπρου στην Ελλάδα. Η προσάρτηση, όμως του 1914, έκαμε τη Μ. Βρεττανία τη μοναδική υπεύθυνη για το μέλλον της Κύπρου.

Ενα χρόνο μετά την προσάρτηση, η Μεγάλη Βρεττανία πρόσφερε την Κύπρο στην Ελλάδα. Η προσφορά έγινε υπό όρους. Ο Σερ Εντουαρτ Γκρέϊ μ' επιστολή του προς το Βρεττανό επιτετραμένο στην Αθήνα (στις 16 του Οκτώβρη 1915) έκαμε την ακόλουθη πρόταση εκ μέρους της Βρεττανικής Κυβέρνησης:

"Τώρα που η Σερβία υπέστη επίθεση από τη Βουλγαρία, αν η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να τρέξει προς βοήθεια της, η Κυβέρνηση της Α.Μ. είναι πρόθυμη να παραχωρήσει στην Ελλάδα τη νήσο Κύπρο. Αν η Ελλάδα πάρει θέση δίπλα στους συμμάχους, σ' όλες τις επιχειρήσεις, θα συμμεριστεί όλα τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν στο τέλος του πολέμου, αλλά η προσφορά της Κύπρου γίνεται από την Κυβέρνηση της Α.Μ. ανεξάρτητα από αυτό τον υπολογισμό και με μοναδικό όρο ότι η Ελλάδα θα δώσει στη Σερβία άμεση και πλήρη στρατιωτική υποστήριξη".

Ετσι μόνο αν η Ελλάδα έβγαινε στον πόλεμο στο πλευρό της Σερβίας θα ίσχυε η προσφορά της Κύπρου, σ' αυτήν. Και επειδή η μοναρχική ελληνική Κυβέρνηση ένοιωθε ανικανότητα να εκτελέσει τον όρο που της ζητήθηκε, η προσφορά αποσύρθηκε και δεν ξανάγινε ποτέ πια. Κι' αυτό παρά το γεγονός πως δυο χρόνια αργότερα βγήκε στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων και έστω και αργά εξεπλήρωσε τον όρο του Γκρέϊ για βοήθεια στη Σερβία.

Η προσφορά της Κύπρου στην Ελλάδα, άνκαι έγινε από την Κυβέρνηση του Λονδίνου εξ ανάγκης, ήταν μια επίσημη παραδοχή από μέρους της Μ. Βρεττανίας πως η Κύπρος είναι νήσος ελληνική και μια επίσημη αναγνώριση του δικαίου αιτήματος του κυπριακού λαού για ένωση. Η αναγώριση αυτή εκδηλώθηκε ακόμα πιο έντονη, με το γεγονός ότι για μια περίοδο, το βρετανικό υπουργείο των Εξωτερικών σκεφτόταν σοβαρά να χρησιμοποιήσει την Κύπρο σαν ένα μέσο για να παρασύρει την Ελλάδα στον πόλεμο. Ο Αρχιεπίσκοπος της Κύπρου θα επέβαινε βρεττανικού πολεμικού πλοίου και θα αποβιβαζόταν στην Ελλάδα για να διακηρύξει το τετελεσμένο γεγονός της Ενωσης. Στην περίπτωση αυτή, προβλεπόταν πως οι Ελληνες που επιθυμούσαν τόσο την ένωση της Κύπρου με την Ελλαδα όσο και οι Κύπριοι δεν θα παρέλειπαν να προσχωρήσουν στους Συμμάχους.

Η Κύπρος δεν συμπεριλήφθηκε στις διαπαγματεύσεις ειρήνης του 1919. Ο Βενιζέλος, ο αντιπρόσωπος της Ελλάδος, δεν πρόβαλε καμμιά επίσημη διεκδίκηση για την Κύπρο. Στο υπόμνημα όμως του Δεκέμβρη του 1919 προς το Συμβούλιο των δέκα που απετέλεσε τη βάση των ελληνικών διεκδικήσεων, η Κύπρος περιλαμβανόταν στον κατάλογο των εδαφών του ελληνικού έθνους, γεγονός που υπογράμμιζε τον ελληνικό χαρακτήρα του. Ανκαι η Κύπρος δεν περιλαμβανόταν επίσημα ανάμεσα τις ελληνικές διεκδικήσεις, περιλαμβανόταν στα επίσημα και ανεπίσημα υπομνήματα της Ελλάδας και στις διακοινώσεις που ανταλλάχθηκαν μεταξύ του Βενιζέλου και του Ιταλού Τιτόνι το Δεκέμβρη του 1919 και το Γενάρη του 1920. Με τις διακοινώσεις αυτές, η Ιταλία συμφώνησε να παραχωρήσει στην Ελλάδα όλα τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου, η οποία θα παρέμενε σε ιταλικά χέρια εφόσον η Μ. Βρεττανία διατηρούσε την κατοχή της Κύπρου. Ανκαι ο διάδοχος του Τιττόνι, κόμητας Σφόρτζα δήλωσε πως οι διακοινώσεις δε δέσμευαν την Ιταλία, πριν υπογραφεί η συνθήκη των Σερβών, ο Βενιζέλος και ο Σφόρτζα συμφώνησαν να δοθούν όλα τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, εκτός της Ρόδου, την οποία η Ιταλία θα παραχωρούσε στην Ελλάδα, όταν η Μεγάλη Βρεττανία θα παραχωρούσε την Κύπρο στην Ελλάδα.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΤΑΝΙΑ ΚΛΕΙΕΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ

Στα 1915, η Μεγάλη Βρεττανία πρόσφερε την Κύπρο στην Ελλάδα. Στα 1919 μια κυπριακή αντιπροσωπεία επισκέφθηκε το Λονδίνο και ζήτησε την ένωση. Ο πρωθυπουργός κ. Ντέϊβιντ Λόϊδ, Τζορτζ, δε δέχθηκε την αντιπροσωπεία, αλλά με επιστολή του της έγραφε πως ήταν "απόλυτα κατατοπισμένος για τα αισθήματα που επικρατούν ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό της Κύπρου για την ένωση με την Ελλάδα" και πρόσθεσε πως "οι επιθυμίες των κατοίκων της Κύπρου θα τύχουν της πιο προσεκτικής μελέτης εκ μέρους της κυβέρνησης της Α.Μ. όταν αυτή θα εξετάζει το μέλλον της Κύπρου".

Η πιο πάνω επιστολή είχε ημερομηνία 14 του Νοέμβρη του 1919. Δέκα μήνες ενωρίτερα, στις 16 του Γεννάρη 1919, το βρεττανικό υπουργείο Πολέμου, ετοίμασε μερικά έγγραφα για τις ελληνικές πολιτικές επιδιώξεις για κατατόπιση των αντιπροσώπων στο συνέδριο ειρήνης του Παρισιού, του υπουργείου Πολέμου, αν και παραδεχόταν στα έγγραφα αυτά ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Κύπρου επιθυμούν ζωηρά την ένωση της νήσου με την Ελλάδα, πρόσθετε ότι υπάρχουν "στρατηγικοί λόγοι για να αποχωριστούμε την Κύπρο".

"Η πιθανή στρατηγική σημασία της Κύπρου είναι μεγάλη τόσο από ναυτική όσο και αεροπορική άποψη", μια θαυμάσια βάση για καταδιωκτικά και υποβρύχια θα μπορούσε ν' ανεγερθεί στην Αμμόχωστο και "υπάρχουν" επίσης διευκολύνσεις για αεροδρόμια και για βάση υδροπλάνων".

Αυτά έγραφε το βρεττανικό υπουργείο Πολέμου. Η Κυβέρνηση ενέκρινε την πολιτική του υπουργείου Πολέμου και προσπάθησε να φράξει το μέλλον της Κύπρου θεωρώντας το ζήτημα κλειστό.

Στις 12 του Ιούνη 1925 ο αποικιακός Γραμματέας της Κύπρου, απαντώντας στον Αρχιεπίσκοπο της Κύπρου, που είχε διαμαρτυρηθεί ενάντια στην ενσωμάτωση της Κύπρου στην αυτοκρτορία σαν "αποικία του στέμματος" έγραφε με αχαρακτήριστη υπεροψία τα εξής: "Εχω εντολή από τον Κυβερνήτη να σας πληρορορήσω ότι το υπόμνημα σας μεταβιβάστηκε δεόντως στον υπουργό, ο οποίος παρεκάλεσε την Α. Εξοχότητα να σας υποδείξει σ' απάντηση πως πήρε το υπόμνημά σας και επιθυμεί να σας πει πως πρέπει να καταλάβετε καθαρά, ότι όπως σας υποδείχτηκε σε πολλές περιπτώσεις, το ζήτημα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα έκλεισε και δε μπορεί να ξανανοίξει".

Από τη μέρα εκείνη μέχρι σήμερα, η φράση "το ζήτημα είναι κλειστό" υπήρξε πάντα η επανελημμένη και λακωνική βρεττανική απάντηση προς το αίτημα των κυπρίων για ένωση.

Το ζήτημα όμως δεν μπορεί να κλείσει. Ο κυπριακός λαός το ξανάνοιξε με την εξέγερση του 1931, το εγείρει συνεχώς οποτεδήποτε και οπουδήποτε είναι δυνατό και το γνώρισε σ' όλο τον κόσμο με το δημοψήφισμα της 15ης του Γεννάρη 1950. Είναι αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα του έως ότου κερδίσει την εθνική του απελευθέρωση.

Η Μ. Βρεττανία θέλει να διατηρήσει την Κύπρο σαν βάση, ή σαν αεροπλανοφόρο και στρατιωτικό φυλάκιο στην ανατολική Μεσόγειο, όπως μας πληροφόρησαν οι " Τάϊμς" στις 18 του Ιούνη 1950.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής κατασκεύασαν στη νήσο ένα σταθμό ραντάρ για ραδιοτηλεοπτικούς δήθεν σκοπούς και εξευρίσκουν γη για την κατασκευή αεροδρομίων. Αμερικανοί στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες μελετούν τις συνθήκες που επικρατούν στη νήσο και αμερικανοί δημοσιογράφοι διατυπώνουν την απαίτηση τους για την κήρυξη εκτός νόμου του λαϊκού κινήματος στην Κύπρο.

Αεροδρόμια που κατασκευάστηκαν στη διάρκεια του πολέμου επισκευάζονται και πάλι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις βελτιώνονται και λίγα μίλια έξω από την Αμμόχωστο, κτίζεται μια στρατιωτική πόλη. Ολα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες του λαού, του οποίου το μέλλον τίθεται σε πολύ μεγάλο κίνδυνο.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ

Λιγώτερο από ένα πέμπτο του πληθυσμού της Κύπρου είναι Τούρκοι. Τούρκοι και Ελληνες ζουν μαζί αρμονικά και ειρηνικά. Τούρκοι και Ελληνες υποφέρουν εξ ίσου κάτω από τη Βρεττανκή δικτατορική διοίκηση. Οι φιλικές σχέσεις των δυο συνοίκων στοιχείων δε μπορούν να διασαλευθούν εκτός σε περίπτωση σκόπιμου υποδαυλισμού δοχονοιών και ανταγωνισμών από εξωτερικές επιδράσεις. Ο τουρκικός λαός της Κύπρου, τουλάχιστο, όσον αφορά την ηγεσία του, τάχθηκε εναντίον της ένωσης και επικαλέσθηκε τα Ηνωμένα Εθνη. Πιστεύουμε όμως ότι ο πόθος της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού δε μπορεί ν' αγνοηθεί με αυτή την αιτία. Πιστεύουμε, πως ο τουρκικός πληθυσμός της Κύπρου θα έχει καλύτερη ζωή, όταν η Κύπρος αποκατασταθεί εθνικά. Η Ελληνική πλειοψηφία εγγυάται πλήρη δικαιώματα και ισότητα στον τουρκικό πληθυσμό και το αναφαίρετο δικαίωμα της εκπολιτιστικής του ανάπτυξης, για την απόδειξη της επιθυμίας τους να εξασφαλίσουν ίσα δικαιώματα στον τουρκικό πληθυσμό οι Ελληνες της Κύπρου θα δεχθούν με ευχαρίστηση ένα χάρτη Τουρκικών δικαιωμάτων, ο οποίος θα ενσωματωθεί στα Πρακτικά της Ενωσης, Τούρκοι και Ελληνες, έχοντας τα ίδια διαιώματα και προνόμια και εξασφαλίζοντας την ελευθερία τους, θα εργάζονται έτσι μαζί αρμονικά για τη δική τους πρόοδο και ευημερία.

ΓΙΑΤΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

Πιστεύουμε πως τώρα έγινε φανερό γιατί οι κύπριοι θέλουν να ενωθούν με την πατρίδα τους Ελλάδα. Ενωση με την Ελλάδα σημαίνει εθνική απελευθέρωση των κυπρίων. Εξίσου σημαίνει ότι οι Κύπριοι, μια και θα έχουν απελευθερωθεί θα μπορέσουν ως ελεύθεροι πολίτες του ελληνικού Εθνους να παίξουν το ρόλο τους στην οικονομική και πολιτική ανάπτυξη της Ελλάδος, της οποίας η Κύπρος θα αποτελεί ένα κομμάτι. Σημαίνει επίσης ότι μια για πάντα θα είναι κύριοι της χώρας τους, και θα χρησιοποιήσουν πλήρως τις δημιουργικές τους δυνάμεις. Πάνω απ' όλα σημαίνει ότι θα κατευθύνουν τις προσπάθειες τους για να σώσουν τη χώρα τους από την οικονομική καταστροφή, αποφασίζοντας μόνοι τους μαζί με τους Ελληνες αδελφούς τους τι πρέπει και δεν πρέπει να γίνει και βάζοντας τα θεμέλια της κοινωνικής τους ανάπτυξης. Μια και η επίδραση της ξένης διοίκησης εξαλειφθεί, ο λαός θα μπορεί να αναπνέει πιο ελεύθερα και να εργάζεται για τη σωτηρία του με το δικό του τρόπο.

Ο Κυπριακός λάος βλέπει με αυξανόμενη αγανάκτηση τη μετατροπή του νησιού του σε ιμπεριαλιστική πολεμική βάση. Καταδικάζουμε αυτή την πράξη. Δε μπορούσε να παραγνωρίσουμε το αποτέλεσμα που θα έχει αυτό για το λαό μας. Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη στάση της ελληνικής Κυβέρνησης, θα ισχυροποιήσει τον αγώνα των Κυπρίων για την ειρήνη και τη συμβολή τους στην παγκόσμια πόλη, εναντίον ενός νέου πολέμου. Ο κυπριακός λαός είναι αποφασισμένος να μη συγκατατεθεί να χρησιμοποιηθεί η νήσος του ως πολεμική βάση. Οι Κύπριοι αγωνίζονται με όλη τη δύναμη τους για να μη γίνουν θύματα στα χέρια πολεμοκαπήλων στο πιο επικίνδυνο παιγνίδι. Ο Κυπριακός λαό δεν έχει διαφορές με κανένα. Η μόνη του διαφορά με τη ξένη βρεττανική διοίκηση είναι ότι θέλει ν' απελευθερωθεί. Οι Κύπριοι απαιτούν χωρίς όρους την Ενωση με την Ελλάδα απαιτούν την Ενωση με την Ελλάδα ΤΩΡΑ και τη θεωρούν ως ΔΙΚΑΙΩΜΑ, χωρίς μυστικές συμφωνίες και χωρίς όρους. Ως ελληνικός πληθυσμός οι Κύπριοι απαιτούν να γίνουν αναπόσπαστο μέρος της Ελλάδας. Αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίον αγωνίζονται. Θα συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρις ότου κερδίσουν την ελευθερία τους. Πιστεύουμε πως ολόκληρη η προοδευτική ανθρωπότητα, θα παράσχει βοήθεια στη δίκαιη υπόθεση του κυπριακού λαού.